suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

“เป็นไรรึป่าว...เดินทำไมไม่หัดดูรถซะบ้างถ้าฉันไม่เห็นเธอก็คงตายไปแล้ว!!!”  ผมตะคอกใส่หน้าเธอแต่ที่ผมทำเพราะเป็นห่วง

“แล้วทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายไปเลยหละจะช่วยฉันไว้ทำไม!!!”   

“ไม่มีทาง!!!ถ้าเธอตายแล้วฉันจะอยู่ยังไง”  นี่ผมพูดอะไรออกไปว่ะ

“อะ...อะไรนะ...นายเป็นห่วงฉันด้วยหรอแล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ทีนี่” แก้วเอ่ยออกมาอย่างหมดแรง

“ก็เราคือคนเดียวกันไงหละฉันถึงรู้” ผมบอกแล้วหอมแก้มแก้วไป1ที

-------------------------------------------------------------------------------------------------

   ฉันเขิลหน้าแดงจนต้องก้มลงแล้วเปลี่ยนประเด็นก่อนที่เราจะกลับมาคอนโด ฉันก็รีบเข้าไปอาบน้ำและเข้านอนแต่นอนแยกกับโทโมะนะเพราะฉันจะไม่ยอมให้นายนั่นทำอะไรฉันได้อีกแล้วที่ฉันเขิลมันก็แค่ละครตบตาเท่านั้นแหละฉันไม่เคยลืมหรอกนะว่านายทำอะไรกับชีวิตฉันไว้ฉันต้องทรมานแค่ไหนนายต้องเจ็บกว่าหลายเท่าหึหึ

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก   เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากที่ฉันเอนตัวลงนอนไม่ถึง10นาที

“แก้วนอนแล้วหรอครับโมะเอานมมาให้ดื่มก่อนนอนครับ” แหมทำเสียงซะหว๊านหวานเลยคุณโทโมะ

“เอ่อ...แก้วไม่ดื่มนมก่อนนอนอ่ะโทโมะเอาไปเก็บเถอะ” ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหวานชวนอ้วก

“อ๋อครับงั้นไม่เป็นไรครับ...ฝันดีนะครับแก้วใจของโมะ...โมะคือของแก้วทั้งใจนะครับ” เหอะๆคำทิ้งท้ายนี่สยิวจริงๆ

“ของฉันหรอเหอะ!!!คงไม่ใช่แล้วมั้ง” ฉันบ่นคนเดียวหลังจากที่โทโมะกลับไปนอนแล้วก่อนจะหลับตาไปในที่สุด

ณ     เช้าวันต่อมา

   วันนี้ฉันไม่มีเรียนและโทโมะเองก็คงจะไม่มีมั้งถึงได้ลากฉันออกมาเที่ยวห้างกินข้าวดูหนังและช็อปปิ้งแต่มันก็นับคือความสุขอย่างหนึ่งซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะยาวนานแค่ไหนหรือฉันจะยกโทษให้เขาดี ไม่ๆ!!!เราจะยอมใจอ่อนไม่ได้เขาทำแกเจ็บนะแก้วแกลืมแล้วหรือไง

“แก้วอยากกินอะไรอ่ะ” โทโมะถามฉัน

“อะไรก็ได้แล้วแต่โทโมะเลย” ฉันตอบแบบขอผ่าน

“งั้นโมะว่าเรากลับไปกินข้าวที่บ้านแก้วกันดีกว่าจะได้คุยเรื่องงานหมั้นด้วย” โทโมะพูดจบก็จับมือฉันลากไปขึ้นรถ

 ณ  บ้านแก้ว

    ตอนนี้ฉันกับโทโมะก็มาถึงบ้านที่แสนจะคุ้นตาหลังนี้นั่นมันก็บ้านฉันเองหละฉันบอกให้โทโมะไปรับคุณพ่อคุณแม่ของเขามาที่นี่ด้วยซึ่งเขาก็ไม่ปฏิเสธ เฮ้ยอีกแค่อาทิตย์กว่าๆแล้วสินะที่ฉันต้องหมั้นกับโทโมะหลังจากนั้นชีวิตฉันจะเป็นอย่างไงถ้าฉันใหโอกาสเขาแล้วฉันจะกลับมาเจ็บอีกมั้ย งั้นต้องลองไปปรึกษาพี่กิ่งดีกว่า….และตอนนี้ฉันก็อยู่หน้าห้องของพี่กิ่งเรียบร้อยแล้ว

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก   ฉันเคาะประตูเพื่อเป้นมารยาทก่อนจะเปิดเข้าไป

“เจ๊อยู๋ในห้องรึป่าวอ่ะ” ฉันพูดแล้วก็เดินเข้าไปดูภายในห้อง

“มีอะไรยัยแก้ว” เห้ย!!!ตกใจหมดมาไม่ให้เสียงเลย(นี่มันห้องใครกันแน่)

“ฉันขอปรึกษาเรื่องโทโมะหน่อยสิเจ๊” เข้าเรื่องเลยดีกว่า

“แก้วฟังเจ๊นะ...เจ๊ว่าแกควรจะให้โอกาสเขา” ให้โอกาสหรอ- -*

“แต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจในตัวเขาที่ฉันยังแก้แค้นไม่เสร็จเลยนะเจ๊” ฉันตอบแบบจริงจัง+ลังเล

“เจ๊ว่าแกหยุดคิดเรื่องแก้แค้นอะไรไร้สาระได้แล้วนะนี่ชีวิตจริงไม่ช่ในนิยาย (อ้าวสรุปไม่ใช่นิยายหรอกหรอ: frong)(ยุ่ง: ging) ที่จะต้องมาแก้แค้นกันอยู่เพราะสุดท้ายแกนั่นแหละที่จะเจ็บเอง” พี่กิ่งร่ายยาวซะจนฉันชักจะสำนึกแล้วสิ

“แต่เจ๊ฉันกลัวเจ็บเหมือนครั้งก่อนนิผู้ชายมันก็เหมือนกันหมดแหละ” จริงนะผู้ชายเหมือนกันหมด

“แก้วแกฟังเจ๊นะแล้วคิดตาม” นี่คือคำสั่งของพี่กิ่ง

“อืมๆ”

“1.แกยังรักเขาอยู่มั้ย” โอ๊ยตรงประเด็น

“ก็...ยังรักอยู่” ตอบอะไรไปว่ะเนี๊ยะ-///-

“2.แล้วแกยังอยากเป็นแฟนเขาอยู่มั้ย” จัดมาอีกมัน

“ก็...ยังอยากเป็นอยู่” นั่นๆค่อยๆหลุดออกมาอีกแล้ว

“นั่นไงแกรัเขาจนหมดใจแล้วยัยแก้วแตก...น้องฉันทำไมโง่จัง...แกรีบกลับไปทำตามหัวใจเรียกร้องได้แล้ว” บอกอย่างเดียวไม่พอลากฉันออกมานอกห้องแล้วก็เจอกับ....

“โทโมะ!!!” เสียงของฉันกับพี่กิ่งตะโกนออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนคนใหม่ยืนอยู่หน้าห้อง

“อืมโมะเองมีอะไรกันหรอ???” โทโมะเอ่ยขึ้นหลังที่ฉันกับพี่กิ่งยังคงอึ้งกันอยู่

“อะ...อ๋อป่าวหรอกโทโมะมาทำอะไรข้างบนอ่ะ” ฉันพูดขึ้นก่อนที่โทโมะจะสงสัย

“ก็มาตามแก้วลงไปกินข้าวอ่ะผู้ใหญ่เขารอแล้วนะ” โทโมะพูดก็จับมือฉันจะเดินลงไปแต่...

“เจ๊จะลงไปพร้อมกันมั้ย” ฉันยังคงเกรงใจพี่กิ่ง

“ขนาดนี้ไม่ต้องชวนแล้วมั้งเชิญเดี๋ยวเจ๊ตามไป” พูดจบพี่กิ่งก็เดินเข้าห้องไปเลย ชิ!!!

ณ   โต๊ะอาหาร

“แหมเรียนจบแล้วต่งเลยมั้ยจ๊ะเจ้าลูกชาย” เสียงแซวจากคุณพ่อของโทโมะทำเอาฉันหน้าแดงเลย-///-

“ก็ดีนะครับหมั้นพรุ่งนี้เลยก็ได้นะครับผมพร้อม” ดูพูดอะไรไม่อายเลย!!!

“นี่โมะไม่คิดจะถามแก้วหน่อยหรอว่าพร้อมรึป่าว” คำตอบของฉันทำให้เรียกเสียงหัวเราะจากคนบนโต๊ะอาหารได้เป็นอย่างดี

“อีกแค่อาทิตย์กว่าๆใช่มั้ยจ๊ะหนูแก้ว” แม่ของโทโมะเอ่ยถาม

“ก็...ประมมาณนั้นอ่ะค่ะ” ฉันตอบไปหลังจากนั้นเราก็พูดคุยเรื่องต่างๆรอบตัว

    เมื่อกินข้าวเสร็จฉันก็เดินออกมาส่งครอบครัวรวมทั้งโทโมะด้วยขึ้นรถแต่เหมือนจะไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อโทโมะไม่ยอมกลับบ้านบอกว่าจะอยู่กับฉันจนฉันทนไม่ไหวเลยยื่นคำขาดว่าถ้าไม่กลับก็ไม่ต้องมาให้เห็นอีกได้ผลแหะวิ่งไปขึ้นรถแทบไม่ทันเหอะท่าทางจะเป็นเอามาก

ณ  ห้องนอนแก้ว

   ฉันกลับมานั่งทบทวนเรื่องที่คุยกับพี่กิ่งไปเมื่อตอนเย็นฉันว่ามันก็จริงอย่างที่พี่กิ่งพูดฉันควรรจะให้โอกาสเขาส่วนเรื่องแก้แค้นอะไรนั่นก็ควรยุติลงได้แล้วหละเพราะอย่างไงฉันก็ไม่มีความสุขเท่าตอนนี้และฉันก็คงทำไม่ลงหรอกอิอิก็นะ

“พรุ่งนี้ฉันจะให้โอกาสนายดูอีกสักครั้งโทโมะ” ฉันพูดกับตัวเองแล้วล้มตัวลงนอน

...ruktomokaew...

---------------------------------------------------------------------------------------------------อย่าลืม!!!เม้นกันให้ด้วยนะคะTTเพราะกำลังใจเริ่มจะหมดแล้วเม้นน้อยเกินที่ตั้งไว้วอนเพื่อนๆช่วยเม้นด้วยนะคะโหวดด้วยก็ดี