suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

ณ   เช้าวันต่อมา

  สองร่างนอนกอดกันใต้ผ้าห่มผืนหนาโดยไร้เสื้อผ้าโดยที่ฉันตื่นขึ้นมาก่อน ฉันหยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนูมาคลุมตัวก่อนจะเดินไปอาบน้ำเพื่อล้างสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี๊ยะโอ๊ยยัยแก้วบ้าแกมีอะไรกับเขางั้นหรอแล้วฉันจะทำไงดี คิดอยู่นานเลยตัดสินใจขัดรอยที่เกิดขึ้นจากเมื่อคืนแต่ยิ่งขัดมันก็ยิ่งแดงขึ้นแล้วฉันไปมหาลัยได้ไงกันละทีนี่

ผ่านไป1ชั่วโมง

  ฉันอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนักศึกษาที่สั้นและรัดรูปเสริมด้วยการแต่งหน้าสีอ่อนใส่รองเท้าส้นสูง5นิ้วก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ

-------------------------------------------------------------------------------------------------

ณ มหาลัย KZ_ZK 7

  ฉันเดินลงจากรถด้วยความมั่นใจส่วนรอยต่างๆมันเริ่มหายไปบ้างแล้วละถ้าไม่สังเกตุดูดีๆก็จะไม่เห็นแต่ที่สำคัญฉันเห็นยัยเกลนั่งอ่อยเหยื่อกับผู้ชายคนอื่นอยู่ที่โต๊ะหึหึฉันคิดอะไรสนุกๆออกแล้วต้องเข้าไปทักซะหน่อย

“อุ๊ย!!!เกลหน้าเธอไปโดนอะไรมาอ่ะ” ฉันดัดเสียงที่เหมือนจะเป็นห่วงแต่แฝงด้วยความสะใจ

“เหอะ!!!สงสัยหมามันคงกัดมั้งดุเป็นบ้า” นี่แกว่าฉันเป็นหมาหรอได้

“แล้วไปทำอะไรมันก่อนรึป่าวจ๊ะมันถึงได้กัดหนะแต่ดูจากรอยแล้วคงไม่มากเท่าไรเพราะหน้าเธอมันด้านกว่าเยอะหึหึ” สะใจจริงๆ

    พูดจบฉันก็เดินออกมาและตามมาด้วยเสียงกรี๊ดของชะนีตัวเมื่อกี้ใครว่าฉันเคลียดเรื่องเมื่อคืนฉันตัดใจแล้วเสียใจไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นปล่อยๆมันไปเหอะฉันถือว่าให้ทานจากนั้นฉันก็เข้าเรียนตามปกติจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงบ่ายฉันมีวันนี้เรียนแค่ช่วงบ่ายนะ วันนี้ทั้งวันยังไม่เจอเฟย์ฟางเลยอยู่ที่ไหนกันนะ

“อ๊ะขอโทษค่ะ” ฉันเดินไม่ดูทางจึงชนเข้ากับใครสักคนหนึ่ง

“ไม่เป็นครับน้องแก้ว” เอ๊ะเสียงนี้คุ้นๆนะหรือว่าจะเป็น....

“พี่ธาม” ชัดเลยเราพี่ธามจริงๆด้วย

“ดีใจจังที่น้องแก้วยังจำพี่ได้ด้วยทำอะไรอยู่หรอครับถึงได้เดินจนพี่” น้ำเสียงสดใสบวกกัยหน้าตาขี้เล่นแล้วชั่งดูดีมากแต่ฉันไม่หลงกลหรอก

“อ๋อแก้วกำลังจะโทร.หาเพื่อนนะคะแต่โทร.ไม่ติดอ่ะค่ะเหงาจัง” ฉันแกล้งทำหน้าเศร้า

“งั้นเอางี้มั้ยครับเราไปนั่งทานของอร่อยๆที่สยามกันดีกว่าครัยบเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” เข้าแผนเป๊ะทุกอย่างกำลังจะไปได้สวยถ้าไม่ติดว่า...

“พอดีแฟนผมเธอเปลี่ยนใจแล้วหนะครับขอโทษแทนเธอด้วยนะครับ”เสียงของใครอีกคนดังขึ้นและจะเป็นอีกไม่ได้นอกจากโทโมะ

“เหอะ!!!ตามไปทุกที่สินะ” ฉันบอกปัดย่างรำคาญใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเขาเดินตามอยู่ทุกที่ทุกเวลา

“ใครหรอครับน้องแก้ว” เสียงพี่ธามที่ถามฉัน

“ไม่สำคัญหรอกค่ะแต่วันนี้แก้วคงไม่ว่างแล้วไว้เจอใหม่นะคะพี่ธาม” ฉันเอ่ยบอกครั้งสุดก่อนจะเดินกลับมาที่รถและเตรียมขึ้นรถเพื่อที่จะคอนโดแล้วหมดอารมณ์เที่ยวเลยฮึย!!!

ณ  คอนโด ห้อง 2207

“โอ๊ยนี่นายปล่อนฉันเดี๋ยวนี้นะ” เสียงของฉันร้องลั่นเมื่อโดนเขาลากตั้งแต่ขึ้นรถกลับมาที่คอนโดก็ยังไม่ยอมปล่อยสักที

“ทำไมหรือว่าฉันมันไม่ใช่ไอ้ธามรึไงทีกับมันเธอแทบจะเสนอตัวให้”

เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!! เพี๊ยะ!!!

“มันจะมากไปแล้วนะแล้วนี่มันก็เรื่องส่วนตัวของฉันนายไม่เกี่ยว” ฉันตบหน้านายโทโมะไป3ทีแล้วตามด้วยคำพูดที่เตือนสติ

“ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งนักหรอกฉันก็รำคาญเหมือนกันแหละ!!!” โทโมะตะคอกใส่หน้าฉัน

“ถ้ารำคาญมากนักนายก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันสิ!!!ต่อไปนี้ก็ทางใครทางมัน!!!” ฉันพูดจบก็คว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกมาให้ไกลที่สุดฉันจะไปให้ไกลจากคนใจร้ายฉันเกลียดนาย

//โทโมะ//

“โธ่เว้ย!!!นี่กูทำอไรลงไปว่ะเนี๊ยะ!!!” ผมระเบิดออกมาก่อนจะปัดข้าวของที่วางอยู่เป็นระเบียบจนตกกระจายไปตามพื้น

   ผมยอมรับว่าผมมันเลวที่ทิ้งเธอไปแต่ผมก็ไม่เคยมีความสุขเลยหลังจากที่ผมได้รู้ว่าเธอย้ายไปอยู่ต่างประเทศผมรอจนกระทั่งเธอกลับมาแต่ตอนนั้นผมมีเกลอยู่ข้างกายเกลตามติดผมตลอดเวลาแต่ผมก็ไม่ได้รักเธอส่วนเรื่องผมกับพิมเราจบกันหลังจากที่แก้วไปเกาหลีไม่กี่วันเพราะผมไม่สามารถคบกับเธอได้เพราะหัวใจของผมอยู่กับแก้วเธอคนเดียวเท่านั้นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดแต่ผมก็ต้องตกใจเมื่อแก้วคนเดิมหายไปไหนเหลือแต่แก้วคนใหม่ที่มีเสน่ห์แต่แอบแฝงไปด้วยความคิดที่ยากเกินจะเดาภายใต้ใบหน้าที่หวานและรอยยิ้มที่ใครเห็นก็ต้องหลงไหล 

     และหนึ่งในนั้นก็ต้องมีผมอยู่ด้วย ผมต้องการแก้วกลับคืนมาจึงไปขอให้แม่ของผมไปขอแก้วเป็นคู่หมั้นซึ่งครอบครัวของผมกับแก้วก็รู้จักกันมานานพอสมควรและเมื่อแม่ของผมได้เห็นหน้าแก้วก็ตกลงทันทีผมจึงได้แก้วกลับมาอีกครั้งผมไดยินเรื่องที่แก้วอยากได้คอนโดผมจึงขอแม่ซื้อคอนโดให้แต่มีข้อแม้คือแก้วต้องอยู่กับผมที่คอนโดหึหึจนกระทั่งเมื่อคืนที่ผมเอ่อมีอะไรกันกับแก้วผมยินดีที่จะรับผิดชอบอยู่แล้วหากแต่แก้วไม่ต้องการจนถึงเช้าวันนี้ผนตื่นหลังจากที่แก้วออกไปไม่นานผมตามเธอไปทุกที่จนเห็นเธอยืนคุยกับไอ้ธามรุ่นพี่ที่แอบชอบแก้วทั้งคู่ตกอยู่ในสายตาของผมและแน่นอนผมต้องทนไม่ได้ที่จะเห็นภาพมันลวนลามแก้วผ่านทางสายตาผมเลยเดินไปแยกแก้วออกมาแต่ด้วยอารมณ์ทำให้ผมคุมสติไม่อยู่เลยเผลอทำร้ายแก้วทางร่างกายและเผลอตะคอกใส่เธอจนเธอหนีผมไปนี่ผมทำบ้าอะไรว่ะเนี๊ยะ

“ไม่น่าพูดไปแบบนั้นเลยเว้ย!!!” ผมนั่งกลุ้มใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจไปตามหาแก้ว

“เฟย์ฟางแก้วอยู่กับเธอรึป่าว” ผมเริ่มด้วยการโทร.หาเฟย์ฟางเพื่อนที่สนิทที่สุดของแก้ว

“...............”

“ป่าวหรอกงั้นแค่นี้นะ” ยัย2พี่น้องนั้นก็ไม่รู้เรื่องแล้วแก้วจะไปที่ไหนได้ผมเริ่มจะเป็นห่วงแล้วสิใกล้มืดแล้วด้วยถ้ากิดอะไรขึ้นกับแก้วผมจะไม่ให้อภัยตัวเองอีกเลย

“เห้ยแล้วจะไปตามที่ไหนดีว่ะเนี๊ยะ” ผมหมดหนทางแล้วนะผมตามหาทุกที่จนหมดปัญญาแล้ว

“เห้ยนั่นมัน...ใช่มั้ยว่ะ” เสียงของผมร้องขึ้นเมื่อเห็นผู้หญิงที่คล้ายๆแก้วแต่มันไม่ใช่แค่คล้ายแต่มันคือแก้ว!!!ระวังรถ!!!

“แก้วระวัง!!!”

“ห๊ะ!!!อะไรกรี๊ดดดดดดดด”

  เสียงกรี๊ดบวกกับเสียงรถที่เบรคกระทันทำให้ตกเป็นที่สนใจของผู้คนมากมายแต่ผมสนแค่แก้วเท่านั้นผมรีบวิ่งไปดึงร่างของแก้วไว้กับตัวเองถ้าจะมีใครตายคนนั้นต้องเป็นผมแต่เหมือนเทพเจ้าจะเข้าข้างเพราะทั้งผมและแก้วรอดตายกันได้อย่างหวุดหวิด

“เป็นไรรึป่าว...เดินทำไมไม่หัดดูรถซะบ้างถ้าฉันไม่เห็นเธอก็คงตายไปแล้ว!!!” ผมตะคอกใส่หน้าเธอแต่ที่ผมทำเพราะเป็นห่วง

“แล้วทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายไปเลยหละจะช่วยฉันไว้ทำไม!!!”   

“ไม่มีทาง!!!ถ้าเธอตายแล้วฉันจะอยู่ยังไง”  นี่ผมพูดอะไรออกไปว่ะ

“อะ...อะไรนะ...นายเป็นห่วงฉันด้วยหรอแล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ทีนี่” แก้วเอ่ยออกมาอย่างหมดแรง

“ก็เราคือคนเดียวกันไงหละฉันถึงรู้” ผมบอกแล้วหอมแก้มแก้วไป1ที

...ruktomokaew...

--------------------------------------------------------------------------------------------------อิอิยังติตามกันอยู่มั้นอ่นทำไมเม้นน้อยกันจังเราเสียใจนะTTทุกคนช่วยเม้นโหวดนิยายเราด้วยนะคะไม่ต้องกลัวว่าจะแต่งไม่จบเพราะเราจะแต่งให้จบ