suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

เรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ 

 

 

 

 

 

   ฉันไม่รู้หรอกนะว่าโทโมะจะไปเสื้อผ้ามาจากไหนฉันรู้แต่เพียงว่าตอนนี้ร่างกายของฉันไม่ไหวแล้ว หนังตาคอยแต่จะปิดอยู่อย่างเดียวเพราะฉะนั้นโทโมะนายช่วยตัวเองไปก่อนแล้วกันนะส่วนตัวฉันเองก็คงต้องของีบเก็บแรงก่อนดีกว่า อ๊ะๆอย่าคิดลึกนะว่าฉันเก็บแรงไว้ทำไม

 

 

 

 

   เวลาผ่านไปไม่รู้เท่าไรฉันค่อยๆเปิดหนังตาของตัวเองขึ้นมาพบว่านี่น่าจะแประมาณบ่ายๆนะ ฉันพลิกตัวไปอีกทางก็พบว่าโทโมะนอนกอดฉันไว้แล้วก้มหน้าซุกลงกับลำคอของฉัน ท่าทางเหมือนว่ากำลังหลับสบายเต็มที่เลย ฉันเองก็ไม่กล้าปลุกเองด้วยงั้นปล่อยให้โทโมะหลับไปดีกว่าว่าแต่โทโมะไม่เอาเสื้อผ้าที่ไหนมาใส่กันล่ะ ช่างเหอะ ฉันขอนอนต่ออีกหน่อยแล้วกันนะ^^

 

 

 

 

ฟอดดดด~~

 

 

 

"ตื่นได้แล้วครับแก้ว" เสียงโทโมะดังก้องเข้ามาในโสดประสาทของฉัน มันทำให้ฉันลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองคนที่ปลุกฉันด้วยวิธีตามแบบฉบับของตัวเอง

 

 

 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

"ค่ะ..." ฉันบอกแล้วลุกขึ้นนั่ง

 

"หิวมั้ยครับ" โทโมะเอ่ยถามฉัน

 

"มากกกกกกกก" ฉันลากเสียงเพื่อแสดงออกถึงความหิวมาก

 

"555+" โทโมะหัวเราะก่อนที่เราจะลงมาหาอะไรรองท้องก่อน

 

 

 

 

   ฉันเดินลงมาข้างล่างของบ้านตอนนี้ข้าวของบางส่วนเริ่มมีการจัดเปลี่ยนที่วางเนื่องจากงานวันพรุ่งนี้ฉันเองก็พลอยตื่นเต้นไปด้วยแต่ที่น่าแปลกใจก็คือโทโมะดูจะไม่แปลกใจอะไรเลยสักนิดราวกับว่ารู้มาก่อนแล้ว...

 

 

 

 

"ไม่คิดจะแปลกใจบ้างหรอ" ฉันหันไปถามโทโมะที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน

 

"ก็นิดห่อยน่ะไปหาอะไรทานข้างนอกดีกว่า" โทโมะพูดจบก็ลากฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วพาออกไปข้างนอก

 

 

 

 

  โทโมะพาฉันมายังร้านอาหารแหล่งหนึ่งซึ้งฉันไม่รู้ว่ามันคือที่ไหนเพราะว่าโดนโทโมะปิดตาอยู่แต่ที่ฉันเดาว่าเป็นร้านอาหการก็เพราะว่าโทโมะบอก อิอิ โทโมะบังคับให้ฉันใส่ชุดราตรียาวสีชมพูอ่อนส่วนตัวโทโมะเองใส่สูทดูดีที่สุด โทโมะพาฉันมานั่งยังโต๊ะส่วนไหนของร้านฉันก็ไม่รู้แต่ว่าร้านนี้มันเงียบๆนะ...

 

 

 

 

"โทโมะทำไมร้านนี้มันดูเงียบๆล่ะ" ฉันเอ่ยถามโทโมะ

 

"ก็..." โทโมะบอกแล้วเปิดผ้าปิดตาฉันออก

 

"โทโมะ...ฮึก" ฉันกลั้นน้ำตาไม่ได้

 

"ชอบมั้ยครับ" โทโมะก้มตัวลงมาจูบปากฉันเบาๆ

 

 

 

 

  ฉันพยักหน้ารับเบาๆเพราะว่ามันสวยมากจริง สิ่งที่ฉันเห็นคือที่นี่เป็นชั้นดาดฟ้าของร้านอาหารชื่อดังแล้วสิ่งที่ทำให้ฉันร้องไห้ก็คือโทโมะจัดสถานที่แห่งนี้ให้มีแต่รูปของเรา2คนแล้วก็มีช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อโตถูกยื่นมาให้ฉันมันทำให้ฉันปลื้มใจสุดๆในวันนี้แล้วโผเข้ากอดโทโมะทันที

 

 

 

 

"เป็นอะไรครับ" โทโมะลูบผมฉันเบาๆ

 

"เปล่าค่ะแก้วแค่ตกใจนิดหน่อยไม่คิดว่า..." ฉันบอกแล้วมองไปรอบๆดาดฟ้าแห่งนี้

 

"ไม่คิดว่าโมะจะทำอย่างนี้หรอครับ" โทโมะบอกแล้วเดินไปนั่งตรงข้ามกับฉัน

 

"ประมาณนั้นแหละค่ะ" ฉันบอก

 

 

 

 

   ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆโทโมะก็พาฉันกลับมายังบ้างของฉันส่วนโทโมะก็ขอตัวกลับบ้านของตัวเองเนื่องจากต้องเตรียมตัวสำหรับงานวันพรุ่งนี้ ส่วนฉันเองก็ยังตื่นเต้นไม่หายจนต้องรับเข้านอนเพราะเดี๋ยวพักผ่อนไม่เพียงพอแล้วฉันโทรม

 

 

 

 

 

วันต่อมา

 

 

 

 

   ฉันรีบตื่นนอนแล้วอาบน้ำแต่งตัวทันที หน้าฉันไม่มีการโทรมนั้นก็แสดงว่าฉันพักผ่อนเพียงพอแล้วสินะ ฉันแต่งหน้าอ่อนๆแล้วกันเพราะว่างานในวันนี้เป็ฯงานแบบเรียบๆไม่ได้เริ่ดหรูอะไรมากนัก ส่วนพวกแขกที่มาก็มีแค่คนสนิทกันเท่านั้นแหละ ฉันเลยไม่รู้ว่าจะแต่งให้เว่อร์ไปไหน-*-

 

 

 

 

"เสร็จรึยังยัยแก้ว" เสียงพี่กิ่งเปิดประตูเข้ามาถามฉันที่นั่งแต่งหน้าอยู่

 

"ใกล้แล้วเจ๊" ฉันหันไปตอบพี่กิ่ง

 

"รู้สึกอย่างไงล่ะ" พี่กิ่งกอดอกถามฉัน

 

"รู้สึก??" ฉันงงกับคำถามพี่กิ่ง

 

"กับงานวันนี้น่ะ" บางอ้อเลยฉัน

 

"ตื่นเต้นสิเจ๊ถามได้" ฉันอ่นอุบอิบใส่พี่กิ่ง

 

"เออๆเร็วๆเข้าล่ะแขกเริ่มมาแล้ว" พี่กิ่งบอกแล้วเดินออกไป มาบอกแค่นี้อ่ะนะ-*-

 

 

 

 

 

   ผ่านไปไม่นานพี่กิ่งก็เดินกลับเข่้ามาเรียกฉันใหม่อีกรอบ แต่รอบนี้พี่กิ่งสั่งให้ฉันออกไปได้แล้วเนื่องจากใกล้ถึงเวลามากแล้ว พอฉันลงมาก็ต้องตกเป็ฯเป้าสายตาแก่ทุกคนแม้กระทั่งป๊ากับม๊าของฉันเอง อะไรกันล่ะฉันเด่นตรงไหนT^T ฉันแค่ใส่ชุดเกาะอกสีชมพูอ่อนลายลูกไม้สีครีม สั้นเลยเข้ามานิดหน่อย...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ตอนหน้าก็จบแล้วนะคะเราก็ต้องฝากด้วยนะคะ