suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

เรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 

 

 

 

 

 

วันต่อมา

 

 

 

 

   ฉันรีบตื่นนอนแล้วอาบน้ำแต่งตัวทันที หน้าฉันไม่มีการโทรมนั้นก็แสดงว่าฉันพักผ่อนเพียงพอแล้วสินะ ฉันแต่งหน้าอ่อนๆแล้วกันเพราะว่างานในวันนี้เป็ฯงานแบบเรียบๆไม่ได้เริ่ดหรูอะไรมากนัก ส่วนพวกแขกที่มาก็มีแค่คนสนิทกันเท่านั้นแหละ ฉันเลยไม่รู้ว่าจะแต่งให้เว่อร์ไปไหน-*-

 

 

 

 

"เสร็จรึยังยัยแก้ว" เสียงพี่กิ่งเปิดประตูเข้ามาถามฉันที่นั่งแต่งหน้าอยู่

 

"ใกล้แล้วเจ๊" ฉันหันไปตอบพี่กิ่ง

 

"รู้สึกอย่างไงล่ะ" พี่กิ่งกอดอกถามฉัน

 

"รู้สึก??" ฉันงงกับคำถามพี่กิ่ง

 

"กับงานวันนี้น่ะ" บางอ้อเลยฉัน

 

"ตื่นเต้นสิเจ๊ถามได้" ฉันอ่นอุบอิบใส่พี่กิ่ง

 

"เออๆเร็วๆเข้าล่ะแขกเริ่มมาแล้ว" พี่กิ่งบอกแล้วเดินออกไป มาบอกแค่นี้อ่ะนะ-*-

 

 

 

 

 

   ผ่านไปไม่นานพี่กิ่งก็เดินกลับเข่้ามาเรียกฉันใหม่อีกรอบ แต่รอบนี้พี่กิ่งสั่งให้ฉันออกไปได้แล้วเนื่องจากใกล้ถึงเวลามากแล้ว พอฉันลงมาก็ต้องตกเป็ฯเป้าสายตาแก่ทุกคนแม้กระทั่งป๊ากับม๊าของฉันเอง อะไรกันล่ะฉันเด่นตรงไหนT^T ฉันแค่ใส่ชุดเกาะอกสีชมพูอ่อนลายลูกไม้สีครีม สั้นเลยเข้ามานิดหน่อย...

 

 

 

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

"แก้วสวยมากมั้ยจ๊ะโทโมะ" พี่กิ่งถามโทโมะที่ยืนรอรับฉันอยู่ที่หน้าบันได

 

"มากที่สุดครับ^^" โทโมะตอบพี่กิ่งแล้วหันมามองหน้าฉันต่อ

 

"-////-" ฉันก็ได้แต่ยืนเขินอยู่

 

"อ้าวๆมัวแต่อึ้งกันอยู่นั้นแหละแล้ววันนี้จะได้เริ่มพิธีมั้ยค่ะ" พี่กิ่งพูดขึ้น

 

"ครับๆมมาครับแก้วเดี๋ยวตกบันได" โทโมะยื่นมือมาจับมือฉันไว้

 

"อุ๊ย!โชว์หวาน" เสียงยัยเฟย์-ฟางประสานเสียงร้องออกมา

 

"เงียบๆไปเลยพวกแก2พี่น้องน่ะ" ฉันโมโฟกลบเกลื่อนไปงั้นแหละ:p

 

 

 

 

 

   พิธีผ่านไปอย่างเรียยบร้อยดีทุกอย่าง จนมาถึงช่วงที่ต้องสวมแหวนให้กันทั้งคู่ ถึงมันจะเป็นแค่แหวนหมั้นแต่ฉันก็รู้สึกว่ามันเขินจนทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ ดูโทโมะเองก็ตื่อนเต้นไม่แพ้กันกับฉันนี่แหละ....

 

 

 

 

   พอพิธีจบลงฉันกับโทโมะก็ต้องมายืนส่งแขกที่มากันในวันนี้ที่หน้าประตูบ้านจากนั้นก็โดนพวกเพื่อนฉันลากไปถ่ายรูปกันมากมาย ฉันกับโทโมะล่ะตาลายไม่รู้จะมองกล้องไหนก่อนเลยมันเยอะแยะไปหมด

 

 

 

 

 

   สุดท้ายฉันกับโทโมะก็พากันมานั่งที่ศาลาในสวนหลังบ้านกันอยู่2คนหลังจากที่พวกเพื่อนๆพากันกลับบ้านกันไปหมดแล้ว โทโมะก็ลากฉันมาที่นี่ทันที ฉันกับโทโมะนั่งจับมือกันตลอดโดยที่ไม่มีใครเปิดปากพูดออกมาเลยมีแต่เพียงรอยยิ้มที่ไม่จางหายไปจากใบหน้าของฉันและโทโมะเลย...

 

 

 

 

 

"แก้ว..." โทโมะเป็นคนพูดก่อนในที่สุด

 

"หือ??" ฉันหันกลับไปมองหน้าโทโมะ

 

"วันนี้โมะมีความสุขที่สุดเลยล่ะ^^" โทโมะบอกแล้วหันหน้ามาทางฉัน

 

"แก้วก็เหมือนกัน^^" ฉันตอบโทโมะไป

 

"แต่โมะจะมีความสุขมากกว่านี้อีกท่าแก้วตกลงแต่งงานกับโมะ" โทโมะบอกแล้วบีบมือฉันแน่น

 

"งั้นก็คงอีกนานนนนนนนนนนนน" ฉันลากเสียงยาว

 

"ได่้ไงอ่ะโมะไม่ยอมหรอกแต่งเหอะนะแก้ว" โทโมะเริ่มทำตัวเป็นเด็กไปแล้ว

 

"รออีกหน่อยสิอีกสักปี2ปี" ฉันขอร้องโทโมะเพราะฉันเองก็ยังไม่พร้อม

 

"แก้วใจที่รักT^T" โ?โมะทำหน้าตาน่าสงสาร

 

"อะไรล่ะคะ" ฉันแกล้งเล่นๆไปกับโทโมะนั้นแหละ

 

"ที่รักรักเค้ามั้ย" ทำไมโทโมะเริ่มดูแปลกๆ

 

"ระ...รักสิ" ฉันตอบไปเขินไปอยู่ดีๆมาถามอย่างนี้ฉันก็เขินเป็นนะ

 

"ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ" โทโมะถามอะไรเลี่ยนๆออกมา

 

"ก็ต้องของโมะสิ><"

 

 

 

 

 

   ฉันกลั้นใจตอบไปแล้วรีบหันหน้าหนีทันที เพราะว่าตอนนี้หน้าฉันกำลังแดงมากแน่ๆเลย แต่ทำไงได้ล่ะในเมื่อมันคือคำตอบที่แท้จริงนิหน่าต่อไปนี้ฉันสัญญาว่าฉันจะรักโทโฒะเพียงคนเดียวตลอดกาล...

 

 

 

 

 

 

...THE  END...

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------จบไปแล้วหนึ่งเรื่องเหลืออีกหลายเรื่องเลยที่ต้องแต่งต่อแต่เราจะทยอยอัพให้นะคะพบกันเรื่องต่อไปนะคะไม่แน่ใจว่าตอนพิเศษเรื่องนี้จะมีรึเปล่าต้องรอดูเม้นก่อนนะคะ