suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 

 

 

 

~กับสิ่งที่เธอถามฉันจะถามใคร~   เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นมาทำให้เราผละออกจากกัน

 

 

 

"ค่ะพี่ธาม" ฉันกดรับสายแล้วมองไปทางโทโมะ

 

(น้องแก้วทำอะไรอยู่ครับ)

 

"แก้ว..เอ่อ...แก้วกำลังเดินเล่นอยู่ค่ะ" )ฉันไม่ได้โกหกนะ

 

(อย่าเดินไปตากแดดนะครับเดี๋ยวจะไม่สบายนะ) ทำไมพี่ธามถึงได้ดีกับฉันจังน

 

"ค่ะ...ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง" ฉันตอบรับความหวังดีที่พี่ธามมีให้

 

(ครับงั้นพี่ไปเรียนก่อนนะครับ) แล้วพี่ธามก็วางไป

 

 

 

   พอฉันวางสายจากพี่ธามไปก็หันไปเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ น้อยใจและอะไรอีกมากมายที่อธิบายไม่ถูกเหมือนกันของโทโมะที่กำลังมองหน้าฉัน

 

 

 

"เหอะ!!!รู้สึกเหมือนจะหวานเกินหน้าเกินตาไปแล้วนะ" นี่นายแขวะฉันหรอ - -*

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

 

"ของมันอยู่แล้วหละ..ก็เรารักกันหนิ" ฉันพูดพร้อมกับยืนกอดอก

 

"หึมีความสุขกันเข้าไปเหอะเดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง" นายนี่ต้องการจะสื่ออะไร

 

"ชิ!ฉันไม่สน" ฉันสบัดหน้าหนี

 

"..."

 

"ถ้านายไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว" ฉันพูดแล้วเดินออกมา

 

 

 

  ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่เดินหนีออกมาเท่านั้นเองฉันไม่มีอะไรที่ตกค้างกับโทโมะอีกแล้ว แต่ทำไมในใจฉันมันยังคงมีความรู้สึกคิดถึงอ้อมกอดของคนข้างหลังฉันอยู่นะเหอะ!!!นี่ฉันคิดอะไรอยู่กันแน่เขาไม่ใช่ของเราอีกแล้ว ท่องไว้สิยัยแก้วว่าเขาเป็นของคนอื่นไปแล้วเราไม่มีสิทธิ์TT

 

 

 

"อ๊ะ!!!" 0.0

 

"ฉันขอโทษที่ทำเธอเสียใจ" อยู่ดีๆนายโทโมะมาตอนไหนก็ไม่รู้เข้ามากอดฉันจากทางด้านหลัง

 

"นะ..นายทำอะไรปล่อยฉันนะ" ฉันพูดแล้วพยายามสะบัดตัวออกมา

 

"เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมนะ" นายนี่ยังคงเพ้อต่อไป

 

"นี่นายจะบ้าหรอเรื่องของฉันกับนายมันจบไปตั้งนานแล้วนะ" ฉันก็ยังคงดิ้นต่อไป

 

"แต่มันก็เรื่มกันใหม่ได้หนิเพียงแค่เธอให้โอกาส" -*-

 

"ฉันมีแฟนใหม่แล้วนายเองก็รู้" ฉันพยายามหาเหตุผล

 

"แล้วไงเพียงแค่เธอเลือกฉันทุกอย่างก็จบ" นายนี่พูดเหมือนไม่มีจิตใจ

 

"แล้วมันก็ไม่ใช่แค่ฉันที่มีคนใหม่" ฉันเริ่มอ้างถึงคนอื่น

 

"หมายความว่าไง?" โทโมะเอียงคอมาถามฉันทั้งที่เรากอดกันอยู่

"นายมยัยเกลข้างกายแล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย" ฉันผละออกจากอ้อมกอดของโทโมะตอนที่เผลอ

 

"..."

 

"เราควรจะลืมกันไปได้แล้ว" ฉันก็ยังคงพูดต่อ

 

"ใช่เราควรลืมกันไปได้แล้ว...แล้วควรมาเริ่มกันใหม่" ฉันต้องอธิบายอย่างไง - -*

 

"นายนี่มัน...ชั่งเหอะหมดธุรแล้วฉันขอตัว" ฉันพูดแล้ววิ่งออกมาให้เร็วที่สุด

 

 

 

   ฉันควรวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อที่โทโมะจะได้ตามมาไม่ทันฉันไม่อยากให้เราต้องติดต่อกันอีกความจริงเราไม่ควรที่จะรู้จักกันเลยฉันจะได้ไม่ต้องเจ็บไปมากกว่านี้ ที่เป็นอยู่ตอนนี้ฉันก็แทบจะขาดใจแล้วนะอย่าให้มันต้องเหมือนตายทั้งเป็นไปกว่านี้เลย ใครก็ได้ช่วยฉันทีฉันต้องการหลุดพ้นจากบ่วงรักบ้าๆนี่ซะที

 

 

 

"แก้วเดี๋ยวก่อนเรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง" ในที่สุดโทโมะก็ตามฉันมาทัน

 

"เมื่อไรนายจะปล่อยฉันไปสักทีฉันเจ็บ...ฉันเจ็บได้ยินมั้ยว่าฉันเจ็บ!!!" ฉัยหันไปตวาดใส่หน้าโทโมะ

 

"ฉันก็เจ็บไม่แพ้เธอเหมือนกันแหละ" อย่างนายมันจะมาเจ็บอะไร

 

"นายนี่นะ...เหอะ!!!เชื่อก็บ้าแล้ว" ฉันหันไปสบถใส่หน้าโทโมะ

 

"เธอคิดว่าการที่เราเห็นคนที่เรารักไปคบกับคนอื่นมีความสุขกับคนอื่นต่อหน้าต่อตาเรา...จะรู้สึกอย่างไง" โทโมะร่ายยาวแต่ที่พูดนี่หมายถึงใคร

 

"ก็เพราะใครกันหละที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้" ฉันพูดทั้งน้ำตาคลอ

 

"เพราะฉันรู้ไงฉันถึงได้มาขอโทษ" โทโมะเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน

 

"นายต้องการอะไรกันแน่ถึงได้ไม่ไปจากชีวิตฉันซะที" ฉันบอกเสียงเบาๆ

 

"โอกาส...แค่โอกาสเท่านั้น" นายโมะพูดแล้วเดินมาจับมือฉันแล้วคุกเข่า

 

"แล้วถ้าฉันจะบอกว่ามันสายไปหละนายจะว่าอย่างไง" ฉันบอกแล้วล้มสบตากับโทโมะ

 

"ฉันก็จะพยายามง้อเธอจนสำเร็จไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม"

 

"งั้นฉันจะบอกอะไรให้ไว้นะว่า..." ฉันพูดแล้วเว้นวรรค

 

"...."

 

"นายไม่มีวันได้โอกาสนั้นอีก!!!" ฉันบอกแล้วสะบัดมือออก

 

"เพราะฉันรู้ไงว่าเธอจะต้องพูดแบบนี้" นายกำลังหมายถึง...

"- -?"

 

"ฉันก็จะบอกอะไรให้อย่างนึงนะ..." โทโมะเงียบไป

 

"...." ฉันก็ยังคงรอฟังต่อ

 

"ไม่ว่าอย่างไงเธอก็ต้องหมั้นกับฉัน" มะ...ไม่จริง

 

"0.0" 

 

 

 

   ฉันถึงกับอึ้ใรบประทานเจ้าค่ะอยู่ดีๆนายโทโมะก็บอกว่าฉันต้องหมั้นกับเคเต่มันจะเป็นไปได้ไงในเมื่อฉันเป็นคนบอกยกเลิกงานหมั้นเองกับมือเอ๊ย!!กับปากแล้วทำไมเรื่องมันกลายเป็นอย่างนี้หละ

 

 

 

  ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่เดินออกมาอย่างคนไร้วิญญาณเท่านั้นเรื่องที่ได้ยินมาทั้งหมดวันนี้ฉันอยากให้มันกลายเป็นความฝันที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริงซะหน่อยถึงแม้ว่าฉันจะยังอยากได้อ้อมกอดที่อบอุ่นของนายนั่นยังคิดถึงวันดีๆที่เราเคยมีให้กันแต่ฉันก็ไม่ได้ต้องการแย่งของของใคร

 

 

 

"ม๊า...มาคุยกับแก้วให้รู้เรื่องนะค่ะ" ฉันเรียกม๊าที่กำลังเดินหนีฉันไปบนบ้าน

 

"เอ่อ...แก้วม๊าขอโทษนะลูกแต่ม๊าอยากให้หนูคืนดีกับโทโมะนะลูกเข้าใจม๊านะ" ม๊าทำหน้าออดอ้อน

 

"แล้วใคยถามแก้วมั้ยว่าแก้วตกลงรึป่าว" ฉันถามทั้งน้ำตา

 

"ม๊าก็แค่อยากให้แก้วมีความสุข" ม๊าก็ยังคงพูดต่อไป

 

"แต่ม๊าไม่ถามแก้วเลยว่าแก้วต้องการรึป่าว" ฉันบอกแล้ววิ่งขึ้นห้องไปเลย

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------แงๆฝากเม้นกันด้วยนะคะไม่นานเกินรอก็กลับไปเป็นtomokaewเหมือนเดิมค่ะ