suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 

 

 ณ  เช้าวันต่อมา

 

 

   ฉันตื่นมาในตอนสายวันนี้ฉันไม่มีเรียนหนิสบายดีจัง^^อ๊ะโทร.บอกพี่ธามก่อนดีกว่า ว่าแล้วฉันก็โทร.บอกพี่ธามว่าวันนี้ฉันไม่มีเรียนส่วนพี่ธามมีเรียนภาคเย็นเราเลยตกลงกันว่าจะไปดูหนังกันตามที่ฉันตกลงไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

 

  พี่ธามมารับฉันที่บ้านแล้วเราก็ไปดูหนังกันแต่ฉันจะไม่บอกว่าเรื่องอะไร555+ความลับ พอดูจบฉันก็ชวนพี่ธามไปร้านไอศครีมใกล้แถวนั้นเป็ฯร้านน่ารักๆสบายๆชิลๆเหมาะสำหรับเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจ

 

 

 

"พี่ธามชอบอะไรหรอค่ะ" ฉันถามแล้วเมนูในมือ

 

"พี่ชอบแก้ว" -/////-

 

"ไม่ใช่ค่ะแก้วหมายถึงรสไอศครีม-////-" ไปไม่เป็นเลยฉัน

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

"อ๋อพี่ชอบรสช็อกโลแลตครับ" -///-

 

"ค่ะๆงั้นพี่ก็สั่งสิค่ะแก้วขอรสวนิลาดีกว่าค่ะ" ยังเขินไม่เลิก

 

"ครับๆ" พี่ธามบอกแล้วลุกขึ้นจับมือฉันให้เดินออกไป

 

 

 

  จากนั้นพี่ธามก็สั่งไม่นานไอศรีมของเราทั้งคู๋ก็วางอยู่ตรงหน้าของฉันแล้วมีหรอที่ฉันนั่งมองมันเฉยๆไม่มีทางฉันต้องจัดการมันให้เรียบไม่ให้เหลือแม้แต่ซาก และมันก็ไม่เกินความสามารถของฉันที่จะจัดการมันภายในเวลาไม่15นาทีจนพี่ธามที่ยังกินไม่ถึงครึ่งนึงหันหน้ามามองฉันก่อนจะยิ้มออกมมาแล้วหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดที่มุมปากของฉัน แย่จริงกินเป็นเด็กเลยเราหน้าอายชะมัดแต่นั้นยิ่งทำให้ฉันเขินเข้าไปอีก

 

 

 

"พี่ว่าเรากลับกันเถอะ" พี่ธามเอ่ยออกมามหลังจากที่เราต่างก็พากันเงียบ

 

"กะก็ได้ค่ะ" ฉันตอบแล้วลุกขึ้น

 

"โลกกลมจริงๆเลยนะคะโทโมะ" จู่ๆเสียงปริศนาก็เข้ามากระโสดประสาทของฉัน

 

"หรอแต่ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่อยากเจออะไรอัปมงคลแถวนี้" ฉันแขวะเข้าให้

 

"ชิ!!!ปากดีจริงนะค่ะแก้ว" รู้สึกเหมือนโดนด่า

 

"ค่ะแต่อย่างน้อยที่ฉันพูดก็เป็นความจริง" ฉันก็ยังไม่สะทกสะท้านอะไร

 

"นี่มันจะมากไปแล้วนะ" ยัยเกลเริ่มทนไม่ไหว

 

"เอ่อน้องแก้วครับพี่ว่าเราไปกันเถอะ" พี่ธามยุติศึก

 

"ก็ได้ค่ะ" ฉันพูดแล้วควงพี่ธามออกไป

 

"เหอะ!!!ไปไหนก็ไป" ยัยเกลไล่ตามหลังฉัน

 

 

 

  หลังจากที่ฉันกับพี่ธามเดินออกมาห่างจากยัยเกลได้สักระยะพี่ธามก็เอ่อขึ้นมาทำให้ฉันอึกอักที่จะตอบมันเพราะฉันเองก้ยังไม่รู้

 

 

 

"น้องแก้วครับพี่ถามจริงๆเถอะครับว่าน้องแก้วยังรักเค้าอยู่รึป่าว" 0.0

 

"ทำไมพี่ธามถามอย่างนี้หละค่ะ" ฉันเลี่ยงที่จะไม่ตอบ

 

"ไม่มีอะไรหรอกครับเรากลับบ้านกันดีกว่า"

 

"อ๋อค่ะ" ฉันตอบไป

 

 

 

   ฉันไม่ได้คิดอะไรมากก็เลยปล่อยมันไปแต่ในใจก็ติดๆกับสิ่งที่พี่ธามถามเมื่อกี้นี้แต่ในเมื่อพี่ธามบอกว่าไม่มีอะไรก็คือไม่มีอะไร ฉันเชื่อใจพี่ธามอยู่แล้วหละถึงแม้ว่าเราจะเพิ่งรู้จักกันมาไม่นานแต่ฉันก็พอรู้ว่าพี่ธามเป็นคนดีมีน้ำใจ -////- เว่อร์ไปแล้วหละ

 

 

 

   ฉันแยกกับพี่ธามที่หน้าบ้านด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสแสดงถึงการมีความสุขแต่พอฉันก้าวเข้ามาในบ้านความสุขของฉันก็หายวับไปกับตา เมื่อฉันมองไปทางห้องนั่งเล่นก็เห็นบุคคลตรงหน้าชัดๆเขาจะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่ "โทโมะ" ผู้ชายที่ร้ายกาจคนนั้นและดูเหมือนเค้าก็มองมาทางฉันด้วยหละแต่ฉันก็เมินแล้วเดินตรงไปทางบันไดเพื่อที่จะขึ้นห้องนอนของตัวเองแต่เสียงของม๊าเรียกฉันไว้ก่อน

 

 

 

"มีอะไรรึป่าวค่ะม๊า" ฉันถามๆไปงั้นแหละ

 

"มานั่งนี่ก่อนสิลูก...จะรีบไปไหน" ม๊าเอ่ยแล้วมองไปทางโซฟาที่ว่าง

 

"ก็ได้ค่ะ...นี่นายมาทำไมไม่ทราบ" ฉันตอบม๊าแล้วหันไปแขวะโทโมะ

 

"ม๊าเป็นคนตามโทโมะมาเองจ๊ะ" ม๊าอ่ะงอนแล้ว

 

"แล้วตกลงเรื่องนั้นคุณน้ายังยืนยันเหมือนเดิมใช่มั้ยครับ"

 

"แล้วโทโมะต้องการยังไงหละจะได้พูดกับเจ้าตัวเค้าถูก" ม๊าพูดแล้วปลายตามองมาทางฉัน

 

 

 

   ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันทำไมฉันไม่รู้อะไรเลย ทั้งม๊าทั้งโทโมะต่างก็ดูมีลับลมคมในพอๆกันแล้วฉันจะทำอย่างไงดีอ่ะเหมือนอยู่ท่ามกลางระหว่างโลกส่วนตัวของม๊ากับโทโมะ แล้วม๊าจะเรียกฉันมาเพื่อ!!! เอ๊ะ!!!แต่เดี๋ยวนะคำว่า"เจ้าตัว"นี่หมายถึงฉันหรอแล้วท่าไม่ใช่ทำไมม๊าต้องมองมาทางฉันด้วยหละเรื่องนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ

 

 

 

"นี่ม๊าพูดเรื่องอะไรกันแก้วงงไปหมดแล้ว" ฉันเอ่ยออกมา

 

"ไม่ต้องงงหรอกลูกเดี๋ยวก็รู้เอง" ม๊าบอกฉัน

 

"แล้วถ้าม๊าไม่บอกแก้วจะรู้ได้ไงค่ะ" ฉันตอบกลับ

 

"'งั้นเธอมานี่กับฉัน"

 

 

 

 

    อยู่ๆนายโทโมะก็ลุกขึ้นแล้วก็ลากฉันไปด้วยจะอะไรกับชีวิตฉันนักหนาห๊ะยุ่งจริงๆ อ๊ะ!!!ฉันรู้สึกใจเต้นแรงอีกครั้งเมื่อได้โดนสัมผัสจากร่างกายโทโมะถึงจะแค่มือก็เถอะแต่ฉันก็รู้สึกว่ามันมีความอบอุ่นส่งผ่านมาให้ ม่ได้นะยัยแก้วแกห้ามอ่อนไหวกับนายนี่อีกเค้าทำแกเจ็บมาตั้งกี่ครั้งแล้ว

 

 

 

"นี่นายมีอะไรกับฉันมิทราบ" ฉันแขวะโทโมะที่อยู่ดีๆก็หยุดเดิน

 

"ก็เธออยากรู้เรื่องของเราไมใช่หรอ" ชิ!!!หมันไส้

 

"เรื่องของเรา...เหอะ!!!นายพูดออกมาได้ยังไง" ฉันกระแทกเสียงใส่ซะเลย

 

"แล้วไงในเมื่อเร็วๆนี่ทุกอย่างก็จะเข้าภาวะปกติ" งงเลยฉัน

 

"นี่ช่วยพูดอะไรๆที่เข้าใจง่ายๆหน่อยได้มะ" ฉันหันไปโวยวายใส่เค้า

 

"...."

 

"อย่ามาเงียบใส่ฉันนะ!!!" อยู่ๆดีๆก็เงียบซะงั้น

 

"...."

 

"ดี!!ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด" ฉันบอกแล้วหันหลังเดิน

 

"อ๊ะ!!!"

 

 

 

   ฉันร้องออกมาเมื่อโดนนายโทโมะกระชากแขนเข้าหาตัวเองแล้วกอดฉันไว้เนิ่นนานเหมือนว่าไม่อยากปล่อยออกแต่ฉันกลับดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากวงแขนที่ถึงแม้ว่าฉันจะคิดถึงมันขนาดไหนแต่บัดนี้มันไม่ใช่ของฉันอีกแล้วหละ

 

 

 

~กับสิ่งที่เธอถามฉันจะถามใคร~   เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นมาทำให้เราผละออกจากกัน

 

 

 

"ค่ะพี่ธาม" ฉันกดรับสายแล้วมองไปทางโทโมะ

 

(น้องแก้วทำอะไรอยู่ครับ)

 

"แก้ว..เอ่อ...แก้วกำลังเดินเล่นอยู่ค่ะ" )ฉันไม่ได้โกหกนะ

 

(อย่าเดินไปตากแดดนะครับเดี๋ยวจะไม่สบายนะ) ทำไมพี่ธามถึงได้ดีกับฉันจังนะ

 

"ค่ะ...ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง" ฉันตอบรับความหวังดีที่พี่ธามมีให้

 

(ครับงั้นพี่ไปเรียนก่อนนะครับ) แล้วพี่ธามก็วางไป

 

 

 

   พอฉันวางสายจากพี่ธามไปก็หันไปเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ น้อยใจและอะไรอีกมากมายที่อธิบายไม่ถูกเหมือนกันของโทโมะที่กำลังมองหน้าฉัน

 

 

 

"เหอะ!!!รู้สึกเหมือนจะหวานเกินหน้าเกินตาไปแล้วนะ" นี่นายแขวะฉันหรอ - -*

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------ฝากเม้นกันด้วยนะคะ แล้วก็ ขอโทษที่มาอัพช้าพอดีว่าเพิ่งปิดเทอมค่ะจะพยายามเข้ามาอัพให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคะอีกอย่างมันขึ้นอยู่ที่เม้นด้วยนะคะถ้เม้นเยอะก็จะอัพให้เร็วๆแต่ถ้า...คงไม่ต้องบอกนะคะ...