suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ
9.0
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 19.38 น.
35 ตอน
725 วิจารณ์
69.67K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 13.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
17) ทดลองคบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ
แล้วฉันก็เริ่มเล่าเรื่องที่เป็นความจริงให้พี่กวินฟังตั้งแต่ต้นจนจบ พี่กวินเองก็เหมือนจะไม่พอใจที่ฉันกับพี่หวายทำอะไรอย่างนั้นแต่ฉันก็อธิบายว่ามันคือความจำเป็น (ตรงไหน) จริงๆ เพราะเพื่อนฉันกำลังตกอยู่ในอันตรายแล้วจะฉันทำอย่างไงได้ และดูเหมือนพี่กวินก็จะเริ่มเข้าใจอะไรบ้างแล้ว ความจริงพี่กวินก็ไม่ได้ว่าอะไรมากมายเพียงแต่บอกว่าจะทำอะไรก็บอกกันด้วยแล้วก็ห้ามโกหกอย่างเช่นครั้งนี้
หลังจากที่ฉันคุยเพลินไป2ชั่วโมงตอนนี้ก็เย็นแล้วหละ ฉันเปิดกระเป๋าเพื่อที่จะหาโทรศัพท์แต่มันหายไปไหนนะสงสัยลืมไว้ในรถชั่งเหอะ ฉันไม่ได้คิดอะไรเพียงนั่งคุยกับพี่หวายเรื่องของผู้หญิงอะไรประมาณนี้อะส่วนพี่กวินออกไปคุยกับลูกค้าข้างนอกตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว ฉันคุยได้อีกแปปเดียวก็ขอตัวกลับคอนโดเพราะกลัวว่าโทโมะจะโกรธเอาได้
“เห้ย!!!...ตายแน่ๆยัยแก้ว” เสียงของฉันอุทานขึ้นมาอย่างตกใจ
ทันทีที่ขึ้นรถฉันก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดดูปรากฏว่ามมีสายที่ไม่ได้รับอยู่38สาย “โทโมะ” หึๆคดีเก่ายังไม่ทันหายคดีใหม่มาอีกแล้วหรอเนี๊ยะตายๆ ชีวิตฉันดับอนาถ
ณ คอนโดห้อง 2207
“โทโมะ...” มาถึงฉันก็เรียกชื่อเจ้าของสายที่ไม่ได้รับทันที
“ไปไหนมา!!!โทร.ไปทำไมไม่รับ!!!” นายโทโมะกลับตะคอกใส่ฉัน
“เอ่อ...คือว่าฉันลืมโทรศัพท์ไว้ในรถอ่ะ” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
“ก็ใช้สิฉันมันไม่มีความสำคัญกับเธอเลยนิ!!!” พูดอะไรว่ะเนี๊ยะ
“นี่นายพูดอะไรเนี๊ยะฉันงงไปหมดแล้วนะ” ฉันพูดตะคอกนิดๆ
“หึ!!!ใสซื่อจริงๆเลยนะทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเธอแอบติดต่อกับไอ้ธามอยู่!!!” ติดต่อ???
“ใครบอกนายห๊ะ!!!” ฉันตะคอกกลับนิดๆ
“ไม่ต้องมีคนบอกฉันก็รู้!!!” โทโมะตะคอกกลับแล้วเดินหนีออกไป
“ชิ!!!” ฉันสบถส่งท้ายให้โทโมะ
ฉันนั่งคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาระหว่างฉันกับโทโมะว่าฉันทำอะไรผิดแล้วทำไมโทโมะต้องตะคอกใส่ฉันด้วยนะมันแปลกๆนะว่ามั้ยหรือว่าโทโมะหาเรื่องทะเลาะเพราะ อยากเลิก ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่พักหลังๆโทโมะก็ดูจะแปลกไปนะชอบโมโหปล่อยๆกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ฉันหละงงจริงๆ
~~ติ๊ด...ติ๊ด~~ เสียงข้อความเข้าแต่เป็นเครื่องของโทโมะ
“คืนนี้อย่าลืมเรามีนัดไปเที่ยวผับKZ_CLUPกับเกลนะคะ” ฉันอ่านข้อความที่ส่งมา
นี่สินะคือเหตุผลที่นายหาเรื่องชวนฉันทะเลาะ ไม่ว่าจะอย่างไงฉันก็จะไปดูให้เห็นกับแล้วว่านายกล้า หักหลัง ฉันจริงรึป่าว ฉันเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของตัวเองใส่กระเป๋าเดินทางแล้วไปเก็บไว้หลังรถ ไม่ว่าผลมันจะมาเป็นอย่างไงฉันว่าฉันกับโทโมะก็ควรที่จะต้องห่างกันซักพักแล้วหละ
และแล้วตอนนี้ฉันก็ที่อยู่ที่ผับแห่งนั้นแล้ว ฉันทำใจแปปนึงแล้วเดินเข้าแต่ด้วยความที่ฉันแต่งชุดแซ็กแขนกุดสีม่วงเข้มที่สั้นเกินเข่าขึ้นมาคืบนึงแล้วมีสร้อยคริสตัลสีดำห้อยอยู่ที่คอบวกกับรองเท้าส้นสูง4นิ้วสีดำแล้วมันทำให้คนอื่นๆหันมาให้ความสนใจแต่สายตาของฉันกำลังมองชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและใกล้ชิดกันมาก ฉันยืนดูอีกสักพักจนทนไม่ไหวตรงเข้าไป...
“นี่นายโทโมะ!!!...นายกล้านอกใจฉันหรอ” ฉันตะคอกถามอย่างเสียงดังแต่คนอื่นๆคงไม่ได้ยิน
“ใครกันนืที่นอกใจ” ดูนายโทโมะตอบมา
“ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเป็นใคร” ฉันก็กวนกลับบ้างเป็นไง
“หึ!!!...แล้วไงฉันนอกใจเธอแล้วไง” นายโทโมะทำหน้าเหมือนไม่แคร์อะไรเลย
“นี่นาย!!!...เพราะยัยนี่ใช่มั้ย” ฉันพยายามสกดอารมณ์แล้วชี้ไปที่ยัยเกล
“มันไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อย” ยัยเกลตอบแล้วควงแขนโทโมะ
“คราวที่แล้วยังไม่เข็ดใช่มั้ย” ฉันหันไปถามยัยเกล
“โทโมะช่วยเกลด้วยแก้วจะทำร้ายเกลอีกแล้ว” ดูมัน หึย!!!หมันไส้โว๊ย
“นี่เธอไปทำอะไรเกล!!!” นายโทโมะหันมาตะคอกใส่ฉัน
“ฉันป่าวนะ...” ฉันตอบออกไป
“อย่ามาโกหก!!!” นี่นาย!!!
“แล้วทำไมนายคิดว่าฉันโกหกหละ!!!...ทำไมนายไมม่คิดจะเชื่อฉันบ้างหละ!!!” ฉันชักจะคลุมสติตัวเองไม่อยู่แล้วนะ
“ก็เพราะเธอมันนิสัยไม่ดีไงหละ” กลายเป็นยัยเกลที่ตอบแทน
“เงียบ!!!!” ฉันตะคอกใส่หน้ายัยเกล
“ยังไงฉันก็เชื่อเกล” คำพูดของโทโมะทำให้ฉันถึงกับอึ้ง
“หึ!!!...งั้นเราก็เลิกกันไปเลยดีกว่า!!!” ฉันพูดแค่นั้นแล้ววิ่งออกไปทันที
ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนเลยกลับมาที่บ้านแล้วบอกม๊าให้ยกเลิกงานหมั้นระหว่างฉันกับโทโมะที่จะเกิดขึ้นในอีก2วัน โดยให้เหตุผลว่าฉันกับโทโมะเราไปกันไม่ได้แล้วเราก็มีคนที่ใช่อยู่แล้วซึ้งม๊มเองก็พอจะเข้าใจเลยจัดการเรื่องให้ ทางแม่ของโทโมะก็ตกใจนิดหน่อยแต่ก็เข้าใจ
หลังจากที่คุยกับม๊าเสร็จฉันเอาของมาจัดเข้าตู้เสื้อผ้าให้เหมือนเดิมแล้วก็อาบน้ำนอน หลายคนคงงงว่าทำไมฉันถึงไม่ร้องไห้ก็ฉันจะไม่แคร์อะไรกับความรักจอมปลอมพวกนี้แล้วหนะสิอยากเลิกก็เลิกกันไปฉันก็ไม่ได้อะไรมากมาย ม่อยากคิดให้ปวดสมอง นอนดีกว่า
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวัน วันนี้ฉันตั้งใจว่าฉันจะไปเยี่ยมยัยเฟย์ที่โรงพยาบาล จริงสิ!!!วันนี้ยัยเฟย์ออกจากโรงพยาบาลนี่หน่าขี้ลืมจริงๆเลยฉัน ช่วงนี้เป็ฯอะไรไปนะชีวิตวุ่นวายจริงๆ ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปโรงพยาบาลอย่างเร็ว
ทันทีที่มาถึงมาถึงโรงพยาบาลฉันก็เหลือบไปเห็นนายเขื่อน นายป็อปปี้และนายโทโมะ นายนั่นจะมาทำไมกันนะ ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินนำหน้าไปเลยแต่ยังไม่วายมีเสียงเรียกชื่อฉันตามหลังมาอีกแต่ฉันก็ยังทำเฉยจน...
“โอ๊ย!!!” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งร้องขึ้นเมื่อฉันเดินไปชนเค้า
“ขอโทษนะคะไม่ได้ตั้งใจค่ะ” ฉันรีบเอ่ยขอโทษโดยเร็ว
“ใจลอยไปถึงไหนกันครับน้องแก้ว” เอ๊ะ!!!เสียงคุ้นๆ
“อ้าวพี่ธามไท^^” ฉันถึงกับบางอ้อเลย
“นึกว่าใครหละครับ” พี่ธามตอบมมา
“ป่าวค่ะ...แล้วพี่ธามมาทำอะไรที่นี่หรอค่ะ” ฉันเอ่ยถามพี่ธาม
“คือพี่ได้ข่าวว่าน้องเฟย์เข้าโรงพยาบาลอ่ะครับเลยมาเยี่ยม” มีน้ำใจจริง
“ค่ะงั้นเดี๋ยวแก้วพาไปห้องยัยเฟย์เองค่ะ” ฉันพูดแล้วพาพี่ธามมาห้องยัยเฟย์
ฉันเดินเหมือนไม่ได้ให้ความสนใจกับคนข้างหลังอะไรเลยก็เราไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันแล้วหนิจะให้ฉันบากหน้าไปขอคืนดีรึไงกันอีกอย่างชีวิตฉันต้องเลือกได้มากกว่านี้เจ็บแล้วก็จำสิยัยแก้ว แกจะกลับไปโง่แบบนี้อีกกี่ทีกันห๊ะถึงจะจำ
ภายในห้องพักพื้นของยัยเฟย์เงียบมมากคงเป็นเพราะยัยเฟย์นอนอยู่สินะ พี่ธามเลยชวนฉันไปรับลมที่ระเบียงห้องซึ่งฉันก็ไม่มีทางที่จะปฏิเสธอย่างแน่นอน แล้วเราทั้งคู่ก็ยืนคุยเรื่องทั่วๆไปส่วนมากก็จะเป็นเรื่องตลกหรือไม่ก็วีรกรรมตอนเด็กของเราทั้งคู่เล่าสู่กันฟังโดยไม่แคร์อะไรเลยแม้แต่คนป่วยในห้องจน...
“น้องแก้วครับ...พี่มีเรื่องจะขออ่ะครับ” อยู่ดีๆพี่ธามก็ทำหน้าเครียสขึ้นมาซะงั้น
“หืม...พี่ธามมีอะไรรึป่าวค่ะ” ฉันเลี่ยงที่จะไม่ตอบ
“คือ...น้องแก้วครับเราลองคบกันดูมั้ยครับ” อืม..ห๊ะ!!!ฉันนี่นะ
“เอ่อ...แก้วว่า...” ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไรพี่ธามก็แทรกขึ้นมาก่อน
“น้องจะให้โอกาสพี่ได้มั้ยครับ” พี่ธามยังตามตื้อฉัน
“เอ่อ...งั้นก็ลองดูก็ได้ค่ะ” ฉันตอบตกลงทันทีที่เห็นโทโมะเดินเข้ามาใกล้ๆ
“เย้!!!...ขอบคุณนะครับ” พูดจบพี่ธามก็กอดฉัน
“เอ่อปล่อยก่อนก็ได้มั้งค่ะที่นี่มันโรงพยาบาลนะคะ” ฉันพูดแล้วแกะแขนพี่ธามออก
“ขอโทษครับ...ดีใจมากไปหน่อย” หึหึ
“แก้วว่าเราเข้าไปในห้องดีกว่าค่ะ” ฉันพูดแล้วเดินนำไป
ตอนนี้ฉันนั่งคุยกับพี่ธามอย่างสนิทสนมเกินหน้าเกินตาใครบางคน เชอะ!!!ฉันไม่สนหรอกนะในเมื่อจบก็คือจบช่วยไม่ได้ฉันบอกแล้วว่าโอกาสมีครั้งเดียวแต่ในเมื่อนายนั่นปล่อยมันไปเองฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้ มือของฉันไม่ได้ห่างออกจากมือของพี่ธามเลยก็ว่าได้จับไว้ตลอดเวลา สักพักนึงยัยฟางก็ตื่น ฉันว่าใครจะเฝ้าใครกันแน่???ส่วนยัยเฟย์ตื่นขค้นมาในตอนสาย หมอบอกว่าให้กลับบ้านได้เลยส่วนฉันก็คงต้องหาที่เที่ยวเล่นซะหน่อยดีกว่า
แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่ที่ร้านเครื่องเพรชของญาติยัยพิม หลายคนคงงงว่าทำไมฉันถึงได้มาที่นี่เนื่องจากฉันไม่มีที่จะไป555 ฉันเดินเข้ามาก็เจอยัยพิมนั่งยิ้มต้อนรับฉันอยู่เลย
“ไงจ๊ะ...วันนี้นึกไงถึงได้มาหาฉันเนี๊ยะ” เหมือนว่ายัยพิมจะแขวะฉันนะ
“ป่าวหรอกแค่ไม่มีที่จะไปอ่ะเลยมา” ยัยพิมหน้าซีดเลย
“ชิ!!เราก็นึกว่าจะคิดถึงกัน” ยังจะประชดกลับมา
“โอ๋ๆล้อเล่นเฉยๆนะ” ฉันเลยต้องโอ๋ยัยพิม
“เออ!!!พรุ่งนี้แล้วใช่มั้ยงานหมั้นแกอ่ะ” เฮ้ย~~
“ไม่มีแล้วหละ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
“อ้าว!!!ทะเลาะกันหรอ” ยัยพิมถามเสียงเบา
“ป่าว...เราคงไม่ใช่คู่กัน^^” ฉันตอบแล้วหันไปยิ้มให้
“ใจเย็นๆก่อนนะแก้ว...ฉันว่าเรื่องนี้มันต้องเกี่ยวกับยัยเกลอะไรนั่นแน่เลย” ยัยนี่มีตาวิเศษรึไงรู้ดีจริงๆ
“มันไม่ใช่หรอก...เราไปกันไม่ได้จริงๆ” ฉันตอบแล้วหันหน้าหนี
“ไม่จริง!!!โทโมะรักแกมากจะตายนะ” ยัยพิมก็ยังเถียงกลับ
“แต่มันก็เป็นไปแล้ว” ฉันตอบแบบขอไปที
“แล้วแกจะไม่ทำอะไรหน่อยหรอ” ยัยนี่ถามแปลกๆ
“ทำ???จะให้ฉันทำไงหละ” ฉันตอบกลับไป
“ก็ประมาณว่าไปแย่งกลับคืนมาอ่ะ” เลวจริงๆเพื่อนใครกันนะ
“แกจะบ้าหรอ!!!” ฉันขึ้นเสียงแบบตกใจ
“เรื่องจริงนะ” ยัยพิมคิดอะไรอยู่
“ไม่อ่ะ” ฉันปฏิเสธ
“ทำไมอ่ะหรือว่าแกกลัวยัยเกล” ทำไมฉันต้องกลัว
“ป่าวหรอกแต่...ฉันมีคนใหม่แล้วอ่ะ” ฉันตอบกลับยัยพิม
“อะไรนะ!!!” ตะโกนใส่หูทำไมว่ะ
“เบาๆก็ได้” ฉันดุยัยพิม
“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ” ยัยนี่ยังไม่ลืมอีก
“ฉัน-มี-คน-ใหม่-แล้ว” ฉันย้ำชัดๆอีกที
“โอ๊ย~ฉันจะเป็นลม” ยัยพิมบอกแล้วจับขมับ
ฉันคุยได้ไม่นานพี่ธามก็โทร.มาชวนไปดูหนัง ที่ฉันรู้ว่าเป็นเบอร์พี่ธามก็เจ้าตัวป็นคนเฉลยเองซึ่งมันป็นเบอรืเดียวกับคนที่ฉันคิดว่าเป็นโรคจิตทีเคยโทร.มาก่อนหน้านี้
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เม้นเพื่อเป็ฯกำลังใจนะคะไม่รู้ว่าจะชอบกันรึป่าว
แล้วฉันก็เริ่มเล่าเรื่องที่เป็นความจริงให้พี่กวินฟังตั้งแต่ต้นจนจบ พี่กวินเองก็เหมือนจะไม่พอใจที่ฉันกับพี่หวายทำอะไรอย่างนั้นแต่ฉันก็อธิบายว่ามันคือความจำเป็น (ตรงไหน) จริงๆ เพราะเพื่อนฉันกำลังตกอยู่ในอันตรายแล้วจะฉันทำอย่างไงได้ และดูเหมือนพี่กวินก็จะเริ่มเข้าใจอะไรบ้างแล้ว ความจริงพี่กวินก็ไม่ได้ว่าอะไรมากมายเพียงแต่บอกว่าจะทำอะไรก็บอกกันด้วยแล้วก็ห้ามโกหกอย่างเช่นครั้งนี้
หลังจากที่ฉันคุยเพลินไป2ชั่วโมงตอนนี้ก็เย็นแล้วหละ ฉันเปิดกระเป๋าเพื่อที่จะหาโทรศัพท์แต่มันหายไปไหนนะสงสัยลืมไว้ในรถชั่งเหอะ ฉันไม่ได้คิดอะไรเพียงนั่งคุยกับพี่หวายเรื่องของผู้หญิงอะไรประมาณนี้อะส่วนพี่กวินออกไปคุยกับลูกค้าข้างนอกตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว ฉันคุยได้อีกแปปเดียวก็ขอตัวกลับคอนโดเพราะกลัวว่าโทโมะจะโกรธเอาได้
“เห้ย!!!...ตายแน่ๆยัยแก้ว” เสียงของฉันอุทานขึ้นมาอย่างตกใจ
ทันทีที่ขึ้นรถฉันก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดดูปรากฏว่ามมีสายที่ไม่ได้รับอยู่38สาย “โทโมะ” หึๆคดีเก่ายังไม่ทันหายคดีใหม่มาอีกแล้วหรอเนี๊ยะตายๆ ชีวิตฉันดับอนาถ
ณ คอนโดห้อง 2207
“โทโมะ...” มาถึงฉันก็เรียกชื่อเจ้าของสายที่ไม่ได้รับทันที
“ไปไหนมา!!!โทร.ไปทำไมไม่รับ!!!” นายโทโมะกลับตะคอกใส่ฉัน
“เอ่อ...คือว่าฉันลืมโทรศัพท์ไว้ในรถอ่ะ” ฉันตอบกลับด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด
“ก็ใช้สิฉันมันไม่มีความสำคัญกับเธอเลยนิ!!!” พูดอะไรว่ะเนี๊ยะ
“นี่นายพูดอะไรเนี๊ยะฉันงงไปหมดแล้วนะ” ฉันพูดตะคอกนิดๆ
“หึ!!!ใสซื่อจริงๆเลยนะทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเธอแอบติดต่อกับไอ้ธามอยู่!!!” ติดต่อ???
“ใครบอกนายห๊ะ!!!” ฉันตะคอกกลับนิดๆ
“ไม่ต้องมีคนบอกฉันก็รู้!!!” โทโมะตะคอกกลับแล้วเดินหนีออกไป
“ชิ!!!” ฉันสบถส่งท้ายให้โทโมะ
ฉันนั่งคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาระหว่างฉันกับโทโมะว่าฉันทำอะไรผิดแล้วทำไมโทโมะต้องตะคอกใส่ฉันด้วยนะมันแปลกๆนะว่ามั้ยหรือว่าโทโมะหาเรื่องทะเลาะเพราะ อยากเลิก ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่พักหลังๆโทโมะก็ดูจะแปลกไปนะชอบโมโหปล่อยๆกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ฉันหละงงจริงๆ
~~ติ๊ด...ติ๊ด~~ เสียงข้อความเข้าแต่เป็นเครื่องของโทโมะ
“คืนนี้อย่าลืมเรามีนัดไปเที่ยวผับKZ_CLUPกับเกลนะคะ” ฉันอ่านข้อความที่ส่งมา
นี่สินะคือเหตุผลที่นายหาเรื่องชวนฉันทะเลาะ ไม่ว่าจะอย่างไงฉันก็จะไปดูให้เห็นกับแล้วว่านายกล้า หักหลัง ฉันจริงรึป่าว ฉันเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของตัวเองใส่กระเป๋าเดินทางแล้วไปเก็บไว้หลังรถ ไม่ว่าผลมันจะมาเป็นอย่างไงฉันว่าฉันกับโทโมะก็ควรที่จะต้องห่างกันซักพักแล้วหละ
และแล้วตอนนี้ฉันก็ที่อยู่ที่ผับแห่งนั้นแล้ว ฉันทำใจแปปนึงแล้วเดินเข้าแต่ด้วยความที่ฉันแต่งชุดแซ็กแขนกุดสีม่วงเข้มที่สั้นเกินเข่าขึ้นมาคืบนึงแล้วมีสร้อยคริสตัลสีดำห้อยอยู่ที่คอบวกกับรองเท้าส้นสูง4นิ้วสีดำแล้วมันทำให้คนอื่นๆหันมาให้ความสนใจแต่สายตาของฉันกำลังมองชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและใกล้ชิดกันมาก ฉันยืนดูอีกสักพักจนทนไม่ไหวตรงเข้าไป...
“นี่นายโทโมะ!!!...นายกล้านอกใจฉันหรอ” ฉันตะคอกถามอย่างเสียงดังแต่คนอื่นๆคงไม่ได้ยิน
“ใครกันนืที่นอกใจ” ดูนายโทโมะตอบมา
“ก็เห็นๆกันอยู่ว่าเป็นใคร” ฉันก็กวนกลับบ้างเป็นไง
“หึ!!!...แล้วไงฉันนอกใจเธอแล้วไง” นายโทโมะทำหน้าเหมือนไม่แคร์อะไรเลย
“นี่นาย!!!...เพราะยัยนี่ใช่มั้ย” ฉันพยายามสกดอารมณ์แล้วชี้ไปที่ยัยเกล
“มันไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อย” ยัยเกลตอบแล้วควงแขนโทโมะ
“คราวที่แล้วยังไม่เข็ดใช่มั้ย” ฉันหันไปถามยัยเกล
“โทโมะช่วยเกลด้วยแก้วจะทำร้ายเกลอีกแล้ว” ดูมัน หึย!!!หมันไส้โว๊ย
“นี่เธอไปทำอะไรเกล!!!” นายโทโมะหันมาตะคอกใส่ฉัน
“ฉันป่าวนะ...” ฉันตอบออกไป
“อย่ามาโกหก!!!” นี่นาย!!!
“แล้วทำไมนายคิดว่าฉันโกหกหละ!!!...ทำไมนายไมม่คิดจะเชื่อฉันบ้างหละ!!!” ฉันชักจะคลุมสติตัวเองไม่อยู่แล้วนะ
“ก็เพราะเธอมันนิสัยไม่ดีไงหละ” กลายเป็นยัยเกลที่ตอบแทน
“เงียบ!!!!” ฉันตะคอกใส่หน้ายัยเกล
“ยังไงฉันก็เชื่อเกล” คำพูดของโทโมะทำให้ฉันถึงกับอึ้ง
“หึ!!!...งั้นเราก็เลิกกันไปเลยดีกว่า!!!” ฉันพูดแค่นั้นแล้ววิ่งออกไปทันที
ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนเลยกลับมาที่บ้านแล้วบอกม๊าให้ยกเลิกงานหมั้นระหว่างฉันกับโทโมะที่จะเกิดขึ้นในอีก2วัน โดยให้เหตุผลว่าฉันกับโทโมะเราไปกันไม่ได้แล้วเราก็มีคนที่ใช่อยู่แล้วซึ้งม๊มเองก็พอจะเข้าใจเลยจัดการเรื่องให้ ทางแม่ของโทโมะก็ตกใจนิดหน่อยแต่ก็เข้าใจ
หลังจากที่คุยกับม๊าเสร็จฉันเอาของมาจัดเข้าตู้เสื้อผ้าให้เหมือนเดิมแล้วก็อาบน้ำนอน หลายคนคงงงว่าทำไมฉันถึงไม่ร้องไห้ก็ฉันจะไม่แคร์อะไรกับความรักจอมปลอมพวกนี้แล้วหนะสิอยากเลิกก็เลิกกันไปฉันก็ไม่ได้อะไรมากมาย ม่อยากคิดให้ปวดสมอง นอนดีกว่า
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวัน วันนี้ฉันตั้งใจว่าฉันจะไปเยี่ยมยัยเฟย์ที่โรงพยาบาล จริงสิ!!!วันนี้ยัยเฟย์ออกจากโรงพยาบาลนี่หน่าขี้ลืมจริงๆเลยฉัน ช่วงนี้เป็ฯอะไรไปนะชีวิตวุ่นวายจริงๆ ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปโรงพยาบาลอย่างเร็ว
ทันทีที่มาถึงมาถึงโรงพยาบาลฉันก็เหลือบไปเห็นนายเขื่อน นายป็อปปี้และนายโทโมะ นายนั่นจะมาทำไมกันนะ ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินนำหน้าไปเลยแต่ยังไม่วายมีเสียงเรียกชื่อฉันตามหลังมาอีกแต่ฉันก็ยังทำเฉยจน...
“โอ๊ย!!!” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งร้องขึ้นเมื่อฉันเดินไปชนเค้า
“ขอโทษนะคะไม่ได้ตั้งใจค่ะ” ฉันรีบเอ่ยขอโทษโดยเร็ว
“ใจลอยไปถึงไหนกันครับน้องแก้ว” เอ๊ะ!!!เสียงคุ้นๆ
“อ้าวพี่ธามไท^^” ฉันถึงกับบางอ้อเลย
“นึกว่าใครหละครับ” พี่ธามตอบมมา
“ป่าวค่ะ...แล้วพี่ธามมาทำอะไรที่นี่หรอค่ะ” ฉันเอ่ยถามพี่ธาม
“คือพี่ได้ข่าวว่าน้องเฟย์เข้าโรงพยาบาลอ่ะครับเลยมาเยี่ยม” มีน้ำใจจริง
“ค่ะงั้นเดี๋ยวแก้วพาไปห้องยัยเฟย์เองค่ะ” ฉันพูดแล้วพาพี่ธามมาห้องยัยเฟย์
ฉันเดินเหมือนไม่ได้ให้ความสนใจกับคนข้างหลังอะไรเลยก็เราไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันแล้วหนิจะให้ฉันบากหน้าไปขอคืนดีรึไงกันอีกอย่างชีวิตฉันต้องเลือกได้มากกว่านี้เจ็บแล้วก็จำสิยัยแก้ว แกจะกลับไปโง่แบบนี้อีกกี่ทีกันห๊ะถึงจะจำ
ภายในห้องพักพื้นของยัยเฟย์เงียบมมากคงเป็นเพราะยัยเฟย์นอนอยู่สินะ พี่ธามเลยชวนฉันไปรับลมที่ระเบียงห้องซึ่งฉันก็ไม่มีทางที่จะปฏิเสธอย่างแน่นอน แล้วเราทั้งคู่ก็ยืนคุยเรื่องทั่วๆไปส่วนมากก็จะเป็นเรื่องตลกหรือไม่ก็วีรกรรมตอนเด็กของเราทั้งคู่เล่าสู่กันฟังโดยไม่แคร์อะไรเลยแม้แต่คนป่วยในห้องจน...
“น้องแก้วครับ...พี่มีเรื่องจะขออ่ะครับ” อยู่ดีๆพี่ธามก็ทำหน้าเครียสขึ้นมาซะงั้น
“หืม...พี่ธามมีอะไรรึป่าวค่ะ” ฉันเลี่ยงที่จะไม่ตอบ
“คือ...น้องแก้วครับเราลองคบกันดูมั้ยครับ” อืม..ห๊ะ!!!ฉันนี่นะ
“เอ่อ...แก้วว่า...” ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไรพี่ธามก็แทรกขึ้นมาก่อน
“น้องจะให้โอกาสพี่ได้มั้ยครับ” พี่ธามยังตามตื้อฉัน
“เอ่อ...งั้นก็ลองดูก็ได้ค่ะ” ฉันตอบตกลงทันทีที่เห็นโทโมะเดินเข้ามาใกล้ๆ
“เย้!!!...ขอบคุณนะครับ” พูดจบพี่ธามก็กอดฉัน
“เอ่อปล่อยก่อนก็ได้มั้งค่ะที่นี่มันโรงพยาบาลนะคะ” ฉันพูดแล้วแกะแขนพี่ธามออก
“ขอโทษครับ...ดีใจมากไปหน่อย” หึหึ
“แก้วว่าเราเข้าไปในห้องดีกว่าค่ะ” ฉันพูดแล้วเดินนำไป
ตอนนี้ฉันนั่งคุยกับพี่ธามอย่างสนิทสนมเกินหน้าเกินตาใครบางคน เชอะ!!!ฉันไม่สนหรอกนะในเมื่อจบก็คือจบช่วยไม่ได้ฉันบอกแล้วว่าโอกาสมีครั้งเดียวแต่ในเมื่อนายนั่นปล่อยมันไปเองฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้ มือของฉันไม่ได้ห่างออกจากมือของพี่ธามเลยก็ว่าได้จับไว้ตลอดเวลา สักพักนึงยัยฟางก็ตื่น ฉันว่าใครจะเฝ้าใครกันแน่???ส่วนยัยเฟย์ตื่นขค้นมาในตอนสาย หมอบอกว่าให้กลับบ้านได้เลยส่วนฉันก็คงต้องหาที่เที่ยวเล่นซะหน่อยดีกว่า
แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่ที่ร้านเครื่องเพรชของญาติยัยพิม หลายคนคงงงว่าทำไมฉันถึงได้มาที่นี่เนื่องจากฉันไม่มีที่จะไป555 ฉันเดินเข้ามาก็เจอยัยพิมนั่งยิ้มต้อนรับฉันอยู่เลย
“ไงจ๊ะ...วันนี้นึกไงถึงได้มาหาฉันเนี๊ยะ” เหมือนว่ายัยพิมจะแขวะฉันนะ
“ป่าวหรอกแค่ไม่มีที่จะไปอ่ะเลยมา” ยัยพิมหน้าซีดเลย
“ชิ!!เราก็นึกว่าจะคิดถึงกัน” ยังจะประชดกลับมา
“โอ๋ๆล้อเล่นเฉยๆนะ” ฉันเลยต้องโอ๋ยัยพิม
“เออ!!!พรุ่งนี้แล้วใช่มั้ยงานหมั้นแกอ่ะ” เฮ้ย~~
“ไม่มีแล้วหละ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
“อ้าว!!!ทะเลาะกันหรอ” ยัยพิมถามเสียงเบา
“ป่าว...เราคงไม่ใช่คู่กัน^^” ฉันตอบแล้วหันไปยิ้มให้
“ใจเย็นๆก่อนนะแก้ว...ฉันว่าเรื่องนี้มันต้องเกี่ยวกับยัยเกลอะไรนั่นแน่เลย” ยัยนี่มีตาวิเศษรึไงรู้ดีจริงๆ
“มันไม่ใช่หรอก...เราไปกันไม่ได้จริงๆ” ฉันตอบแล้วหันหน้าหนี
“ไม่จริง!!!โทโมะรักแกมากจะตายนะ” ยัยพิมก็ยังเถียงกลับ
“แต่มันก็เป็นไปแล้ว” ฉันตอบแบบขอไปที
“แล้วแกจะไม่ทำอะไรหน่อยหรอ” ยัยนี่ถามแปลกๆ
“ทำ???จะให้ฉันทำไงหละ” ฉันตอบกลับไป
“ก็ประมาณว่าไปแย่งกลับคืนมาอ่ะ” เลวจริงๆเพื่อนใครกันนะ
“แกจะบ้าหรอ!!!” ฉันขึ้นเสียงแบบตกใจ
“เรื่องจริงนะ” ยัยพิมคิดอะไรอยู่
“ไม่อ่ะ” ฉันปฏิเสธ
“ทำไมอ่ะหรือว่าแกกลัวยัยเกล” ทำไมฉันต้องกลัว
“ป่าวหรอกแต่...ฉันมีคนใหม่แล้วอ่ะ” ฉันตอบกลับยัยพิม
“อะไรนะ!!!” ตะโกนใส่หูทำไมว่ะ
“เบาๆก็ได้” ฉันดุยัยพิม
“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ” ยัยนี่ยังไม่ลืมอีก
“ฉัน-มี-คน-ใหม่-แล้ว” ฉันย้ำชัดๆอีกที
“โอ๊ย~ฉันจะเป็นลม” ยัยพิมบอกแล้วจับขมับ
ฉันคุยได้ไม่นานพี่ธามก็โทร.มาชวนไปดูหนัง ที่ฉันรู้ว่าเป็นเบอร์พี่ธามก็เจ้าตัวป็นคนเฉลยเองซึ่งมันป็นเบอรืเดียวกับคนที่ฉันคิดว่าเป็นโรคจิตทีเคยโทร.มาก่อนหน้านี้
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เม้นเพื่อเป็ฯกำลังใจนะคะไม่รู้ว่าจะชอบกันรึป่าว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
