suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 

 

 

 

   แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่ที่ร้านเครื่องเพรชของญาติยัยพิม หลายคนคงงงว่าทำไมฉันถึงได้มาที่นี่เนื่องจากฉันไม่มีที่จะไป555 ฉันเดินเข้ามาก็เจอยัยพิมนั่งยิ้มต้อนรับฉันอยู่เลย

 

 

"ไงจ๊ะ...วันนี้นึกไงถึงได้มาหาฉันเนี๊ยะ" เหมือนว่ายัยพิมจะแขวะฉันนะ

 

"ป่าวหรอกแค่ไม่มีที่จะไปอ่ะเลยมา" ยัยพิมหน้าซีดเลย

 

"ชิ!!เราก็นึกว่าจะคิดถึงกัน" ยังจะประชดกลับมา

 

"โอ๋ๆล้อเล่นเฉยๆนะ" ฉันเลยต้องโอ๋ยัยพิม

 

"เออ!!!พรุ่งนี้แล้วใช่มั้ยงานหมั้นแกอ่ะ" เฮ้ย~~

 

"ไม่มีแล้วหละ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

 

"อ้าว!!!ทะเลาะกันหรอ" ยัยพิมถามเสียงเบา

 

"ป่าว...เราคงไม่ใช่คู่กัน^^" ฉันตอบแล้วหันไปยิ้มให้

 

"ใจเย็นๆก่อนนะแก้ว...ฉันว่าเรื่องนี้มันต้องเกี่ยวกับยัยเกลอะไรนั่นแน่เลย" ยัยนี่มีตาวิเศษรึไงรู้ดีจริงๆ

 

"มันไม่ใช่หรอก...เราไปกันไม่ได้จริงๆ" ฉันตอบแล้วหันหน้าหนี

 

"ไม่จริง!!!โทโมะรักแกมากจะตายนะ" ยัยพิมก็ยังเถียงกลับ

 

"แต่มันก็เป็นไปแล้ว" ฉันตอบแบบขอไปที

 

"แล้วแกจะไม่ทำอะไรหน่อยหรอ" ยัยนี่ถามแปลกๆ

 

"ทำ???จะให้ฉันทำไงหละ" ฉันตอบกลับไป

 

"ก็ประมาณว่าไปแย่งกลับคืนมาอ่ะ" เลวจริงๆเพื่อนใครกันนะ

 

"แกจะบ้าหรอ!!!" ฉันขึ้นเสียงแบบตกใจ

 

"เรื่องจริงนะ" ยัยพิมคิดอะไรอยู่

 

"ไม่อ่ะ" ฉันปฏิเสธ

 

"ทำไมอ่ะหรือว่าแกกลัวยัยเกล" ทำไมฉันต้องกลัว

 

"ป่าวหรอกแต่...ฉันมีคนใหม่แล้วอ่ะ" ฉันตอบกลับยัยพิม

 

"อะไรนะ!!!" ตะโกนใส่หูทำไมว่ะ

 

"เบาๆก็ได้" ฉันดุยัยพิม

 

"เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ" ยัยนี่ยังไม่ลืมอีก

 

"ฉัน-มี-คน-ใหม่-แล้ว" ฉันย้ำชัดๆอีกที

 

"โอ๊ย~ฉันจะเป็นลม" ยัยพิมบอกแล้วจับขมับ

 

 

 

   ฉันคุยได้ไม่นานพี่ธามก็โทร.มาชวนไปดูหนัง ที่ฉันรู้ว่าเป็นเบอร์พี่ธามก็เจ้าตัวป็นคนเฉลยเองซึ่งมันป็นเบอรืเดียวกับคนที่ฉันคิดว่าเป็นโรคจิตที่เคยโทร.มาก่อนหน้านี้

 

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

"พี่ธามโทร.หาแก้วมีอะไรรึป่าวค่ะ" ฉันเอ่ยถามทันทีที่มาถึงหน้าโรงหนัง

"ก็พี่อยากดูหนังกับแก้วอ่ะ" แค่เนี๊ยะ!!!

"เอ่อ...งั้นก็ดูโปรแกรมหนังก่อนนะค่ะมีหนังเรื่องอะไรบ้าง" ฉันเอ่ยแล้วเดินไปดูโปรแกรมดู

"อ้าว!!!แก้วมาดูหนังเหมือนกันหรอ^^" ชิ!!!เสียงยัยเกลเรียกชื่อฉัน

"มาโรงหนังจะให้ทำอะไรหละ" ฉันเลยแขวะกลับซะ

"หึ...ทำปากดีไปเถอะตอนนี้โทโมะเป็นของฉันแล้ว' ยัยเกลเดินมากระซิบฉัน

"เหอะ!!!ถ้าชอบใช้ของเหลือเดนจากฉันก็เชิญ" ฉันยิ้มเหยียดแล้วเดินกระแทกไหล่ออกไป

"แก!!!..." ยัยเกลทำท่าจะกรี๊ดใส่ฉัน

"จะทำอะไรอ่ะ...หัดมีมารยาทซะบ้างนะไม่ใช่มีแต่...มารยา" สะใจ

"กรี๊ดดด!!!!!" ฉันเดินหนียัยเกลออกมา

 

 

 

   ยัยนั่นยืนกรี๊ดเหมือนคนบ้าที่ไหนไม่รู้หลุดมา555+นึกแล้วก็ตลกหึๆว่าแต่ยัยเกลมาดูหนังกับใครกันนะถ้าป็นโทโมะก็ไม่น่าใช่เพราะไม่งั้นฉันก็ต้องเห็นสิชั่งเหอะ ฉันเดินไปหาพี่ธามแล้วบอกว่าไว้เป็นวันหลังแล้วกัน พี่ธามก็บอกว่าไม่เป็นไรไว้วันหลังก็ได้ เราเลยไปนั่งทานขนมเค้กกันที่ร้านกาแฟ

 

 

 

 

 

เวลาผ่านไป 1 เดือน

 

 

 

   ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่ธามก็ยังเหมือนเดิมคือดูๆกันก่อนหรือทดลองคบอ่ะแหละยังไม่ได้เป็นแฟนกัน พี่ธามดีกับฉันทุกอย่างทั้งไปรับไปส่งฉันพอวันหยุดก็พาไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆทั้งในจังหวัดละต่างจังหวัด ตลอด 1 เดือนที่ฉันเลิกกับโทโมะมา มันทำให้ฉันคิดอะไรได้หลายอย่างบางทีฉันน่าจะคบกับพี่ธามจริงๆจังๆแล้วหละ

 

 

 

"น้องแก้วครับนี่ก็ผ่านไป1เดือนแล้วนะครับพี่ว่า..." อยู่ดีๆพี่ธามก็พูดขึ้น

"ค่ะ???" ฉันตอบไปแบบงง

"เป็นแฟนกันนะครับ" ตรงมากๆ-////-

"ก็ได้ค่ะ^^" เขินจัง-////-

"เย้!!!" พี่ธามตระโกนแล้วพุ่งมากระโดดกอดฉัน

"แต่ว่าอย่าทำแก้วเสียใจนะคะ" ฉันผละออกจากพี่ธาม

"ครับพี่สัญญา" พี่ธามรับคำอย่างมั่นใจ

"น้องแก้วครับเย็นนี้ไปดูพี่เล่นบาสนะครับ" พี่ธามเริ่มอ้อนฉัน

"แฟนแก้วแข่งทั้งทีไม่ไปได้ไงอ่ะคะ" ฉันพูดไปเขินไป

"น่ารักที่สุดครับ" พี่ธามบอกแล้วกอดฉันอีกครั้ง

 

 

     ตอนนี้เฟย์กับฟางก็คืนดีกับป็อปปี้แล้วก็เขื่อนแล้วหละแต่ยัยพวกนั่นก็ยังไม่มั่นใจเท่าไรเลยขอดูๆไปก่อน แต่พอฉันบอกเรื่องงานหมั้นที่ยกเลิกไปให้พวกนั้นฟังอย่างก็พอกันงงไปตามๆกันว่าทำไมเห็นหวานกันดีหนิ ฉันไม่ได้ตอบอะไรมากเพียงแค่บอกว่าฉันกับเขาเราไม่ใช่คู่กัน...จบเรื่อง...

 

 

    เมื่อถึงตอนเย็นฉันไปซิ้อผ้าเย็น น้ำเย็น แล้วก็ขนมอีกนิดหน่อยเพื่อเตรียมให้พี่ธามนี่แหละ ระหว่างทางฉันก็เดินผ่านโทโมะแต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายเพียงแต่สายตาเหลือบไปเห็นสร้อยที่คอของเขามันเป็นสร้อยคือสลักไว้ว่า TG  เฉยๆแต่ก็ดูมีราคานะฉันไม่ได้คิดอะไรเพราะเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้วไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องในอดีต

 

 

 

"น้องแก้ว!!!" พี่ธามตะโกนเรียกฉัน

 

"มานั่งตรงครับ" พี่ธามจับมือฉันเดินไปตรงสแตนข้างสนาม

 

"เป็นไงค่ะ...เหนื่อยมั้ยค่ะ" พอนั่งปุ๊ปฉันก็เอ่ยถามทันที

 

"อ๋อไม่เป็ฯครับพอเห็นหน้าน้องแก้วก็หายแล้วครับ" -////-

 

"เอ่อ...แก้วแวะซื้อผ้าเย็นมาให้อ่ะค่ะ" ฉันบอกแล้วหยิบของที่ซื้อออกมา

 

"ขอบคุณนะครับ^^" พูดจบพี่ธามก็วิ่งไปเล่นบาสต่อ

 

 

 

 

    จนเวลาผ่านไปราวๆ1ชั่วโมงฉันก็ยังคงนั่งดูพี่ธามที่วิ่งอยู่ในสนามบาสอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยทั้งๆที่เหงื่อไหลเต็มตัวแล้ว อึดจริงๆ ระหว่างที่นั่งดูพี่ธามฉันเห็นโทโมะผ่านไปผ่านมาบ่อยเหลือเกินนี่เค้าจะทำอะไร ฉันไม่ได้คิดอะไรนะเพียงแต่มีความรู้สึกว่ามันแปลกๆปกติวันๆนึงฉันจะไม่ได้เจอโทโมะเลยน้อยครั้งที่เราจะเจอกันอย่างเช่นวันนี้ฉันเจอเค้าครั้งแรกในรอบอาทิตย์ฉันเลยคิดว่ามันแปลกๆ ฉันหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงเรียกของพี่ธามที่วิ่งมาตอนไหนไม่รู้

 

 

 

“น้องแก้วอยากกลับบ้านรึยังครับ” พี่ธามเอ่ยถามฉัน

 

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ธามจะกลับแล้วหรอค่ะ” ฉันถามย้อนกลับไป

 

"พี่รอกลับพร้อมน้องแก้วอ่ะครับจะกลับตอนไหนก็บอกนะครับไม่ต้องเกรงใจ" ทำไมพี่ธามเป็นคนดีจัง -////-

 

"ค่ะ...แล้วแก้วจะบอกค่ะ" ฉันตอบกลับไปพร้อมกับพี่ธามที่วิ่งไปที่สนามบาส อีกแล้ว - -*

 

"เอ่อ...พี่ชื่อแก้วปี3รึป่าวค่ะ" ใครว่ะ???

 

"ใช่ค่ะ....มีอะไรรึป่าวค่ะ" ฉันตอบไป

"มีคนฝากนี่มาให้หนะค่ะ....ไปก่อนนะคะ" น้องคนนั้นพูดแล้วก็เดินไป

 

 

 

    ของที่น้องคนนั้นพูดถึงก็คือซองจดหมายฉบับนึงจ่าหน้าซองถึงฉันด้วย ใครกันนะ ตอนนี้ในหัวของฉันมึนไปหมดทุกทางและมันมีวิธีเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ฉันสบายใจคือการเปิดดู+อ่านนั่นเอง เนื้อความในจดหมายบอกว่าต้องการให้ฉันไปหาที่สวนหลังมหาลัยซึ่งมันเป็นส่วนตัวของพวกฉันเองหละ แล้วมันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก....

 

 

 

    ตอนนี้ฉันก็มาถึงสววนหลังมหาลัยแล้วหละตอนแรกว่าจะไม่มาแต่ฉันอยากทุกอย่างแบบเปิดเผยและจบแบบที่ดีฉันเลยต้องมา เมื่อมาถึงบุคคลที่นัดฉันก็ได้ยืนหันหลังให้ฉันอยู่

 

 

 

"มีอะไรจะคุยกับฉันหรอ" ฉันถามตรงๆ

 

"ทำไมจะรีบกลับไปหามันรึไง!!!" นายนั่นตะคอกมา

 

"กล้าดียังไงมาตะคอกใส่ฉัน...ใช่รู้แล้วก็รีบๆพูดธุระมาสิเดี๋ยวพี่ธามจะรอนาน!!!" ฉันเลยตะคอกกลับไป

 

"หึ...ทำไมลืมของเก่าอย่างฉันแล้วรึไง" โทโมะพูดแล้วตรงเข้ามาหาฉัน

 

"ก็นะ...ของเก่ามันคืออดีตหนิจะเก็บไว้ทำไม" ฉันยิ้มเหยียดๆไปให้

 

"แต่อย่างน้อยของเก่าอย่างฉันก็เคยได้ชิม..." โทโมะพูดแล้วมองตามร่างกายของฉัน

 

"แล้วไงฉันไม่แคร์" ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าหนี

 

"นั่นสินะ....งั้นถ้าฉันจะลองอีกครั้งก็คงไม่เสียหาย" โทโมะพูดแล้วเขยิบเข้ามาใกล้ๆฉัน

 

"นี่แก!!!มายุ่งอะไรกับโทโมะของฉัน!!!" ยัยเกลโผล่เข้ากระชากฉัน

 

"เหอะ!!!...อย่างฉันนี่นะ เธอคิดผิดแล้ว" ฉันพูดแล้วมองไปทางโทโมะ

"ฉันไม่เชื่อ...แกจะมาอ่อยอะไรโทโมะอีกหละ" มันชักจะมาก - -*

"ฉันไม่เคยทำอไรพรรณ์นั้น" ฉันตอบเสียงนิ่งๆ

"แกจะใช้มมารยากับใครก็ได้ที่ไม่ใช่ฉันและของของฉัน” ยัยเกลพูดแล้วเดินไปควงแขนโทโมะ

"งั้นเอานี่ไปดูซะจะได้หัดกินข้าวซะบ้างไม่ใช่กินแต่หญ้าอย่างเดียว” ฉันยื่นจดหมายของโทโมะแล้วเดินออกมา

“แก!!!...อย่าอยู่เลยนังแก้ว!!!”

 

 

 

เพี๊ยะ!!!  เพี๊ยะ!!!  เพี๊ยะ!!!!

 

 

 

    ฉันหันหลังเดินออกมาไม่กี่ก้าวยัยเกลก็วิ่งมากระชากแขนฉันให้หันกลับไปแล้วฟาดฝ่ามือลงมาที่ใบหน้าของฉัน1ที ซึ่งฉันยไปทันได้ตั้งตัวก็เลยล้มลงไปลองอยู่ที่พื้นยัยเกลเลยได้โอกาสนั่งทับฉันไว้แล้วตบมาอีก2ที ฉันใช้มือของฉันควานหาผงดินตามพื้นแล้วปาใส่หน้ายัยเกลซึ่งมันทำให้ยัยเกลร้องกรี๊ดเพราะแสบตา 555+สะใจ คราวนี้ทีฉันบ้างหละ

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------มีใครคิดถึงเราบ้างค่ะ ถ้ามีโปรดเม้นเพื่อเป็นกำลังด้วยนะคะ