suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

หลังจากที่พวกฉันเรียนๆๆๆๆ แล้วก็เรียนมาทั้งวัน เวลานี้ก็เป็นเวลาปลดปล่อยพวกฉันตกลงกันว่าเราจะไปเที่ยวกัน ฉันอยากไปนั่งเล่นที่ร้านกาแฟใกล้ร้านยัยพิมนั่นแหละ

 

“แก้วนั่นใช่ยัยเกลป่ะ” ยังไม่ทันได้ไปไหนสายตาของยัยฟางก็เหลือบไปเห็นยัยเกลซะก่อน

“อืมแล้วไงอ่ะ...” ฉันตอบแบบไม่สนใจ

“ก็ไม่แล้วไงอ่ะถ้าตรงนั้นไม่มีโทโมะอยู่ด้วย” ห๊ะ!!!โทโมะหรอ

“ยัยเฟย์แกจะพูดทำไมมันเพิ่งจะคืนดีกันนะ” ยัยฟางหันไปว่ายัยเฟย์

“ไม่เป็นไร...เดี๋ยวฉันมา” แล้วฉันก็ตรงไปหาโทโมะ

“เพื่อนฉันยิ่งใจร้อนอยู่” ฟางบ่นแต่ก็เดินตามไป

“โทโมะนายมาทำอะไรที่นี่” ฉันถามโทโมะด้วยน้ำเสียงสงสัย

“เหอะ!!เขาก็มาหาฉันไง” แต่กลายเป็นยัยเกลที่แส่มาตอบ

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะแก้วฟังโมะก่อน” โทโมะหันมาปฏิเสธกับฉัน

“เชิญ” ฉันตอบก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น

“คือ...เกลเขาไม่มีเพื่อนอ่ะเลยให้โมะมานั่งเป็นเพื่อน” ดูเหตุผล

“หรอค่ะแล้วพี่เป็นแฟนของใครกันแน่” ฉันถามอย่างประชด

“โมะก็ต้องเป็ฯแฟนของแก้วสิ” เขิน -///-

“ได้ยินแล้วใช่มั้ยจ๊ะเกล” ฉันหันไปถามยัยเกล

“ชิ!!!” ยัยเกลกระแทกเสียงแล้วเดินออกไป

“5555+” เสียงยัยเฟย์ยัยฟางหัวเราะ

“ไปกันเหอะ” ฉันบอกแล้วเดินออกไป

“เดี๋ยวสิแก้วรอโมะด้วย” เสียงโทโมะไล่ตามมา

“หวานกันจริงนะ” ยัยเฟย์เดินมากระซิบฉัน

“หรอ...ไม่รู้สิคงจะเลิกกันเร็วๆนี้แหละ” ฉันพูดประชดเสียงดัง

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

“ไม่มีทางอ่ะแก้ว” โทโมะวิ่งเข้ามาจับมือฉันไว้

“ชิ!!อิจฉาคนมีแฟน” ยัยเฟย์พูดประชดฉัน

“555งั้นเธอก็กลับไปคืนดีกับไอ้เขื่อนสิ” นายโทโมะ!!!

“นี่!!พูดอะไรของนาย” สีหน้ายัยเฟย์ดูเศร้าขึ้นมาทันทีที่โทโมะพูดฉันเลยต้องหันไปดุ

“เอ่อ...ยัยเฟย์แกยังจะอยากไปอยู่มั้ย” ฉันรีบเปลี่ยนประเด็นทันที

“ไม่แล้วอ่ะแก...ฉันกลับก่อนดีกว่า” ยัยเฟย์พูดแล้วเดินไป

“นี่แก้วจะไปไหนกันหรอ” โทโมะ....ยุ่งจริงๆ

“ไปเที่ยว...ทำไมอ่ะ” ฉันถามกลับไป

“ก็ป่าว...งั้นก็ไปกับโมะสิ” พูดแล้วจับมือฉันไปขึ้นรถแล้วตรงไปที่ห้าง

“โมะจะมาดูอะไร” ฉันถามเพราะมันเป็นร้านเสื้อผ้าผู้หญิง

“ก็วันนี้เป็ฯวันพิเศษไง^^” โทโมะพูดแล้วยิ้ม

“วันพิเศษ???” เรื่องอะไรกัน???

“ใช่...วันนี้แม่โมะนัดทานข้าวเย็นที่บ้านอ่ะ” อ๋อ

“ก็คงจะเป็นเรื่องงานหมั้นใช่มะ” ฉันถามโทโมะที่เดินดูเสื้อผ้าอยู่

“อืม...โมะว่าชุดนี้สวยดีนะ...เหมาะกับแก้วด้วย” โทโมะพูดแล้วหยิบชุดมาทาบกับตัวฉัน

“อืม....” ฉันบอกแล้วหยิบชุดไปลอง

“0[]0!!! ทั้งสวย...ทั้งน่ารักมากอ่ะแก้ว” โทโมะดูจะตะลึงมากเลย

“จะชมอะไรนักหนา...” เขินนะโว๊ย -///-

“แล้วก็น่ากินด้วย...ฟอด~” โทโมะเดินเข้ามากระซิบฉัน

“นี่!!!โทโมะทำอะไรอายคนอื่นบ้างซิ” ฉันหละอายแทน

“นิดหน่อยเอง...กลับคอนโดเมื่อไหร่โดนหนักกว่าแน่” จะรอดมั้นเนี๊ยะฉัน

“ชิ!!!!” ฉันจิ๊ปากใส่

 

   และแล้วฉันกับโทโมะก็มาถึงบ้านของโทโมะแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดเดรสสั้นประมาณหัวเข่าสีฟ้าอ่อนเป็นผ้าสบายๆไม่รัดรูปมีโบว์สีขาวคาดที่เอวทางซ้ายเป็นคล้ายเข็มขัด ผมถูกรวบไว้ข้างหลังแล้วมัดตรงปลายๆแต่งหน้าด้วยโทนสีอ่อนให้ดูเป็นธรรมชาติมากที่สุด

 

“สวัสดีครับ/ค่ะ” ฉันกับโทโมะพูดพร้อมกัน

“จ๊ะ..นั่งก่อนลูก” คุณน้าเอ๊ะหรือว่าคุณแม่บอกฉันกับโทโมะ

“ค่ะ....คุณ...” ฉันจะเรียกอะไรดีนะ

“เรียกแม่ก็ได้ลูกเดี๋ยวอีกไม่นานเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว” แม่ของโทโมะเอ่ยบอก

“เอ่อ...แล้วม๊ากับป๊าแก้วหละค่ะ” ฉันหันไปถามคุณแม่(คนที่2) -////-

“เดี๋ยวก็คงมาหละจ๊ะ...จะตั้งโต๊ะเลยมั้ยตาโมะ” ประโยคแรกพูดกับฉันแต่ประโยดหลังพูดกับโทโมะ

“ตั้งเลยก็ได้ครับ...ผมหิวแล้ว” โทโมะพูดแล้วดึงมือฉันให้ลุกขึ้นไปยังโต๊ะอาหาร

“นี่โทโมะ...นายว่างานหมั้นของเราจะออกมาเป็นอย่างไง” ฉันถามออกไป

“ก็...แก้วก็สวยส่วนโมะก็หล่อไง^^” เป็นคำตอบที่ดีมาก - -*

 

    หลังจากนั้นไม่นานป๊ากับม๊าของฉันก็มาม๊าบอกว่าช่วงนี้พี่กิ่งยุ่งๆเลยไม่มีเวลามาด้วยติดงานที่ต่างจังหวัด พี่กิ่งทำรายงานเกี่ยวกับวารสารการท่องเที่ยวอะไรประมาณนี่แหละ ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก ก็พี่กิ่งเรียนการท่องเที่ยวปี4นี่หน่า(สมมตินะค่ะ:frong)ตอนไปเกาหลีพี่กิ่งก็ต้องเรียนของเกาหลีและไทยควบคู่กันไป เซ็งจริงๆ ส่วนพี่กวินกับพี่หวายรายนั้นไม่ต้องพูดถึงบอกว่าจะอยู่บ้านพี่หวายจนกว่าจะถึงวันงานแล้วค่อยมา

 

     หลังจากนั้นเราก็มานั่งคุยเรื่องงานหมั้นที่เหลือเวลาไม่ถึงสัปดาห์ก็จะถึงแล้ว ตื่นเต้นจัง สรุปว่างานเป็นแบบเรียบง่ายไม่เชิญใครมากมีแค่พวกเพื่อนของแม่ของโทโมะและม๊าของฉันแล้วก็เพื่อนๆที่ฉันกับโทโมะสนิทเท่านั้น

 

“งั้นเดี๋ญวผมกับแก้วกลับคอนโดก่อนนะครับพรุ่งนี้มีเรียนเช้า” โทโมะพูด

“อะไรอ่ะจะกลับแล้วหรอลูก...งั้นโชคดีนะจ๊ะว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่” โอ๊ยเขิน  -////-

“ค่ะ...สวัสดีค่ะม๊าแล้วก็....คุณแม่ -////-” ทำไมมันพูดยากจัง

“ม๊าค่ะฝากความคิดถึงให้เจ๊ด้วยนะคะ” ฉันบอกมาก่อนจะกลับคอนโดไปกับโทโมะ

 

 

//เฟย์//

 

      ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านขายตุ๊กตาในห้างสรรพสินค้า เห็นตุ๊กตากบแล้วน้ำคลอคลอทุกทีเลย นึกไปถึงตอนที่ฉันกับเขื่อนยังคบกันอยู่เราหวานกันมากจนใครๆก็อิจฉา เราไปไหนมาไหนด้วย อย่างเช่น ร้านตุ๊กตาแห่งนี้ที่เราก็เคยมาซื้อตุ๊กตาด้วยกันนึกแล้วฉันก็อยากร้องไห้ขึ้นมาทั้งๆที่ฉันว่าฉันจะลืมมันไปแล้วแต่มันก็ทำไม่ได้ ฉันยอมรับว่าฉันทำใจไม่ได้ซึ่งฉันแน่ใจว่าใครก็ยอมรับไม่ได้ถ้ารู้ว่าแฟนเรามีคนอื่นอีกมากมายอย่างนายป็อปปี้กับพี่ฟาง ฉันหละสงสารพี่ฟางมากๆเลยหละก็นายป็อปปี้ไปมีคนอื่นมากมายเช่น ยัยบูม ยัยแบม แต่ล่าสุดน่าจะเป็นยัยแบม มันทำพี่ฉันเจ็บ!!!

 

     ฉันเลิกคิดเรื่องพวกนั้นหลังจากที่เศร้าจมปักกับมันมานานจนคิดได้ว่าฉันมีค่ามากกว่านั้น ชีวิตฉันต้องมีดีกว่านี้ แค่ผู้ชายคนเดียวทำอะไรกับใจฉันไม่ได้หรอก ฉันเดินดูตุ๊กตามาเรื่อยๆจนมาสะดุดตากับใครบางคนที่กำลังเลือกตุ๊กตาอยู่ข้างหน้าของฉันและเขา...เขื่อน...

 

“อ้าว!!!เฟย์...” ฉันกำลังหันหลังเดินกลับออกไปแต่นายเขื่อนก็เรียกเอาไว้ซะก่อน

“เฟย์เดี๋ยวสิ...มาซื้อตุ๊กตาหรอ” ฉันเลือกที่จะไม่พูดอะไรทั้งนั้น

“เฟย์~~นี่เฟย์จะไม่พูดอะไรกับเขื่อนหน่อย” เขื่อนถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เฟย์อย่าทำเสียงอย่างนั้นได้มั้น...มันดูห่างเหินนะ” นายเขื่อนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“ฉันไม่มีเวลามาฟังเรื่องไร้สาระของนายหรอกนะ” ฉันบอกแล้วเดินออกมาแต่นายเขื่อนก็ยังจะตามมาอีก

“เฟย์รอเขื่อนด้วย...เฟย์!!!” ไม่ว่านายนั้นจะเลือกฉันอย่างไงฉันก็จะไม่หันไปเด็ดขาด อยากตามมาก็เชิญ

“เฟย์พูดอะไรกับเขื่อนหน่อยสิ” นายเขื่อนยังคงตามฉันไม่เลิก

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย” ฉันพูดแล้วแล้วทำหน้านิ่งทั้งๆที่ในใจกำลังสั่นๆ

“เฟย์เขื่อนขอโทษที่เขื่อนพูดไปแบบนั้นก็เพราะกลัวเสียหน้าไอ้พวกนั้น” หึ!!!ที่แท้นายมันก็เลวกว่าที่ฉันคิด

“แล้วไง???นายจะมาบอกฉันทำไม...ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว” ฉันตอบแบบไม่สนใจ

“เขื่อนแค่อยากบอกให้เฟย์รู้ว่าเขื่อนยังรักเฟย์อยู่...เรากับมาคบกันเหมือนเดิมได้มั้ย” นายเขื่อนอ้อนฉันแต่...

“เหอะ!!!ฉันว่านายเก็บใครว่ารักไปเถอะ...ฉันไม่ได้โง่นะ...ฉันกินข้าวไม่ได้กินหญ้า!!!” ฉันตะคอกอย่างเหลืออด

“แต่เขื่อนพูดจริงๆนะ...เฟย์ให้โอกาสเขื่อนเถอะนะ” นายเขื่อนยังคงอ้อนฉันต่อไป ส่วนฉันก็รีบเดินไปให้ถึงรถให้เร็วที่สุด

“เขื่อนอยากให้เฟย์ฟังเขื่อนอธิบายก่อนนะ...” นายเขื่อนก็ยังไม่หยุดพูด จนฉันเดินมาใกล้จะถึงรถแล้ว...

“นี่เขื่อน...นายฟังฉันให้ดีๆนะ...ฉันไม่ต้องการคำแก้ตัวตัวอะไรงี่เง่าของนายหรอก ส่วนเรื่องขอโอกาสนี่นายยังกล้ามาขอโอกาสจากฉันอีกหรอ ฉันว่าให้มันจบแบบนี้แหละดีแล้ว” ฉันร่ายยาวแล้ววิ่งมาขึ้นรถของตัวเองให้เร็วที่สุด

“นายยังจะกล้าขอโอกาสอีกหรอไอ้คนเฮ็งซวย!!!” ฉันตะโกนลั่นรถแต่ข้างนอกคงไม่ได้ยิน

 

      ระยะหว่างทางกลับบ้านฉันก็นั่งคิดถึงสิ่งที่นายเขื่อนพูดพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาไม่หยุด  โอกาสหรอนายคิดได้ยังไงที่จะมาขอโอกาสจากฉันนี่มันครั้งที่เท่าไรแล้วนะนายเขื่อนที่ฉันต้องร้องไห้เพราะนายกันห๊ะ!!!  ฉันร้องไห้จนตามัวๆมองทางไม่ค่อยชัดและ....

 

 

~~เอี๊ยด!!!  โครม!!!~~

 

 

//แก้ว//

 

    ฉันรีบมาโรงพยาบาลทันที่ได้รับโทรศัพท์จากยัยฟางว่ายัยเฟย์เกิดอุบัติเหตุรถชนทั้งๆที่ฉันกำลังจะคอนโดแล้วแต่ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนจึงสั่งให้โทโมะขับรถมาโรงพยาบาลก่อน ทันทีที่ฉันมาถึงฉันเห็นยัยฟางยืนร้องไห้อยู่หน้าห้อง ICU ฉันกับโทโมะจึงรีบวิ่งมาหายัยฟางทันทีเพราะดูจากสภาพแล้วยัยฟางคงจะอ่อนแรงแล้วหละร้องไห้มาเหนื่อยมากซินะ ฉันเลยพายัยฟางมานั่งพักสงบสติอารมณ์ก่อนแล้วค่อยๆเล่าเรื่องเกิดขึ้น

 

    ได้ความว่ายัยฟางเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่มีโทรศัพท์จากยัยเฟย์เข้าแต่คุยที่โทร.มากลับเป็นทางโรงพยาบาลบอกว่ายัยเฟย์เกิดอุบัติเหตุรถชนจากนั้นยัยฟางก็สลบไป ฉันกับโทโมะเลยพาไปพักที่ห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล

 

“เฮ้อ~~” ฉันถอนหายใจยาว

“เป็นอะไรไปอีกหละแก้ว...อ่ะน้ำองุ่น...โมะซื้อมาให้” ดีเหมือนกันที่ยังมีโทโมะอยู่ข้างๆ

“ไม่เป็นไรหรอกว่าแต่โมะหายไปไหนมาอ่ะ” ฉันถามเพราะฉันเพิ่งจะเห็นเขานี่แหละ

“โมะก็...” โทโมะยังพูดไม่จบ

“ไอ้โมะเฟย์อยู่ไหน!!!” เสียงของเขื่อนดังขึ้นมา เอ๊ะ!!นายนี่มาได้ไง...

“โทโมะโทร.บอกนายเขื่อนหรอ” ฉันหันไปส่งสายตาดุๆให้โทโมะ

“แหะๆ ^^” เจริญหละงานนี้

“นี่ไอ้โมะ!!!มึงตอบกูมาได้แล้วว่าเฟย์ไหน” นายเขื่อนตะโกนใส่หน้าโทโมะ

“เห้ย!!!ไอ้เขื่อนมึงใจเย็นไก่อนดิว่ะนี่มันโรงพยาบาลนะโว๊ย...ยัยเฟย์ยังไม่ออกมาจากห้อง ICU เลยส่วนยัยฟางนอนพักอยู่ชั้นล่าง” โทโมะร่ายยาว

“เฟย์เธออย่าเป็นอะไรไปนะ” นายเขื่อนพูดแล้วเกาะขอบประตูห้อง

“ยัยเฟย์มันยังไม่ตายง่ายๆหรอก” เสียงของ.....

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------เม้นด้วยนะคะเพื่อนๆไม่รนู้ว่าจะชอบกันหรือป่าว