suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

ก็อก  ก็อก  ก็อก    เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันกับโทโฒะหันไปมอง
“แก้วทำอะไรกันอยู่ลูกลงไปทานข้าวได้แล้ว” เสียงของม๊านี่เองได้โอกาสหละ
“ค่ะม๊าเดี๋ยวแก้วตามลงไป” ฉันเปิดประตูแล้วบอกม๊า
“งั้นม๊าลงไปก่อนหละเร็วๆด้วยลูก” ม๊าบอกก่อนจะหันหลังแล้วเดินลงไป
“แก้วขอตัวเดี๋ยวเราค่อยคุยกันใหม่” ฉันหันมาบอกโทโมะแล้วเดินตามม๊าไป
“รอด้วยแก้ว...โมะขอโทษ” อะไรของเขา???
“เรื่องอะไรอีกหละ??” ฉันงงจริงๆ
“ก็เรื่องเมื่อกี้นี่อ่ะแต่โมะแค่อยากรู้ว่ามันคือใคร” นั่นไง
เดี๋ยวไว้คุยตอนอยู่ที่คอนโด
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
 
   หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จฉันกับโทโมะก็เตรียมตัวเพื่อที่จะกลับไปอยู่ที่คอนโดระหว่างฉันกับโทโมะก็เคลียเรื่องทุกอย่างแต่กว่าจะเข้าใจกันได้นี่สิเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนี่ขนาดคบกันแค่วันแรกนะเนี๊ยะยังหึงซะแล้วพรุ่งนี้ฉันไม่ตายเลยหรอรุ้สึกเหมือนคิดผิดจริงๆ
 
“แก้วคืนนี้โมะนอนด้วยคนนะครับ” ลูกอ้อนตลอด
“ไม่มีทางซะหรอกถึงเราจะเป็นแฟนกันแต่ไม่ได้หมายความว่าโมะจะทำอะไรก็ได้เพราะฉะนั้นแยกกันนอนดีที่สุด” ฉันบอกอย่างเหนือกว่าแล้วหันหลังเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปแต่โทโมะก็ยังพยายามจะเข้ามาในห้องของฉันให้ได้
“นี่โมะแก้วบอกว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ” ถึงจะพูดยังไงเขาก็ไม่ฟัง
“โมะขอแค่นอนกอดแก้วอย่างเดียวเองนะไม่มีอะไรมมากกว่านั้นแน่นอน” ฉันจะทำไงดีนะ
“เห้ย~~งั้นก็ได้” เหนื่อยใจจริงๆเลยฉัน
“เย้ๆแก้วน่ารักที่สุดเลย” พูดอย่างเดียวไม่พอยังจะเข้ามากอดฉันอีกแต่ดีนะที่ฉันรู้ตัวจึงเบี่ยงตัวหลบทัน
“ยังไม่ทันขาดคำเลยนะ- -*” เงียบเลย
“ขอโทษครับTT” อย่าทำหน้าอย่างนั้นได้มั้ยอ่ะมันจะน่ารักเกินไปแล้ว
“เห้ย~~ชั่งเหอะไปนอนได้ละหรือจะกลับห้องไปก็ได้นะไม่ว่า^^” ฉันยิ้มให้แล้วแทรกตัวจากอ้อมกอดมานอนที่เตียง
“ตัวแก้วนุ่มนิ่มจังหอมด้วย” โทโมะพูดหลังจากที่ (แอบ) เอื้อมแขนกอดฉันไว้
“นอนเถอะนะแก้วง่วงแล้ว” ฉันพูดแล้วหลับตาลง
 
ณ  เช้าวันต่อมา
เวลา 06.00 น.
 
“อือ~~” เสียงของร่างบางร้องขึ้นหลังจากตื่นนอนในยามเช้า
“เวลาหลับน่ารักจัง” ฉันพูดแล้วลุกไปอาบน้ำจะได้ไปมหาลัยเลยวันนี้ฉันมีเรียนตอน10.00น.แต่ว่าวันนี้ญาติของฉันจะมาหาที่มหาลัยฉันเลยต้องรีบไปก่อน
 
     หลังจากที่ฉันอาบน้ำ+แต่งตัวแล้วก็มานั่งแต่งหน้าทำผมอีกนิดหน่อยวันนี้ต้องแต่งหน้าออนๆแต่ปกติฉันก็ไม่ใช่คนที่แต่งหน้าเข้มอยู่แล้วแถมยังต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยนิดหน่อยและมันก็เป็นปกติของฉันอยู่แล้วแค่สั้นขึ้นเลยเข่านิดหน่อยเอง(มั้ง) ฉันเหลือบมองคนที่เพิ่งตื่นอีกคนที่อยู่บนเตียงซึ่งก็กำลังมองมาทางฉันอยู่ด้วย
 
“อือ~~แก้วจะรีบไปไหนอ่ะวันนี้มีเรียน10โมงไม่ใช่หรอ” รู้ดีจริงๆ
“ตื่นมามก็จับผิดเลยนะคะคุณแฟน” ฉันพูดแล้วเดินไปหยิกแก้มของโทโมะ
“ก็แก้วน่ารักซะขนาดนี้โมะก็ต้องหวงเป็นธรรมดา” ยังจะมากอดตอบอีก
“พอเลยๆแก้วจะรีบไปมหาลัยเดี๋ยวโมะค่อยตามไปก็ได้” ฉันพูดแล้วกำลังจะลุกขึ้นแต่...
“ไม่มีทางแก้วต้องไปพร้อมโมะเท่านั้น” ขัดตลอด
“โมะแก้วมีธุระจริงๆนะไว้วันหลังแล้วกันนะTT” ฉันพร้อมแล้วทำหน้าเศร้า
“ไม่!!!แก้วต้องไปพร้อมโมะ” โทโมะพูดแล้ววิ่งไปหยิบกระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ กุญแจรถ หยิบไปซะหมดเลยแล้วก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
“ว๊าย!!!” ฉันอุทานขึ้นเมื่อโทโมะกระชากแขนของฉันเข้ามาในห้องน้ำ
“อยู่ในนี้จนกว่าโมะจะอาบน้ำเสร็จเอ๊ะหรือว่าจะช่วยโมะอาบน้ำดีนะ” พูดแล้วทำหน้าหื่นๆมาให้ฉัน
“ไม่ๆแก้วจะออกไปรอข้างนอกถ้ามีปัญหาเราเลิกกัน” ฉันพูดพร้อมคาดโทษไว้ก่อนจะเดินออกมา
 
      ผ่านไปประมาณ 40 นาที โทโมะก็ออกมาแต่งตัวทำหน้านิหน่อยเท่านั้นอาจเป็นเพราะเห็นฉันนั่งทำหน้าเหมือนคนใกล้ตายอยู่ก็ได้มั้งถึงได้รีบ
 
“ไปกันได้แล้วครับที่รัก^^” จากนั้นเรา2คนก็มุ่งตรงมายังมหาลัยซึ่งเป็นจุดหมายปลายทาง
 
ณ  มหาลัย KZ_ZK 7
 
     พอรถจอดปุ๊ปฉันก็รีบหยิบกระเป๋าที่โทโมะยึดไปประตูแล้ววิ่งไปที่ห้องประจำ (ห้องที่ฉันไปมีเรื่องกับเกล โบว์ แบม) ทันทีไม่สนใจโทโมะเลยด้วยซ้ำความจริงฉันนัดญาติไว้7โมงแต่นี่7โมง25นาทีแล้วฉันสายมมากเลยนะเนี๊ยะ ตายๆตายแน่เลยฉัน
 
“อุ๊ย!!!!ขอโทษค่ะ” มัวแต่มองนาฬิก
าจนไม่รู้ว่าชนกับใคร
“จะรีบไปไหนครับ” เสียงคุ้นๆ
“โทโมะ!!!” โลกกลมจริงๆ
“ก็ใช่นะสิแก้วจะรีบไปไหนไมม่รอโมะเลยนะ” ยังจะมางอนอีก
“โมะแก้วไม่มีเวลามมาง้อหรอกนะปล่อยมือแก้วได้แล้วแก้วรีบ” ฉันกระชากแขนตัวเองจากมือของโทโมะแต่มันทำไมไม่ออกซะที
“ก็ไปพร้อมกันนี่แหละ” พูดจบก็จับมือฉันเดินไปห้องว่างประจำ
 
ปัง!!! เสียงประตูกระทบกับผนังจากฝีมือของฉันเอง
 
“นึกว่าใครตกใจหมดเลยยัยแก้ว” เสียงของ...
“พี่กวิน!!!!!คิดถึงที่สุดเลยอ่ะ” ฉันรีบวิ่งไปกอดพี่กวินลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง
“ปล่อยออกจากกันได้แล้วมั้ง!!!!” เสียงของโทโมะดังขึ้นทำให้ฉันกับพี่กวินหันไปมอง
“ใครหรอแก้ว???” พี่กวินกระซิบถามฉัน
“แฟนแก้วเองครับมีปัญหาอะไรรึป่าวครับ” เหมือนจะเรียบร้อยแต่ก็น่ากลัว
“ผมกวินพี่ชายของแก้วครับ^^” พี่กวินนี่ก็ใจดีสู้เสือ
“พี่ชาย???แก้วมีพี่ชายด้วยหรอ” นั่นไงงานเข้า
“ลูกพี่ลูกน้องอ่ะโมะ” ฉันตอบแล้วก็มองหาใครอีกคน
“หาพี่อยู่หรอจ๊ะ” เสียงผู้หญิงดังขึ้นอยู่ข้างหลังฉันและเขาคือ...
“พี่หวาย!!!!คิดถึงจังเลยค่ะ” ฉันหันหลังไปกระโดดกอดพี่หวายภรรยาของพี่กวิน
“อะแฮ่ม!!” เสียงกระแอมของโทโมะทำให้ฉันผละออกจากพี่หวายนี่ขนาดผู้หญิงกับผู้หญิงนะเนี๊ยะ
“ใครอ่ะหน้าตาดีนะ” พี่หวายถามถึงโทโมะ
“หวายไปเหอะสายแล้วนะ” เสียงของพี่กวินพูดขึ้น
“อะไรอ่ะเพิ่งมาเองนะจะรีบไปไหนอ่ะ” ฉันถามอย่างสงสัย
“พี่จะต้องไปหาทางบ้านหวายอีกเพิ่งกลับมาก็ต้องไปรายงานตัวก่อน” จริงสิพี่กวินกับพี่หวายไปอยู่ประเทศอังกฤษนี่หน่านานๆทีจะกลับมาประเทศไทย
“งั้นพี่ไปก่อนนะจ๊ะแก้วแล้วตกลงนายคือใครจ๊ะ” พี่หวายบอกฉันก่อนจะหันไปถามโทโมะ
“อ๋อผมโทโมะเป็นแฟนของแก้วนะครับ” แนะนำตัวได้ดีจริงๆ
“ห๊ะ!!!!” ไม่ใช่เสียงพี่หวายและพี่กวินแต่เป็นเสียงของยัยเฟย์ยัยฟางตามมาด้วยป๊อปปี้และเขื่อน
“คบกันตั้งแต่เมื่อไร”ยัยเฟย์พูดพร้อมกับยัยฟางเหมือนนัดกันไว้
“เราคบกันแล้วนะตั้งแต่เมื่อวานนี่อ่ะไมหรอ” กลายเป็นโทโมะที่ตอบคำถาม
“ทำไมมันไวจังอ่ะ” นายเขื่อนยุ่งตลอด
“ก็ฉันกับแก้วเราเป็นคู่หมั้นกันนิหน่าไม่เห็นจะแปลก” ใครจะไปรู้มิทราบคุณโทโมะ
“งงจริงว่ะคู่นี่” เสียงนายป็อปปี้พูดขึ้นหลังจากที่เงียบกันมานาน
“ว่าแต่ฉันนายมายุ่งอะไรกับเพื่อนฉันห๊ะ”ได้เวลาที่ฉันต้องพูดมั่งแล้ว
 
...ruktomokaew...
 
----------------------------------------------------------------------------------------------
อัพให้แล้วนะคะหวังว่าจะช่วยเม้นให้เยอะๆด้วยนะคะ