suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

เรื่อง suffocated ที่รักคือลมหายใจของใครหรอครับ

 

 

 

 

 

 //แก้ว//  

 

 

 

 

   ฉันชื่อแก้วเป็นแฟนกับโทโมะเราคบกันมาจะ2ปีแล้วล่ะแต่พักนี้ดูโทโมะจะแปลกๆไปนะ ไม่หลอกเราคงคิดไปเองฉันเรียนอยู่ปี2มหาลัย KZ_ZK 7 ไม่ต้องงหลอกเพราะมหาลัยของฉันมีหลายสาขาทุกประเทศเลยหล่ะตอนนี้ฉันกำลังรอโทโมะแฟนของฉันมารับกลับบ้านอยู่แต่ทำไมนานจังนะปกติต้องมารอแล้วสิโทร.ตามหน่อยดีกว่าเผื่อจะลืม ในขณะที่ฉันกำลังจะโทร.หาโทโมะฉันกลับเห็นเงาของใครอยู่ตรงมุมตึกหน้าฉันด้วยหล่ะต้องไปดูซะหน่อยแล้ว

 

 

 

 

ณ มุมตึกมหาลัย KZ_ZK 7

 

 

"พิมครับเป็นแฟนกับผมนะครับ" โทโมะพูด

 

"เอ่อ..โทโมะเป็นแฟนแก้วไม่ใช่หรอค่ะ" พิมตอบแบบเกรงใจแต่สายตาบ่งบอกแบบตรงกันข้าม

 

"แอบกิ๊กกันก็ได้นิครับ...นะครับพิม" คำพูดของโทโมะทำให้พิมหน้าเสียไปนิดนึง

 

"แล้วแก้วหล่ะค่ะ เขาจะไม่เสียใจหรอค่ะถ้ารู้ว่า..." พิมแกล้งตีหน้าเศร้า

 

"เราก็อย่าบอกให้รู้สิครับเราก็อยู่ส่วนเรา เขาก็อยู่ส่วนเขาokนะครับที่รัก" แต่โทโมะก็ยังพยายมตื้ออยู่

 

"ถ้างั้นก็ได้ค่ะ ตกลงเราเป็นแฟนกันนะคะ" ยัยพิมบอกแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

  นี่มันอะไรกันโทโมะขอพิมเป็นแฟนหรอแล้วฉันหล่ะเขาเอาฉันไว้ตรงไหน นี่ฉันเป็นตัวอะไร นี่คงจะเป็นเหตุผลที่นายเปลี่ยนไปสิ ได้ในเมื่อนายทำอย่างนี้กับฉันงั้นฉันก็จะยอมโง่ต่อไปจนถึงที่สุดละกันแม้มันต้องเจ็บที่ใจ

 

 

 

 

 

 

ณ บ้านแก้ว

 

 

 

 

  ฉันกลับมาบ้านด้วยสภาพที่เกินจะบรรยาย ทั้งโทรม ทั้งเหนื่อย วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของฉัน ฉันลองนั่งคิดๆดูว่าทำอะไรผิดโทโมะถึงได้หลอกแต่นี่มันเพิ่งเริ่มเองนะ ลองดูกันสักตั้งแล้วกัน "พิม" ว่าใครจะชนะแต่ฉันก็หวั่นลึกๆนะว่าโทโมะจะเลือกใครก็ดูฉันสิอย่างกับทอมใครจะมาสน

 

 

 

~กับสิ่งที่เธอถามฉันจะถามใคร.....~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นทำให้ฉันหลุดออกจากห้วงความคิด เบอร์โทโมะหรอได้เริ่มละนะ

 

 

 

"ฮัลโหล....โทโมะอยู่ไหนหรอ" ฉันแกล้งถามทั้งๆที่รู้

 

(เอ่อ....แก้วเราไม่ว่างอ่ะกลับเองได้มั้ยอ่ะ) โทโมะตอบมา

 

"ได้สิตอนนี้เแก้วก็อยู่บ้านแล้วอ่ะมีอะไรหรอทำไมมาส่งไม่ได้อ่ะปกติโทโมะว่างไม่ใช่หรอ"

 

(เราติดทำ...ทำรายงานอ่ะไม่ว่างจริงๆงั้นเราไปทำรายงานต่อนะ..บายคิดถึงนะครับที่รัก...)

 

"จ๊ะ...คิดถึงเหมือนกัน.." ฉันบอกทั้งๆที่แทบอ้าปากพูดไม่ได้

 

.

ติ๊ด หลังจากวางสายไป

 

 

"คิดถึงหรอ....ไม่มีทางนายจะคิดถึงฉันทำไมในเมื่อนายก็อยู่กับพิมแล้วนิ" ฉันบ่นกับตัวเอง

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงประตูดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งและหยุดความคิดทุกอย่างแล้วมาสนใจกับเสียงประตูพร้อมผู้ที่เข้ามาเยือนคนใหม่

 

 

"อ้าวเจ๊มีอะไรหรอค่ะ" ฉันเอ่ยถามพี่กิ่ง

 

"แก้ว..เจ๊จะไปเรียนต่อที่เกาหลีเราจะไปด้วยกันมั้ยจะได้ทำเรื่องย้ายพร้อมกัน" พี่กิ่งพูด

 

"อะไรนะ!!เจ๊จะไปเกาหลี..เจ๊ทำไมต้องไปด้วยล่ะต่อที่ไทยก็ได้นิไม่เห็นต้องไปไกลเลย..เจ๊ไม่คิดถึงพ่อแม่หรอแล้วแก้วละ" ฉันเอ่ยอย่างตกใจก็ใครจะไปคิดล่ะว่าพี่กิ่งจะได้เกาหลี

 

"โอ๊ยทีละคำถามก็ได้...เจ๊ได้ทุนเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนอ่ะแล้วสามารถเอาญาติพี่น้องไปด้วยได้1คนเลยมาถามแกอ่ะแหละ..โอ๊ยถามเยอะจริงน้องฉัน"

 

"ฉัน..ฉันขอคิดดูก่อนแล้วไปวันไหนละ" ฉันยังลังเลอยู่

 

"ก็....อีกประมาณ2-3อาทิตย์อ่ะบอกไว้ถ้าไปก็เตรียมตัว" พี่กิ่งตอบ

 

"จ๊ะ...งั้นแก้วขอเวลา1อาทิตย์ละกันเดี๋ยวให้คำตอบ" ฉันบอกแล้วปิดประตู

 

 

 

 

  ฉันจะไปดีมั้ยนะถ้าฉันไปแล้วโทโมะละฉันต้องคิดถึงเขาแน่ๆเลยแต่บางทีเขาอาจจะไม่ต้องการแล้วก็ได้มั้งใครจะไปรู้ก็เขามีพิมอยู่ข้างกายแล้วนิฉันหมดความสำคัญแล้วหละ

 

 

 

 

เวลาผ่านใกล้จะ 2 อาทิตย์

 

 

 

 

  เหลือเวลาอีกไม่ถึง2วันแล้วที่ฉันต้องตัดสินใจเรื่องไปเกาหลีของเจ๊กิ่งใจหนึ่งก็อยากไปแต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากไปเพราะโทโมะนี่แหละทำให้ฉันลังเล ตั้งแต่วันนั้นที่เหตุการณ์บ้าๆนั่นเกิดขึ้น โทโมะก็เริ่มชวนฉันทะเลาะด้วนทุกวันและพิมก็มองฉันด้วยสายตาประมาณว่าเยาะเย้อแต่ฉันก็ยังทนต่อไปแต่มันไม่ไหวแล้วเช่นวันนี้

 

 

 

 

 

ณ มหาลัย KZ_ZK 7

 

 

"โทโมะแก้วง่วงอ่ะขอนอนก่อนนะ" ฉันเอ่ย

 

"อืมๆ" โทโมะตอบ

 

 

 

 

  ผ่านไป30นาทีฉันกำลังแกล้งหลับโดยที่โทโมะเองก็ไม่รู้เหมือนกันสักพักเสียงโทรศัพ