รอยรัก รอยบาป

                เรือนใหญ่ ณ ห้องนอนยายแมวก็ไปตามหมอมาแล้วบอกให้บอกช่วยทำตามที่คุณพิมบอกว่าตัวเองนั้นตกเลือดและหมอตำแยที่แมวไปตามมานั้นก็ทำตามที่คุณหญิงพิมบอก โดยบอกคุณหลวงว่าคุณหญิงพิมตกเลือก ซึ่งนั้นก็ทำให้คุณหลวงเสียใจอย่างมากแต่มดนั้นดีใจที่คุณพิมตกเลือดเพราะคุณหลวงจะได้สนใจตัวเองบ้าง
                เช้าวันรุ่งขึ้น เรือนทาสทุกคนก็พูดถึงคุณพิมนั้นแท้งก็กลัวว่าจะเอาลูกของแบมไป
                ด้านคุณหลวงกับเควิน
ป๊อป – ไอ้เควิน นังแบมมันเป็นอย่างไรบ้างวะ
เควิน – ก็สบายดีขอรับ
ป๊อป – ข้าหมายถึงว่ามันยังแพ้ท้องอยู่รึป่าวว๊ะ
เควิน – ป่าวขอรับ ตอนนี้นังแบมมันกินอิ่มนอนหลับร้างกายแข็งแรงดีขอรับ
ป๊อป – ถ้าอย่างงั้นก็หมายถึงลูกข้าแข็งแรงอยู่ ^_^ ข้านี้เป็นพ่อที่แย่มากๆไม่เคยเหลียวแลลูกเลย เห้ยไอ้เควินเอ็งคิดอย่างไรวะถ้าเกิดข้าจะเอานังแบมขึ้นมาดูแล
เควิน – แล้วคุณพิมท่านจะยอมรึขอรับ
ป๊อป – หื้ม ก็นั้นและที่ข้ากังวลใจนึงข้าก็ห่วงคุณพิมอีกใจนึงข้าก็ห่วงนังแบมกับลูกมัน บอกจริงๆโว้ยไอ้เควินข้าไม่รู้จะทำอย่าไงเหมือนกัน
                ตกค่ำ คุณหลวงก็นอนไม่หลับจึงลุกขึ้นออกจากห้องไปหาแบม คุณพิมที่เห็นว่าคุณหลวงเดินออกจากห้องก็เดินตามไป
พิม – คุณพี่ คุณพี่มาทำอะไรที่นี่ค่ะ
ป๊อป – คือพี่
พิม – คุณพี่มาหานังแบมใช่ไหมค่ะ
ป๊อป – คุณพิม
พิม – บอกน้องมาเถอะค่ะ ว่าคุณพี่คิดถึงนังแบมแล้วก็ลูกของมันใช่ไหมค่ะ ทั้งๆที่มันเป็นต้นเหตุที่ทำให้น้องต้องตกเลือดแต่ใจคุณพี่ก็ยังคิดถึงแต่มันคุณพี่ทำอย่างงี้ได้ยังไงค่ะ
ป๊อป – พี่ไม่ได้คิดถึงแบมมันเลยนะ พี่แค่เป็นห่วงลูกอ๊ะ (ฟางนั้นกำลังต้มยาก็บังเอิญได้ยินเข้า)
พิม – ก็ไหนคุณพี่สัญญากับน้องแล้วไงค่ะ
ป๊อป – พี่ห้ามใจไม่ได้จริงๆอ๊ะ พี่อยากมีลูกพี่อยากรู้ว่าลูกเป็นอย่างไรถ้าลูกอยู่ใกล้หูใกล้ตาพี่อ๊ะ พี่ก็คงไม่ทุกข์ทรมานใจอย่างนี้หรอก (คำพูดนี้ทำเอาคุณพิมโกรธอย่างมาก)
พิม – คุณพี่พูดอย่างนี้หมายความว่า
ป๊อป – พี่อยากให้แบมขึ้นไปอยู่บนเรือนกับเรา พี่ต้องขอโทษคุณพิมด้วยนะที่ทำให้คุณพิมต้องเสียใจ พี่แค่อยากดูแลลูกอยากทำหน้าที่ของพ่อบ้าง ก่อนที่แกจะเกิดออกมาและรู้ว่าพ่อมันอ๊ะไม่เคยดูดำดูดีอะไรเลย
                คุณพิมที่เดินกลับมายังเรือนก็เศร้านั้นกำทำให้ฟางพี่บังเอิญได้ยินสงสารขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ
เช้าวันรุ่งขึ้นคุณหลวงก็จะขอให้คุณพิมอนุญาตให้แบมขึ้นมาอยู่บนเรือนแต่คุณพิมไม่อนุญาต และก็คิดแผนที่จะกำจัดแบมออกไปโดนจะยืมมือของมดในวันที่คุณหลวงออกไปราชกาล
วันออกไปราชกาล คุณหลวงก็เดินทางออกไปราชกาลกับเควิน
มด – คุณหลวง รอมดด้วยคุณหลวง คุณหลวงงงงงงง!!ทำไมคุณหลวงถึงไม่พูดไม่สนใจเราเลยนะ
แมว – พียงนี้ยังไม่รู้สึกอีกรึมดว่าคุณหลวงท่านอ๊ะชังหลอนเหลือทนแล้ว
มด – หื้ม ปากดีหนักนะ เดี๋ยวก็โดนดีหรอกยายแมว
พิม – มดอย่าไปว่ายายแมวเลย ที่ยายแมวพูดอ๊ะก็ไม่ผิดตอนนี้ไม่ใช่แต่มดหรอกนะที่โดนคุณหลวงชังน้ำหน้าฉันเองอ๊ะก็โดนคุณหลวงชังน้ำหน้าเหมือนกัน (พูดจบก็เดินขึ้นเรือนทันที)
มด – คุณพี่รอน้องด้วย ที่คุณพี่พูดหมายความว่ายังไงเจ้าค่ะคุณพี่!! (วิ่งตามคุณพิมไป)
มี – ที่คุณพิมพูดหมายความว่าอย่างไรว๊ะ
ฟาง – เฮ้อ! ฉันก็ไม่รู้หรอกนะแม่ แต่เมื่อหลายคืนก่อนอ๊ะฉันเห็นคุณหลวงกับคุณพิม
มี – ทำไมคุณหลวงกับคุณพิมทำไม
ฟาง – คุณหลวงท่านบอกคุณพิมว่าขอให้แบมมันขึ้นไปอยู่บนเรือนด้วย
มี – คุณพระช่วย
                บนเรือนใหญ่คุณพิมก็ยุยงให้มดกำจัดแบมโดยใส่ร้ายแบมว่าแบมอยากเป็นเมียคุณหลวงเพียงคนเดียว มดก็เชื่อทุกอย่างจึงจะกำจัดแบมทันที
                คุณหลวงที่กำลังนั่งเรืออยู่นั้นก็เกิดไม่อยากไปทำงานจึงสั่งให้เควินบอกคนขับเรือว่าจะกลับ คนขับเรือก็ขับเรือกลับทันที แล้วมันก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มดนั้นกำลังหาเรื่องแบมอยู่
มด – เอ็งอยากบอกว่าเอ็งไม่ตั้งใจจะยุ่งกับคุณหลวง ถ้าอย่างงั้นเอ็งคงไม่อยากเก็บเด็กไว้นะสิ (พูดจบก็ถีบแบมจนล้มทันที)
แบม – โอ้ย!
ฟาง – พี่มดอย่า
สม – นี่นังมดมันอะไรเนี่ยห๊ะ
มด – น้าสมอย่ามายุ่งกับฉันออกไป (พลักสมออกไปท่านทีและเข้าหาเรื่องแบม)
ฟาง – หยุดนะ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
มด – นังแบมบอกไม่ได้ตั้งใจจะมีลูกกับคุณหลวงข้าก็จะช่วยสงเคราะห์ให้มันตกเลือดนะสิ หลีกไป
ฟาง – ไม่ โอ้ยพี่มดอะไรเนี่ย เพี้ยะ!! โอ้ย! (โดนมดตบเข้า)
ต๋วน – หยุดบ้าได้แล้วบอกให้หยุดไง
มี – อย่านะ อย่านะ
มด – น้ามีอย่ายุ่ง (พลักมีล้ม) แกมานี้
สม ฟาง – พอได้แล้ว พอ (จับแขนมดไว้)
มด – บอกว่าอย่ายุ่ง (พลักสมล้ม)
ฟาง – มากไปแล้วนะทำพ่อฉันเหรอ เพี้ยะ! (ตบหน้ามดพร้อมถีบ)
มด – อิฟาง! แกตายแน่วันนี้ เพี้ยะ (ตบหน้าฟาง)
ยิ่ง – หยุดเดี๋ยวนี้นะนังมด เอ็งลืมไปแล้วรึว่าลูกในท้องของแบมอ๊ะเป็นลูกของคุณหลวง
มด – หึ้ย! ก็เพราะมันเป็นลูกของคุณหลวงนะสิ ถ้าถึงต้องการให้มันตกเลือด นังน้องสาระเลวแกแย่งผัวข้า ข้าอยากจะรู้หนักถ้าไม่มีลูกมันจะเหิมเกิมแบบนี้ไหม
ฟาง – พอได้แล้วออกไป ตุ๊บ (ถีบมดออกไปทันที)
                ระหว่างนั้นคุณพิมก็กำลังแอบดูแล้วก็ซะใจที่แบมโดนแบบนั้น จังหวะคุณหลวงก็กลับมาแล้วเดินไปถึงเรือนทาสพอดี
พิม – เห้ยยายแมว คุณพี่มา
แมว : ว้ายตายแล้ว!!
                ณ เรือนทาส
ป๊อป – หยุดด!! (ทำเอามดหยุดการกระทำ)
มด – คุณหลวงเจ้าข๋าพวกมันรุมทำร้ายมดเจ้าค่ะ (อ้อนซะ//ไรเตอร์)
                เพี้ยะ! (ดังสนั่นได้ใจมาก)
มด – โอ้ย! คุณหลวงคุณหลวงเจ้าข๋า
ป๊อป – นี่ถ้าข้าไม่เปลี่ยนใจกลับมาข้าคงไม่เห็นเอ็งทำร้ายลูกเมียข้าหรอก
มด – ไม่นะเจ้าค่ะมดป่าวเจ้าค่ะคุณหลวง
ป๊อป – ไอ้เควิน
เควิน – ขอรับ
ป๊อป – เอาอินังมดไปเฆี่ยนให้ตายเดี๋ยวนี้
มด – ไม่นะเจ้าค่ะ คุณหลวงมดป่าวเจ้าค่ะ
พิม – คุณพี่ค่ะเกิดอะไรขึ้นค่ะ แล้วนี้แบมเป็นอะไรอ๊ะ
มด – นังแบมมันแย่งผัวเราคุณพี่ไปสนใจมันทำไมอิฉันสิเจ้าค่ะคุณพี่ช่วยฉันด้วยเจ้าค่ะคุณพี่
พิม – คุณพี่ คุณพี่ค่ะถ้าทางแบมจะไม่ไหวแล้ว ยายแมวไปตามหมอมาดูแลแบมเร็ว
แมว – อ่อเจ้าค่ะ เจ้าค่ะ
พิม – เร็ว!! แบมเป็นอย่างไงบ้าง ปะขึ้นไปบนเรือนกัน
มด – นี่มันหมายความว่าอย่างไรค่ะคุณพี่
ป๊อป – หุบปากได้แล้วนังมด เอ็งสองคนเอาอินังมดไปเฆี่ยนให้ตายเดี๋ยวนี้เลยไป๊!!
เควิน ยิ่ง – ขอรับ ไปมด (จากนั้นเควินกับยิ่งก็นำมดไปเฆี่ยนตามคำสั่งคุณหลวง)
                คุณพิม มี ฟาง สม พาแบมขึ้นบนเรือนใหญ่ไปให้หมอตำแยตรวจดู
ป๊อป – ยายปิกเด็กยังอยู่รึป่าว
ยายปิก : อิฉันคำดูแล้วเด็กยังอยู่เจ้าค่ะ โชคดีของแม่มันนะเจ้าค่ะเพราะปกติถ้าแม่โดนขนาดนี้ลูกไม่เหลือแล้วเจ้าค่ะ
พิม – โถ่! นังแบม (ยังมีน่าพูดอีกT^Tสงสารแบมนะรู้ไหม//ไรเตอร์)
ป๊อป – ต่อไปนี่นะข้าจะไม่ให้ใครไปทำอะไรเอ็ง เอ็งย้ายขึ้นมาอยู่บนเรือนกับข้า ข้าจะดูแลเอ็งกับลูกเอง
แบม – คุณหลวงเจ้าข๋า บ่าวอยู่อย่างเดิมได้เจ้าค่ะ
พิม – ไม่ได้หรอกแบม ลูกของเอ็งกับคุณหลวงก็เหมือนเป็นลูกของข้าเอ็งขึ้นมาอยู่บนเรือนเถอะนะ นังมดอ๊ะมันยิ่งคุ้มดีคุ้มร้าย ฟางไปจัดห้องใหม่ให้แบมมันเอาห้องเก่าของมดก็ได้นะ
ฟาง – เจ้าค่ะ
แมว – แล้วข้าวของของนังมดจะเอาไว้ไหนเจ้าค่ะ
ป๊อป – โยนไปให้มันใช้สิ
แมว – เผามันเลยไหมเจ้าค่ะ
ป๊อป – จะเผาทำไมละมันยังไม่ตาย
แมว – แล้ว ก็คุณหลวงสั่งเฆี่ยนนังมดให้ตายไม่ใช่รึเจ้าค่ะ
ป๊อป – ตอนนี้นังแบมมันก็ไม่เป็นไรแล้วข้าจะเมตตามันอีกสักครั้งนึง นังฟาง
ฟาง – เจ้าค่ะ
ป๊อป – ไปบอกไอ้เควินให้หยุดเฆี่ยนนังมดได้ละ
ฟาง – เจ้าค่ะ (รีบไปทันที)
ป๊อป – แล้วก็ให้มันกลับไปอยู่เรือนทาส อย่าให้มันกลับขึ้นมาบนเรือนข้าอีกเป็นอันขาด
ฟาง – เจ้าค่ะ
                เควินที่กำลังเฆี่ยนมดอยู่นั้นฟางก็เดินมาห้ามเควินเพราะคุณหลวงสั่ง แมวพร้อมเอาของโยนใส่หน้ามดแล้วให้กลับไปอยู่เรือนทาสทำให้มดเสียใจร้องไห้
เควิน – เลิกร้องไห้ได้แล้วมด
มด – จะให้ข้าเลิกร้องไห้ได้อย่างไงในเมื่อคุณหลวงทำกับข้าถึงเพียงนี้ จริงสิชมก ชมกของข้าอยู่ไหน
ฟาง – พี่จะหาไปทำไมของเสนียดแบบนั้น
มด – ไม่จริงของเสนียดที่ไหนมันเป็นของเสน่ห์ต่างหาก
เควิน – มันเป็นของเสน่ห์ที่ไหนเท่าที่ข้ารู้มาชมกคือพี่ผู้หญิงที่ตายแล้ว แล้วก็สิงสู่อยู่ตรงนั้น
มด – ไม่จริงมันเป็นของเสน่ห์ต่างหาก
เควิน – ของเสนียดไม่ว่าใครพกติดตัวก็มีแต่นำหายนะมาสู่ตัวเอง
มด – ไม่จริงข้าไม่เชื่อ
ยิ่ง – เอ็งอย่าเสียใจเป็นเลยมด ใช่ว่าเอ็งทุกข์ใจคนเดียวซะเมื่อไหร่ ข้าเองนี่ทุกข์ใจกว่าเอ็งเสียอีก
มด – แล้วเอ็งทุกข์เรื่องอะไร
ยิ่ง – ก็อย่างที่เอ็งได้ยินนั้นและนับจากนี้ไปแบมเป็นเมียคุณหลวงไม่มีวันกลับมาหาคนอย่างข้าได้อีก
มด – นั้นมันก็เรื่องของเอ็ง!! (เดินหนีไปทันที)
                ริมน้ำ
ฟาง – พี่เควิน ฉันสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้ ฉันกลัวว่าฉันจะเป็นแบบแบม พี่เควินต้องรีบไปขอคุณหลวงอีกครั้งนะเราจะได้อยู่ด้วยกันสักที
เควิน – พี่ก็สังหรณ์ใจเหมือนกัน
ฟาง – ไหนพี่เควินบอกว่าพี่จะขอความเมตตาจากคุณหลวงท่านให้เราออกเรือนกันได้
เควิน – ฟางเอ่ย พี่บอกตรงๆว่าพี่ไม่มั่นใจเหมือนกันถ้าไม่อย่างนั้นท่านคงให้เราออกเรือนไปแล้ว
ฟาง – เฮ้อ พี่เควินฉันกลัวฉันกลัวจริงๆนะพี่
เควิน – อย่างว่าแต่เอ็งเลยฟางพี่เองก็กลัว แต่ถ้ามันเกิดอย่างนั้นจริงๆพี่จะเอาชีวิตเข้าแลก (ถึงเควินจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ฟางก็ยังกลัวอยู่ดี)
 

ฝากด้วยนะค่ะ