รอยรัก รอยบาป

                มดที่นั่งอยู่หน้าเรือนก็นึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่เกิดขึ้นจนทำให้ตัวเองต้องเป็นแบบนี้จนรู้ว่าตัวเองในโดนหลอกและคิดที่จะแก้แค้นคืนคุณหญิงพิม ส่วนคุณหลวงพิมนั้นก็โกรธที่คุณหลวงให้แบมขึ้นมาอยู่บนเรือนแต่ตัวเองนั้นทำอะไรไม่ได้ และคิดแผนที่จะกำจัดแบมออกไปเหมือนกับมดโดยจะใช้ฟางเป็นเครื่องมือ (ตายแล้วววว!! คนอะไรเนี่ย//ไรเตอร์)

                เช้าวันรุ่นขึ้นแบมที่คุณหลวงให้ขึ้นมาอยู่บนเรือนด้วยก็มาพร้อมกับ สม มี และฟาง

พิม – เดี๋ยวเอาของของแบมไปไว้ที่ห้องเก่าของมดนะจ๊ะ

ฟาง – เจ้าค่ะ

ป๊อป – เดี๋ยวก่อน พิมจ๊ะ

พิม – ค่ะ

ป๊อป – คือพี่อยาก อยากจะดูแลแบมมันอย่างใกล้ชิดนะจ๊ะ คุณพิมจะว่าอะไรรึป่าวถ้าเกิดพี่จะให้แบมอยู่ร่วมห้องเดียวกับเรา

แบม – คุณหลวง

ป๊อป – เอ่อ คุณพิมจะว่ายังไงจ๊ะ

แบม – ไม่เป็นไรเจ้าค่ะให้บ่าวอยู่ที่ไหนก็ได้

ป๊อป – ไม่ได้! เอ็งเป็นเมียข้าแล้วเอ็งกำลังท้องกำลังไส้ ข้าอยากดูแลเอ็งอยากดูแลลูก เอ่อคุณพิมจ๊ะคุณพิมจะว่าอย่างไรจ๊ะถ้าเกิดพี่จะให้แบมมันเข้ามาอยู่ห้องเดียวกับเราอ๊ะจ๊ะ

พิม – น้องก็ไม่ว่าอย่างไรค่ะ (กัดฟันพูด) เอ็งสองคนเอาของของแบมไปไว้ในห้องคุณหลวงแล้วเอาของของข้าย้ายไปอยู่อีกห้องนึงนะจ๊ะ

ฟาง มี – เจ้าค่ะ

ป๊อป – คุณพิมจ๊ะ นินี่คุณพิมโกรธพี่รึป่าวจ๊ะ

พิม – ป่าวหรอกค่ะคุณพี่ในห้องของเราอยู่สามคนจะคับแคบเกินไปนะค่ะ น้องย้ายไปอยู่อีกห้องดีกว่า

ป๊อป – ได้ยินอย่างนี้พี่ก็โล่งใจนะ เรือนนี้เป็นเรือนของคุณพิมคุณพิมอยากอยู่ตรงไหนก็ตามใจชอบเถอะจ๊ะ ป๊ะแบมเราไปพักผ่อนข้างในห้องกันปะ (จากนั้นคุณหลวงก็ลุกขึ้นแล้วพาแบมไปที่ห้องนอน)

                เรือนทาสมดที่รู้ข่าวว่าคุณหลวงให้แบมไปอยู่ที่ห้องตัวเองก็ถามขึ้น

มด – แล้วนี่คุณพิมไม่ว่าอะไรรึ

ฟาง – ไม่เลยจ๊ะพี่มด ซ้ำคุณพิมท่านยังยินดีอีกด้วย ท่านนะยิ้มตลอดเลยนะ ^^

สม – คุณพิมนะท่านชั่งเป็นคนมีน้ำใจงานจริงๆ ไม่เหมือนเอ็งอ๊ะนังมดทำร้ายนังแบมมันได้อย่างไหร่

มด – ก็

สม – นี่ดีนะที่เด็กในท้องไม่เป็นอะไร ถ้าเป็นละก็บาปไปชั่วชีวิตเลยนะเอ็งเอ้ย!

มด – ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนิ

มี – นี่ขนาดเอ็งไม่ได้ตั้งใจนังแบมมันยังเกือบตาย แล้วถ้าเกิดเอ็งตั้งใจป่านนี้นังแบมคงตายไปแล้วมั้ง

สม – แล้วนี่ไปขอโทษน้องนุ่งมันรึยังละห๊ะนังคนใจดำ

มด – ขอโทษเหรอ

มี – ยังละสิ เอ็งนี้มันจริงๆเลยน๊า ไปเอาความอิจฉาริษยามาจากใครกัน

มด – มีก็แล้วกันนะ

ฟาง – คิดเอ็งเออเองเอาละสิพี่มด จะมีใครที่ไหนเขาขี้อิจฉาริษยาแบบพี่มด

มด – เห้ย! (ทำถ้าจะตบแต่ตัวเองนั้นยังเจ็บหลังที่ถูกเฆี่ยนมา) โอ้ย!~ เดี๋ยวก็โดนหรอกนังฟาง หึ้ย! (เดินหนีไปทันที)

มี – ชั่งมันเถอะ อย่าไปสนใจมันเลย

เควิน – คุณพิมกะนังมดชั่งต่างกันราวฟ้ากับเหวคนนึงก็ดีแสนดี แต่อีกคนนึงเจ้าคิดเจ้าแค้นอิจฉาริษยา

ฟาง – จริงด้วยจ๊ะพี่เควิน ฉันนะรักแล้วนับถือน้ำใจคุณพิมท่านจริงๆ

                ท่าน้ำหน้าเรือนใหญ่มดยืนมองและคิดว่าคุณพิมไม่มีทางญาติดีกับแบมแน่ๆ ตกค่ำบนเรือนคุณพิมก็นั่งคุยกับยายแมว

พิม – ข้าละอยากจะฆ่านังแบมมันหนักปากก็บอกว่าไม่แต่พอคุณพี่พาขึ้นมาอยู่บนเรือนก็ระรี่ระริก

แมว – แล้วคุณข๋าจะปล่อยมันไว้อย่างนี้เหรอเจ้าค่ะ

พิม – ยายแมว ใครว่าข้าจะปล่อยให้มันสุขสบายละ มีโอกาสเมื่อไหร่จะข้ากำจัดมันแน่

                เช้าวันรุ่งขึ้น แบมมานั่งร้องไห้อยู่ที่ท่าน้ำสักพักยิ่งก็พายเรือมาแล้วหยุดคุยกับแบม

ยิ่ง – แบม!! ^_^

แบม – พี่ยิ่ง

ยิ่ง – พี่ไปเก็บดอกบัวมาให้เอ็ง (แต่แบมนั้นไม่กล้ารับ) ทำไมเอ็งไม่รับละแบม เอ็งชอบดอกบัวไม่ใช่รึ??

แบม – ใช่จ๊ะพี่ยิ่ง ฉันชอบดอกบัวแล้วฉันก็จะชอบตลอดไป แต่ แต่ แต่ฉันรับไว้ไม่ได้เพราะตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นเหมือนคนเก่าอีกแล้ว

ยิ่ง – จริงสิ เอ็งเป็นเมียคุณหลวงไม่ใช่คนรักของทาสอย่างพี่อีกต่อไป

แบม – โถ่พี่ยิ่ง พี่อย่าพูดให้ฉันรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลยนะจ๊ะ แค่เนี่ยฉันก็ทุกข์ทรมานใจแล้วหนักหนา ฮึก ฮื้อ

ยิ่ง – ไม่ใช่ความผิดของเอ็งหรอก แต่เป็นความผิดของพี่เอ็งที่ยังตัดใจจากเอ็งไม่ได้ นับจากนี้ไปพี่ขออวยพรให้เอ็งโชคดีมีความสุขนะแบม ลาก่อนแบม (พร้อมกับพายเรือไปทันที)

แบม – โถ่ T^T ฮึก ฮื้อ โถ่พี่ยิ่งฉันกับพี่คงหมดวาสนาต่อกันเพียงแค่นี้ (แต่แมวทาสคนสนิทของคุณหญิงพิมดันไปได้ยินเข้าทั้งหมด)

                บนเรือน

ป๊อป – มีใครเห็นนังแบมมั้งอ๊ะ

ฟาง – เดี๋ยวบ่าวไปดูในห้องให้เจ้าค่ะ

ป๊อป – ไม่ต้องๆ ข้าไปดูแล้วมันไม่อยู่

พิม – อาจจะลงไปเดินเล่นข้างล่างก็ได้มั้งค่ะ

ป๊อป – ไปเดินเล่นเหรอ กำลังท้องกำลังไส้เป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาจะทำอย่างไหร่ (สักพักแบมก็วิ่งร้องไห้ขึ้นมา) แบม แบม! เอ็งไปไหนมาข้าตามหาเสียนานห๊ะ?? (คุณหลวงก็เห็นแบมตาแดง) อ๊ะแล้วนี้เอ็งเป็นอะไรห๊ะ บอกข้ามา

แบม – ป่าวเจ้าค่ะ ^^ ไม่ได้เป็นอะไรเจ้าค่ะ

ป๊อป – ไม่ได้เป็นอะไรแล้วทำไมน้ำหูน้ำตาเอ็งเล็ดอย่างนี้ห๊ะ!!

แบม – บ่าวไม่ได้เป็นอะไรจริงๆเจ้าค่ะ บ่าวขอตัวนะเจ้าค่ะ (รีบเดินไปทันที)

ป๊อป – แบม!! อะไรของมันว๊ะ (คุณหลวงจึงเดินมานั่งกับคุณพิม) ว๊ะ! มีใครรู้มั้งเนี่ย นังแบมมันเป็นอะไร ห๊ะ!! มีใครบอกบอกข้าได้ไหม (สักพักแมวก็วิ่งมา)

แมว – สงสัยเรื่องไอ้ยิ่งเจ้าค่ะ

ป๊อป – ไอ้ยิ่ง!! (คุณหลวงโกรธ) เป็นเมียข้าแล้วยังอาลัยอาวรณ์คู่รักเก่ามันอีกเหรอไอ้เควินไปบอกไอ้ยิ่งให้ไปทำนาที่นาข้าที่สุพรรณบุรีแล้วไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก!! ไป!!

เควิน – OoO ขอรับ!!

                ตกค่ำฟางก็รีบนำข่าวที่คุณหลวงสั่งให้ยิ่งไปอยู่สุพรรณมาบอกแบม

แบม – จริงรึฟางที่คุณหลวงสั่งให้พี่ยิ่งย้ายไปอยู่สุพรรณ

ฟาง – จริงสิ แล้วท่านยังสั่งห้ามให้พี่ยิ่งไม่ให้กลับมาอีกด้วย

แบม – โถ่พี่ยิ่งเป็นเพราะฉันคนเดียวพี่ถึงเป็นแบบนี้ ฮึก พี่ให้อภัยฉันด้วยนะจ๊ะพี่ (ฟางโผเข้ากอดแบมทันทีเพื่อปลอบไม่ให้แบมร้องไห้)

ฟาง – ไม่เป็นไรนะแบม ไม่เป็นไรนะ

                เช้าวันรุ่งขึ้นยิ่งก็เก็บข้าวของย้ายไปอยู่ที่สุพรรณตามคำสั่งของคุณหลวงทันทีแบมก็มายื่นส่งโดนไม่บอกให้ใครรู้

แบม – เกิดชาติหน้าฉันท์ใดฉันขอเป็นทาสรักของพี่ตลอดไปให้อภัยฉันนะพี่ยิ่ง พี่ยิ่ง ฮึก ฮื้อ!! (มดซึ้งผ่านมาก็เห็นเข้า)

มด – แบม! เอ็งร้องไห้ทำไม (แบมตกใจ) ไอ้ยิ่ง พี่เสียใจเรื่องไอ้ยิ่งด้วยนะแบม (มดเดินเข้าไปหาแบมก็แบมก็ก็เลยจะหนีมดจึงจับแขนแบมไว้) เดี๋ยวก่อนแบม แบมอย่ากลัวพี่เลยนะพี่ไม่ทำอะไรเอ็งหรอกพี่ตั้งใจจะมาขอโทษเอ็งที่พี่เคยทำกับเอ็งไม่ดีเอาไว้ (แต่คุณพิมดันมาเห็นเข้า!!)

พิม – เห้ย! ยายแมวนั้นมันนังมดกับนังแบมนิ

มด – ที่ผ่านมาพี่อาจจะเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นขี้อิจฉาริษยาแต่พี่ไม่ตั้งใจจะทำร้ายเอ็งจริงๆนะ พี่ พี่เสียใจที่พี่หลงผิดที่ทำให้เอ็งต้องเจ็บปวดปางตายT^Tนี่พี่เอาสมุนไพรมาให้เอ็งต้มกินเอ็งจะได้แข็งแรงไงแบม อ๊ะเอ็งรับไว้นะแบม

แบม – ฉันรับของพี่ไว้ไม่ได้หรอกจ๊ะ

มด – แบมรับไว้เถอะนะพี่ตั้งใจจะมาขอโทษเอ็งจริงๆนะ หรือว่าเอ็งไม่เชื่อใจพี่คนนี้แล้วรึ เอ็งเกลียดเอ็งชังพี่มากใช่ไหมแบม

แบม – พี่มด ฉันไม่ได้เกลียดพี่นะแต่ แต่ แต่ แต่ฉันกลัวพี่อ๊ะจ๊ะ

มด – เชื่อพี่เถอะ อย่ากลัวพี่เลยพี่ไม่คิดร้ายกับเอ็งจริงๆแบม ถ้าเอ็งไม่ให้อภัยพี่ พี่ต้องทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิตที่ทำร้ายน้องอย่างเอ็งได้ลงคอ T^T

แบม – พี่มดพี่มดอย่าร้องไห้เลยนะจ๊ะ

มด – นี่หมายความว่าเอ็งให้อภัยพี่แล้วใช่ไหมแบม (แบมพยักหน้ารับว่าให้อภัยแล้ว) ขอบใจมากเลยนะแบม ขอบใจมาก

แบม – พี่มด เราอ๊ะก็รู้จักกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจะให้ฉันโกรธพี่ฉันจะไม่เผาผีพี่เลยอ๊ะฉันทำไม่ได้หรอกจ๊ะ แต่ต่อไปอ๊ะพี่จะคิดจะทำอะไรพี่จะต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดีก่อนนะจ๊ะพี่

มด- อื้ม ต่อไปเวลาพี่จะทำอะไรพี่จะคิดหน้าคิดหลังให้ดีจะไม่หลงเชื่อใครง่ายๆอีก ทำอะไรพี่ก็จะมีสติ แต่เอ็งอย่างลืมต้มสมุนไพรกินนะ เอ็งจะได้แข็งแรงรู้ไหมแบมนะ (คุณพิมที่ยืนดูอยู่ก็หันไปมองหน้ากับแมว)

แบม – กายของฉันนะแข็งแรง แต่ใจของฉันมันแตกสลายไปหมดแล้วละจ๊ะพี่

มด – โถ่แบม

แบม – ฉันนะรักพี่ยิ่งมาก ฉันไม่เคยคิดที่จะเป็นเมียคุณหลวงเลยนะจ๊ะพี่ (มดโผเข้ากอดแบมเพื่อปลอบใจ)

มด – พี่สาบานนะว่าพี่จะไม่ทำร้ายแบมอีกแล้ว แบมอย่างร้องไห้นะ

                บนเรือนแมวกำลังนวดให้คุณพิมฟางก็กำลังพัดให้แบมก็เดินขึ้นมาบนเรือนพร้อมกับถือซองสมุนไพรที่มดให้มาด้วย

พิม – แบมไปไหนมาละ

แบม – บ่าวไปเดินมาเจ้าค่ะ

พิม – กำลังท้องกำลังไส้ต้องระวังเนื้อระวังตัวหน่อยนะถ้าแบมเป็นอะไรไปคุณหลวงต้องตายแน่ๆเลย เอ๊ะแล้วนั้นห่ออะไรจ๊ะ??

แบม – สมุนไพรยาบำรุงนะเจ้าค่ะ บ่าวจะเอามาต้มกิน

พิม – กำลังท้องกำลังไส้จะทำเองได้อย่างไรให้ฟางมันทำเถอะจ๊ะ

แบม – ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ

พิม – ให้ฟางมันทำเถอะน๊า นะ ฟาง

ฟาง – เจ้าค่ะ แบมเอามาเถอะเดี๋ยวฉันไปต้มให้ทำตามที่คุณพิมท่านบอกเถอะนะ

แบม – ขอบใจมากนะฟาง (เอายาที่แบมไปต้มยาให้ทันที) งั้นบ่าวขอตัวไปพักผ่อนนะเจ้าค่ะ

พิม – ตามสบายจ๊ะ (เมื่อแบมเดินไปจนลับตาแล้วนั้น) ยายแมว เอ็งไปเอาสมุนไพรพิษในหีบของข้าไปเปลี่ยนกับสมุนไพรห่อของนังฟางมันหาที่พิษมันแรงๆที่สุดเลยนะ

แมว – เอาให้ลูกมันหลุดออกมาเลยนะเจ้าค่ะ

พิม – ดี!

แมว – เจ้าค่ะ ^_^

                เรือนครัวฟางกำลังต้มน้ำอยู่ก็ว่างห่อสมุนไพรไว้ข้างๆแถวนั้น

มี – ทำอะไรละฟางเอ้ย

ฟาง – ต้มยาให้แบมมันนะจ๊ะแม่!

งั้นเอามีดนี้ไปลับให้แม่หน่อยสิ มันไม่คมเอาซะเลย

ฟาง – จ๊ะ (ฟางเดินมาเอามีดจากแม่ไปลับข้างนอกเป็นจังหวะที่ยายแมวนำสมุนไพรมาเปลี่ยนพอดี)

แมว – อื้ม! นังฟางมันไปไหนเหรอ

มี – อ่อ! ไปลับมีดให้ฉันนะจ๊ะมีอะไรรึยายแมว

แมว – อ่อๆ ไม่มีอะไรคุณพิมท่านให้ลงมาดูว่านังฟางเอายามาต้มให้นังแบมมันกินเสร็จรึยัง

มี – อ่อ อีกเดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้วจ๊ะรอน้ำเดือดอีกนิดนะจ๊ะ (ลุกไปดูน้ำที่ฟางต้มไว้แล้วนำห่อสมุนไพรที่ว่างไว้โดยยายแมวได้เปลี่ยนแล้วนั้นเท่ใส่ในหม้อต้มโดยไม่รู้ว่าเป็นสมุนไพรพิษ)

แมว – นี่! เสร็จแล้วรีบเอาขึ้นไปนะคุณพิมท่านจะได้ไม่เป็นห่วง ^_^

มี – จ๊ะ!! ^^ (แมวเดินกำลังจะออกจากเรือนครัวก็เจอเข้ากับฟาง ฟางเกิดตกใจแมวทำห่อยาตก)

แมว – กระเถนตกกระได (นั่งทับห่อยาไว้)

ฟาง – ยายจ๋าฉันขอโทษจ๊ะ เป็นไรรึป่าวจ๊ะ

แมว – เห้ย! ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร

ฟาง – ฉันไม่ได้ตั้งใจจ๊ะยายมาๆฉันช่วย

แมว – เอ้ย!~ ไม่ต้องไม่ต้องไม่ต้อง ขะ ข้าช่วยตัวเองได้ อะ อะ เอามีดไปให้แม่เอ็งเถอะไป แหม๋! มีดพร้าอยู่ในมือนะไม่รู้จักระมัดระวังเดี๋ยวมาโดนหน้าข้าแหกจะว่าไง ไป!

ฟาง – แล้วยายลุกไว้เหรอจ๊ะ ฉันช่วยก็ได้จ๊ะ

แมว – ไหว! เอ้ย! อินี่บอกว่าไม่ต้องไม่ต้องข้ายังไม่แก่นะโว้ยช่วยตัวเองได้ไปสิ!!

ฟาง – เอ่อๆ จ๊ะๆๆ ขอโทษนะจ๊ะ (เมื่อฟางเดินไปแมวก็หยิบห่อยาที่นั่งทับไว้นั้นขึ้น)

แมว – เสร็จแล้วรีบๆเอาขึ้นไปละ

มี ฟาง – จ๊ะ จ๊ะๆ

แมว – เฮ้ย! (รีบเดินออกจากเรือนครัวไปเรือนใหญ่ทันที)

                บนเรือน เมื่อฟางต้มเสร็จก็รีบนำสมุนไพรที่ต้มนั้นขึ้นมาให้แบมทันที

ป๊อป – เอ็งยกอะไรมานะฟาง

ฟาง – เอ่อ! สมุนไพรเจ้าค่ะ

ป๊อป – สมุนไพรอะไร??

พิม – เห็นแบมบอกว่าเป็นยาบำรุงนะค่ะ แบมมันอยากกินน้องก็เลยให้ฟางไปต้มมาให้

ป๊อป – ไหนมาดูสิ

ฟาง – เจ้าค่ะ (ยกมาให้คุณหลวงดูใกล้ๆ)

ป๊อป – นี่สมุนไพรอะไรซี้เซ้ารึป่าวละเนี่ยทำไมมันดำอย่างนี้ นี้ถ้าอยากแข็งแรงทำไมไม่ให้หมอฝรั่งจัดยาให้ละ เอาไปเท่ทิ้งไปฟาง

พิม – อย่างเลยค่ะคุณพี่ พี่ก็รู้นิค่ะว่าคนท้องคนไส้อ๊ะเวลาอยากกินอะไรมันรุนแรงเดี๋ยวถ้าแบมมันไม่ได้กินแล้วมันโมโหขึ้นมาจะกระทบกระทืนต่อลูกในท้องนะค่ะ (ที่ไหนละจะให้กินเพราะอะไรรู้นะ)

ป๊อป – หื้ม! จิก (เปิดดูหม้อต้มอีกที) แต่มันไม่น่ากินอ๊ะคุณพิม

พิม – หื้ม! คุณพี่ค่ะคนท้องกับคุนธรรมดาอ๊ะรู้สึกไม่เหมือนกันหรอกนะค่ะ คุณพี่เคยได้ยินไหมค่ะ คนท้องเนี่ยนะค่ะชอบอยากกินอะไรแปลกๆ เดี๋ยวกินถ่าน กินสมุนไพร กินดินอะไรก็ไม่รู้นะค่ะคุณพี่ให้แบมมันกินเถอะนะค่ะ ที่สำคัญอ๊ะแบมมันเป็นคนจัดหามาเองค่ะ ^_^

ป๊อป – ก็ได้! เดี๋ยวพี่จะไปป้อนนังแบมมันเอง ฟางยกตามข้ามา

ฟาง – เจ้าค่ะ! (ฟางหยิบหม้อต้มยาแล้วตามคุณหลวงเข้าไปในห้องทันทีโดยคุณพิมนังมองอยู่)

แมว – เห็นไหมเจ้าค่ะเป็นยังไง

พิม – เอาอกเอาใจกันดีหนัก ลูกนังแบมมันหลุดออกมาเมื่อไหร่นะ ข้าจะหัวเราะเยาะมันเป็นคนแรกเลยนี่ยายแมวอีกนานไหมกว่ายาจะออกฤทธิ์เนี่ย

แมว – ถ้าแม่นั้นๆคงจะใช้เวลาหน่อย แต่แม่อย่างนังแบมเนี่ยอีกไม่กี่เพลาหรอกเจ้าค่ะ

                ในห้องคุณหลวงป้อนสมุนไพรให้แบมโดยมีฟางนั่งอยู่ด้วย

ป๊อป – เป็นไงแบมพอกินได้ไหม

แบม – ขมนิดหน่อยอ๊ะเจ้าค่ะ แต่ไม่เป็นไรหวานเป็นลมขมเป็นยา ถ้าทำให้ลูกแข็งแรงขมแค่นั้นบ่าวก็กินได้เจ้าค่ะ

ป๊อป – ฟาง! เอ็งอยากมาอยู่บนเรือนเป็นเพื่อนแบมมันบ้างไหม

ฟาง – มะ ไม่เจ้าค่ะ คือบ่าวอยากอยู่กับพ่อแม่อ๊ะเจ้าค่ะ แกแก่มากแล้วเกิดเป็นอะไรมาจะได้ช่วยทัน

ป๊อป – ข้าไม่ได้ให้เอ็งมาอยู่บนเรือนนี้ตลอดเวลาซะเมื่อไหร่ละ แค่มาตอนที่ข้าไปราชกาล แค่นั้นแหล่ะ

ฟาง – ถ้าเช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ

ป๊อป – ขอบใจเอ็งมากนะ (จับไล่ฟางแต่ฟางนั้นกลัวๆอยู่) หึ แบมเอ็งดูเพื่อนเอ็งสิกลัวอะไรไม่รู้พิลึกคนจริงๆเลย ไปจะไปไหนก็ไปไป ไปสิ

ฟาง – เจ้าค่ะ (ฟางรีบออกมาจากห้องทันทีระหว่างทางนั้นเจอเข้ากับคุณหญิงพิม)

พิม – อ้าว! เป็นไรไปละฟาง

ฟาง – อ่อ! ป่าวเจ้าค่ะ

พิม – เอ๊ะถ้าป่าวทำไมเอ็งทำหน้าเหมือนเจอเสืออย่างนี้ละ

ฟาง – ป่าวเจ้าค่ะ (รีบลุกไปทันที)

แมว – รึว่าคุณหลวงคิดจะรวบหัวรวบหางมันสองคนนะเจ้าค่ะ

พิม – เป็นไปได้ ไม่เช่นนั้นนะนังฟางมันคงไม่ทำท่ากลัวขนาดนี้ เห็นทีข้าต้องยืมมือนังมดกำจัดนังสองคนนี้ละ

                เรือนทาส คุณพิมเมื่อคิดแผนไว้ก็มาที่เรือนทาสเผื่อหามดทันที

พิม – มดจ๊ะ มดอยู่รึป่าว มดนี่ฉันเองนะ

มด – ฮึ ทำเป็นเสียงอ่อนเสียงหวายอินังประเด๊ะเอ้ย (มดก็เปิดประตูออกมาทันที) คุณพี่ ^_^

แมว – อ๊ะนี้คุณพิมให้เอามาให้เอ็ง

มด – ขอบพระคุณคุณพี่มากนะเจ้าค่ะ ที่ยังนึกถึงอิฉัน

พิม – จริงๆฉันยากมากเยี่ยมมดตั้งนานแล้วนะจ๊ะ แต่หาโอกาสไม่ได้สักทีมัวแต่ดูแลนังแบมมันว่าแต่มดแผลเป็นยังไงบ้างเจ็บมากไหม

มด – อื้ม! เจ็บกายไม่เท่าไหร่หรอกเจ้าค่ะ แต่เจ็บใจนะสิเจ้าค่ะมันสุดจะทน

พิม – อื้ม เฮ้ย! นังแบมนะนังแบมไม่น่าเลย

มด – ไม่ใช่เพราะนังแบมหรอกเจ้าค่ะ เป็นเพราะความโง่ของอิฉันเองต่างหากที่จงรักภักดีโดยไม่ลืมหูลืมตา เออะว่าแต่นี่นังแบมเป็นอย่างไรมั้งเจ้าค่ะ

พิม – หื้ม! มันจะเป็นอย่างไรนอกจากวันๆลอยหน้าลอยตาเหยียดหยามข้าอยู่บนเรือน อ้าวมดก็ได้คุยกับแบมแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ

มด – เจ้าค่ะ ฮึ้ม ยิ่งเห็นนังแบมมันสุขสบายดีอิฉันก็ยิ่งแค้นใจจนแทบจะกะอักเลือด แล้วนี่มันยังบอกอีกนะเจ้าค่ะว่าคุณหลวงทั้งรักทั้งหลงมันยังกับอะไรดี

พิม –โหย! ฉันนะเสียดายจริงๆวันนั้นนะมดน่าจะกระถืบมันให้ลูกมันหลุดไปเลยมันจะได้ไม่ต้องเป็นเหมือนคนนี้

มด – แล้วนี่คุณพี่จะทำอย่างไรต่อไปรึเจ้าค่ะ

พิม – ฉันก็กำลังหาทางกำจัดมันอยู่ มดถ้ามดสัญญาว่ามดจะช่วยฉันกำจัดนังแบมฉันสัญญากับมดว่าฉันจะไปขอร้องคุณพี่ให้กับมาเมตตามดเหมือนเดิม

มด – จริงรึเจ้าค่ะ ^_^

พิม – จริงสิ ว่าแต่ทำได้ไหมละจ๊ะ

มด – เจ้าค่ะ แล้วคุณพี่จะให้อิฉันช่วยอะไรดีละเจ้าค่ะ

พิม – ไปหานักเลงบ้านใต้ให้มาฉุดนังแบม

มด – ฉุดนังแบม!!

พิม – ใช่!! แล้วฉันจะไปหลอกล่อให้นังฟางมันมาช่วยคราวนี้นะมันสองคนได้ถูกนักเลงบ้านใต้ปล้ำแน่ๆ มดทำได้ไหมละจ๊ะ

มด – หื้ม! มากกว่านี้อิฉันก็ทำได้เจ้าค่ะถ้ามันจะช่วยกำจัดเสี้ยนหนามหัวใจอิฉัน ว่าแต่คุณพี่จะให้ฉันช่วยไปจ้างเมื่อไหร่ดีเจ้าค่ะ

พิม – วันพระใหญ่คุณพี่กับไอ้เควินจะไปสุพรรณบุรีเอ็งต้องจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเลยนะ

มด – เจ้าค่ะ^^

พิม – นี่! ฉันเตรียมอัฐมาให้แล้ว

มด – ขอบพระคุณเจ้าค่ะ (มดรับอัฐจากพิมมา)

พิม – ฉันไปก่อนนะ

มด – เจ้าค่ะ (เมื่อพิมไปมดมองตามอย่างโกรธแค้น)

                หน้าเรือนใหญ่

พิม – นังสามคนนั้นได้ตายสมใจข้าแน่

แมว – หึหึหึ นังฟาง นังแบมโดนข่มแหงจนตาย ส่วนนังมดโดนคุณหลวงเฆี่ยนจนตาย

                ห้องนอนฟางกำลังนวดให้แบมอยู่

พิม – ฟางนวดให้มันแรงๆหน่อยนะคนท้องคนไส้เนี่ยเวลาถูกนวดเนี่ยสบายดี

ฟาง – เจ้าค่ะ สบายตัวขึ้นไหมแบม

แบม – สบายตัวจ๊ะฟาง แต่ฉันเกรงใจ

ฟาง – เกรงใจทำไม ที่ฉันทำเนี่ยทำเพื่อคุณหนูอีกอย่างตอนนี้แบมก็เป็นเมียคุณหลวงฉันเป็นทาสก็ต้องมีหน้าที่ดูแลรับใช้แบม ^_^

ป๊อป – เอ็งนี่พูดเข้าท่าดีนะนังฟางนะ

แบม – ขอบใจมากนะฟาง

ป๊อป – เอ่อคุณพิม

พิม – ค่ะ

ป๊อป – เมื่อคราวที่พี่ไปพระนครอ๊ะได้ผ้าฝรั่งมาเยอะแบ่งให้นังฟางมันสักผืนสิ

พิม – น้องก็คิดแบบนั้นเมื่อกันค่ะ ^_^

ฟาง –ไม่เป็นไรเจ้าค่ะคุณพิม

พิม – ฉันก็คิดอยู่เหมือนกันจ๊ะว่าจะแบ่งผ้าให้ ยายแมวไปหยิบผ้าฝรั่งที่คุณพี่ซื้อมาฝากฉันอยู่ในหีบไป

แมว – เจ้าค่ะ (สักพักยายแมวก็หยิบผ้ามา)

พิม – ฟางเลือกเอาสิว่าชอบผืนไหน

ฟาง – แล้วแต่คุณพิมจะเมตตาเถอะเจ้าค่ะ (คุณพิมกำลังจะเลือกให้แต่)

ป๊อป – มาเดี๋ยวข้าเลือกให้ก็ได้ (ฟางกับแบมมองหน้ากัน) ผิวอย่างเอ็งนะนังฟางต้องใช้ผ้าสีเขียงตองอ่อนเนี่ยแหละมา

ฟาง – ขอบคุณเจ้าค่ะ

พิม – สีชมพูก็เหมาะกับฟางนะฉันให้อีกผืนนึง

ฟาง – ไม่เป็นไรเจ้าค่ะคุณพิม

พิม – เอาไปเถอะ ฟางนะดูแลแบมอย่างดี

ป๊อป – รับไปเถอะฟางเอ็งดูแลแบมอย่างดีจริงๆ

พิม – รับเถอะจ๊ะ

ฟาง – ขอบพระคุณเจ้าค่ะ

พิม – ฟางพรุ่งนี้ทำสำหรับกับข้าวสำหรับตักบาตรให้ฉันด้วยนะจ๊ะ

ฟาง – เจ้าค่ะ พอดีพี่เควินตกกุ้งมาได้หลายตัวบ่าวกะว่าจะทำกุ้งเผาอยู่พอดี ^_^

พิม – ไม่เอา ไม่เอากุ้งได้ไหมคือฉันไม่อยากเบียดเบียนชีวิตคนอื่นนะ

ป๊อป – โถ่ คุณพิม แหม๋กุ้งปลาเนี่ยมันก็เป็นอาหารของเรานะ แล้วอีกอย่างกุ้งมันก็ตายไปแล้วด้วย

พิม – แต่มันยังไม่ตายนิค่ะตั้งแต่น้องเสียลูกไปน้องก็ไม่อยากเบียดเบียนชีวิตผู้อื่นน้องกลัวเจ้ากรรมนายเวรนะค่ะ กลัวว่าถ้าเรามีลูกอีกครั้งเจ้ากรรมนายเวรจะมาเอาลูกของเราไป

ป๊อป – โถ่คุณพิมอย่าคิดมากขนาดนั้นสิใช่ว่าคุณพิมจะมาฆ่ากุ้งฆ่าปลาเสียเมื่อไหร่ละ

พิม – ฆ่าหรือไม่ฆ่ามันก็เหมือนกันถ้าเรากินก็เหมือนเบียดเบียนชีวิตผู้อื่นอยู่ดี ฟาง!ดูด้วยนะถ้ากุ้งตัวไหนยังไม่ตายปล่อยกับลงน้ำไปนะ

ฟาง – เจ้าค่ะ ^_^ (ระหว่างนั้นคุณหลวงมองฟางตาเป็นมันเลย สักพักฟางก็เดินลงมาจากเรือนใหญ่แมวก็เดินตามลงมา แต่มดมาดักหน้าฟางไว้ก่อน)

มด – ข้ามีเรื่องสำคัญจะมาบอกเอ็ง

ฟาง – มีอะไรพี่

มด – นังพิมมันให้ข้าไปจ้างนักเลงมาทำร้ายนังแบม

ฟาง – ห๊ะ!!

มด – แล้วไม่ใช่แค่นังแบมนะรวมทั้งเอ็งด้วย

ฟาง – เห้ย! ไม่จริงหรอกเป็นไปไมได้

มด – ทำไมจะเป็นไปไม่ได้นังพิมมันเกลียดน้ำหน้าเอ็งสองคนจะตายมันกลัวว่าคุณหลวงจะยกเอ็งสองคนขึ้นเหนือมัน มันก็เลยให้ข้าไปจ้างนักเลงมาทำร้ายเอ็งสองคนจนตายไงละ

ฟาง –ไม่จริงหรอก!~ ไม่เป็นไม่ได้ ขนาดคิดจะฆ่าสัตว์ตัดชีวิตคุณพิมยังไม่คิดทำนับประสาอะไรจะมาสั่งฆ่าคน

มด – นี่ฟาง! เอ็งเชื่อข้าเถอะนะข้าพูดเรื่องจริง นังพิมมันร้ายกาจมากที่ผ่านมาอ๊ะมันหลอกใช้ข้าทุกอย่าง

ฟาง – นี่พี่มดหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะเลิกให้ร้ายคุณพิมท่านได้แล้ว ที่ผ่านมาอ๊ะทำไมฉันจะไม่รู้นิสัยพี่ต่อให้พี่พูดปากจะฉีกใบหูฉันก็ไม่เชื่อ แล้วถ้าพี่ไม่อยากเดือดร้อนอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ

มด – ฟาง เอ็งเชื่อข้าเถอะนะฟางนะฟาง ฟาง! (ฟางเดินหนีไปโดยไม่สนใจมดเลย) ฟาง! เอ็งไม่เชื่อข้าแล้วสักวันเอ็งจะเสียใจ

                แมวก็นำเรื่องนี้ไปบอกคุณพิมที่มดเอาเรื่องไปบอกฟาง คุณพิมจึงคิดจะทำร้ายมดที่พูดเรื่องนั้นไป

 

---

ตอนนี้จัดยาวเลยนะค่ะ เพราะไม่ได้อัพนานอิอิ