รอยรัก รอยบาป

ย้อนหน่อยก็แล้วกัน ^^
ฟาง – แต่บ่าวเสียใจเจ้าค่ะ เสียใจที่สุดในชีวิต (พูดเสร็จก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที ระหว่างทางเจอเข้ากับคุณพิม คุณพิมเรียกถามแต่ฟางนั้นก็ยังคงวิ่งไปไม่สนใจ คุณพิมจึงคิดว่าแผนนั้นสำเร็จและจะไปบอกฟางว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของแบมเพื่อนสนิทของฟาง ทำให้ฟางเชื่อสนิทใจว่าสิ่งที่คุณพิมพูดเป็นเรื่องจริง แล้วรีบไปจัดการแบมทันที)
                แบมที่เดินตามมาส่งคุณหลวงมานั้น เมื่อส่งเสร็จก็กำลังจะขึ้นเรือนแต่ก็เจอเข้ากับฟาง
แบม – ฟางนี่เอ็งเป็นอะไรอ๊ะ
ฟาง – ออกไป!! อีนังแบม อีนังเพื่อนทรยศวันนี้แกตายคามือฉันแน่! (เพี้ยะ)
แบม – โอ้ย! นี่มันเรื่องอะไรกันอ๊ะฟาง
ฟาง – ทำไมแกทำกับฉันแบบนี้ T^T แบมทำไมแกทำแบบนี้ เพี้ยะ!!
แบม – เดี๋ยวฟาง (ทาสในเรือนแถวนั้นจึงมาช้วยห้าม) ฟางนี่มันเรื่องอะไรอ๊ะเอ็งบอกข้ามาสิฟาง! ว่ามันเรื่องอะไร
ฟาง – หุบปาก ข้าบอกให้หุบปาก! เพี้ยะ! ยังมีน่ามาพูดอีกเหรอลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ เพี้ยะ
แบม – ฟาง ฟาง ฮื้อ ฟาง
ฟาง – แกทำให้ฉันต้องตายทั้งเป็น
แบม – ฉันไม่รู้เรื่องนะฟาง ฟาง T^T ฉันไม่รู้เรื่องนะนี้มันเรื่องอะไรอ๊ะ (สม มี และเควินที่พึ่งกลับมาก็ได้ยินเสียงเอ๊ะอะโว้ยวายมาทางเรือนใหญ่จึงวิ่งไปดูแล้วพบกับฟางที่กำลังทำร้ายแบม)
ฟาง – ปล่อยฉัน!! (เดินเข้ามาทำร้ายแบมแต่เควินมาห้ามไว้) นี่พี่เควินปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อยยังไงเล่า!!
มี – ฟาง! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ
ฟาง – แม่ ปล่อยฉันนะ พี่เควินปล่อยฉัน!! ฉันจะฆ่าอีนังทรยศนี้ให้มันตายคามือ
แบม – ทรยศอะไรกันอ๊ะฟาง ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย
ฟาง – ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ นี่ปล่อยฉันนะ
เควิน – ฟาง ฟาง ฟาง! ฟางหยุดนี่มันเรื่องอะไรกันนะฟางห๊ะ ทำไมต้องทำอะไรรุนแรงแบมขนาดนี้!! แบมมันกำลังท้องกำลังไส้อยู่นะ!!
ฟาง – ดี! ฉันจะเอาให้ลูกมันหลุดออกมาเลย (มีที่ได้ยินคำพูดนี้จึงตบหน้าฟาง)
มี – นังฟางแกพูดอะไรออกมา
ฟาง – แม่! แม่ตบฉันทำไมอ๊ะ
มี – ตบเพื่อให้เอ็งได้สำนึกว่าเอ็งพูดอะไรออกมา
ฟาง – แค่นี้มันยังน้อยไป แม่รู้ไหมอีนังสาระเลวนี้มันทำอะไรกับฉัน มันวางแผนลวงฉันไปให้คุณหลวงข่มแฮงรังแก
แบม – ไม่นะ นี่เอ็งพูดเรื่องอะไรของเอ็งอ๊ะข้าไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย T^T
ฟาง – ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ แกวางแผนลวงฉันไปให้คุณหลวงเพราะว่าแกกลัวที่จะต้องถูกไล่กลับไปเป็นทาสใช่ไหม T^T
แบม – ไม่จริงนะ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยอ๊ะ เมื่อคืนคุณพิมท่านเป็นไขท่านก็เลยบอกให้ข้าเนี่ยไปตามเอ็งมาเฝ้าไข้ก็เท่านั้นเองอ๊ะ ฟาง T^T มันไม่ใช่แบบ...
พิม – ไม่จริง!! เมื่อวานเนี่ยฉันไปงานศพกับยายแมวฉันจะไปสั่งเรื่องแบบนั้นได้อย่างไร
แบม – คุณพิม!
พิม – เสียแรงนะที่ข้าอุส่าห์ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องนังฟางแต่เอ็งกับเป็นคนทรยศ คงเป็นเพราะว่าเอ็งไม่อยากกับไปอยู่ที่เรือนทาสเหมือนเดิม แบมทำไมถึงทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าได้ขนาดนี้
ฟาง – ได้ยินเต็มสองหูแล้วใช่ไหม อีนังเพื่อนทรยศ (ฟางจะทำร้ายแบมแต่สม มี และเควินช่วยกันห้ามไว้)
แบม – ฟาง! ฟาง ฟางฟังข้าก่อนนะข้าไม่ได้วางแผนอะไรทั้งนั้นข้าสาบานได้นะฟาง T^T ข้าไม่ได้ทำนะ
พิม – นั้นเอ็งจะสาบานได้ไหมเรื่องที่เอ็งบอกข้าวันนั้น ที่คุณหลวงพูดกับเอ็งว่า ถ้าท่านไม่ได้นังฟางเอ็งกับลูกต้องกลับไปอยู่เรือนทาส
ฟาง – สาบานสิ!! T^T อิแบม T^T แล้วเอ็งก็ไม่กล้าสาบานอินังเพื่อนทรยศแกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง นับจากนี้ไปแกกับฉันขาดกัน T^T (ฟางลุกขึ้นพลักแบมแล้วเดินหนีไปทันทีสมมี เควินไม่ฟังคำที่แบมพูดเดินตามฟางไปทันที)
แบม – บ่าวไม่เคยคิดเลยนะเจ้าค่ะว่าคุณพิมจะเป็นคนแบบนี้เหมือนที่พี่มดพูดไว้ไม่มีผิด
พิม – หึ แล้วมีใครเชื่อน้ำหน้าเอ็งกับนังมดไหมละ
แบม – คุณพิม
พิม – ฉันจะบอกอะไรให้นะคนโง่อ๊ะย่อมเป็นเหงื่อของคนฉลาดเสมอ แล้วถ้าเอ็งฉลาดอ๊ะ เอ็งก็ควรจะหุบปากซะหรือว่าเอ็งอยากจะมีจุดจบอย่างนังมด (พลักแบม) ยายแมวเข้าบ้านเถอะข้าง่วง
แมว – เจ้าค่ะ (แบมยังคงนั่งร้องไห้อยู่ที่เรื่องทั้งหมดต้องเป็นแบบนี้)
                เรือนทาสฟางนั่งร้องไห้กอดมีแม่ของเธอโดยเควินจะเข้ามาปลอดฟางก็ไม่ยอมให้เควินเข้ามาใกล้เธอเพราะว่าเธอนั้นไม่ได้บริสุทธิ์เหมือนก่อน สมซึ่งเป็นพ่อของฟางก็คิดว่าถ้าเกิดเรื่องแบบนี้แล้วคุณหลวงจะไม่ยอมให้ฟางกับเควินอยู่ด้วยกันแล้วฟางยังต้องขึ้นไปอยู่บนเรือนเหมือนแบม ฟางซึ้งลั่นปากพูดกับพ่อแม่เควินว่า
ฟาง – ฉันเกลียดคุณหลวง ฉันเกลียดอินังเพื่อนทรยศ ฉันไม่อยากจะเห็นหน้ามันอีกตลอดชีวิต
                ตกค่ำที่ท่าน้ำเควินว่ายน้ำข้ามฝั่งร้องไห้โฮ
เควิน – ทำไมเรื่องถงเป็นแบบนี้!! ฮื้ออ! ไอ้ยิ่ง ไอ้ยิ่ง! ทำไมเรื่องถึงเป็นแบบนี้วะ! (นั่งตีน้ำอยู่ข้างฝั่งสักพักแบมก็เดินเข้ามา)
แบม – พี่เควิน
เควิน – เอ็งอย่ามาเรียกข้า!! นังคนทรยศ ดีแล้วที่ไอ้ยิ่งมันตายๆไปซะจะได้ไม่เห็นความเลวทรามต่ำช้าของแก
แบม – นี่ นี่พี่เควินหมายความว่ายังไงอ๊ะ
เควิน – ไอ้ยิ่งมันตรอมใจตายตั้งแต่มันย้ายไปอยู่สุพรรณแล้ว!!
แบม – พี่ยิ่ง T^T ไม่จริงใช่ไหมพี่เควินไม่จริงใช่ไหม
เควิน – แกไม่ต้องมาแกล้งบีบน้ำตาเลยนะมันไม่มีประโยชน์หรอกข้าไม่เชื่อแกหรอกนังแบม นังคนทรยศ!!
แบม – พี่เควิน พี่เควิน
เควิน – อย่ามายุ่งกับฉัน!! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!! นังแบม ไป!!
แบม – พี่เควิน พี่เควินโปรดฟังฉันก่อนนะ ฉันไม่เคยคิดทำร้ายฟางเลย T^T ไม่เคยคิดพี่เควินทุกอย่าง ทุกอย่างมันเป็นเพราะคุณพิม!! นะจ๊ะพี่!!
เควิน – นี่นังแบม แกกล้าใส่ร้ายคุณพิมเหรอห๊ะ!! ห๊ะ!!
แบม – จะตบจะตีจะฆ่าฉันยังไงก็ได้ ให้ฉันสาบานให้ตายต่อหน้าพี่ให้ทรณีสูบร่างฉันเลยก็ได้อ๊ะ ทุกอย่างมันเป็นคำสั่งของคุณพิมจริงๆนะจ๊ะ วันนั้นคุณพิมมาบอกกับฉันว่าท่านเป็นไข้คุณหลวงก็ไม่อยู่ยายแมวก็ไม่อยู่ไม่มีใครอยู่เลยสักคนคุณพิมก็เลยขอร้องให้ฉันไปบอกกับฟางด้วยความที่ฉันเป็นห่วงฉันก็เลยรีบไปบอกฟางแล้วหลังจากนั้นทุกอย่างมันก็ ทุกอย่างมันก็
เควิน – ที่แกเล่ามามันเป็นเรื่องจริงเหรอนังแบม
แบม – ตั้งแต่เล็กจนโตพี่ก็รู้ว่าฉันไม่เคยโกหกพี่เลยสักครั้ง พี่เชื่อฉันเถอะนะ T^T ฉันสาบานได้ ฉันไม่เคยคิดร้ายกับฟางเลย (เควินนึกถึงคำพูดของมดที่บอกเรื่องนี้กับทุกคน)
เควิน – แสดงว่าที่มดพูด
แบม – ถึงตอนนี้ฉันก็เชื่อทุกอย่างในที่พี่มดพูดว่ามันเป็นเรื่องจริง พี่ต้องไปอธิบายให้ฟางฟังฟางมันจะได้เข้าใจจะได้อยู่ห่างไกลจากคุณพิมให้มากที่สุด
เควิน – โถ่ โถ่โว้ยคุณพิม ทำไมถึงคุณพิมถึงได้เป็นคนแบบนี้
แบม – ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกนะจ๊ะพี่เควินที่จะเห็นผัวของตัวเองมีเมียน้อยคุณพิมก็เหมือนกัน
                เช้ารุ่งขึ้นเรือนใหญ่คุณหลวง คุณพิมนั่งรับประทานอาหารโดยที่แบมนั่งก้มหน้าไม่มองหน้าใครเลย
ป๊อป – แบมนี่เอ็งเป็นอะไรอ๊ะหน้าตาไม่ยิ้มแย้มเลย
แบม – บ่าวไม่สบายใจเรื่องฟางเจ้าค่ะ
พิม – เรื่องที่ฟางมันบุกขึ้นมาตบเอ็งถึงบนเรือนเมื่อวานนี้ใช่ไหม (แบมหันมองหน้าคุณพิม)
ป๊อป – อะไรนะ ฟางมาตบเอ็งเหรอ
พิม – คุณพี่ค่ะเมื่อวานเนี่ยตอนคุณพี่ออกไปทำงานแล้วนังฟางมันมาตบแล้วก็หาเรื่องนังแบมไม่รู้ว่าลูกในท้องอ๊ะเป็นอย่างไรบ้างนะค่ะ
ป๊อป – จริงเหรอแบม
แบม – ไม่จริงหรอกเจ้าค่ะ เราก็แค่เข้าใจผิดกัน
พิม – โถ่แบมไม่ต้องกลัวหรอกนะจ๊ะบอกคุณพี่ไปเถอะว่านังฟางอ๊ะมันบุกขึ้นมาตบเอ็งจริงๆคุณพี่ไม่ว่าอะไรฟางหรอกนะ ใช่ไหมค่ะคุณพี่
แบม – ฟางไม่ได้ทำอะไรบ่าวนะเจ้าค่ะแต่ฟางมันเสียใจมาก (หันมามองหน้าคุณพิม) เรื่องคืนวันนั้น
ป๊อป – ข้าเข้าใจละเดี๋ยวข้าไปคุณกับฟางเอ็ง (พร้อมเดินลงไปยังเรือนทาส เมื่อคุณหลวงลงไปคุณพิมทำท่าไม่พอใจ)
แบม – เสียใจเหรอค่ะคุณพิมที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน
พิม – นังแบม!
แบม – ถึงคุณพิมจะใส่ร้ายบ่าวอย่างไรบ่าวก็ไม่มีวันที่จะทำร้ายฟาง บ่าวจะไปบอกฟางถึงความร้ายกาจของคุณพิมให้ได้ (พร้อมลุกไปแต่คุณพิมดึงผมแบมไว้) โอ้ย!
พิม – นี่! ถ้าเอ็งคิดว่าเอ็งจะเอาชนะข้าได้ก็ลองดู (พลักหัวแบมล้มลงกับพื้นและหยิบถาดใส่ยามาทุบหัวตัวเองจนเลือดออก)
แบม – คุณพิม! OoO
                เรือนทาสคุณหลวงเดินมายังเรือนทาสและบอกให้ฟางขึ้นไปอยู่บนเรือนฟางต้องทำตามคำสั่งคุณหลวงโดยการขึ้นไปอยู่บนเรือนเหมือนกับแบมและรับปากว่าจะดูแลฟางเป็นอย่างดีสักพักยายแมววิ่งมาบอกเรื่องคุณพิม คุณหลวงจึงรีบกลับไป
ป๊อป – คุณพิม โอ๊ะโหนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ย
แมว – นะ นะ นังแบมเจ้าค่ะไม่รู้เป็นอะไรลุกขึ้นบ้าตบตีคุณพิมหัวแตกเลยเจ้าค่ะ
ป๊อป – เรื่องอะไรนังแบม
แบม – ป่าวนะเจ้าค่ะบ่าวไม่ได้ทำอะไรนะเจ้าค่ะจู่ๆเนี่ยคุณพิมก็ทำร้ายตัวเองเจ้าค่ะ
พิม – แบม! นี่แบมพูดอย่างนี้ได้อย่างไรใครจะบ้ามาทำร้ายตัวเองถ้าแบมไม่ยอมพูดความจริงฉันจะพูดเองก็ได้ คุณพี่ค่ะแบมมันโกรธน้องค่ะT T แบมมันโกรธที่น้องไปบอกความจริงกับฟางเรื่องที่คุณพี่จะเนรเทศมันกับลูกลงไปอยู่เรือนทาสค่ะมันก็เลยทำร้ายน้อง
ป๊อป – จริงเหรอนังแบม!!
แบม – ป่าวนะเจ้าค่ะ บ่าวไม่ได้พูดนะเจ้าค่ะบ่าวไม่เคยคิดทำร้ายคุณพิมเลยเจ้าค่ะ งั้นเอ็งจะบอกได้ไหมละว่าเอ็งเต็มใจที่จะให้ฟางอ๊ะมาเป็นเมียน้อยคุณพี่อีกคน ข้ารู้นะแบมข้ารู้ว่าเอ็งกลัวเอ็งกลัวว่าถ้าคุณพี่มีเมียอีกคนแล้วคุณพี่อ๊ะจะไปรักหลงเมียอีกคนแล้วก็ไม่รักเอ็ง คุณพี่ค่ะส่วนน้องเองอ๊ะน้องเต็มใจนะค่ะถ้าคุณพี่จะมีฟางเป็นเมียน้อยอีกคนเพราะน้องรู้ดีค่ะว่าฟางอ๊ะมันจงรักภัคดีกับน้องใช่ไหมฟาง
ฟาง – ใช่เจ้าค่ะคุณพิม บ่าวสบานเจ้าค่ะว่าชาติเนี่ยบ่าวจะไม่มีวันทรยศแล้วก็หักหลังคุณพิมเด็ดขาด เพราะบ่าวรู้ดีว่าการถูกทรยศหักหลังมันเจ็บปวดเพียงใด
แบม – ฟาง! ข้าไม่เคยคิดทำร้ายเอ็งเลยนะฟาง ข้าไม่เคยคิดทำร้ายเอ็ง
ฟาง – ข้าไม่เชื่อเรื่องนี้มีแต่เอ็งกับข้าสองคนเท่านั้นนังแบมที่รู้ว่าความจริงมันเป็นอย่างไร
ป๊อป – เอาละเอาละไม่มีใครทรยศใครทั้งนั้นละพวกเอ็งทุกคนก็เป็นเมียข้าแล้วข้าก็รักทุกคนเท่าเทียมกัน นังฟาง!ไปพักผ่อนในห้องได้ละข้าให้คนจัดเตรียมห้องไว้ให้เอ็งละ (สมและมีจึงพาฟางไปพักผ่อนที่ห้อง และสั่งในยายแมวไปดูแผลให้คุณพิมแล้วตัวเอ็งลุกเดินไป)
                ตกค่ำฟางเดินเข้าห้องมานั่งร้องไห้คุณหลวงตามเข้ามาปลอบฟางแต่ฟางกับว่าคุณหลวงว่าสิ่งที่คุณหลวงทำไปนั้นเป็นการทำร้ายตัวเธอทั้งเป็นและวิ่งหนีออกมาทันที
                เรือนทาสแบมนั่งร้องไห้อยู่หน้าเรือนเควินเห็นจึงเดินมาเพื่อปลอบใจ
เควิน – หยุดร้องไห้ได้แล้วแบม
แบม – ไม่ละจ๊ะพี่เควิน T^T  ฉันเสียใจฟางนะเป็นเพื่อนรักของฉันแต่ฟางกับคิดว่าฉันทำเรื่องต่ำช้าหน้าละอาจะให้ฉันพูดสักกี่ครั้งสาบานสักกี่หนก็ได้นะจ๊ะพี่เควิน T^T ฉันไม่ได้เป็นคนลวงฟางไปให้คุณหลวงท่านข่มแหงรังแกทุกคนเนี่ยฉันก็ทรมานใจแล้วนักหนา ฉันไม่มีวันที่จะดึงเพื่อนไปตกนรกเช่นนั้นหรอก ฮึก ฮื้อออ!! ทำไมฟางถึงไม่เฉียวใจเรื่องคุณพิมบ้างละจ๊ะพี่
เควิน – ฟางรักแล้วก็เทิดทูลคุณพิมมาก ก็เหมือนพวกเราในตอนแรกนั้นและแบมมันคงจะยากที่ให้เชื่อง่ายๆว่าคุณพิมเป็นคนเจ้าเหล่เพทุบายแบบนั้นแต่เอาเถอะพี่จะหาทางพูดกับฟางเอง
แบม – ขอบใจพี่เควินมากนะจ๊ะ (พร้อมยกมือไหว้) ขอบใจจริงๆ
เควิน – แบมๆ ไม่ต้องถึงขนาดนี่หรอกแบม เราอยู่ที่นี่ด้วยกันมานานไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติพี่ทนเห็นเพื่อนรักอย่างเอ็งกับฟางผิดใจกันไม่ได้หรอก
แบม – ฮึก ฮื้อ พี่คเวิน (โผล่เข้ากอดเควินทันที เป็นเวลาเดียวกับที่ฟางวิ่งเข้ามาเห็นจึงหยุดแอบมองไม่เข้าไป)
ฟาง – อีแบม! อินังเพื่อนทรยศเอ็งสร้างตราบาปให้กับชีวิตข้ายังมาแย่งคนรักของข้าไปอีกคนเลวข้าจะทำทุกอย่างให้เอ็งต้องเจ็บปวดเหมือนกับข้า - -* T T (และหันหลังเดินกับเรือนใหญ่ทันที)
                เช้าวันรุ่งขึ้นที่เรือนใหญ่คุณหลวงพาฟางออกมาเดินเล่นตอนเช้า โดยมีคุณพิม
เดินตามมาดูห่างๆ
สมบรูณ์แล้วนะคร๊อ่านได้เลย ^^
 

                เช้าวันรุ่งขึ้นที่เรือนใหญ่คุณหลวงพาฟางออกมาเดินเล่นตอนเช้า โดยมีคุณพิมเดินตามมาดูห่างๆด้วยความโกรธ แบมเมื่อเห็นดังนั้นจึงเดินเข้ามา
แบม – เจ็บใจไหมละเจ้าค่ะโบราณเขาว่าไว้ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวคุณพิมเนี่ยอยากจะให้บ่าวเจ็บปวดแต่ป่าวเลยเจ้าค่ะบ่าวเนี่ยกับยินดีด้วยซ้ำที่คุณหลวงรักฟางมันจริงๆแล้วจะยินดีมากขึ้นด้วยถ้าฟางมันจะมีลูกกับคุณหลวงขึ้นมาอีกคน
พิม – นังแบม!
แบม - ลูกของบ่าวกับฟางก็จะเป็นทายาทของคุณหลวงเราสองคนก็จะมีความสุขกันมาก แต่คุณพิมไม่มี!
พิม – นังแบม! (ตบหน้าแบม) เพี๊ยะ
แบม – หึ ตบเลยเจ้าค่ะถ้าทำให้คุณพิมเนี่ยะสบายใจขึ้นบ่าวนะไม่ถือโทษโกรธหรอกนะเจ้าค่ะนึกซะว่าให้ทานเพราะคนอย่างคุณพิมยังไงก็ต้องแพ้ภัยตัวเอง (พร้อมหันหน้าเดินหนีไป)
พิม – นังแบมไม่มีทางข้าไม่มีวันแพ้ พวกเมียน้อยอย่างเอ็งกับนังฟางต่างหากละที่ต้องแพ้ นังแมวเอ็งฟังคำข้าไว้นะ
แมว – เจ้าค่ะ
พิม – อีกไม่นานหรอกนังฟางกับนังแบมมันต้องกระเด็นออกไปจากบ้านหลังนี้
แมว – ใช่เจ้าค่ะ
                ตกค่ำที่เรือนทาสมีนั่งร้องไห้ไม่คิดว่าแบมจะเป็นคนแบบนี้และก็สงสารฟางสมนั่งปลอบมีและให้มีไปนอนเพราะกลัวฟางจะเป็นห่วง แต่ฟางบังเอิญมาได้ยินแล้วก็เจ็บแค้นแบมมากขึ้นและเดินกลับไปที่เรือนใหญ่
                เรือนใหญ่คุณหลวงเข้ามาในห้องนอนของฟางแต่ไม่พบฟางก็เดินตามหาฟางจนมาเจอเข้ากับคุณพิมและแบมที่ยืนอยู่หน้าเรือน
ป๊อป – มีใครเห็นฟางมั้งเนี่ย
แบม – ฟางไม่ได้อยู่ในห้องเหรอเจ้าค่ะ
ป๊อป – ถ้าอยู่ในห้องแล้วข้าจะตามหาให้วุ่นวายทำไม นี่ดึกดื่นป่านนี้ทำไมยังไม่นอนอีกรีบไปนอนไปเดี๋ยวลูกข้าไม่แข็งแรง
แบม – เจ้าค่ะ
พิม – คุณพี่ค่ะ คุณพี่จะไปไหนค่ะ
ป๊อป – ไปตามหาฟาง นี่ฝนฟ้าก็จะตกแล้วไม่รู้หายไปไหน
พิม – คุณพี่!
แบม – หึ เฮ้อ! บ่าวสงสารคุณพิมจังเลยเจ้าค่ะอุส่าห์แย่งดอกปีบไปจากมือบ่าวแต่คุณหลวงท่านก็ไม่สนใจนี่ถ้าบ่าวเป็นคุณพิมนะเจ้าค่ะบ่าวก็คงกลั้นใจตายไปแล้วละเจ้าค่ะเพราะคงจะดีกว่าช้ำใจตายเพราะผัวไม่สนใจ!
พิม – นังแบม! (จับผมแบมแต่แบมก็ไม่ยอมแพ้จับผมคุณพิมตอบเช่นกัน)
แบม – อย่าคิดว่าบ่าวกลัวนะเจ้าค่ะบ่าวอ๊ะหมดศัทธาสิ้นเคารพคุณไปนานละ - -* หึ ถ้าคุณแรงมากบ่าวก็จะแรงตอบให้มันรู้เช่นเห็นชาติเห็นดำเห็นแดงกันไปเลย ว่าผู้ดีอย่างคุณกับทาสอย่างบ่าวใครมันจะแรงกว่ากัน!! - -* (พลักหัวคุณพิมแถบหงายหลังแต่ดีที่แมวรับไว้ทัน)
พิม – มันจะเกินไปแล้วนะ
แบม – ลองดูก็ได้นะเจ้าค่ะบ่าวก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณหลวงจะเลือกใครระหว่างเมียแต่งที่ท่านไม่เคยเลียวแลกับทาสที่กำลังจะมีลูกให้ท่านแล้วบ่าวก็เชื่อว่าเวรกรรมมันมีจริงอีกไม่นานคุณพิมก็ต้องได้รับกรรมที่ก่อไว้
พิม – หื้ย ไม่มีทางเอ็งนั้นและที่ต้องได้รับกรรมที่เอ็งทำกับข้าไว้ (พร้อมกับเดินหนีเข้าห้องไป)
                คุณหลวงที่เดินลงจากเรือนมาตามหาฟางก็พบเข้ากับฟางและเควินแต่เข้าใจผิดจึงโกรธที่ฟางมาอยู่กับเควินตอนที่ฝนมันตก เมื่อฟางขึ้นเรือนไปคุณหลวงก็...

ฝากเม้นฝากโหวตด้วยนะค่ะ รักรีดเดอร์ทุกคนค่ะ ^^