The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก 
ตอนที่7 ห้าม...ไม่ยอม 
ฟางกำลังนั่งมองตัวเองในกระจกเงา...มือเล็กกุมสร้อยคอที่ห้อยจี้รูปตัวPที่แฟนหนุ่มอุตส่าห์ซื้อให้ ตอนที่
 
เธองอนเขา ที่แกล้งล้มลงไปนอนกลางห้าง เพราะเรียกร้องความสนใจจากเธอ รอยยิ้มหวานค่อยๆปรากฏ
 
บนใบหน้าแสนหวานของร่างบอบบาง....หญิงสาวที่ตอนนี้หน้าตาดูสดใสกว่าเดิม หลังจากที่เธอจมอยู่กับ
 
ความรักครั้งเก่าถึง6ปีเต็ม...เธอคิดไม่ผิด... การที่เธอได้เปิดใจให้กับป๊อปปี้ เขาทำให้เธอได้เจอกับความรัก
 
ครั้งใหม่...ความรักที่เธอเชื่อ...เชื่อว่าคือรักแท้ เธอคบกับเขาได้สองเดือนกว่าๆแล้ว ตอนนี้ชีวิตของเธอดู
 
เหมือนจะลงตัวไปเสียทุกอย่าง คุณพ่อกลับมาจากต่างประเทศเพื่อมาแสดงความยินดีในวันที่เธอประสบ
 
ความสำเร็จอีกขั้นของชีวิต.... วันนี้พี่ป๊อปสัญญาว่าจะมาแสดงความยินดีกับเธอด้วย เธอกับเขาไม่ได้เจอ
 
กันมาเดือนกว่าๆแล้ว เหตุเพราะเขาต้องกลับไปดูแลงานที่ไร่ เพราะเขาทิ้งงานมานานแล้ว แต่ระยะทางที่
 
ห่างไกลก็ไม่ทำให้หัวใจของเธอและเขาห่างกันเลย เขายังโทรมาอรุณสวัสดิ์เธอทุกๆเช้า ตกเย็นก็โทรมาหา
 
ว่าวันนี้ไปเรียนรึเปล่า เหนื่อยมากไหม ตกกลางคืนก็โทรมาราตรีสวัสดิ์ทุกๆคืน ไม่พอยังหยอดคำหวานทิ้งไว้
 
จนทำเอาเธอแทบจะเป็นโรคเบาหวานอยู่แล้ว เสียงโทรศัพท์ที่กรีดร้องขึ้นมาทำให้เธอหลุดยิ้ม
 
 
พี่ป๊อป
 
 
เวลานี้ก็มีแต่เขาเท่านั้นที่โทรมาหาเธอ เธอกดรับสายอย่างไม่ลังเล ก่อนจะกรอกเสียงลงไป
 
 
“สวัสดีค่ะ”
 
 
“ฮัลโหล...นอนรึยังครับ”
 
 
“ยังค่ะ...รอโทรศัพท์พี่ป๊อปอยู่”
 
 
“ปากหวาน...น่าจูบ”คำพูดของเขาทำเอาสาวหน้าหวานอายม้วน
 
 
“บ้า...ทำอะไรอยู่คะ”
 
 
“คิดถึงฟางอยู่”
 
 
“พี่ป๊อป ฟางจริงจังนะคะ”เธอเริ่มจะหงุดหงิดที่เขามัวแต่หยอดเธอ หรือเป็นเพราะว่าเธอเขินจนทำอะไรไม่
 
ถูกก็ไม่รู้
 
 
“พี่ก็คิดถึงฟางจริงๆนี่ครับ”ปลายสายก็ยังอ้อนเธอไม่หยุด
 
 
“พรุ่งนี้จะมาถึงกี่โมงคะ”เธอเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง เป็นเรื่องการนัดหมายในวันพรุ่งนี้
 
 
“เปลี่ยนเรื่อง....แปดโมงเช้าครับ”เขาทำท่าจะไม่ยอมตอบแต่ก็ยอมเอ่ยอกมาแต่โดยดี
 
 
“แปดโมงเช้า...งั้นก็มารับฟางได้ใช่มั้ยคะ”เธออ้อนเขา อยากรู้ว่าเขาจะตอบว่าไงก็เท่านั้น เธอไม่ได้เป็นคน
 
เจ้าแง่แสนงอนขนาดที่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็เก็บมาคิดเสียหน่อย
 
 
“แน่นอนครับ”รอยยิ้มหวานผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวานโดยอัตโนมัติทั้งๆที่เจ้าของยังไม่รู้ตัวโดยซ้ำไป
 
 
“ฟางพูดเล่นหรอกค่ะ....ขืนไปกับพี่ป๊อปจริงๆคงไปต้องรับกันพอดีปริญญา”
 
 
“ฮะๆฮ่า ครับ พรุ่งนี้พี่จะพาน้องชายไปรู้จักว่าที่พี่สะใภ้นะครับ”
 
 
“ค้า...ฟางง่วงแล้ว นอนดึกเดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่สวย”เธอเปรยออกมา เพื่อให้เขาวางสาย หากเขาไม่วางเธอคง
 
ต้องคุยโทรศัพท์จนไม่ต้องหลับต้องนอนกันพอดี
 
 
“ครับ งั้นฝันดีนะครับ...เจ้าหญิง”เธอรู้สึกถึงใบหน้าอันร้อนผ่าวของตัวเอง ไม่รู้ว่าแค่คำพูดหวานหูจากเขา
 
จะทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นส่ำ มิหนำซ้ำใบหน้าก็ร้อนผ่าวอย่างกับไปยืนอยู่ท่ามกลางกองไฟ
 
 
“ค่ะ...ฝันดีเหมือนกันนะคะ”เธอพูดก่อนจะกดตัดสายไป หากไม่เช่นนั้นเธอกับเขาก็ต้องทะเลาะกันอีกว่า
 
ใครจะเป็นคนวางสายก่อน หญิงสาวล้มตัวลงนอนก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป...
 
 
....................................................................................................................................................
 
 
“โทรหาสาวที่ไหนอีกล่ะตาป๊อป”เสียงของมารดาปลุกชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นจากภวังค์แสนหวาน
 
 
“ว่าที่ภรรยาครับ...คนที่เป็น”หมากตัวสำคัญในการแก้แค้นอย่างสาสมกับอดีตแสนเลวร้าย...
 
 
ชายหนุ่มต่อประโยดต่อมาในใจ เขาไม่อยากให้มารดาและน้องชายล่วงรู้แผนแก้แค้นของเขา เพราะทั้งสอง
 
นั้นมีจิตใจที่อ่อนโยนเกินไป ซึ่งหากเขาใจอ่อนอย่างทั้งสอง...ครอบครัวของเขาคงไม่ได้กลับมายืนตรงจุดนี้
 
อีกครั้งเป็นแน่
 
 
“เมียล่ะสิไม่ว่า”น้องชายร่วมสายเลือดที่นั่งจดจ่ออยู่กับจอคอมพิวเตอร์หันมายิ้มล้อเลียนให้เขา
 
 
“ไอ้โมะ เดี๋ยวเหอะ”เขาชี้หน้าน้องชายอย่างคาดโทษ
 
 
“จริงหรือลูก”มารดาเกาะหมับเข้าที่แขนของเขา ก่อนจะมองมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหู และท่านคงจะ
 
ผิดหวังมาก เมื่อท่านได้หาคู่หมั้นคู่หมายของเขาไว้อยู่แล้ว
 
 
“ครับ...ผมรักเธอ”ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเขาถึงได้เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเอ่ยว่ารักลูกของไอ้คนเลวนั่น
 
 
“แม่ไม่ยอม...ลูกต้องแต่งงานกับหนูแก้วเท่านั้น”เขามองมารดาอย่างเหนื่อยใจ
 
 
“แม่ครับ...แต่ผมไม่ได้รักเธอ”เขาพูดก่อนจะสวมกอดมารดาอย่างออดอ้อน
 
 
“นั่นสิ...ทำไมแม่ต้องบังคับพี่ป๊อปด้วย ผมว่านะเธอคงมีตัวเลือกอื่นอีกตั้งเยอะ...หากพลาดจากพี่ป๊อปไป”
 
เขามองน้องชายอย่างไม่เข้าใจ คำพูดที่ดูเหมือนแฝงอะไรไว้นั้นทำให้เขาแปลกใจไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
 
มาก ก็ดี...มีแนวร่วม
 
 
“ตาโมะ ลูกนี่ก็กระไร หนูแก้วเขาน่ะไม่เคยมองใครนอกจากพี่ชายของเรานะ...แม่กลัวเธอจะเสียใจ”เขา
 
มองเห็นสีหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจของน้องชายที่ผุดขึ้นมาเพียงแวบหนึ่ง แล้วมันก็ถูกกลบหายไปอย่าง
 
รวดเร็ว
 
 
“มันก็ไม่แน่...บางทีเธออาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราเห็น”น้องชายตัวดีของเขาลุกจากโต๊ะคอมแล้วเดินเข้า
 
ห้องไป เสียงปิดประตูที่ดังโครมใหญ่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันไม่พอใจแค่ไหน ปกติน้องชายของเขาก็ไม่ได้เป็น
 
คนอย่างนี้นะ เขาออกจะร่าเริง มีอารมณ์ขัน แต่ระยะสองสามปีให้หลังเขาก็ดูจะผิดแปลกไปจากเดิมมาก
 
เลยทีเดียว
 
 
“ตาป๊อปแม่ไม่ยอมนะ วันไหนที่ลูกพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านของเรา แม่รับรองว่าบ้านเราจะไม่มีคำว่า
 
สงบสุขอีกต่อไปอีกแน่”มารดาของเขาพูดก่อนจะเดินเข้าห้องไปอีกคน
 
 
นี่มันเวรกรรมอะไรของเขาวะเนี่ย....
 
 
แต่ไม่ว่าจะอย่างไร...มันก็ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดการแก้แค้นครั้งสำคัญของชีวิตเขาได้...
 
เกมแค้นที่กำลังเริ่มขึ้น...
 
 .................................................................................................................................
มาอัพมห้แล้วน้า ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้ะ