The revenge แค้นร้ายกลายรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2555 เวลา 12.57 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มีนาคม พ.ศ. 2556 17.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) เดตแรก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe revenge แค้นร้ายกลายรัก
ตอนที่3 เดตแรก
“ฟาง มานี่ก่อนลูก”เมื่อเธอเดินเข้ามาในบ้านก็ถูกมารดาเรียกเข้าไปหา
“คะ...”เธอถามอย่างสงสัย
“เรื่องมันเป็นไงมาไงที่พี่เขาบอกว่าล่วงเกินหนู...”
“เมื่อคืน.....”เธอก็เริ่มเปิดปากเล่าเรื่องที่บุพเพอาละวาดจนเขากับเธอและได้มาเจอกัน
“อืม แม่ว่าพี่เขาก็ดีนะ...เป็นสุภาพบุรุษ”เธอแอบเบ้ปากให้กับคำพูดของมารดา
“เขาจะเป็นสุภาพบุรุษมากกว่านี้อีกค่ะ...ถ้าเขาไม่มานอนร่วมเตียงเดียวกับฟางจนเกิดเรื่อง”เธอว่าการที่เขาขอเธอ
หมั้นต้องมีอะไรมากกว่าแค่การต้องการรับผิดชอบแน่ๆเลย ดูจากหน้าตานายนั่นก็เจ้าเล่ห์จะตาย
“แหม ก็เรื่องมันเกิดมาแล้วนี่จ้ะ...ไปๆไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาทานข้าวกับแม่”เธอกอดอ้อนมารดาก่อนจะเดิน
ขึ้นห้องมา
บางทีเธออาจจะลองเปิดใจให้เขาบ้าง...เขาก็ดูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร...บางทีอาจจะดีกว่าเขาคนนั้นด้วยซ้ำ
แต่นามสกุลของเขามันคุ้นๆนะเหมือน... เอ๊ะ แต่แม่บอกว่าตระกูลเขาใครๆก็รู้จักนี่นา...ไม่เห็นแปลก
เธอคิดก่อนจะเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว แล้วลงไปทานข้าวกับมารดา
เธอเดินไปนั่งที่สวนกุหลาบหลังบ้าน คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
นานเท่าไรแล้วที่เธอไม่เปิดใจให้ใครเข้ามา...อาจเป็นเพราะเขาคนนั้น...
เธอรักเขามาก...แต่เขาไม่เคยเหลียวแลความรักของเธอเลย...
เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรักแต่เธอคนนั้น...ทั้งๆที่เธอคนนั้นไม่ได้รักเขาเลย
แต่ก็ช่างมันเถอะ...ตอนนี้เธอไม่ได้รักเขาแล้ว
การที่เธอเปิดใจให้กับไอ้หน้าโหดนั่นคงไม่เลวร้ายอะไรมากหรอก...มั้ง
“ฟาง มาอยู่นี่นี้เอง ไปแต่งตัวได้แล้วลูกเดี๋ยวพี่เขาคงมารับแล้ว”เธอหันไปมองมารดา ก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้แล้ว
เดินเข้าบ้านไปแต่งตัวรอชายหนุ่มให้มารับ
เธอมองตัวเองที่ตอนนี้แต่งตัวเสร็จแล้วอย่างภูมิใจ ไปกับอีตานี้คงต้องแต่งตัวให้มันเรียบร้อยหน่อย ไม่อย่างนั้นคง
โดนอีตานั่นฉวยโอกาสอีกแน่ๆ
“ฟางๆ พี่เขามารอแล้วนะลูก”เมื่อได้ยินเสียงเรียกของมารดา เธอก็เดินไปเปิดประตูแล้วสาวเท้าไปที่ห้องรับแขกที่
ชายหนุ่มนั่งรออยู่
เขามองคนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับมารดาของเธอ วันนี้เธอเลือกที่จะใส่เดรสสีชมพูอ่อนที่ขับผิว
ขาวอมชมพูของเธอให้โดดเด่นขึ้น ผมยาวสลวยถูกปล่อยลงมาคลอเคลียที่แผ่นหลังบอบบาง ใบหน้าแสนหวานถูก
แต่งแต้มอย่างอ่อนๆ ดูๆแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงที่น่ารักใช่เล่น มารดาของเขาต้องชอบแน่ๆ
“แหม มองน้องตาค้างเชียวนะตาป๊อป”เขายิ้มน้อยๆเมื่อมารดาของหญิงสาวเอ่ยแซว
“งั้นป๊อปพาน้องไปนะครับ ผมสัญญาว่าจะพามาส่งตอนสองทุ่มครึ่งครับ”เขาบอกมารดาของหญิงสาวอย่างเป็นมั่น
เป็นเหมาะ ก่อนจะจูงมือคนตัวเล็กไปที่รถคันหรูที่จอดอยู่ แต่เสียงหวานของเธอรั้งเขาไว้
“ฉันยังไม่ได้ใส่รองเท้าเลยนะ”เธอพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้หินอ่อนใกล้ๆกับรองเท้าคู่สวยที่วางอยู่ เขาจึงเดิน
ไปนั่งคุกเข่าลงพร้อมกับยกข้อเท้าของเธอขึ้นมา แต่เธอกลับดึงกลับทันทีราวกับโดนของร้อน
“จะทำอะไร”เธอถามด้วยหน้าตาตื่นๆ
“เอ้า ก็ใส่รองเท้าให้เธอน่ะสิ เห็นว่าฉันวาดแปลนบ้านอยู่รึไง”เขาพูดก่อนจะดึงข้อเท้าของเธอมาสวมรองเท้าคู่สวย
คราวนี้เธอไม่ได้ขืนเท้าไว้ แต่เธอก็เกร็งๆอยู่ดี
“ใส่สูงขนาดนี้ ถ้าวันไหนเธอตกส้นสูงขึ้นมาฉันจะหัวเราะให้กระดูกหักทั้งตัวเลย”เขาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อ
เหลือบไปเห็นคนตัวเล็กที่ทำท่าทางอยากกินหัวเขาอย่างนั้น
“ก็ฉันไม่ได้สูงเหมือนนางแบบนี่ยะ มันก็ต้องเพิ่มความมั่นใจหน่อยสิ”เธอพูดขึ้นเมื่อเขาสวมรองเท้าให้เธอเสร็จ
แล้ว และทำท่าว่าจะเดินไปที่รถ แต่เขาคว้าเอวบางเอาไว้ก่อน
“คำขอบคุณล่ะ ฉันอุตส่าห์ใส่รองเท้าให้เธอนะยัยไม้กระดาน”เขาแทบหลุดขำเมื่อเธอทำหน้าง้ำงอน ราวกับไม่เต็ม
ใจที่จะขอบคุณเขา
“ขอบคุณค่ะ!!!!”เธอพูดก่อนจะดันตัวเองออกจากแผ่นอกของเขา และเดินไปนั่งบนรถรอเขา
เขาก็รีบเดินวนไปนั่งประจำที่นั่งคนขับ แล้วออกรถไปที่ร้านอาหารทันที
“นะ นายช้าๆหน่อยสิ ขับเร็วขนาดนี้บ้านนายไฟไหม้รึไง”เขามองไปที่คนตัวเล็กที่จิกเบาะไว้แน่น
“เอ้า ก็ร้านมันไกลถ้าขับช้าก็ถึงช้าอะดิ”เขาพูดก่อนจะเร่งความเร็วรถเพื่อแกล้งคนตัวเล็ก
“ฮึ่ย!!”เขาแอบยิ้มเมื่อแกล้งเธอได้สำเร็จ
รถคันหรูจอดสนิทที่ร้านอาหารแถวชานเมือง
“ว้าว สวยจังเลย”เขามองไปที่หญิงสาวที่พึมพำเบาๆ ดวงตาคู่สวยตอนนี้เปล่งประกายวาววับ
“สวยก็ลงไปได้แล้ว”เธอหันมาทำหน้ามุ่ยให้เขา ก่อนจะเปิดประตูรถลงไป เขาจึงเปิดประตูรถลงตามเธอไป
“ชิ นายนี่ไม่โรแมนติกเอาซะเลย...เปิดประตูรถให้หน่อยก็ไม่ได้”เธอหันมาพูดกับเขาก่อนจะทำหน้ามุ่ย เขาจึงขยี้
ผมนุ่มสลวยด้วยความหมั่นเขี้ยว ก่อนจะจูงมือเธอเดินไปที่โต๊ะที่จองไว้
มุมนี้ถูกล้อมรอบด้วยดอกไม้นานาพรรณที่ถูกปลูกไว้อย่างสวยงาม โต๊ะอาหารถูกตั้งอยู่ในซุ่มดอกไม้ บริเวณนี้เขา
จองไว้ไม่ให้คนอื่นเข้ามา บางทีการอยู่กับเธอแค่สองต่อสองอาจจะดีกว่าสำหรับเดตแรกของเขาและเธอ เขาถอย
เก้าอี้ให้เธอก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงกันข้าม
“กินอะไรดี”เขาถามเธอที่นั่งเปิดเมนูไปพลางๆ
“นายเลี้ยงใช่รึเปล่า”เธอเงยหน้าจากเมนูอาหารขึ้นมาถามเขา
“ครับ”เขามองไปที่ร่างเล็กที่ฉีกยิ้มจนเห็นฟันครบทุกซี่
“เอาอันนี้ นี้ นี้ นี้ นี้ นี้ นี้ นี้ นี้ นี้ นี้ “เธอจิ้มไปที่เมนูรัวๆ ก่อนจะหันมาถามเขา
“เอาอะไรมั้ย”เขาส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะส่งเมนูคืนให้บริกร
“ชอบที่นี่รึเปล่า”เขาถามคนตัวเล็กที่หันไปมารอบๆ
“ชอบสิ...แต่ว่ามันอยู่ไกลไปหน่อย คงไม่ได้มาบ่อย”เธอตอบก่อนจะทำหน้ามู่ทู่
“ถ้าอยากมาก็บอกฉันสิ”เธอหันขวับมาทางเขาก่อนจะกุมมือเขาไว้
“จริงๆนะ”
“ครับ”ก่อนอาหารจะทยอยมาเสิร์ฟ เขาและเธอก็ลงมือทานกันอย่างเงียบจนอาหารเริ่มพร่องลงเรื่อยๆและหมดลง
เขามองคนตัวเล็กที่ลูบท้องของตัวเองเบาๆ
“อิ่มรึเปล่า”
“อิ่มสิ ไม่อิ่มก็บ้าแล้ว”เธอพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่สวนดอกไม้
“สวยล่ะสิ”เขาเอ่ยขณะที่เดินไปยืนข้างๆเธอ
“สวยมากกกก”เธอหันหน้ามามองเขา
“มองอะไร”เธอหันหน้ากลับไปที่สวนดอกไม้อย่างเก่ากอ่นจะตอบเขา
“นายนี่ก็หล่อดีนะ...แต่ปากเสีย”คำตอบของเธอทำเอาเขาอยากจะกินหัวเธอมันซะตอนนี้เลย
“เธอก็สวยดีนะ...แต่เตี้ย”เธอหันขวับมาทางเขา
“เขาเรียกว่าความสูงมาตรฐานหญิงไทยย่ะ...ชิ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย”เธอพูดก่อนจะแลบลิ้นปลิ้นตาให้เขา
“ฉันไม่เป็นสุภาพบุรุษยังไง”
“ก็นายว่าฉันเตี้ยน่ะสิ”คำตอบของเธอแทบจะทำเขาหลุดขำ สงสัยเธอคงไม่ชอบให้ใครมาว่าจุดด้อยล่ะมั้ง
“อายุเท่าไร”เขาโพล่งถามออกไป เธอหันขวับมาทางเขาก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น แต่ก็ยอมตอบออกมา
“21”
“แล้วรู้รึเปล่าว่าอายุ21เนี่ย คุยกับผู้ใหญ่แบบนี้ไม่น่ารักเลย”
“ชิ หลอกด่านี่นา นิสัยไม่ดี”
“ฉันห่างกับเธอ5ปี เธอควรที่จะพูดกับฉันให้มันเพราะกว่านี้”
“แล้วจะให้ดิฉันพูดว่าอะไรล่ะคะ”เขาแอบเหลือบไปเห็นคนตัวเล็กเบ้ปากน้อยๆ เขาจึงรวบเธอเข้าอ้อมกอด
“แทนตัวเองว่าฟาง แล้วเรียกฉันว่าพี่”
“ไม่เอาหรอก เลี่ยนจะตาย”
“เลี่ยนยังไง เป็นเด็กเป็นเล็กก็ต้องพูดแบบเนี่ยแหละ...เข้าใจมั้ย”เขาพูดก่อนจะก้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าแสน
หวานเรื่อยๆ
“ขะ เข้าใจ”เธอรีบเบี่ยงหน้าหลบเขา
“หางเสียงด้วย”
“เข้าใจค่ะ”
“น่ารักมาก”ก่อนเขาจะกดจมูกโด่งเรียวของเขาลงบนแก้มนวลของเธอ
“ขี้โกงนี่ ฉะ...ฟางก็เรียกแล้วไง”เธอพูดก่อนจะก้มหน้างุด
“เอ้า พี่ก็ให้รางวัลไง”เขาพูดก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ปล่อยฟางนะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้า”เธอพูดก่อนจะดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขา
“ไม่มีใครมาเห็นหรอกน่า”เขาพูดก่อนจะกดจมูกโด่งลงบนแก้มนวลอีกรอบ
“ฮึ่ย!ปล่อยฟางนะ ปล่อยยย”เธอดิ้นจนหลุดจากอ้อมกอดของเขาจนได้ ที่ยอมปล่อยเพราะกลัวว่าเธอจะล้มเพราะ
ส้นสูงหรอกนะ
“อยากกลับบ้านรึยัง”เขาถามเธอก่อนจะดูนาฬิกา ยังเหลือเวลาอีกตั้งหนึ่งชั่วโมง
“อยากกลับมากกกกกก”เขามองคนตัวเล็กที่ลากเสียงยาวอย่างเอ็นดู
ดูๆไปแล้วเธอก็เหมือนเด็กจริงๆ สดใส ร่าเริง เขารู้สึกว่าอยู่กับเธอแล้วสบายใจ
“ไม่ให้กลับ”เขาพูดก่อนจะเช็คบิลและพาเธอไปที่รถ แล้วขับไปที่ๆหนึ่ง เขาเชื่อว่าเธอจะต้องชอบที่นั่นอย่างแน่
นอน
........................................................................................................................................
มาอัพให้แล้วน้า ต่อไปนี้เราคงไม่ได้มาอัพทุกวันนะ อาจจะเป็นบางวัน แต่เวลา2ทุ่มแน่นอน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
