The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 29 ลูกของเรา...ใช่ไหม
 
 
ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าหล่อคมที่อยู่ใกล้เธอชนิดที่ได้ยินเสียงลมหายใจ ใบหูบอบบางแนบกับแผงอกแกร่ง
 
 
 
เพื่อฟังเสียงหัวใจเต้นของเขา ลำแขนเสลาโอบรอบเอวหนาของเขาอย่างต้องการแนบชิดกับเขาให้มากที่สุด
 
 
 
“พ่อกับแม่รักหนูนะลูก”เธอพูดขณะที่ลูบมือไป-มาบนหน้าท้องแบนราบ ป่านนี้ลูกของเธอจะตื่นรึยังนะ
 
 
 
“พูดอะไรของเธอฮึ”ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามองเขา จะให้เธอตอบว่ายังไง ในเมื่อสัญญากับเขา
 
 
 
ไว้แล้วว่าจะไม่บอกว่าลูกในท้องของเธอคือลูกของเขา แค่อยู่กับเขาเธอยังโกหกเขาไม่เนียนเลย แล้วอย่างนี้จะ
 
 
 
โกหกใครได้
 
 
 
“เปล่าค่ะ”เธอค่อยๆคลายอ้อมกอดออกจากเขา เพราะกลัวว่าเขาจะอึดอัด แต่ที่น่าตกใจคือเขาไม่ยอมปล่อยเธอ
 
 
 
“ทำไมล่ะ หรือว่าไม่ชอบ”
 
 
 
“ชอบค่ะ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่คุณยังไม่เคยกอดฟางเลยสักครั้ง ลูกก็คงจะชอบเหมือนกัน”เธอตอบออกไปอย่างไม่
 
 
 
กระดากปากสักนิด ก็ในเมื่อเธอพูดความจริง
 
 
“ตอนนี้อะไรๆก็คงเป็นลูกไปหมดแล้วสินะ”น้ำเสียงที่เอ่ยอย่างสมเพช เรียกน้ำตาให้รื้นขอบตาได้เป็นอย่างดี
 
 
 
“คงเพราะแกเป็นลูกของฟางกับคุณ”เธอเผอเรอพูดออกมาอย่างลืมตัว ก่อนรอยยิ้มหวานที่ส่งให้เขาจะหุบฉับ
 
 
 
เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้
 
 
 
“ฟางหมายถึงลูกของฟาง...”
 
 
 
“แล้วทำไมถึงไม่ใช่ลูกของฉันด้วยล่ะ”คำถามน้ำเสียงห้วนจัด
 
 
“เพราะ...เพราะคุณไม่ชอบ”เธอตอบอย่างเจียมตัว
 
 
 
“รู้ไว้ก็ดี...เอ้อ จะเข้าห้องน้ำมั้ย”เธอพยักหน้าตอบรับ ก่อนชายหนุ่มจะก้าวนำลงจากเตียง คนตัวเล็กร้องเสียงหลง
 
 
 
เมื่อลำแขนแกร่งตวัดตัวอุ้มเธอลงจากเตียง
 
 
 
“ขาสั้นๆอย่างเธอ ขืนลงเองได้ล้มหัวคะมำอีกรอบแน่”
 
 
 
“ขอบคุณค่ะ”เธอเอ่ยขอบคุณเขา ก่อนจะเดินกระเผกกระเผกไปเข้าห้องน้ำ ใช้เวลาเพียงไม่นานในการทำธุระส่วน
 
 
 
ตัว พอเดินออกมาก็พบกับคนตัวโตที่ยืนคุยกันนายแพทย์ประจำตัวของเธอท่าทางลับๆล่อๆ
 
 
 
“อ้าวมาพอดีเลยครับคนไข้คนสวย เชิญที่เตียงเลยครับ”คุณหมอวัยกลางคนท่าทางใจดีเอ่ยทักเธอ เธอเผยรอย
 
 
ยิ้มก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงเพื่อรอรับการตรวจ พยาบาลคนสวยเข้ามาตรวจวัดความดัน ถอดสายน้ำเกลือและ
 
 
ตรวจดูอาการข้อเท้าแพลงของเธอ ก่อนจะรายงานแพทย์
 
 
 
“อืม หมอว่าอาการค่อยยังชั่วแล้ว อนุญาตให้กลับบ้านได้ครับ”
 
 
 
“ขอบคุณค่ะ”
 
 
 
“อ้อ อย่าลืมดูแลเจ้าตัวเล็กด้วยนะครับ ระยะนี้ถือว่าสำคัญมาก ต้องบำรุงเยอะๆ”เธอพยักหน้ารับอย่างเสียมิได้ แค่
 
 
 
อยู่กับเขาทุกวันนี้ก็ยังต้องทำงานแลกข้าวเขากิน แล้วนับประสาอะไรกับของบำรุงพวกนั้นล่ะ
 
 
“งั้นหมอขอตัวก่อนนะ ขอแสดงความยินดีกับคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ด้วยนะครับ” ป๊อปปี้เดินเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่
 
 
 
หน้านิ่วคิ้วขมวด อย่างกับว่าเธอกำลังกังวลอะไรสักอย่างอยู่
 
 
 
“ทำไม หรือว่าไม่อยากท้องแล้ว เปลี่ยนใจได้นะ”
 
 
“ไม่ ถ้าคุณไม่คิดจะเก็บแกไว้ คุณก็อย่ามาถามอะไรโง่ๆแบบนี้กับฟางอีก”คนตัวเล็กกล่าวอย่างฉุนเฉียว
 
 
 
“ธนันต์ธรญ์!”มือแกร่งบีบต้นแขนบอบบางเสียจนกระดูกแทบแหลกคามือ เธอจะกล้าเกินไปแล้วนะที่พูดกับเขา
 
 
 
แบบนี้
 
 
“ฟางไม่ได้ใจยักษ์ใจมารอย่างคุณ ลูกทั้งคนคุณยังจะฆ่าลง คุณมันไม่ใช่คน!”
 
 
“ใช่!ฉันมันไม่ใช่คน แล้วเธอจะได้รู้เดี๋ยวนี้แหละว่าอมนุษย์เขาเป็นกันยังไง”ว่าแล้วแขนแกร่งก็จัดการช้อนอุ้ม
 
 
ร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินออกไปทั้งๆที่คนตัวเล็กนั้นยังอยู่ในชุดของโรงพยาบาล เสียงเอะอะของ
 
 
 
สองสามีภรรยาเรียกความสนใจจากผู้คนในโรงพยาบาลได้เป็นอย่างดี และฟางก็ไม่ยอมปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้ไป
 
 
 
แน่
 
 
 
“ช่วยด้วยค่ะ เขาจะพาฉันไป...อุ๊บ”แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกไป มือหนากลับปิดปากบางไว้เสียแน่น
 
 
 
“ไม่มีอะไรครับ เมียครับ เมียงอน”เขาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ผิดกับคนตัวเล็กที่เริ่มงอแงน้ำหูน้ำตาไหลเรื่อย ก่อนจะยิ้ม
 
 
 
แหยๆส่งให้กับไทยมุงทั้งหลาย ที่เริ่มสลายตัวออกไป
 
 
 
“อื้อ อื้อ”เสียงอู้อี้พร้อมกับแรงตีที่มือทำให้เขาลดมือที่ปิดปากบางลง
 
 
 
“ปล่อยฟางลงนะ ฮือ บอกให้ปล่อยไง ฮือๆ”มือเล็กๆเริ่มทุบรัวๆที่อกแกร่งของเขาอย่างเอาจริง จนเขาต้องรีบรวบ
 
 
 
ข้อมือเล็กไว้แทบไม่ทัน
 
 
“หยุดร้องนะ ไม่งั้นจะทิ้งไว้ตรงนี้แน่”เขาก้มหน้าลงขู่คนที่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด
 
 
“ทิ้งเลยสิ ฮือๆ ฟางอยากกลับบ้าน อยากไปให้ไกลจากคุณ ฮือๆ”
 
 
 
“ไม่มีวันที่เธอจะไปจากฉันได้...ธนันต์ธรญ์”ว่าแล้วเขาก็ยัดร่างบอบบางเข้าไปในรถคันหรู
 
 
 
“อย่าคิดจะเปิดประตูลงมานะ ไม่อย่างนั้นไม่ต้องรอให้ถึงบ้านเธอก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”นั่นทำให้เธอสงบลงได้ทันที
 
 
 
รถคันหรูเคลื่อนตัวออกจากโรงพยาบาล ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่บ้านไร่จิระคุณ ร่างสูงส่ายศีรษะอย่างเอ็นดู เมื่อคนตัว
 
 
เล็กหลับใหลไปแล้ว คนอะไรขี้เซาเป็นบ้า ร่างบอบบางถูกวางลงบนเตียงนุ่มสีเทาหมองหม่นตามวิสัยของเจ้าของ
 
 
 
ห้อง เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก่อนสายตาหวานจะถูกส่งมาให้มองเขาอย่างหวาดระแวง
 
 
“มองอะไรฮึ” “เปล่าค่ะ”
 
 
 
“เสื้อผ้าเธอส่งมาแล้วนะ ฉันให้เด็กซักให้แล้ว ใส่ได้เลย”เขาบอกคนตัวเล็กขณะเริ่มถอดเสื้อยืดออกจากกาย
 
 
“ค่ะ”เธอพลิกตัวหนีอย่างต้องการจะหลบหน้าเขา หากแต่เตียงที่ยุบตัวลงเมื่อร่างสูงนั่งลง ทำเอาคนตัวเล็กใจดีไม่ดี
 
 
“นวดให้หน่อย”น้ำเสียงเย็นชาสั่งอย่างไม่ยี่หระ แล้วนวดทำไมต้องถอดเสื้อด้วย คนตัวเล็กคิดอย่างเคลือบแคลง
 
 
 
ใจ ก่อนจะยอมจำนนค่อยๆกระถดกายเขาไปซ้อนแผ่นหลังของเขา ก่อนมือนิ่มจะเริ่มนวดคลึงหัวไหล่แกร่ง
 
 
 
“นวดแรงๆหน่อยสิฟาง ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเจ็บเพราะมือเล็กๆของเธอหรอกนะ”ปากบางยื่นน้อยๆกับคำโอ้อวดของ
 
 
 
เขา มือเล็กๆอย่างนั้นหรอ จะบีบจะนวดให้กระดูกแข็งๆหักไปเลย
 
 
“โอ้ยยยย เธอจะฆ่าฉันหรอฮะฟาง”ลำแขนแกร่งตวัดตัวคนตัวเล็กจากด้านหลังมานั่งซ้อนตักไว้ เพื่อป้องกันการประทุษร้ายจากเธออีก
 
 
“ก็คุณบอกให้ฟางนวดแรงๆ...หน่อย”เธอท้ายน้ำเสียงท้ายประโยคอย่างแผ่วเบา เพื่อกวนประสาทเขาเล่นๆ
 
 
“แต่ฉันบอกว่าหน่อย แต่เธอนวดแรงมาก”ใบหน้าคมเลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าแสนหวานอย่างจงใจจะแกล้ง แล้วก็ได้ผล เมื่อคนตัวเล็กใช้มือนุ่มนิ่มดันใบหน้าของเขาให้ออกห่างจากระยะอันตราย
 
 
“ไม่แรงซะหน่อย แรงแค่นี้เอง คุณเป็นผู้ชายแท้ๆไม่น่าจะเจ็บเลยนี่นา”
 
 
“งั้นฉันนวดให้เธอบ้างดีมั้ยล่ะ...”เขาว่าพลางเบียดตัวเข้าหาเธอ
 
 
 
“เอ..ตรงไหนดีนะ หรือว่านวดแบบเมื่อคืนนี้ดี”เขาว่าพลางเอนตัวนอนลงบนเตียง ทำให้ร่างบอบบางของคนตัวเล็ก
 
 
คร่อมเขาอยู่
 
 
 
“ไม่เอานะ”มือเล็กๆดันหน้าอกแกร่งของคนหื่นเอาไว้สุดกำลัง หากแต่แรงเท่านี้ไม่สามารถหยุดเขาได้เลย
 
 
“ขอโทษก่อนสิ”คิ้วโก่งสวยขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ เขาก็พอจะรู้ว่าหญิงสาวไม่ใช่คนยอมคน ยิ่งเรื่องแบบนี้เธอคงต้องคิดหนักแน่ แม้ใครจะมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เขาคิดว่าเธอไม่นะ
 
 
“ทำไมฟางต้องขอโทษคุณด้วย ก็ขอให้นวดก็นวดให้แล้วไง จะเอาอะไรอีก”
 
 
 
“ถ้าจะเอาเธอล่ะ ได้รึเปล่า”ว่าแล้วเขาก็เพิ่มระยะให้ใกล้ชิดเข้าไปอีก คนอย่างเขาเคยยอมแพ้ใครที่ไหน
 
 
 
“ไม่ได้นะ...เอ่อ ขอโทษ”เธอตอบอย่างไม่เต็มใจ พลางเบี่ยงใบหน้าแสนหวานหลบริมฝีปากของเขา
 
 
“ขอโทษค่ะ”เขาเอ่ยแก้ประโยคของคนตัวเล็กที่เธอสมควรพูดกับเขา
 
 
 
“เอ๊ะ!...อ๊าย อย่า”คนอวดเก่งที่ตั้งท่าจะเถียงก็ร้องเสียงหลงเมื่อมือหนาดึงปมเสื้อคนไข้ออก
 
 
 
“ว่าไงนะ”คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างท้าทาย เธอทำเสียงฮึดฮัด แต่ก็ยอมเอ่ยตามแต่โดยดี
 
 
“ขอโทษค่ะ”
 
 
 
“หอมแก้มด้วยสิ”คราวนี้หญิงสาวว่าง่าย จมูกโด่งรั้นกดลงบนแก้มสากของเขาอย่างแรง นี่สาบานว่าเธอไม่ได้
 
 
 
ประชดนะ
 
 
 
“ไปอาบน้ำ คืนนี้จะพาออกไปทานข้าวนอกบ้าน”
 
 
 
“หา!!!”