The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 28 จะผิดไหม...

 

ร่างเล็กเอื้อมมือจับเสาน้ำเกลือ ก่อนจะก้าวลงจากเตียงผู้ป่วย ความเจ็บจากร่างกายที่บอบช้ำจากน้ำมือของสามี

 

 

 

ทางพฤตินัยและข้อเท้าที่บวมเป่งซึ่งยังไม่หายดีก็เริ่มแผลงฤทธิ์ เธอฝืนความเจ็บก้าวลงมาจนได้ ก่อนจะใช้มือยัน

 

 

 

 

ฝาผนังห้องแล้วเดินไปที่โต๊ะที่อยู่มุมสุดของห้องซึ่งมีชามข้าวต้มวางอยู่ เธอหลับไปนานมากและเพิ่งตื่นมาตอน

 

 

 

สองทุ่มกว่าๆซึ่งมันก็เลยอาหารเย็นมามากแล้ว เจ้าตัวเล็กคงจะหิวน่าดู เธอค่อยๆเลื่อนโต๊ะมาไว้ตรงเตียงอย่าง

 

 

 

ทุลักทุเลพอควร หากแต่พอจะก้าวขึ้นเตียง เท้าที่เหยียบขั้นบันไดเอนกประสงค์กลับเหยียบพลาด ร่างบอบ

 

 

 

บางกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง ความเจ็บแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว น้ำตาที่พร้อมจะไหลลงมาได้ทุกเมื่อก็รินลงมาอย่าง

 

 

 

ห้ามไม่อยู่ ไม่ได้เกิดจากความเจ็บทางกาย หากแต่เป็นหัวใจมากกว่า ทั้งๆที่ช่วงเวลาสำคัญอย่างนี้ควรจะมีสามี

 

 

 

คอยดูแลอยู่ไม่ห่างอย่างที่บิดาและมารดาเคยเล่าให้ฟัง แต่ทำไมเธอถึงไม่มีล่ะ...

 

 

 

“เจ็บมั้ยลูก แม่ขอโทษนะคะ”เธอยกมือขึ้นลูบหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแล้วขึ้นไปนั่งบนเตียงได้สำเร็จ

 

 

 

มือบางเปิดฝาครอบชามข้าวต้มที่คงเย็นชืดไม่น่าทานสักนิด หากเป็นเวลาปกติแล้วเธอคงไม่ทานให้ทรมานตัวเอง

 

 

 

หรอก แต่เวลานี้ ตอนนี้ ต่อให้ข้าวต้มจะเย็นชืดและรสชาติแย่ขนาดไหน...เธอก็จะทาน เธอเพิ่งรู้ซึ้งว่าการทานข้าว

 

 

 

 

กับน้ำตามันไม่อร่อยสักนิด มันทั้งฝืดคอและทรมานเหลือเกิน เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจจากร่างบอบบางได้

 

 

 

อย่างดี มือเล็กที่ตักข้าวต้มเข้าปากชะงักกลางอากาศ เมื่อร่างสูงที่ปรากฏตรงหน้าคือสามีทางพฤตินัยของเธอ

 

 

 

“คุณภาณุ...ลืมอะไรหรือเปล่าคะ”เธอก็อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเหลือเกินว่าเขามาหาเธอเพราะเป็นห่วง แต่มันคง

 

 

 

ไม่ใช่ เมื่อเธอสบตาเข้ากับดวงตาที่นัยน์ตานั้นเต็มไปด้วยความเฉยชา

 

 

 

“ไม่ แล้วนั่นกินอะไรของเธอ”เธอก้มลงมองชามข้าวต้มของตัวเองก่อนจะตอบ

 

 

 

“ข้าวต้มค่ะ มันเลยเวลาอาหารมามากแล้ว ลูกคงจะหิวน่ะค่ะ”เธอพูดพลางยกมือขึ้นลูบหน้าท้อง ก้มหน้าลงเพื่อ

 

 

 

หลบซ่อนหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก

 

 

 

“อร่อยหรือไง”เธอพยักหน้าลงอีก เพราะน้ำตาเจ้ากรรมที่ไม่หยุดไหลซะทีกำลังสร้างความลำบากให้กับเธอ กลัว

 

 

 

เหลือเกินว่าเขาจะเห็นมัน

 

 

 

 

“อร่อยสู้ซุปไก่ฝีมือนมทิพย์ได้หรือเปล่า”เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาทันควัน จนลืมไปว่าหยาดน้ำตานั้นยังเปรอะเปื้อน

 

 

 

เต็มใบหน้า

 

 

 

 

“เสียรึเปล่าก็ไม่รู้ข้าวต้มน่ะ ทานนี้ดีกว่า”ว่าแล้วเขาก็จัดการแกะปิ่นโตออก

 

 

 

“ทานเลยสิ อุตส่าห์เอามาให้เลยนะ”เธอตักซุปไก่เข้าปาก ก่อนจะกลืนมันลงคออย่างยากลำบาก ไม่ว่าจะข้าวต้ม

 

 

 

เย็นชืดหรือซุปไก่แสนอร่อยมันก็ไม่ได้ทำให้เธอเจริญอาหารทั้งนั้นแหละ

 

 

 

“ร้องอะไรนักหนาฮึ”เขาพูดหลังจากลากเก้าอี้มานั่งข้างเธอ นิ้วเรียวกรีดไล้น้ำตาออกจากใบหน้าของเธออย่าง

 

 

 

อ่อนโยน พาลทำให้หัวใจเหี่ยวเฉากลับพองโตขึ้นมาอีก

 

 

 

“คุณเป็นห่วงลูกรึเปล่าคะ”เธอกลั้นใจถามคนตัวโต ทั้งๆที่แบบไม่ต้องเดาเลยว่าคำตอบมันจะเป็นอย่างไร แต่เธอก็

 

 

 

ยังอยากจะฟังเหลือเกิน แค่ขอให้เขาพูดว่าห่วงเท่านั้น

 

 

 

“อย่าถามโง่ๆน่า”

 

 

 

 

“ตอบอย่างนี้แปลว่าห่วงใช่มั้ยคะ”

 

 

 

 

“ก็แล้วแต่เธอจะคิดเถอะ”เขาตอบอย่างขอไปที

 

 

 

 

“งั้นแปลว่าห่วง ฟางดีใจนะคะที่คุณเป็นห่วงลูก เมื่อกี้ฟางล้มแต่ลูกไม่เป็นอะไรเลย แสดงว่าลูกต้องเข้มแข็งมาก

 

 

 

แน่เลย”ดูสีหน้าของป๊อปปี้จะดูตกใจไม่น้อย เขาโพล่งถามทันที

 

 

 

 

“เจ็บมากรึเปล่า!”เธอส่ายหน้าเบาๆ ทำไมเขาต้องเสียงดังขนาดนี้นะ...เป็นห่วงลูกจริงๆด้วย เธอก้มหน้าลงทานจน

 

 

 

หมดเกลี้ยงก่อนเขาจะเลื่อนโต๊ะออกไปไว้ที่มุมสุดของห้อง

 

 

 

 

“คุณไม่ต้องทำงานแล้วหรอคะ”เธอถามไปอย่างที่ใจสงสัย

 

 

 

 

“ไม่”เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินไปทรุดตัวนั่งบนโซฟา

 

 

 

 

“คุณมานอนบนเตียงกับฟางก็ได้นะ นอนบนโซฟาคงจะเมื่อยแย่”เธอพูดพร้อมๆกับตบเตียงเบาๆ เขาลุกไปปิดไฟ

 

 

 

ไม่ใช่ว่าเธอไม่กลัวเขา แต่มารดาบอกว่าการเอาใจสามีแม้จะเป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆแต่ก็เป็นสิ่งที่ภรรยาที่ดีควรทำ

 

 

 

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเพียงภรรยาทางพฤตินัยของเขา แต่ก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา แม้ว่าเขาจะไม่ความสำคัญในตัว

 

 

 

เธอ แต่เธอเห็นความสำคัญในตัวเขาเสมอ เมื่อรู้สึกตัวว่าเขาขึ้นมานอนบนเตียงแล้ว เธอจึงพลิกตัวหันหน้าหนี

 

 

 

เพราะกลัวว่าเขาจะรำคาญที่ต้องทนกับอาการนอนดิ้นที่แก้ไม่หายของเธอ แขนแกร่งโอบตวัดรอบเอวเล็กบางเกี่ยว

 

 

 

เข้าหาตัว มือหนาจับดวงหน้าแสนหวานขึ้นรับการประทับจูบแสนหวานลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอย่าแสนรัก จูบแสน

 

 

 

หวานและอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นจูบของความปรารถนาอย่างที่คนตัวเล็กไม่อาจต้านทาน มือหนาเลื่อยลงไปดึง

 

 

 

 

ปมเสื้อผู้ป่วยออกจนหมด แสงจากตึกมากมายหลากหลายสีสันเผยให้เห็นอกอวบอิ่มภายใต้บราเซียร์ตัวน้อย เขา

 

 

 

 

เคล้นคลึงมันอย่างแผ่วเบาและทะนุถนอม เพราะคำแนะนำของนายแพทย์เจ้าของไข้ที่บอกว่าคนตัวเล็กบอบช้ำ

 

 

 

 

มากจากการกระทำของเขา เสียงครางผะแผ่วดังขึ้นมาเป็นระรอกเรียกอารมณ์ดิบเถื่อนของเขาได้เป็นอย่างดี

 

 

 

 

“ฉันขอนะฟาง”น้ำเสียงแหบพร่าตามแรงอารมณ์ถามขึ้น แล้วคำถามของเขาก็ไม่จำเป็นต้องมีคำตอบ เมื่อตะขอถูก

 

 

 

ปลดออกด้วยน้ำมือของเขา บราเซียร์ตัวน้อยถูกทิ้งลงข้างกายเกือบเปลือย มือหนาเข้าครอบครองอกอวบเคล้น

 

 

 

คลึงเบาๆอย่างอ่อนโยนทว่าเร่าร้อน หัวแม่มือไล้ไปตามยอดอกสีหวาน เรียกเสียงครางหวานๆจากคนอ่อน

 

 

 

 

ประสบการณ์ได้อย่างดี มือหนาละจากหน้าที่เบื้องบน ส่งเรียวปากเข้าครอบครองยอดอกแทน ลิ้นหนาระรัวใส่

 

 

 

ยอดอกในอุ้งปากอย่างจงใจจะแกล้งหญิงสาว และก็ได้ผลเมื่อเธอแอ่นอกรับสัมผัสของเขา เมื่อยิ่งได้ใจใหญ่เมื่อ

 

 

 

มือหนาเลื่อนลงลูบไล้หน้าท้องแบนราบเบาๆ ทำเอาคนตัวเล็กขนลุกเกรียว ก่อนจะเลื่อนลงดึงกางเกงยางยืดลง

 

 

 

ตามด้วยชั้นในตัวจิ๋ว หัวแม่มือสะกิดยอดเกสรอย่างรัวเร็วก่อนจะส่งนิ้วกลางเข้าสู่กายสาวในจังหวะที่ร้อนแรงไปแพ้

 

 

กัน ใบหน้าแสนหวานสะบัดไป-มาอย่างทรมานกับความต้องการที่กำลังเล่นงานเธอซึ่งเกิดจากน้ำมือของเขา

 

 

ร่างบอบบางสั่นสะท้านเมื่อเขาเลื่อนใบหน้าลงทักทายกุหลาบงาม ลิ้นหนารัวเกสรดอกไม้อย่างเร่าร้อน พร้อมๆกับ

 

 

นิ้วเรียวที่ขยับเข้า-ออกอย่างเร่าร้อน เรียกเสียงครางระงมจากคนอ่อนประสบการณ์ได้เป็นอย่างดี ไม่นานร่างบางก็

 

 

 

กรีดร้องอย่างสุขสมเมื่อชายหนุ่มส่งเธอถึงปลายสายรุ้ง เธอปรือตาขึ้นมองร่างสูงที่กำลังปลดอาภรณ์ตัวเองอย่างเร่ง

 

 

 

 

รีบ

 

 

 

“คุณภาณุ อือ จะทำอะไร...”เสียงหวานปนครางกระเส่าเอ่ยถามหน้าตาแตกตื่นเมื่อเห็นการกระทำของชายหนุ่ม

 

 

 

ตรงหน้า

 

 

 

 

“เธอก็รู้ดีสาวน้อย”น้ำเสียงเข้มที่แหบพร่าตอบกลับ ก่อนจะล้มตัวลงทาบทับร่างแสนเย้ายวนอีกครั้ง มือสากระคาย

 

 

 

ค่อยๆจับเรียวขาสวยออกจากกัน แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะไม่ให้ความร่วมมือเมื่อเธอหุบขาเข้าหากันทันที

 

 

 

 

“ไม่เอา มันเจ็บนะ”น้ำเสียงหวานที่บ่งบอกถึงความเอาแต่ใจเอ่ยขึ้นทันที

 

 

 

 

“ไม่เจ็บหรอก หรือว่าเธอจะขัดใจฉัน” “เปล่านะ...อย่ารุนแรงนะ ลูกจะเจ็บ”นัยน์ตาหวานที่เต็มไปด้วยความวิตก

 

 

 

กังวลและหวาดกลัวมองมาที่เขาอย่างอ้อนวอน เขาพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะถูไถกายแกร่งที่ช่องทางสีหวานของเธอ

 

 

 

เพื่อกระตุ้นให้เธอมีอารมณ์ร่วมกับเขา ก่อนจะค่อยๆชำแรกกายแกร่งลงไปช้าๆเพื่อให้เธอปรับตัวให้ได้ เพราะร่าง

 

 

 

 

กายที่บอบช้ำของเธอคงไม่เหมาะกับจังหวะรักรุนแรงและป่าเถื่อนแน่ เขาเลื่อนใบหน้าขึ้นจูบเธอเบาๆ ขณะที่แช่

 

 

 

กายแกร่งทิ้งไว้ในกายสาวสักพัก สัมผัสแผ่วเบาและอ่อนหวานราวกับปีกผีเสื้อที่กระพือไปรอบๆริมฝีปากอวบอิ่ม

 

 

 

 

เรียกเสียงครางจากคนด้อยประสบการณ์ได้เป็นอย่างดี เขาไม่รอช้าเมื่อกลีบปากสวยเปิดออกเพื่อส่งเสียงคราง

 

 

 

หวานหูมันเป็นโอกาสอันดี ลิ้นหนารีบรุดส่งเข้าสำรวจบ่อน้ำหวานในอุ้งปากของคนตัวเล็กทันที ลิ้นเล็กโต้ตอบอย่าง

 

 

 

ไม่ประสาเรียกเสียงครางหนักๆในลำคอแกร่งได้ทันที เมื่อพอใจกับความหวานที่ได้รับแล้ว และเมื่ออารมณ์ของเธอ

 

 

 

เริ่มคล้อยตามร่างสูงจัดการขยับกายแกร่งเข้า-ออกกายสาวตามห้วงอารมณ์ทันที อัตราเร็วถูกเพิ่มขึ้นเมื่ออารมณ์

 

 

 

พุ่งสุดขีด เขาไม่ได้สนใจมือเล็กๆของเธอที่ดันหน้าท้องแกร่งของเขาไว้เพื่อให้ลดจังหวะลง จนกระทั่งเสียงร้อง

 

 

 

 

เตือนปนสะอื้นของเธอดังขึ้น

 

 

 

 

“ฮึก เจ็บๆ”มือเล็กทุบไหล่กำยำเพื่อเตือนเขาเมื่อเขาเริ่มขยับตัวเร็วเกินไป ชายหนุ่มลดจังหวะลงเพราะเพิ่งสำนึก

 

 

 

ได้ว่าเธอยังไม่หายบอบช้ำดีนัก เขาปัดปรอยผมที่ปรกหน้าผากมนออก ก่อนจะจูบกลางหน้าผากมนเพื่อปลอบขวัญ

 

 

 

จังหวะที่ถูกลดความเร็วลงไป หากแต่ไม่ได้ลดความหนักแน่นลงแม้แต่น้อยส่งผลให้เสียงครางระงมและเสียงเนิน

 

 

 

เนื้อกระทบกันดังแข่งกันอย่างหาเสียงแพ้ชนะไม่ได้ ร่างบอบบางที่เบียดสะโพกหาทุกครั้งที่เขาห่างกายยิ่งปลุก

 

 

 

ความดิบเถื่อนในตัวเขา มือหนาตะปบเข้าที่อกอวบที่สั่นไหวไปตามแรงกระแทก ก่อนจะเคล้นคลึงมันเบาๆ นานชั่ว

 

 

 

กัปกัลป์สำหรับเขาและเธอกว่าจะไปถึงปลายสายรุ้ง เมื่อชายหนุ่มเอาแต่รังแกเธออย่างเดียว เสียงกรีดร้องอย่างสุข

 

 

 

สมของชายหนุ่มและหญิงสาวดังลั่นห้อง ดีที่ว่าห้องนี้เก็บเสียง ไม่อย่างนั้นแล้ว เขาคงได้เจอพยาบาลเทศน์ที่

 

 

 

อาจหาญทำเรื่องพรรค์นี้ในโรงพยาบาล เขาจูบลงกลางหน้าผากมนของคนที่หลับใหลไปตั้งแต่บทเพลงรักจบลง

 

 

 

 

มือหนาควานหาเสื้อผ้าของตนและคนตัวเล็ก ก่อนจะจัดการความเรียบร้อยของตนและคนข้างกาย แล้วล้มตัวลง

 

 

 

 

นอนทันที แขนแกร่งโอบกระชับร่างบอบบางมาประชิดตัว กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวกำลังทำให้เขานอนไม่หลับ หาก

 

 

 

 

แต่ดวงหน้าหวานที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อบอกเขาว่าตอนนี้เขาไม่ควรรังแกเธออีกแล้ว ชายหนุ่มยิ่งพยายามข่มตา

 

 

ให้หลับลงท่ามกลางความทรมานจากความต้องการของร่างกาย

 

 

 

 

............................................................................................................................

มาแล้ว แอบกนะซิบเรื่องนี้มีเพียง31 ตอน ไม่ได้มีเยอะอย่างที่คิดไว้แหะ แต่งจบแล้วด้วยแต่งเรื่องใหม่แล้วด้วย

อิอิ เอามากระตุ้นความอยากของรีดเดอร์ทั้งหลาย พรุ่งนี้จะมาอัพให้อีกทีนะจ้ะ