The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 27 เมื่อเธอเลือกแล้ว...เธอก็ต้องอยู่กับมันไปจนวันตาย
 
 
 
 
แต่จะไม่มีใครหน้าไหนรู้ว่าเธอท้องทั้งนั้น!!!!!!
 
 
 
 
“ทานข้าวหน่อยละกัน ถ้าไม่อยากให้ลูกเธอตายซะก่อน”เขาพูดพร้อมกับเลื่อนโต๊ะที่มีชามข้าวต้มวางอยู่ให้เธอ
 
 
 
 
ก่อนจะลุกไปนั่งตรงโซฟา
 
 
 
 
“คืนนี้เธอนอนที่นี่คนเดียวได้ใช่มั้ย ฉันมีงานต้องทำคงนอนเฝ้าเธอไม่ได้”มือเล็กที่ตักข้าวต้มเข้าปากชะงัก มือบาง
 
 
 
เอื้อมลงสัมผัสลูกในท้อง น่าสงสารอะไรอย่างนี้ นี่เธอกับลูกไม่มีความสำคัญเลยสินะ จริงสิ...เขาไม่ได้รักเธอแล้ว
 
 
 
เธอจะมีความสำคัญได้ยังไง ทำไมลูกของเธอถึงได้เคราะห์ร้ายอย่างนี้นะ เธอมันเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง แม้แต่ความ
 
 
 
 
รักจากพ่อลูกของเธอยังไม่เคยได้รับอย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะทำให้ป๊อปปี้รักลูกของเธอให้ได้ ไม่ว่าจะต้อง
 
 
 
 
แลกกับอะไรแม่อย่างเธอพร้อมทำทุกอย่าง “ค่ะ คุณไปทำงานเถอะ ฟางอยู่ได้ มีลูกอยู่ทั้งคน”คนตัวเล็กเอ่ยด้วย
 
 
 
 
น้ำเสียงสลดอย่างที่ใครฟังก็ต้องสลดตาม ชายหนุ่มได้แต่หวนคิดว่าหากทุกอย่างคือความจริง เขาคงจะไม่ใจร้าย
 
 
 
 
พอที่จะทำกับเธออย่างนี้เลย “อืม ทานข้าวให้ตรงเวลาล่ะ”เขาพูดก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องพัก หญิงสาวมอง
 
 
 
 
ตามร่างสูงของชายหนุ่มที่ลับไปกับบานประตู มือบางยกขึ้นสัมผัสหน้าท้องแบนราบ ก่อนหยดน้ำตาจะร่วงเผาะ
 
 
 
 
“พ่อเขาเป็นห่วงหนูด้วยนะลูก พ่อเขารักหนูนะ แม่ก็รักหนู”สัญญาว่าเธอจะบอกอย่างนี้กับลูกทุกวัน ลูกของเธอ
 
 
 
 
ต้องได้รับความรักจากทั้งพ่อและแม่อย่างที่ควรจะเป็นแน่นอน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงคำโกหก
 
 
 
 
เธอก็ยินดีที่จะพร่ำบอกลูกทุกวัน...
 
 
 
 
........................................................................................................................................................
 
 
 
 
“ตื่นได้แล้วแก้ว”มือหนาสะกิดเรียกร่างแบบบางข้างกายที่ยังคงหลับใหลเนื่องจากเหนื่อยอ่อนจากบทเพลงรัก
 
 
 
จังหวะรุนแรงที่เขามอบให้เธอ เปลือกตาของเธอเปิดขึ้นก่อนจะลืมตาโพลง เมื่อจิตใต้สำนึกของความผิดชอบชั่วดี
 
 
 
กำลังบอกเธอว่าเธอกำลังทำในสิ่งที่ไม่สมควรทำสักนิด น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลกลับรินลงมาตอกย้ำความน่าอดสูที่
 
 
 
เกิดขึ้น เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะยิ้มบางๆให้กับร่างหนาข้างกาย เธอดันตัวออกจากอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัด
 
 
 
 
กล้ามของเขา
 
 
 
 
“เธอกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”เธอมองผู้ชายข้างกายด้วยแววตาตัดพ้อ นี่เขากำลังแก้แค้นเธอใช่รึเปล่า
 
 
 
 
เมื่อก่อนเธอก็ทำกับเขาแบบนี้ และตอนนี้เขาก็คงแกแค้นด้วยการทำแบบนี้กับเธอสินะ
 
 
 
 
“ค่ะ คุณอย่าลืมพักผ่อนให้มากๆนะ แล้วก็อย่าดื่มอีก”เธอหันไปบอกร่างหนา ก่อนจะลงจากเตียง ก้มลงเก็บเสื้อผ้า
 
 
 
ที่ถูกดึงทึ้งด้วยมือของเขาขึ้นมา ก่อนจะเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ สายตาหม่นหมองมองไปที่ร่างบางที่เพิ่งก้าวออก
 
 
 
 
มาจากห้องน้ำ เสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ยดูไม่ได้ และมันก็เป็นฝีมือของเขาเอง ก็สมควรแล้ว เขาไม่รู้หรอกว่านี่มันเป็น
 
 
 
 
แผนบ้าบออะไรของเธอถึงได้มาปั่นหัวเขาเล่นแบบนี้ แต่คนอย่างเขาเจ็บแล้วจำ...และหวังว่าหัวใจของเขาคงไม่ยก
 
 
 
 
ให้เธอเป็นข้อยกเว้นสำหรับเขาหรอกนะ...
 
 
 
 
“ฉันกลับก่อนนะคะ”เขาพยักหน้าเบาๆ แต่เมื่อนึกได้ว่าเวลานี่พี่ชายของเขาคงกลับมาแล้ว จึงเอ่ยดักเธอไว้
 
 
 
 
“ออกทางหลังบ้านนะ”
 
 
 
 
“ค่ะ”แก้วพยักหน้ารับเบาๆ เธอนี่มันไม่ต่างไปจากโสเภณีเลยสักนิด ทำไมเธอต้องกลับมาเป็นแบบเดิมด้วยนะ
 
 
 
...ไม่ใช่สิ ไม่ใช่แบบเดิม ตอนนี้เธอเป็นฝ่ายตื้อเขา ด้วยเงื่อนไขบ้าบอ ที่เธอพนันไว้กับเพื่อนว่าจะพาเขาไปงาน
 
 
 
 
เลี้ยงรุ่นด้วยในฐานะแฟนหนุ่ม ด้วยยอดเงินสูงลิ่วที่เป็นเดิมพัน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอสนใจ....
 
 
 
 
หัวใจต่างหากล่ะ ที่เธอสนใจ... แค่อยากรู้ว่าต่อจากนี้ไปเธอต้องเลือกอะไร ระหว่างหัวใจกับความเหมาะสม....
 
 
 
เท้าเรียวก้าวลงจากบันไดขั้นสุดท้าย ก่อนจะเหลียวซ้ายแลขวาอย่างสำรวจว่าจะไม่มีใครมาเห็นเธอในสภาพน่า
 
 
 
สมเพชแบบนี้ เมื่อแน่ใจแล้วเธอก็ก้าวฉับๆไปทางขวามือที่เป็นทางออกหลังบ้าน... ดวงตาคู่สวยเหม่อมองบาน
 
 
 
หน้าต่างห้องนอนของเขา ทำไมเขายังไม่ปิดไฟนอนพักผ่อนอีกนะ หรือว่าเขาจะแอบดื่ม คิดแล้ว เธอก็หยิบ
 
 
 
โทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาชายหนุ่มทันที รออยู่นานสองนานกว่าปลายสายจะรับ
 
 
 
“ว่าไง”น้ำเสียงติดจะรำคาญ ทำเอาใจดวงน้อยแป้วลงทันที
 
 
 
 
 
“ยังไม่นอนอีก เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก แล้วอย่าคิดจะดื่มเชียวนะ”เธอยังออกคำประกาศิตอย่างไม่สนใจอารมณ์ที่
 
 
 
 
ของชายหนุ่มที่เธอรู้สึกว่าคุกรุ่นมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจอันเหนื่อยหน่ายของเขายังขึ้น
 
 
 
 
“นั่นมันเรื่องของฉัน...อย่ายุ่ง”เท่านั้น มือบางที่จับโทรศัพท์แทบจะหมดแรง ไม่เหลืออีกแล้วเขาคนเดิมของเธอ นี่
 
 
 
มันใครกันนะ...ใช่เขารึเปล่า
 
 
 
 
“ถ้าการที่ฉันเป็นห่วงนายแล้วนายคิดว่ามันน่ารำคาญ...ฉันขอโทษนะ”น้ำเสียงผะแผ่วเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างยาก
 
 
 
ลำบาก ก่อนจะวางสายไป มือบางจับพวงมาลัย ก่อนจะออกรถไป...
 
 
 
 
                      สายตาคมมองรั้งท้ายรถคันสวยที่เคลื่อนตัวออกไป เขาไม่ปฏิเสธว่าเขาตั้งใจที่จะพูดจาทำร้าย
 
 
จิตใจเธอ แต่ถ้าเทียบกับที่เขาประสบพบเจอมันเทียบกันไม่ติดสักนิด....
 
 
 
 
มีอะไรๆที่เธอต้องชดใช้ให้กับหัวใจของเขาอีกมากมาย....
 
 
 
 
..................................................................................................................................................
 
 
 
“ขอวิตามินที่มีสีเหมือนตัวยานี้หน่อยครับ”เขายื่นยาตัวอย่างในมือให้เภสัชกร แล้วดวงหน้าหล่อคมก็คลี่รอยยิ้ม
 
 
 
 
ออกมมอย่างสมใจ เมื่อได้ยาที่มีลักษณะเหมือนกันเป๊ะ แต่ฤทธิ์ยาคงต่างกันลิบลับ
 
 
 
 
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
มีปริศนา อิอิ ให้ทายว่าย่อหน้าสุดท้ายคือใคร แล้วคุณจะรู้อะไรเกี่ยวกับป๊อปฟาง....