The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 25 ยังรักได้ไหม?
 
 
ซ่า!
 
 
 
น้ำเย็นจากขันเล็กถูกสาดเข้าหาร่างเล็กที่นอนคู้ตัวอยู่บนพื้นไม้ที่ทั้งแข็งและเย็นมาตลอดทั้งคืน
 
 
 
 
ดวงตาคู่สวยที่เคยฉายแววความสดใสกลับหม่นลงอย่างน่าใจหาย เธอสะบัดศีรษะแรงๆก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูง
 
 
 
 
ใหญ่ที่จ้องเขม็งเธออย่างไม่วางตา
 
 
 
 
“จะนอนกินบ้านกินเมืองรึไง”น้ำเสียงเย็นยะเยือกตามแบบฉบับของซาตานร้ายเอ่ยออกมา
 
 
 
 
“คุณจะให้ฟางทำอะไร”น้ำเสียงหวานแต่ทว่าตอนนี้กลับแหบพร่าด้วยพิษไข้กำลังเล่นงานเอ่ยออกมาอย่างยากเย็น
 
 
 
ร่างเล็กประคองตัวเองลุกขึ้นอย่างยากเย็น เพื่อยืนประจันหน้ากับชายหนุ่ม
 
 
 
“ทำงาน...ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าเธออยู่ที่นี่ต้องทำงานแลกข้าวทั้งสามมื้อ”
 
 
 
 
“ค่ะ”
 
 
 
“กระท่อมนี้อยู่ไม่ไกลจากไร่เท่าไหร่ เธอต้องเดินจากที่นี่ไปทำงานในไร่”คนตัวเล็กขมวดคิ้วมุ่น นี้น่ะหรือที่เขา
 
 
 
เรียกว่าใกล้ วัดจากระยะจากที่เขาพาเธอเข้ามาที่นี่ก็ประมาณสองกิโลได้
 
 
 
 
“แต่มันไกลเกินไป ฉันเดินไม่ไหวหรอก”
 
 
 
 
“ก็แล้วแต่ อยากตายอยู่ในกระท่อมมืดๆนี่ก็ตามใจ”เขาพูดอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไม่นานเธอ
 
 
 
 
ก็ได้ยินเสียงรถแล่นออกไป...
 
 
 
 
                   เขาไม่แม้แต่จะสนใจถามไถ่เธอว่าเป็นอย่างไรบ้าง หลังจากที่ถูกเขาย่ำยีอย่างป่าเถื่อน ไม่มีแม้แต่
 
 
 
จูบปลอบขวัญ มีแต่คำพูดขู่เข็ญอย่างเหี้ยมโหดก่อนนอน ตื่นมาก็เจอน้ำเย็นๆสาดเข้าร่างกายที่ร้าวระบมอยู่แล้วเป็น
 
 
 
 
ทุนเดิม ก็ใช่สิ..เธอมันก็แค่นางบำเรอ ผู้ชายคนเดิมของเธออยู่ที่ไหนกัน คนที่บอกรักเธอทุกวัน คนที่อ่อนโยนและ
 
 
 
 
อ่อนหวานกับเธอทุกยาม หรือทั้งหมดเขาแค่สวมหน้ากากหลอกผู้หญิงน่าโง่อย่างเธอกันแน่
 
 
 
 
ในขณะที่เธอบอกรักเขาอย่างไม่ลังเล เขาก็บอกว่าไม่เคยรักเธออย่างไม่ลังเลเช่นกัน
 
 
 
 
แล้วเธอยังรักเขาได้อยู่ไหม...
 
 
 
 
ในเมื่อผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป เขากลายเป็นคนใจร้าย ที่คอยแต่จะรังแกเธอเพื่อความสะใจของเขาเอง
 
 
 
ถ้าวันนั้นเธอไม่เลือกที่จะตามเขามาเรื่องราวทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้ เธอไม่ต้องเจ็บปวด ไม่ต้องทนทรมาน
 
 
 
อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้...หากแต่การที่เธอเลือกที่จะตามเขามา เหตุผลไม่ใช่แค่นหน้าที่ หากแต่หัวใจต่างหากที่
 
 
 
เรียกร้องให้เธอตามเขามา...น่าสมเพช
 
 
 
 
ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยทำตัวน่าสมเพชอย่างนี้เลยสักครั้ง เธอไม่เคยต้องวิ่งตามผู้ชายที่คอยแต่จะวิ่งหนีเธอ
 
 
 
อย่างเขาเลยสักครั้ง...หากแต่เขาคือข้อยกเว้น ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งบนพื้น มือเล็กๆนั้นกุมท้องไว้ เพราะอากร
 
 
กำเริบของโรคกระเพาะกำลังเล่นงานเธอออย่างหนัก
 
 
ร่างกายที่บอบช้ำบวกกับพิษไข้ทำให้สติอันน้อยนิดเลือนหายไป....
 
 
 
 
................................................................................
 
 
 
 
นายเมฆมองเจ้านายที่ไม่รู้อารมณ์เสียมาจากที่ไหน ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาเห็นเจ้านาย
 
 
 
 
พานายหญิงเข้ามาในไร่ก็ไม่เห็นทั้งสองจะออกไปไหนเลย และคิดว่าคงเป็นปกติของข้าวใหม่ปลามัน หากแต่
 
 
 
 
อารมณ์เสียขั้นสุดยอดของเจ้านายทำให้เขาแปลกใจ พักนี้นายของเขาทำตัวแปลกๆ เพราะตั้งแต่สามเดือนที่แล้ว
 
 
 
 
ก็เข้าๆออกๆกรุงเทพฯหลายหน จนเขาอดสงสัยไม่ได้ แล้วหลังจากนั้นสองเดือน คนงานในไร่ก็ลือกันให้แซดว่า
 
 
 
 
 
นายพาแฟนมาแนะนำคุณหญิง แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ทันได้เห็นหน้าค่าตาเพราะติดธุระเสียนี่ แต่ที่น่าแปลกใจยิ่ง
 
 
 
 
กว่าคือเมื่อวานที่นายจู่ๆก็พานายหญิงเข้าบ้าน ดูเหมือนเด็กสาวไร้เดียงสาเสียจนเขาไม่แน่ใจว่านายพรากผู้เยาว์มา
 
 
 
 
หรือเปล่า แต่ที่มาของนายผู้หญิงคงไม่ธรรมดาแน่
 
 
 
 
 
“มองหน้าฉันทำไมนายเมฆ”เสียงเอ็ดของเจ้านายทำให้เขาตื่นจากภวังค์ ป๊อปปี้มองลูกน้องคนสนิทของเขาอย่าง
 
 
 
 
ไม่สบอารมณ์
 
 
 
 
“เอ่อ ผมสงสัยน่ะครับว่านายหญิงหายไปไหน”
 
 
 
 
“ไม่ใช่เรื่องของนาย เมียฉัน ฉันจัดการเองได้”ชายหนุ่มลุกขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ไม่รู้ทำไมเขาต้องหงุดหงิดงุ่นง่าน
 
 
 
 
ขนาดนี้ แล้วป่านนี้คนตัวเล็กจะเป็นอย่างไรบ้างล่ะ ทั้งๆที่เขาสั่งให้หัวหน้าคนงานรายงานทันทีเมื่อเธอเข้ามาทำงาน
 
 
 
 
แต่นี่ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงวันแล้ว ทำไมยังไม่มีใครรายงานเขาสักคน หรือว่าเธอจะเป็นอะไรไป...
 
 
 
 
หากแต่ความเป็นห่วงที่กดลึกลงถึงก้นบึ้งหัวใจ กำลังมีอิทธิพลเหนือสิ่งอื่นใด นำพาปลายเท้าแกร่งมาหยุดอยู่ตรง
 
 
 
ประตูรถคันโปรด
 
 
 
 
“อะไรวะ ไม่ใช่หรอกน่า”ชายหนุ่มพูดกับตัวเองอย่างต้องการเตือนสติเมื่อหัวใจของเขากำลังบอกว่าเป็นห่วงเธอ
 
 
แต่ความจริงแล้ว...มันไม่ใช่สักหน่อย เขาแค่อยากจะไปดูให้เห็นกับตาว่าเธอตายหรือยังก็เท่านั้น เมื่อหาเหตุผล
 
 
 
ให้ตัวเองได้แล้ว เขาก็จัดการออกรถด้วยความเร็วสูงชนิดที่คนงานต้องหลบกันจ้าละหวั่น ตามด้วยเสียงบ่นตามท้าย
 
 
กับอารมณ์แปรปรวนของเจ้านายอย่างไม่จริงจังนัก
 
 
 
 
รถคันโตถูกจอดหน้ากระท่อมไม้หลังเล็กในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที ป๊อปปี้เปิดประตูเข้าไปภายในกระท่อม หากแต่
 
 
 
หัวใจแกร่งกลับต้องกระตุกวูบเมื่อภายในนั้นมืดสนิท ได้ยินเพียงเสียงสะอื้นไห้ดังออกมาจากห้องนอนห้องเล็ก เขา
 
 
 
ไม่รอช้าย่างสามขุมเข้าไปเปิดประตูทันที
 
 
 
 
“ฟาง!!!”ร่างหนาถลาเข้ากอดร่างเล็กที่นอนคู้ตัวอยู่บนพื้น ใบหน้างามบัดนี้กลับเปรอะเปื้อนด้วยหยาดน้ำตา
 
 
 
มากมาย น้ำเสียงแหบพร่าเอื้อนเอ่ยของความช่วยเหลือจากเขาอย่างน่าสงสาร
 
 
 
“ปวดท้อง...พาฟางไปส่งโรงบาลหน่อยได้มั้ย ฮึก”เธอพูดเสียงปนสะอื้น เขามองไปที่มือบางที่กุมหน้าท้องจนเสื้อ
 
 
 
ตัวโตยับยู่ยี่ อาการของเธอเป็นอะไรที่เขายังคาดเดาไม่ได้ หากแต่เสียงสะอื้นไห้ที่ดังกระทบหู ทำให้เขารีบรุดอุ้ม
 
 
 
ร่างเล็กขึ้นรถ ก่อนจะเหยียบคันเร่งจนมิด...
 
 
 
ณ ตอนนี้ แลกกับอะไรก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่เธอปลอดภัย...
 
 
 
 
.....................................................................................................................................
 
 
 
“คุณมาหาพี่ป๊อปสินะ เขาไม่อยู่หรอก จะอยู่รอก่อนมั้ย”น้ำเสียงเย็นชาจากคนหมดรักเอ่ยถามเธอ เมื่อเธอเดินเข้า
 
 
 
มาภายในบ้าน ทั้งๆที่เธอตั้งใจจะมาขอคุยกับเขาให้รู้เรื่องแท้ๆ แต่ทำไมเขาถึงไม่สนใจจะฟังเธอเลย
 
 
 
“นายจะออกไปไหน”เธออดถามไม่ได้ เมื่อกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยมาติดจมูกเมื่อเขาเดินผ่าน ทำให้มือบางรั้งแขน
 
 
 
 
ของเขาไว้โดยอัตโนมัติด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
“ผมจะไปทำงานในไร่น่ะ เชิญคุณตามสบายนะ”เขาพูดก่อนจะดึงแขนแกร่งออกจากมือของเธอ
 
 
 
“เมาขนาดนี้จะไปทำงานได้ยังไง ทำไมไม่นอนพัก แล้วใครใช้ให้ดื่มฮะ!”เธอตวาดอย่างอดไม่ได้เมื่อเขาทำตัว
 
 
 
เสเพลอย่างเด็กหนุ่มวัยแรกรุ่น ไม่รักตัวเองบ้างเลยหรือไงนะ...
 
 
 
 
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงคิดเข้าข้างตัวเองไปแล้ว...ถ้าคุณพูดแบบนี้”เขาหันหน้ามามองหน้าเธอเต็มตา หากแต่
 
 
ดวงตาที่เคยดุดันกลบหม่นลงอย่างคนอมทุกข์
 
 
 
 
“แล้วทำไมตอนนี้นายไม่คิดล่ะ”เธอถามออกไปอย่างใจคิด เวลาแค่ไม่ถึงวันจะทำให้เขาตัดใจได้ง่ายขนาดนี้เลย
 
 
 
หรือไง
 
 
“ใครบอกว่าผมไม่คิด...แต่ก็พอรู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์ คงไม่กล้าสำคัญตัวเองผิดอย่างที่แล้วๆมาอีกแล้วล่ะ หึ คิดไปคิด
 
 
มาแล้วก็น่าอายเหมือนกันนะ คุณคงรำคาญผมมากเลยใช่มั้ย”เขาพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นหากแต่ใบหน้าและแววตา
 
 
 
มันไม่ได้สื่อออกมาอย่างนั้นสักนิด
 
 
 
 
“นายไม่รักฉันแล้วหรอ”
 
 
 
 
 
 
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
มาแล้ว ห่างหายไปนานขอโทษน้า คือต้องสอบเก็บคะแนนทุกวันเลยเหนื่อยมาก ตอนนี้แต่งไปถึงตอนที่28แล้ว
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านิยายเรื่องนี้ยาวขนาดไหน อิอิ ยังไงเราจะทยอยมาอัพให้นะ อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนนะ
เพิ่งเห็นว่าฟิคชั่นตัวเองติดอันดับที่สาม ดีใจมากๆๆๆๆๆ ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ไม่ว่าจะเป็นนักอ่านที่มีตัวตนหรือ
นักอ่านเงาทั้งหลาย ขอบคุณที่ติดตามนิยายของนักเขียนอ่อนหัดคนนี้ ขอบคุณนะจ้ะ ยังไงก็ติดตามกันไปเรื่อยๆนะ