The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 20 หัวใจ

 

“จูบฉันสิ...”

 

“!!!”นั่นทำเอาหญิงสาวผงะ เธอไม่เคยคิดสักนิดว่าจะต้องมาทำอะไรน่าเกลียดๆอย่างนี้ อีกอย่างเธอเป็นผู้หญิง

 

การที่จูบผู้ชายก่อนคงดูไม่งามนัก

 

“เร็วสิ”เขาพูดชิดริมฝีปากของเธอ ทำให้เธอต้องเบี่ยงหน้าหลบ เพราะระยะประชิดกับเขาขนาดนี้ หัวใจไม่รักดีของ

 

เธอมันเต้นไม่เป็นส่ำ มันเต้นแรงเสียจนเธอกลัวว่าคนตรงหน้าจะรับรู้ถึงแรงนี้ ถ้าเขารู้เขาต้องหัวเราะเยาะเธอเป็นแน่

 

“ฟางทำไม่เป็น อย่า!”เมื่อเธอบอกเขาอย่างนั้น ก็ต้องร้องเสียงหลงออกมาอีกรอบเมื่อเขาผลักเธอลงนอนราบกับ

 

เตียงอีกครั้ง รอยยิ้มที่เธอไม่ปรารถนาจะได้เห็นบนใบหน้าหล่อคมที่เธอหลงใหลกลับเผยขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มที่แฝง

 

ไปด้วยความร้ายกาจจนน่าใจหาย

 

“ก็เพราะว่าทำไม่เป็นไงถึงต้องสอน เพราะต่อไปเธอต้องเป็นคนทำให้ฉัน ในฐานะนางบำเรอ”สถานะที่เขายัด

 

เหยียดให้เธอนั้น เธอไม่ได้ต้องการสักนิด แต่เขาก็เฝ้าตอกย้ำเธอเป็นร้อยรอบพันรอบอย่างกลัวว่าเอจะลืม

 

“บอกแล้วไงว่าไม่เป็น!”เธอพูดพร้อมกับผลักอกเขาแรงๆ เธอเป็นคนนะ มีความเป็นคนและศักดิ์ศรีอยู่ถึงแม้ว่าจะ

 

น้อยนิด แต่เธอก็ขอรักษามันไว้ให้ถึงที่สุด แต่แรงเพียงน้อยนิดของเธอก็ไม่ได้ช่วยพยุงตัวเองให้ลุกจากร่างของ

 

ซาตานร้านที่กดทับเธอไว้ได้เสียที

 

“อยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากเจ็บตัว วันนี้ฉันเหนื่อยมามากพอแล้ว ยังจะไม่ทำอะไรเธอหรอก นอนได้แล้ว”เขาพูดด้วยน้ำ

 

เสียงเย็นชา ก่อนจะยอมลุกจากตัวเธอไปเข้าห้องน้ำ มือเล็กกุมสาบเสื้อที่ถูกฉีกกระชากโดยชายหนุ่มเข้าหากัน

 

 

 

ก่อนจะไปนอนขดตัวอยู่ในโซฟาขนาดที่พอจะให้ตัวเล็กๆของเธอนอนได้ ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมๆ

 

กับสอดสายตามองหาร่างบอบบางที่สมควรจะนอนขดตัวในผ้าห่มผืนหนาบนเตียง แต่เขากลับมองไม่เห็นเธอ เท้า

 

เรียวย่างสามขุมเพื่อจะเดินออกไปตามร่างเล็กแต่ก็ต้องสะดุด เมื่อสายตาคมมองเห็นร่างเล็กๆที่นอนขดตัวอยู่บน

 

โซฟาตัวเล็กที่ขนาดเขานั่งแค่คนเดียวก็แทบไม่เหลือที่ว่าง แต่เธอกลับนอนขดตัวอยู่ในนั้นได้อย่างสบายๆ เขา

 

สังเกตเห็นสีหน้าของเธอที่ไม่สู้ดีนัก มือเล็กที่เกร็งกำสาบเสื้อเข้าหากันอย่างแน่น ปากก็ขมุบขมิบบ่นอะไรสักอย่าง

 

หนึ่งที่เขายังจับศัพท์ไม่ได้ เขาเดินไปหยิบผ้าห่มบนเตียงก่อนจะนำมันมาคลุมให้ร่างเล็ก แล้วกลับไปนอนบนเตียง

 

อันที่จริงตอนนี้ควรจะเป็นร่างบอบบางของเธอที่นอนกอดก่ายเขาอยู่แทนเตียงที่ว่างเปล่าต่างหาก แต่เขายังมีเวลา

 

อีกเยอะ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน เสียงรถยนต์คันหรูที่แล่นเข้ามาในบ้านทำให้เช้าที่แสนจะน่าเบื่อของหนุ่มหล่อหน้า

 

ใสให้มีชีวิตชีวา เมื่อร่างบางงก้าวเข้ามาในบ้านพร้อมๆกับคำถามที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินมันอีกหลังจากคืนวาน

 

“พี่ป๊อปอยู่ไหมคะ”คำถามที่ทำเอาเขาเดือดปุดๆ ให้ตายสิ!!! ในเมื่อไม่รู้จักหลาบจักจำก็คงต้องสั่งสอนให้เข็ด

 

เสียที

 

“อยู่บนห้องน่ะ ยังไม่ลงมาเลยสงสัยเมื่อคืนคงจะหนัก”เขาพูดความอ้อมๆและจงใจจะเน้นคำว่าคงจะหนักให้เธอรู้

 

เรื่องที่พี่ชายเขามีเจ้าของเป็นตัวเป็นตนแล้ว

 

“คงจะหนัก หมายความว่ายังไงคะ”เขาแสยะยิ้ม ก่อนจะบอกอย่างไม่ยี่หระ

 

“ก็อย่างที่ฉันทำกับเธอไง หึ...คราวนี้คงรู้แล้วนะ”ไม่ต้องรอให้โทโมะอธิบายไปมากกว่านั้น ภาพของหญิงสาว

 

ร่างบอบบางที่ถูกป๊อปปี้อุ้มพาดบ่าเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านหลังงามก็อธิบายทุกคำถามในใจของแก้วเสียจน

 

หมดเปลือก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหญิงสาวร่างเล็กที่หันหลังให้เธออยู่คือใคร คงจะหนีไม่พ้น สาวน้อยหน้าหวานอย่าง

 

ฟาง ป๊อปปี้ค่อยๆวางร่างเล็กลงบนโซฟาตัวยาวก่อนจะหันมาทักทายเธอ...แค่ตามมารยาท

 

“สวัสดีครับน้องแก้ว มาหาไอ้โมะหรอครับ”คำถามที่พ่วงมากับคำทักทายทำเอาเธอและโทโมะประสานสายตากัน

 

โดยมิได้นัดหมาย เขาคิดได้อย่างไรว่าเธอจะมาหาน้องชายของเขา ในขณะเดียวกันเธอเห็นแววตาบางอย่าง ที่

 

ยากจะคาดเดาของโทโมะ เหมือนกำลังโศก น้อยใจ และโกรธเกรี้ยวในเวลาเดียวกัน ยากเหลือเกิน...ยากเสียจน

 

เธอเดาไม่ถูก เมื่อสติกลับมาเธอก็หันหน้ากลับมาตอบคำถามของป๊อปปี้ “แก้วมาหาพี่ป๊อปค่ะ”เขาเลิกคิ้วเป็นเชิง

 

คำถาม

 

“คือ คือว่า...เอ่อ แก้ว...”เมื่อไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอะไรเธอก็ไปไม่ถูก เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาที่นี่เพื่ออะไร แต่ที่แน่ๆ

 

คือเธออยากมาที่นี่

 

“หึ มาอ่อยล่ะสิไม่ว่า ไหนๆก็มาแต่เช้าแล้วอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิงั้น”คำพูดเจ็บแสบและคำชวนที่ดูเหมือนจะไม่

 

เต็มใจสักนิดของโทโมะทำเอาเธอใจหาย แต่ความรู้สึกอีกอย่างที่เธอไม่แน่ใจก็คือ...น้อยใจ เอ๊ะ บ้าน่าเธอมีสิทธิ์

 

คิดแบบนั้นที่ไหนกัน

 

“จริงสิ อยู่ทานด้วยกันก่อนนะครับ”ป๊อปปี้หันมาชวนเธออีกคน เธอพยักหน้าน้อยๆก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาถอย

 

ให้ แวบหนึ่งที่หัวใจพองโตก่อนจะยุบลงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อ....

 

“หิวรึยัง”ป๊อปปี้เดินไปพูดกับคนตัวเล็กที่ช้อนดวงตาคู่สวยขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจเขา ก็เมื่อคืนเขายังเป็นซาตาน

 

ร้ายอยู่เลย คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบของชายหนุ่ม เมื่อเขาช้อนร่างเล็กขึ้นอุ้มแนบอกแล้ววางบนเก้าอี้ข้างเขา ก็

 

กว่าจะลงมาได้ก็เถียงกันเป็นเรื่องใหญ่โต เมื่อคนตัวเล็กอวดเก่งโชว์ว่าเดินเองได้ แต่ผลลัพธ์คือเจ้าตัวลงไปนั่ง

 

แหมะที่พื้น เพิ่มความระบมให้ข้อเท้าอีกหน่อย ครั้นจะประคองลงมาก็ยุกยิกอีกเดี๋ยวจะพากันตกบันไดเปล่าๆ เลย

 

จัดการอุ้มพาดบ่าเสียเลย

 

“ทานกันเลยดีกว่า”ก่อนทุกคนจะเริ่มลงมือทานอย่างตั้งอกตั้งใจเสียจนเกินเหตุจำเป็น ทำให้โต๊ะทั้งโต๊ะอยู่ใน

 

ความเงียบงัน ก่อนป๊อปปี้จะพูดทำลายความเงียบที่เงียบจนน่ากลัว

 

“เอ้อ เมื่อวานที่ฉันเข้ากรุงเทพฯตื่นมาไม่เห็นแกเลย แกไปไหนแต่เช้าฮะไอ้โมะ”คำพูดของป๊อปปี้ทำเอาคนมีชนัก

 

ติดหลังอย่างแก้วสำลักข้าวเสียยกใหญ่

 

“ผมไป...”โทโมะพูดแล้วหันไปมองแก้วที่สำลักข้าวจนหน้าดำหน้าแดงและกำลังได้รับความช่วยเหลือจากฟางอยู่

 

“ผมไปในไร่มาน่ะครับ ออกไปเดินเล่น”เขาคิดว่าคำตอบของเขาคงทำให้สาวสวยตรงหน้าพอใจไม่น้อย อาหารเช้า

 

ค่อยๆพร่องลงทีละน้อยทีละน้อยก่อนจะหมดลงจากความตั้งใจทานที่มากเกินเหตุของทุกคน ป๊อปปี้ที่ขอตัวพา

 

ภรรยาสาวขึ้นไปพักผ่อนบนห้องก่อน ทิ้งไว้แต่สองหนุ่มสาวที่จ้องหน้ากันตาเป็นมัน

 

“รออะไรอยู่อีก กลับไปซะทีสิ ไม่เห็นหรอว่าพี่ป๊อปกลับไปดูแลเมียแล้ว และฉันก็เห็นว่าไม่มีเหตุจำเป็นที่เธอ

 

ต้องอยู่ที่นี่อีก”เขาพูดก่อนจะหันหลังให้และกำลังจะเดินออกไปหากเสียงของเธอไม่รั้งเขาไว้

 

“มีสิคะ อ้อ แล้วฉันคิดว่าฟางคงไม่ได้เป็นภรรยาพี่ชายคุณหรอกค่ะ ถ้าใช่จริงๆฉันเชื่อว่าเขาคงไม่พาฟางออกจาก

 

บ้านแล้วมาอยู่ที่นี่โดยไม่มีแม้แต่สัมภาระแน่ เพราะฉะนั้นหมายความว่าฉันยังมีหวัง”เธอพูดอย่างต้องการให้ความ

 

หวังตัวเอง เมื่อเธอสังเกตเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของสาวหน้าหวานและเสื้อยืดตัวโคร่งและกางเกงบอลที่หล่อนสวมใส่อยู่

 

นั่นก็มากเกินพอแล้วสำหรับการเข้าข้างตัวเอง

 

“งั้นก็ตามสบาย”เขาพูดก่อนจะสวมหมวกแล้วขึ้นรถเพื่อเข้าไปในไร่ เธอได้แต่มองรถที่ค่อยๆลับสายตาไปด้วยแวว

 

ตาที่เจ้าหล่อนไม่รู้เลยว่ามันแฝงความวูบไหวมากแค่ไหน เขาไม่แคร์เธอเลยสักนิด ซ้ำยังตอกย้ำเธออย่างไม่ใช่คน

 

ที่เคยบอกว่ารักเธอ เพราะอย่างนี้...เธอถึงไม่กล้าที่จะรักเขา... ...........................................................................................................................

 

 

 

 

“อยู่นิ่งๆสิ”เขาปล้ำร่างเล็กที่ยังดื้อไม่ยอมให้เขาทายาให้ ก่อนเจ้าตัวจะยอมสยบในที่สุดเมื่อเห็นแววตาดุๆของเขา

 

มือเรียวสวยจับหมับที่ข้อเท้าเล็กที่ยังคงบวมเป่ง เขาคิดว่าอีกสองสามวันคงหาย ก่อนจะเริ่มละเลงยาทาลงบนข้อ

 

เท้าของเธอ ใบหน้าแสนหวานนั้นเบ้น้อยๆเพราะความเจ็บ คงคิดว่าเขามือหนักละสิท่า...

 

“หายไวๆล่ะ”คำพูดของชายหนุ่มทำเอาหัวใจดวงน้อยที่เหี่ยวเฉากลับพองโตขึ้นอีกครั้ง แต่ประโยคถัดมาของเขาก็

 

ทำให้เธอตาสว่างว่าทำไมเขาถึงต้องพูดอย่างก่อนหน้านี้

 

“จะได้ไปช่วยทำงานในไร่ซะที...เธอคงรู้ว่าฉันไม่ได้พาเธอมาที่นี่เพื่อกินนอนอย่างสบายๆแน่ ฉันจะไปทำงานก่อน

 

ตอนเที่ยงลงไปหาข้าวกินด้วย อย่าลืมกินแล้วก็ทายาด้วย ถ้าไม่อยากโดนตัดขาทิ้ง”เขาร่ายยาวก่อนจะผลุนผัน

 

ออกจากห้องไปทันที เธอมองตามแผ่นหลังกว้างที่หายวับไปเมื่อบานประตูไม้ปิดลงแล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจ

 

ออกอย่างเหนื่อยล้า หลังจากเมื่อคืนก็เกือบจะพลาดท่าเสียทีให้เขาอีกรอบ แต่ยังดีที่โชคเข้าข้างเธอทำให้เขา

 

เปลี่ยนใจ แต่ตอนตื่นกลับต้องมาทะเลาะกันอย่างเด็กอนุบาลที่ไม่ได้ดั่งใจเมื่อเธอไม่ยอมให้เธอประคองลงไปชั้น

 

ล่าง สุดท้ายก็ต้องโนอุ้มพาดบ่าลงไปเสียง่ายๆ ส่วนตอนนี้ก็ต้องมานั่งจับเจ่าอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้างๆนี้คน

 

เดียวอีก ป่านนี้ที่บ้านของเธอจะเป็นยังไงบ้างนะ คุณพ่อคุณแม่ของเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง พลันความคิดดีๆก็วิ่งเข้า

 

สู่สมองในเมื่อคิดถึงก็โทรหาสิ เธอพยุงร่างกายที่แสนจะหนักอึ้งลงไปที่ชั้นล่างอย่างทุลักทุเล ก่อนจะมาหยุดอยู่

 

ตรงเครื่องมือสื่อสาร เธอยกหูโทรศัพท์ขึ้นก่อนจะกดหมายเลขที่จำได้ขึ้นใจเพื่อโทรออก รอเพียงไม่นานปลาย

 

สายก็รับ

 

“คุณพ่อ ฟางเองนะคะ”เธอกรอกน้ำเสียงสั่นเครือลงไปในกระบอกโทรศัพท์ แต่เพียงได้ยินเสียงของบิดา

 

ที่เจือความกังวลก็ทำให้เธอทุกข์ใจอย่างบอกไม่ถูก

 

“ฟาง หนูจริงๆใช่ไหมลูก พ่อกับแม่คิดถึงลูกมากนะ หนูเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมลูก”ท่านร่ายยาวชุดใหญ่ เธอ

 

กลืนก้อนสะอึกกลับลงไปในลำคอก่อนจะตอบคนเป็นพ่อด้วยน้ำเสียงสดใส

 

“ฟางก็คิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่ค่ะ ฟางสบายดีค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่เป็นยังไงบางคะ”

 

“พ่อกับแม่สบายดีลูก”น้ำเสียงของบิดาไม่ได้บ่งบอกว่าสบายดีอย่างที่บอกกับเธอสักนิด น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้

 

กลับหยดลงบนแก้มนวล เพราะเธอครอบครัวที่แสนสุขถึงได้พังลงต่อหน้าต่อตา มิหนำซ้ำบริษัทที่บิดาพยายาม

 

สร้างมากับมือก็กำลังจะล้มลงต่อหน้าต่อตา

 

“บริษัทของเราเป็นอย่างไรบ้างคะ”ขณะที่เธอกำลังตั้งใจฟังคำตอบของบิดาอย่างใจจดใจจ่อ โทรศัพท์ในมือกลับ

 

ถูกกระชากไปจากมือ พร้อมกับที่บุคคลปริศนากระแทกหูมันลงไป เป็นการตัดบทสนทนา

 

 

“คุณภาณุ!!!”

 

 

 

 

 

 

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

วันนี้มันวันอัปยศอะไรเนี่ย ข่าวป๊อปฟางเลิกกันอีกแล้วหรอ T T ยังไงก็อย่าเพิ่งท้อน้า จงเชื่อว่านักข่าวมักเก่งที่จะเขียนเรื่องเท็จมากกว่าเรื่องจริง จึงเชื่อในสิ่งที่เรารู้ เราเห็นและเราติดตามมาเท่านั้น