The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก 

 

ตอนที่13 นานเท่าไร

 

 

“จะไปไหน!”ร่างบางซวนเซมาปะทะอกแกร่งของโทโมะเมื่อเขาดึงข้อมือของร่างบางไว้

 

 

“ปล่อยฉัน”

 

 

“จะไปไหน!!!”เขาตวาดดังขึ้นกว่าเดิม

 

 

“กะ...กลับบ้าน”เธอตอบออกมาอย่างหวาดกลัว

 

 

“เธอเห็นแล้วใช่มั้ยว่าแฟนของพี่ชายฉันเพียบพร้อมมากแค่ไหน”เขามองน้ำตาที่รื้นอยู่ที่ดวงตากลมโตอย่าง

 

เจ็บปวด รู้อยู่แล้วถึงยังไงเธอก็ไม่มีตัดใจจากพี่ชายเขา...แต่ทำไมเขาต้องมารักเธอด้วย ทั้งๆที่เธอไม่ได้รัก

 

เขาเลย

 

 

“ฉันไม่เห็น ได้คำตอบแล้วก็ปล่อยซะที ฉันรำคาญ”เธอพยายามบิดข้อมือออกจากเขาแต่มันก็ยากเสีย

 

เหลือเกิน มิหนำซ้ำเขายังกระชากร่างของเธออย่างแรงจนมันปะทะเข้ากับอกแกร่งอย่างแรง ใบหน้าหล่อใส

 

ก้มลงมาแทบชิดใบหน้าของเขา

 

 

“นี่ยังคิดจะแย่งอีกใช่มั้ย โธ่เว้ย!!”เขาสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะเหวี่ยงร่างเล็กออกจากอ้อมกอด แต่ที่น่า

 

ตกใจคือเธอล้มลงไปกองกับพื้น

 

 

“หน้าด้าน!!!”เขาตวาดเสียงดัง พร้อมกับเดินตึงตังออกไปจากบริเวณนั้น ทิ้งร่างบางที่ร้องไห้น้ำตานอง

 

หน้าไว้ตามลำพัง เธอยอมรับว่าเธอ...หน้าด้าน...แต่ที่เธอทำเพราะเธอรักป๊อปปี้ มันผิดนักหรือที่เธอจะทำ

 

เพื่อคนที่เธอรัก...อะไรๆก็มาขวางเธอไม่ได้หรอก ฟางคือเสี้ยนหนามที่เธอต้องกำจัด...ไม่ต่างจาโทโมะที่เธอ

 

ต้องกำจัดเช่นกัน เธอไม่มีทางยอมให้อดีตแสนเจ็บปวดมาทำร้ายเธออีกแน่นอน...เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเสีย

 

หน่อย

 

 

              โทโมะกระแทกประตูห้องนอนอย่างโมโหสุดขีด เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนล้า

 

 

แล้วที่เธอบอกให้เขารอ...มันจะจริงหรือเปล่า ในเมื่อเธอไม่ได้ท่าทีว่าจะตัดใจพี่ชายของเขาสักนิด...คงมีแต่

 

เขาเองละมั้งที่กำลังจะโดนกำจัดทิ้ง...แล้วเรื่องอะไรจะยอม

 

 

“เธอเป็นของฉันและต้องเป็นของฉันคนเดียว”มือหนากำเข้าหากันอย่างคับแค้นใจ หึ เขาไม่โง่ให้เธอหลอก

 

ซ้ำสองหรอก...เมื่อวานเขาก็โง่มากพอแล้ว คนอย่างวิศวะไม่ยอมโง่อีกครั้งแน่ กับดักที่เธอวางเอาไว้เพื่อลวง

 

ฆ่าเขา ต้องเป็นเธอเองที่เดินเข้าไปติดกับตัวเอง...ไม่ใช่เขา

 

 

และก็จะเป็นผู้ชายเลวๆคนนี้แหละที่จะลวงเธอเข้าไป...ให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดอย่างเขาเสียบ้าง

 

 

ก๊อกๆ

 

 

เขามองไปที่ประตูอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินไปเปิด มารดาก้าวเข้ามาในห้องเขาก่อนจะเริ่มเปิดประเด็น

 

 

“ทำไมลูกพูดอย่างนั้น รู้มั้ยว่าน้องเสียหาย”เขาถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงตามแบบฉบับของเขา

 

 

“ใครครับ เมียพี่ป๊อปหรือยัยมารร้ายนั่น”คุณนภัสสรยกมือขึ้นทาบอกอย่างตกใจกับคำพูดของบุตรชาย

 

 

 

“แม่หมายถึงหนูแก้วน่ะลูก”โทโมะเหยียดยิ้มอย่างคร้านจะอธิบาย

 

 

“ก็มันจริงนี่ครับ พี่ป๊อปก็มีเมียเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว”คนเป็นแม่ถึงกับผงะ ทำไมบุตรชายของนางคนนี้ถึงได้

 

ร้ายกาจนักนะ ไม่สิ ถ้าจะให้ถูกต้องบอกว่าทั้งพี่ทั้งน้อง

 

 

“แต่หนูแก้วเธอมาก่อนเด็กนั่นนะลูก”

 

 

“ผมคิดว่าพี่รักฟางมากกว่ายัยมารร้ายนั่น”เขาล้มตัวลงนอนบนเตียง

 

 

“ไม่รู้แหละ แม่ไม่ชอบยัยเด็กนั่น ยังไงๆแม่ก็ไม่มีทางยอมเด็ดขาด”คุณนภัสสรเอ่ยน้ำเสียงเด็ดขาด เขาเลิก

 

คิ้วมองมารดาอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ

 

 

“ครับ เพราะนั่นมันเมียพี่ป๊อปไม่ใช่เมียแม่ ต่อให้แม่จะไม่ชอบยังไงพี่ป๊อปก็คงไม่ใส่ใจ”เป็นอีกครั้งที่คนเป็น

 

แม่ส่ายหน้าให้บุตรชาย นางเดินออกมาจากห้องนอนของบุตรชายก่อนจะเดินลงไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียม

 

อาหารเย็น ไม่รู้ว่าช่วงนี้ทำไมชีวิตขิงนางถึงได้วุ่นวายนัก ป๊อปปี้ก็ไป-กลับกรุงเทพเป็นว่าเล่นตั้งแต่สาม

 

เดือนที่แล้ว แถมตอนกลับมายังพาแฟนมาแนะนำให้นางอีก ไม่ใช่ว่านางจะไม่ชอบแม่หนูนั่นเลย แต่เพราะ

 

สัญญาระหว่างครอบครัวทำให้นางต้องต่อต้านเด็กสาวคนนั้น นางให้สัญญากับครอบครัวของคุณหญิง

 

วิภาดามารดาของหนูแก้วไว้ว่าจะให้บุตรชายแต่งงานด้วย เพราะครอบครัวทั้งสองเกี่ยวดองกันมานานนม

 

แถมตอนที่ครอบครัวของนางเดือดร้อน ก็เป็นครอบครัวคุณหญิงวิภาดาที่ให้ความช่วยเหลือ แล้วเผอิญว่า

 

หนูแก้วก็ชอบพอกับบุตรชายคนโตของนาง นางจึงพยายามเต็มที่เพื่อช่วยให้เธอสมหวังในความรัก แต่

 

ตอนนี้นางเริ่มมองเห็นความยุ่งยาก เมื่อ ป๊อปปี้มีเมียไปแล้ว หนูแก้วก็ไม่ตัดใจง่ายๆ ในขณะที่โทโมะกลับ

 

หลงรักหนูแก้วข้างเดียว...ให้ตายสิ

 

 

 

 

 

                ป๊อปปี้เดินผิวปากเขามาในบ้านวันนี้เป็นวันดีๆของเขาแท้ๆ อีกไม่นานแผนของเขาก็คงจะสำเร็จ

 

แล้ว แค่รอความเชื่อใจจากฟางเท่านั้น จากนั้นเธอก็จะได้รับความเจ็บปวดซึ่งเขาจะปล่อยให้เธอเผชิญเพียง

 

ตามลำพัง รอเวลาอีกหน่อย แล้วค่อยไปขยี้ซ้ำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้น เท่านั้นเป็นอันจบ

 

 

แล้วตอนนี้เขาก็เริ่มวางความวุ่นวายไว้แล้ว อีกไม่นานคงจะเริ่มออกดอกออกผล

 

 

“ตาป๊อปกลับมาแล้วหรอลูก”เขายกมือขึ้นไหว้มารดาก่อนจะไปช่วยยกอาหารมาตั้งโต๊ะ

 

 

“ไอ้โมะล่ะครับแม่”

 

 

“อยู่บนห้องนู่นแหละจ้ะ”เขาพยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนของบ้าน ตรงไปที่ห้องนอนของน้องชาย เขาเคาะ

 

ที่ประตูห้องของโทโมะ รอเพียงอึดใจประตูก็เปิดออก เขาก้าวเข้าห้องตามน้องชาย ก่อนจะปิดประตูตาม

 

 

“ไง ไปส่งเมียมาเร็วจังนะครับ”เขาแอบยิ้มกริ่ม อันที่จริงเขากับฟางยังไม่มีอะไรเกินเลยกันสักครั้ง และ

 

สาเหตุที่ทุกคนเข้าใจว่าฟางเป็นเมียเขาคงมาจากไอ้น้องชายตัวดีที่เรียกแฟนเขาว่าเมียไปทั่วนั่นแหละ

 

 

“อืม แล้วแกได้ไปดูงานในไร่บ้างรึยัง มีปัญหาอะไรมั้ย”เจ้าตัวส่ายหน้าเบาๆ

 

 

“ระดับนี้แล้ว”เขาพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม น้องชายที่เขาเชื่อว่ายังอ่อนเกินไปที่จะบริหารงาน เพราะเพิ่งจบมา

 

ได้ไม่นาน ได้พิสูจน์ให้เขาเห็นแล้วว่าน้องมันมีความสามารถมากพอ ที่จะดูแลงานต่อจากเขา เพราะงานที่

 

บริษัทที่เขาถือหุ้นอยู่มากกว่าครึ่งกำลังมีปัญหา เขาคงได้เข้าออกกรุงเทพเป็นว่าเล่นล่ะงานนี้ ยังดีที่ไม่

 

วุ่นวายเท่าคราวที่แล้ว เมื่อทั้งเหมืองแร่ บริษัท และไร่กุหลาบมีปัญหาพร้อมๆกัน ช่วงนั้นทำเอาเขาหัวหมุน

 

เลยทีเดียว

 

 

“เออ ฝากแกดูด้วยละกัน ถ้าแกผ่านงานนี้ไปได้ฉันจะยกให้แกดูแลไร่กุหลาบ”น้องชายตัวดีรีบโบกมือไป-มา

 

 

“ไม่เอาหรอก เชียงใหม่หนาวจะตาย ให้ผมไปๆมาๆอย่างพี่ดีกว่า”เออ น้องเขาคงจะแปลกอย่างที่มารดาว่า

 

จริงๆน่ะแหละ อากาศดีๆไม่ชอบ

 

 

“ตามใจแก ไปกินข้าวเหอะ”เขาเดินนำออกจากห้องของโทโมะลงไปชั้นล่างที่มารดารอทานข้าวอยู่

 

 

“ไงสองหนุ่ม”มารดาทักเขาและน้องชายที่เดินตามหลังมา

 

 

“คุยกันนิดหน่อยน่ะครับแม่”เขานั่งลงประจำที่ ก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหาร

 

 

“เอ้อ คุณหญิงวิภาดาชวนแม่ไปทอดกฐินทางเหนือน่ะลูก จะว่าอะไรมั้ยถ้าแม่จะไป”

 

 

“เมื่อไรครับ”เขาเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นถามมารดา

 

 

“อีกอาทิตย์น่ะลูก”เขาคิดคำนวณดู ก็ดีเหมือนกัน เขาไม่อยากให้มารดาเห็นว่าลูกชายของท่านโหดร้าย

 

ขนาดไหน เมื่อพาลูกของศัตรูมาชดใช้กรรมที่นี่

 

 

“แล้วนานแค่ไหนครับ”

 

 

“ก็น่าจะสักเดือนนึง เพราะต้องรอฤกษ์ของแต่ละวัดด้วยน่ะลูก แล้วตกลงจะให้แม่ไปมั้ย”

 

 

“เอาสิครับ จะได้ไปเปิดหูเปิดตาด้วย”ถึงเวลาหนึ่งเดือนจะไม่นานเท่าไร แต่ก็พอทำให้เขาหายแค้นขึ้นมา

 

บ้าง ไว้มารดากลับมาเมื่อไรค่อยย้ายไปที่อื่นก็ได้ ก่อนทุกคนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารในจาน

 

 

                    ชายหนุ่มยืนรับลมอยู่ตรงระเบียงพลางทอดสายตามองไปยังไร่องุ่นนับพันๆไร่ แล้วถอน

 

หายใจออกมายาวเหยียด มือหนากุมโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะตัดสินใจโทรออก รอเพียงครู่เสียงหวาน

 

ของคนที่เขาคิดถึง...ไม่ใช่สิ หมากตัวสำคัญของเขาก็ดังขึ้น

 

 

“สวัสดีค่ะพี่ป๊อป”

 

 

“ครับฟาง พรุ่งนี้เราไปไหรรึเปล่า”

 

 

“ไม่ค่ะว่างทั้งวัน”เขาเหยียดยิ้มอย่างพอใจ

 

 

“งั้นตอนเย็นพี่ไปรับไปทานข้าวนะครับ”

 

 

“ค่ะ ฟางจะรอ”เขาแอบอมยิ้มเมื่อน้ำเสียงของเธอเจือความคิดถึง ถือว่าแค่นี้ก็สำเร็จไปกว่าครึ่งแล้ว

 

 

“งั้นพี่ไม่กวนเราแล้ว ฝันดีครับเจ้าหญิง”

 

 

“เหมือนกันค่ะ”เขาวางสายจากแฟนสาว โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าตอนนี้ใบหน้าหล่อคมของเขามีรอยยิ้มเปื้อน

 

อยู่ ชายหนุ่มเดินไปล้มตัวลงนอน เตรียมพร้อมสำหรับจุดเริ่มต้นอย่างแท้จริง...

 

 

ของการแก้แค้น!!!!

 

 

 

................................................................................................................

มาแล้วววววววว สุขสันต์วันเด็กทุกคน อิอิ เราโตเท่าหมีควายยังเที่ยวอยู่เลย อิอิ แล้วรีดเดอร์เป็นไงบ้าง เที่ยวไหน

กันเอ่ย?