The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
 
 
ตอนที่37 แลกรัก... 
 
 
“พี่ป๊อปตื่นเถอะค่ะ”มือบางตบเบาๆที่แก้มของชายหนุ่มที่หลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาปรือตาขึ้น ก่อนจะผงกศีรษะดู
 
ลูกน้อยที่หลับเป็นตายอยู่บนอกแกร่ง  เขาจัดการอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นพาดบ่า
 
 
“เจ็บมากรึเปล่าฟาง พี่ไม่คิดว่าจะหลับไปนานขนาดนี้”เธอส่ายหน้าน้อยๆพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม
 
 
“รีบกลับเข้าบ้านเถอะค่ะ ฝนตั้งเค้าแล้ว”เธอพูดพร้อมกับมองท้องฟ้าที่เมฆฝนเริ่มก่อตัวหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ
 
 
สามีหนุ่มจับจูงมือเล็กของภรรยาและอุ้มร่างตุ้ยนุ้ยของลูกสาวเข้าบ้านก่อนฝนจะลงเม็ด
 
 
“นอนนี่ก่อนนะลูกสาว”เขาพูดกับร่างตุ้ยนุ้ยของลูกสาวที่ยังหลับใหล
 
 
“เลยเวลาอาหารกลางวันแล้ว พี่ป๊อปหิวมั้ยคะ”ภรรยาตัวน้อยที่กำลังง่วนอยู่ในครัวถามเขา
 
 
“หิวเมียมากกว่า”ร่างสูงเข้าสวมกอดร่างเล็กของภรรยา แล้วกระซิบข้างใบหูบอบบางด้วยคำพูดที่ชวนคิดลึก และ
 
บทลงโทษกับคำพูดชวนคิดลึกก็คือศอกของคนตัวเล็กที่กระทุ้งเข้าให้ที่หน้าท้องแกร่ง ทำเอาคนตัวโตร้องโอด
 
โอยอย่างเจ็บปวด เมียเขาแรงน้อยๆเสียเมื่อไร...
 
 
“อย่ามาสำออย ไปเลยนะ...ไปเฝ้าลูกเลย”เขายอมเดินออกตามแรงผลักดันของคนตัวเล็ก แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมหา
 
เศษหาเลยกับเธอเล็กๆน้อยๆ เท้าแกร่งก้าวเข้ามาในห้องรับแขกซึ่งลูกน้อยกำลังนอนหลับอยู่
 
 
“มาแล้วหรอคะ...ป๊อป”น้ำเสียงหวานหยด แต่กลับเคลือบยาพิษชนิดร้ายแรงเอาไว้...พิม
 
 
“คุณมาที่นี่ทำไม”เขาถามหญิงสาวที่ตอนนี้ไม่น่าไว้วางใจที่สุด สายตาคมมองลูกน้อยที่นอนอยู่บนโซฟาอย่าง
 
ห่วงใย กลัวเหลือเกินว่าเธอจะทำร้ายลูกของเขา
 
 
“แหม อย่าทำเหมือนเราเป็นคนอื่นคนไกลกันนักสิคะ”เธอเดินมาประชิดร่างของเขา นัยน์ตาของเธอเสมองร่างของ
 
ลูกสาวของเขาที่นอนหลับอยู่บนโซฟา
 
 
“ลูกสาวคุณนี่น่ารักนะคะ...แต่เสียดาย แกคงไม่มีโอกาสได้เติบโตอีกแล้ว”
 
 
“กล้าดียังไงมาแช่งลูกฉัน!!!!”เขากระชากแขนของเธออย่างแรง จนร่างบางเซมาปะทะอกของเขา ก่อนเขาจะผลัก
 
เธอออกด้วยความรังเกียจ
 
 
“ฉันมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรอคะ”
 
 
“ใช่สิ ผู้หญิงอย่างเธอมันน่ารังเกียจที่สุด”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ทั้งที่พยายามลืมเรื่องทั้งหมดแล้วแท้ๆ
 
แต่นี่เธอยังตามตื้อไม่ยอมเลิกรา...ก็สมควรที่จะไดรับบทเรียนที่สาสม
 
 
“หึ พูดอย่างกับเมียคุณน่ะดีนักหนาแหละ แค่ผู้หญิงใจแตก คุณคว้านังนั่นมาเป็นเมียได้ยังไง!!!”อารมณ์ที่เดือด
 
ดาลอยู่แล้วของชายหนุ่มยิ่งปะทุขึ้น เมื่อผู้หญิงตรงหน้ากำลังดูถูกคนรักของเขา
 
 
“ฟางไม่ได้ใจแตก เธอดีกว่าคุณเป็นร้อยเท่า อย่างน้อย...ก็ไม่ได้ขายตัวกิน”
 
 
เพี๊ยะ!!!!
 
 
ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบของฝ่ามือที่ฟาดเข้าให้ ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหนาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความ
 
เคียดแค้น
 
 
เพล้ง!!!!
 
 
เสียงกระเบื้องแตกละเอียดกระจายเต็มพื้น พร้อมกับร่างเล็กของภรรยาที่มองเขาและพิมเป็นตาเดียว
 
 
“คุณมาที่นี่ทำไม”เธอก้าวเข้ามายืนเคียงข้างชายหนุ่มที่โอบเธอเข้าไปกอดอย่างหวงแหน
 
 
“ฉันเบื่อจะตอบคำถามนี้แล้ว มาเริ่มกันเลยดีกว่า ฉันอยากได้ป๊อปคืน...แลกกับลูกสาวของแก”นั้นทำเอาคนเป็นแม่
 
ใจหล่นถึงตาตุ่ม เมื่อหญิงสาววิ่งเข้าไปกระชากร่างของเพียงตะวันเข้าอ้อมกอดอย่างรุนแรง เสียงของลูกน้อยที่
 
ร้องไห้ทำเอาหัวอกคนเป็นพ่อและแม่สั่นไหว ทั้งๆที่อีกนิดเดียวแท้ๆที่ป๊อปปี้จะคว้าตัวลูกได้
 
 
“ปล่อยนะ ยายป้าจายร้าย ฮือๆ”เสียงเล็กตะโกนด่าพิมประภา พร้อมกับกำปั้นน้อยๆที่ทุบบ่าของเธอ
 
 
“หยุดซะที ยัยเด็กบ้า!!!!”เสียงดังของพิมประภาทำเอาเพียงตะวันร้องไห้สะอึกสะอื้นยิ่งกว่าเดิม
 
 
“เธอนั้นแหละหุบปาก!!! เอาลูกฉันคืนมา และอย่าหวังว่าฉันจะคืนพี่ป๊อปให้เธอ”เธอก้าวอาดๆเข้าไปแย่งตัวลูก
 
น้อยอย่างไม่เกรงกลัว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อปลายกระบอกปืนจ่อที่หน้าท้องของเธอ พิมประภาเหนี่ยวไกปืน ก่อนจะ
 
ยิง...แต่ป๊อปปี้ไวกว่าเหวี่ยงร่างเล็กของภรรยาให้หลบกระสุนที่ผ่านไปกระทบแจกันจนแหลกละเอียด
 
 
“พิม!นี่ถึงขนาดจะฆ่าจะแกงกันเลยหรอ”ป๊อปปี้ตวาดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด
 
 
“แน่นอน เพราะฉะนั้นคุณก็ยอมไปกับฉันซะดีๆ ถ้าไม่อยากเห็นลูกสาวของคุณต้องตาย”ปลายกระบอกปืนจ่อไปที่
 
ศีรษะเล็กของลูกน้อยที่ยังร้องไห้อย่างหนัก เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างยอม
 
แพ้ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น
 
 
 
 
“ผมยอมแล้ว ปล่อยตะวันเถอะนะ”พิมประภาแสยะรอยยิ้มน่ารังเกียจ ก่อนจะเหวี่ยงร่างของลูกสาวไปที่โซฟาตัว
 
เดิม พร้อมกับยกปืนขึ้นขู่ฟางที่กำลังตามมา
 
 
“พี่ป๊อป อย่าไปนะ ฮึก ปล่อยพี่ป๊อปไปเถอะนะคุณพิม พวกเราไม่เคยไปทำอะไรให้คุณเลย”ร่างเล็กทรุดตัวลง
 
ข้างๆลูกสาวที่ร้องไห้ฟูมฟาย
 
 
“หึ ไม่เคยทำอะไรอย่างนั้นหรือ เพราะแก!!! เพราะแก ถ้าแกไม่แย่งป๊อปไปจากฉัน ป่านนี้ฉันกับน้องก็คงไม่ต้อง
 
กำพร้าพ่อ-แม่ ไม่ต้องหนีเจ้าหนี้หัวซุกหัวซุนอย่างนี้ ไม่ต้องทำงานงกๆ และที่สำคัญฉันจะสุขสบายกว่านี้ ทำไม
 
ฮะ!!! แกมีพร้อมทุกอย่าง ทำไมแกไม่เสียสละให้ฉันบ้าง ทำไมฟ้าต้องเข้าข้างแต่คนรวย!!!”
 
 
พิมประภาเพ้ออย่างคนเสียสติ ดวงตาคู่สวยที่มีน้ำตาไหลรินลงมามากมาย ทำเอาคนเป็นผู้หญิงด้วยกันอดสงารไม่
 
ได้
 
 
“ฮึก เห็นใจฉันเถอะนะคะ ตะวันแกต้องมีพ่อ ฮึก เขาขาดกันและกันไม่ได้ เอาชีวิตฉันไปแทนเถอะนะคะ”เธอมอง
 
ลูกน้อยที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ เอาแต่นั่งร้องไห้
 
 
“ฉันล่ะ!!! ฉันไม่ต้องมีพ่อหรอ ทำไมแกไม่นึกถึงใจฉันบ้าง ถ้าฉันได้ป๊อปไปป่านนี้พ่อและแม่ก็ยังอยู่ บ้านเราคงไม่
 
ถูกยึด ฉันและน้องคงไม่ต้องมาลำบากอย่างนี้”
 
 
“เรารักกัน ถ้าคุณได้พี่ป๊อปไปคุณก็ได้แต่ตัวเขา”เธอพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้ผล
 
 
“หยุดพล่ามได้แล้ว”พิมจ่อกระบอกปืนไปที่เอวสอบของป๊อปปี้ หากแต่เจ้าตัวเล็กวิ่งไปกอดเอวคนเป็นพ่อแน่น
 
 
“ป๊าจะไปหนาย ตะวันม่ายให้ปาย ฮึก ฮือ”เขาย่อตัวลงนั่งข้างๆลูกสาว ก่อนจะโอบเจ้าตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอด
 
 
“ป๊าไปธุระแปบเดียว อย่าร้องนะคนดี”หัวแม่มือไล้กรีดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าแสนหวานของลูกสาว
 
 
“ม่ายเอา ฮึก ป๊าปายกับแม่มดไม่ด้ายนะ ฮือ”เพียงตะวันกอดคนเป็นพ่อแน่น
 
 
“ตะวัน ป๊ารักหนูนะครับ”เขากดจูบลงบนหน้าผากมนของลูกสาวอย่างแสนรัก  
 
 
 
............................................................................................................................
มาแล้ววว เมื่อวานเมาสุกี้เลยไม่ได้มาอัพนิยาย ฮ่าๆ ขอโทษด้วยน้า