The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

ตอนที่36 ลาง...สังหรณ์ 

 

 

ปัง!!!

 

 

กรี๊ดดดดดด เสียงปืนที่ดังขึ้นพร้อมกับร่างของภรรยาร่วงลงกองกับพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยเลือด ใบหน้าแสนหวานที่

 

ซีดเผือดอย่างไร้เลือดฝาดทำเอาชายหนุ่มใจหาย ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดน้ำตาหยดแล้วหยด

 

เล่าไหลรินจากดวงตาคู่สวย เสียงหวานที่ร้องขอความช่วยเหลือจากเขาแผ่วๆ ทำให้เขายิ่งทรมานที่ไม่อาจช่วย

 

เหลือเธอได้ ก่อนดวงตากลมโตคู่นั้นจะปิดลง พร้อมกับความรักที่โบยบินไปจากเขาตลอดกาล...ไม่มีวันหวนคืน...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

……………………………………………………………………………….

 

 

“เฮ้ย!!!!”ป๊อปปี้สะดุ้งตื่นจากความฝันอันเลวร้าย เหงื่อเม็ดโตผุดบริเวณขมับ แสดงให้เห็นถึงความตึงเครียดของ

 

ชายหนุ่ม คนตัวเล็กที่นอนอยู่เคียงข้างพลันตื่นขึ้นมองสามีหนุ่มที่มีสีหน้าตึงเครียดอย่างเป็นกังวล

 

 

“พี่ป๊อปเป็นอะไรคะ”เขาไม่ตอบ หากแต่รั้งเธอเข้าสู่อ้อมกอดโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เธอกอดเขาตอบก่อนจะผละออก

 

 

“พี่ฝัน...พี่ฝันว่า...”เขายังอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ มือหนาที่ไล้ตามใบหน้าเนียนของภรรยาอย่างหวงแหนยิ่งทำให้หญิง

 

สาวเป็นกังวล

 

 

“พี่ฝันว่าอะไรคะ”

 

 

“เปล่าหรอกคนดี...มันก็แค่ความฝัน”เขาดึงร่างเล็กของภรรยาให้ทรุดตัวลงนอน

 

 

หากแต่สมองยังคอยฉายซ้ำภาพความฝันเมื่อครู่ มันน่ากลัวและเหมือนจริงเหลือเกิน เขากลัว...

 

 

ไม่ว่าจะอย่างไรมันจะไม่มีวันนั้นแน่นอน...เขาจะเอาชีวิตของเขาเองเป็นประกัน...เธอจะต้องอยู่กับเขาจนวันสุด

 

ท้ายของกันและกัน ไม่มีอะไรจะพรากเขาและเธอไปจากกันได้เด็ดขาด...เขาสาบาน

 

 

“พี่รักเรานะฟาง”เขากดจูบลงบนหน้าผากมนของภรรยาที่ตอนนี้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว

 

 

                           แสงของเช้าวันใหม่ส่องกระทบร่างสูงของชายหนุ่มที่ยังคงหลับใหลอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

 

 

“ป๊าๆ ตื่น ฮึก ป๊า”เจ้าตัวเล็กเขย่าแขนแกร่งของคนเป็นพ่ออย่างเป็นตาย หลังจากปีนขึ้นมาบนเตียงที่ป๊อปปี้นอนอยู่

 

ได้ หากแต่คนเป็นพ่อที่ไม่ยอมตื่น ทำเอาลูกสาวตัวน้อยเริ่มใจเสีย เบ้หน้าเตรียมร้องไห้

 

 

“อือ”ชายหนุ่มปรือตามองหาที่มาของแรงน้อยๆที่สะกิดเขาอยู่ พอลืมตาก็พบเจ้าหญิงองค์น้อยที่เขย่าแขนเขา

 

อย่างเป็นตาย ใบหน้ากลมป้อมนั้นมีน้ำตาไหลลงมาเปรอะเปื้อนมากเสียจนคนเป็นพ่อตกใจ

 

 

“ตะวัน หนูเป็นอะไรลูก”เขาผุดลุกขึ้นถามลูกน้อยที่ร้องไห้อย่างหนัก หากแต่เจ้าตัวไม่ตอบ โผเข้ากอดต้นคอเขา

 

อย่างแน่น พร้อมกับสะอื้นดังฮักๆ

 

 

“ป๊าตื่นแล้ว ฮึก”ที่แท้ก็ปลุกแล้วเขาไม่ตื่น เด็กหนอเด็ก...ทำเอาเขาใจหายหมด

 

 

“โอ๋ๆ แล้วแม่ล่ะ ปล่อยเราขึ้นบันไดมาได้ยังไง”เขาถามหาภรรยา เพราะปกติเธอและเจ้าตัวเล็กจะวุ่นกันอยู่ในครัว

 

ชั้นล่าง แล้วบันไดบ้านนี้มันน้อยๆที่ไหน เกิดเพียงตะวันก้าวพลาดคงได้หามส่งโรงพยาบาลเป็นแน่

 

 

“ฮึก ฮือ อยู่ล่าง ฮึก ฮึก”เด็กน้อยนั้นตอบพลางขยี้ดวงตากลมโตอย่างแรง จนเขาต้องยื้อข้อมือเล็กไว้

 

 

“ป๊าไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ไม่ร้องแล้วนะลูก”เขาเช็ดน้ำตาให้กับลูกรักที่ยังสะอื้นฮัก คงเป็นเพราะปกติเขาไม่

 

เคยตื่นสายอย่างนี้ วันนี้คงผิดปกติเจ้าตัวเล็กเลยขึ้นมาปลุก และต้นเหตุคงมาจากความฝันอัปยศเมื่อคืนนี้

 

 

“ตะวันรออยู่นี่ก่อนนะลูก ป๊าไปล้างหน้าก่อน”เขายกร่างตุ้ยนุ้ยของลูกสาวลงจากตัก ก่อนจะลุกจากเตียง หากแต่

 

ไอ้ตัวแสบดันลนลานปีนป่ายลงจากเตียงมาสะกิดมือเขายิกๆ

 

 

“อะไรอีกลูก”เขาอุ้มร่างตุ้ยนุ้ยขึ้นมาก่อนจะหอมแก้มยุ้ยนั้นเสียฟอดใหญ่

 

 

“ตะวันช่วยป๊า”เจ้าตัวนั้นพอพูดจบก็ยิ้มแฉ่ง เขาเลยยอมจำนนพาเจ้าลูกตัวดีเข้าห้องน้ำไปด้วย กลายเป็นว่าน้ำตอน

 

เช้าก็ไม่ได้อาบ มิหนำซ้ำมือหนึ่งก็ต้องคอยอุ้มลูก อีกมือหนึ่งก็แปรงฟัน ก็ขืนปล่อยไอ้ตัวแสบลง เจ้าตัวนั้นก็วิ่งไป

 

หยิบนู่นหยิบนี่ที แล้วพื้นห้องน้ำมันก็ยิ่งลื่นๆอยู่เขายังไม่อยากให้หมอเย็บแผลส่วนไหนของลูกสาวสุดที่รัก แต่มือ

 

เล็กที่คอยปัดป่ายไปตามใบหน้าของเขา เดี๋ยวก็ช่วยล้างหน้าบ้างหละ เดี๋ยวก็ช่วยแปรงฟันบ้างหละ สภาพหลัง

 

จากออกจากห้องน้ำเลยเปียกมะล่อกมะแล่กทั้งพ่อทั้งลูก เขาพาเจ้าตัวแสบไปเปลี่ยนชุดใหม่ ก่อนจะเปิดการ์ตูน

 

เรื่องโปรดให้ดู ล็อกประตูห้องนอนกันเจ้าตัวยุ่งจะลงบันไดไปข้างล่าง เพราะเปิดประตูได้ก็เก่งแล้ว ดีนะเมื่อกี้ตอน

 

เปิดเข้ามาไม่ชนหน้าผากเสียจนได้มะนาวลูกโต แล้วก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ เมื่อออกห้องน้ำมาก็

 

ต้องส่ายหน้ากับสภาพห้องที่เต็มไปด้วยของเล่นที่เจ้าตัวเพิ่งจะรื้อออกมาเล่น เวลาสิบนาทีนี่ลูกเขาทำลายสภาพ

 

แวดล้อมได้ขนาดนี้เลยหรือ

 

 

“ไปลูก ทานข้าว”เขาจับจูงมือเล็กของลูกสาวออกจากห้องนอน ก่อนจะอุ้มเจ้าจอมยุ่งลงไปชั้นล่างที่ภรรยากำลัง

 

จัดเตรียมอาหารอยู่

 

 

“แม่”ลูกสาวตะโกนเจื้อยแจ่วเรียกคุณแม่ยังสาวที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่

 

 

“อ้าว ตะวัน ทำไมถึงเปลี่ยนชุดล่ะลูก”เด็กน้อยไม่ตอบ หากแต่โผเข้าหาอ้อมกอดของมารดา

 

 

“ก็ลูกสาวตัวดีน่ะสิ อาสาแปรงฟันให้พี่เลยกลายเป็นอาบน้ำแทน”เขาบ่นอุบ ก่อนจะส่งร่างตุ้ยนุ้ยให้ภรรยา

 

 

“ฮ่าๆ จริงหรอลูก”ฟางหันไปถามลูกน้อยในวงแขน เจ้าตัวพยักหน้าหงึกๆ อย่างภูมิใจเสียเต็มประดา ก่อนจะหัวเราะ

 

ชอบใจ

 

 

เธอจัดการวางร่างของเพียงตะวันลงบนเก้าอี้สำหรับเด็ก ก่อนจะลงมือทานอาหารเช้า

 

 

                    เมื่อทานอาหารเช้ามื้อที่แสนจะวุ่นวายเช่นทุกวันเสร็จ พ่อแม่ลูกก็พากันมานั่งเล่นบริเวณศาลาริม

 

หาดเช่นทุกวัน ชายหนุ่มนั้นนอนหนุนตักภรรยาโดยมีเจ้าตัวเล็กที่หนุนอยู่บนอกแกร่งอีกทอดหนึ่งบนเบาะเอนก

 

ประสงค์ที่เขาและเธอช่วยกันยกมาตั้งไว้

 

 

“ไม่มีงานหรอคะวันนี้”เธอเอ่ยถามสามีหนุ่มที่เล่นกับลูกสาวอย่างสนุกสนานจนเจ้าตัวเล็กเกือบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

 

 

“มีครับ ไว้คืนนี้ค่อยทำ”เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ ก่อนจะเอื้อมมือจับมือเล็กของเล็กขึ้นแล้วกดจูบลงบนหลังมือ

 

นานเท่าไรแล้วที่เขายังทำงานอยู่ที่บ้านเช่นเดิม เธอเคยถามเขาหลายๆครั้งว่าไม่เบื่อบ้างหรือ หากจะต้องทำ

 

งานอยู่ที่บ้านอย่างนี้ทุกวัน ไม่กลัวบริษัทถูกโกงบ้างหรือ ไม่หน่ายบ้างหรือที่ต้องอยู่หลบๆซ่อนๆอย่างนี้ หากแต่คำ

 

ตอบที่ได้คือ ‘ไม่ครับ พี่อยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่มีฟางกับลูก’นั่นเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอรักเขาอย่างหมด

 

หัวใจ รักอย่างไม่มีข้อแม้ ในเมื่อเขารักเธอและลูกอย่างไม่มีข้อแม้เช่นกัน

 

 

“หนวดเริ่มยาวแล้วแน่ๆ ดูตะวันซิตัวแดงเถือกไปหมดแล้ว ฟางบอกแล้วไงคะ ให้โกนหนวด”เธอบ่นสามีหนุ่มที่

 

ปล่อยให้หนวดขึ้น ก็เพียงตะวันผิวยังบางมาก มักจะแพ้ไรหนวดคนเป็นพ่อที่ไล่ฟัดกันทุกวัน

 

 

“เอ้า ก็เมียไม่โกนให้หนิครับ เนอะ ตะวันเนอะ”เขาหันไปหาแนวร่วมจากลูกสาวจอมยุ่งที่ตั้งเค้าความสงสัยอีกแล้ว

 

 

“เมีย?”เด็กน้อยมองหน้าคนเป็นพ่อและแม่สลับกันอย่างหาคำตอบ

 

 

“ลูกรัก เมียป๊าก็แม่ไงครับ”เขาอุ้มร่างตุ้ยนุ้ยของเพียงตะวันขึ้นลอยกลางอากาศ ก่อนจะพามานั่งจุมปุ๊กบนหน้าท้อง

 

แกร่งของเขา

 

 

“งั้นตะวันเรียกแม่ว่าเมียบ้างได้ม้าย”นั่นทำเอาคนเป็นพ่อผงะ ก่อนสองหนุ่มสาวจะหัวเราะให้กับความไร้เดียงสา

 

ของลูกสาวตัวน้อยที่ยังคงสงสัยไม่เลิก

 

 

“ไม่ได้หรอกครับ ไม่เหมือนกันแม่เป็นแม่ของตะวัน แต่เป็นแม่ของป๊าไม่ได้ แม่เป็นเมียของป๊าได้ แต่เป็นเมียของ

 

ตะวันไม่ได้หรอกนะ”ถึงตาเด็กน้อยที่ผงะบ้าง

 

 

“ไม่เข้าจาย”เพียงตะวันพูดแค่นั้นก่อนจะซบลงบนอกแกร่งของคนเป็นพ่อ มือหนาลูบกระหม่อมของลูกน้อยอย่าง

 

เอ็นดู หากวันนั้นเขาเสียลูกไปเพราะความโมโหและมุทะลุของเขา เขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย ยังคิดไม่ออก

 

ด้วยซ้ำไปว่าตอนนี้ชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง จะใช้ชีวิตอยู่ต่ออย่างไร คงไม่มีฟาง คงไม่มีโอกาสได้บอกรัก

 

เธอทุกวัน คงไม่มีอ้อมกอดที่คอยเป็นกำลังใจให้เขา ไม่มีจูบแสนหวานที่เขาได้ยามท้อแท้ ไม่มีเสียงหัวเราะและ

 

รอยยิ้มของเธอและลูกน้อย...เหมือนในวันนี้

 

 

“พี่รักฟางนะ”เขาเงยหน้าขึ้นบอกคนตัวเล็กที่หน้าแดงก่ำเพราะคำบอกรักที่เธอได้ยินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

 

 

“ฟางก็รักพี่ค่ะ”เขาจับมือเล็กของภรรยาขึ้นจูบ ก่อนจะงีบหลับไป ยามลมทะเลโกรกเบาๆ.........

 

 

 

 

 

 

..............................................................................................................................

Happy newyear 2013 ล่วงหน้าจ้า ขอให้รีดเดอร์ทุกคนมีความสุขนะจ้ะ