The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
OUM_PF
37)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่37 แลกรัก...
“พี่ป๊อปตื่นเถอะค่ะ”มือบางตบเบาๆที่แก้มของชายหนุ่มที่หลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาปรือตาขึ้น ก่อนจะผงกศีรษะดู
ลูกน้อยที่หลับเป็นตายอยู่บนอกแกร่ง เขาจัดการอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นพาดบ่า
“เจ็บมากรึเปล่าฟาง พี่ไม่คิดว่าจะหลับไปนานขนาดนี้”เธอส่ายหน้าน้อยๆพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม
“รีบกลับเข้าบ้านเถอะค่ะ ฝนตั้งเค้าแล้ว”เธอพูดพร้อมกับมองท้องฟ้าที่เมฆฝนเริ่มก่อตัวหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ
สามีหนุ่มจับจูงมือเล็กของภรรยาและอุ้มร่างตุ้ยนุ้ยของลูกสาวเข้าบ้านก่อนฝนจะลงเม็ด
“นอนนี่ก่อนนะลูกสาว”เขาพูดกับร่างตุ้ยนุ้ยของลูกสาวที่ยังหลับใหล
“เลยเวลาอาหารกลางวันแล้ว พี่ป๊อปหิวมั้ยคะ”ภรรยาตัวน้อยที่กำลังง่วนอยู่ในครัวถามเขา
“หิวเมียมากกว่า”ร่างสูงเข้าสวมกอดร่างเล็กของภรรยา แล้วกระซิบข้างใบหูบอบบางด้วยคำพูดที่ชวนคิดลึก และ
บทลงโทษกับคำพูดชวนคิดลึกก็คือศอกของคนตัวเล็กที่กระทุ้งเข้าให้ที่หน้าท้องแกร่ง ทำเอาคนตัวโตร้องโอด
โอยอย่างเจ็บปวด เมียเขาแรงน้อยๆเสียเมื่อไร...
“อย่ามาสำออย ไปเลยนะ...ไปเฝ้าลูกเลย”เขายอมเดินออกตามแรงผลักดันของคนตัวเล็ก แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมหา
เศษหาเลยกับเธอเล็กๆน้อยๆ เท้าแกร่งก้าวเข้ามาในห้องรับแขกซึ่งลูกน้อยกำลังนอนหลับอยู่
“มาแล้วหรอคะ...ป๊อป”น้ำเสียงหวานหยด แต่กลับเคลือบยาพิษชนิดร้ายแรงเอาไว้...พิม
“คุณมาที่นี่ทำไม”เขาถามหญิงสาวที่ตอนนี้ไม่น่าไว้วางใจที่สุด สายตาคมมองลูกน้อยที่นอนอยู่บนโซฟาอย่าง
ห่วงใย กลัวเหลือเกินว่าเธอจะทำร้ายลูกของเขา
“แหม อย่าทำเหมือนเราเป็นคนอื่นคนไกลกันนักสิคะ”เธอเดินมาประชิดร่างของเขา นัยน์ตาของเธอเสมองร่างของ
ลูกสาวของเขาที่นอนหลับอยู่บนโซฟา
“ลูกสาวคุณนี่น่ารักนะคะ...แต่เสียดาย แกคงไม่มีโอกาสได้เติบโตอีกแล้ว”
“กล้าดียังไงมาแช่งลูกฉัน!!!!”เขากระชากแขนของเธออย่างแรง จนร่างบางเซมาปะทะอกของเขา ก่อนเขาจะผลัก
เธอออกด้วยความรังเกียจ
“ฉันมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรอคะ”
“ใช่สิ ผู้หญิงอย่างเธอมันน่ารังเกียจที่สุด”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ทั้งที่พยายามลืมเรื่องทั้งหมดแล้วแท้ๆ
แต่นี่เธอยังตามตื้อไม่ยอมเลิกรา...ก็สมควรที่จะไดรับบทเรียนที่สาสม
“หึ พูดอย่างกับเมียคุณน่ะดีนักหนาแหละ แค่ผู้หญิงใจแตก คุณคว้านังนั่นมาเป็นเมียได้ยังไง!!!”อารมณ์ที่เดือด
ดาลอยู่แล้วของชายหนุ่มยิ่งปะทุขึ้น เมื่อผู้หญิงตรงหน้ากำลังดูถูกคนรักของเขา
“ฟางไม่ได้ใจแตก เธอดีกว่าคุณเป็นร้อยเท่า อย่างน้อย...ก็ไม่ได้ขายตัวกิน”
เพี๊ยะ!!!!
ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบของฝ่ามือที่ฟาดเข้าให้ ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหนาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความ
เคียดแค้น
เพล้ง!!!!
เสียงกระเบื้องแตกละเอียดกระจายเต็มพื้น พร้อมกับร่างเล็กของภรรยาที่มองเขาและพิมเป็นตาเดียว
“คุณมาที่นี่ทำไม”เธอก้าวเข้ามายืนเคียงข้างชายหนุ่มที่โอบเธอเข้าไปกอดอย่างหวงแหน
“ฉันเบื่อจะตอบคำถามนี้แล้ว มาเริ่มกันเลยดีกว่า ฉันอยากได้ป๊อปคืน...แลกกับลูกสาวของแก”นั้นทำเอาคนเป็นแม่
ใจหล่นถึงตาตุ่ม เมื่อหญิงสาววิ่งเข้าไปกระชากร่างของเพียงตะวันเข้าอ้อมกอดอย่างรุนแรง เสียงของลูกน้อยที่
ร้องไห้ทำเอาหัวอกคนเป็นพ่อและแม่สั่นไหว ทั้งๆที่อีกนิดเดียวแท้ๆที่ป๊อปปี้จะคว้าตัวลูกได้
“ปล่อยนะ ยายป้าจายร้าย ฮือๆ”เสียงเล็กตะโกนด่าพิมประภา พร้อมกับกำปั้นน้อยๆที่ทุบบ่าของเธอ
“หยุดซะที ยัยเด็กบ้า!!!!”เสียงดังของพิมประภาทำเอาเพียงตะวันร้องไห้สะอึกสะอื้นยิ่งกว่าเดิม
“เธอนั้นแหละหุบปาก!!! เอาลูกฉันคืนมา และอย่าหวังว่าฉันจะคืนพี่ป๊อปให้เธอ”เธอก้าวอาดๆเข้าไปแย่งตัวลูก
น้อยอย่างไม่เกรงกลัว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อปลายกระบอกปืนจ่อที่หน้าท้องของเธอ พิมประภาเหนี่ยวไกปืน ก่อนจะ
ยิง...แต่ป๊อปปี้ไวกว่าเหวี่ยงร่างเล็กของภรรยาให้หลบกระสุนที่ผ่านไปกระทบแจกันจนแหลกละเอียด
“พิม!นี่ถึงขนาดจะฆ่าจะแกงกันเลยหรอ”ป๊อปปี้ตวาดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด
“แน่นอน เพราะฉะนั้นคุณก็ยอมไปกับฉันซะดีๆ ถ้าไม่อยากเห็นลูกสาวของคุณต้องตาย”ปลายกระบอกปืนจ่อไปที่
ศีรษะเล็กของลูกน้อยที่ยังร้องไห้อย่างหนัก เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างยอม
แพ้ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น
“ผมยอมแล้ว ปล่อยตะวันเถอะนะ”พิมประภาแสยะรอยยิ้มน่ารังเกียจ ก่อนจะเหวี่ยงร่างของลูกสาวไปที่โซฟาตัว
เดิม พร้อมกับยกปืนขึ้นขู่ฟางที่กำลังตามมา
“พี่ป๊อป อย่าไปนะ ฮึก ปล่อยพี่ป๊อปไปเถอะนะคุณพิม พวกเราไม่เคยไปทำอะไรให้คุณเลย”ร่างเล็กทรุดตัวลง
ข้างๆลูกสาวที่ร้องไห้ฟูมฟาย
“หึ ไม่เคยทำอะไรอย่างนั้นหรือ เพราะแก!!! เพราะแก ถ้าแกไม่แย่งป๊อปไปจากฉัน ป่านนี้ฉันกับน้องก็คงไม่ต้อง
กำพร้าพ่อ-แม่ ไม่ต้องหนีเจ้าหนี้หัวซุกหัวซุนอย่างนี้ ไม่ต้องทำงานงกๆ และที่สำคัญฉันจะสุขสบายกว่านี้ ทำไม
ฮะ!!! แกมีพร้อมทุกอย่าง ทำไมแกไม่เสียสละให้ฉันบ้าง ทำไมฟ้าต้องเข้าข้างแต่คนรวย!!!”
พิมประภาเพ้ออย่างคนเสียสติ ดวงตาคู่สวยที่มีน้ำตาไหลรินลงมามากมาย ทำเอาคนเป็นผู้หญิงด้วยกันอดสงารไม่
ได้
“ฮึก เห็นใจฉันเถอะนะคะ ตะวันแกต้องมีพ่อ ฮึก เขาขาดกันและกันไม่ได้ เอาชีวิตฉันไปแทนเถอะนะคะ”เธอมอง
ลูกน้อยที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ เอาแต่นั่งร้องไห้
“ฉันล่ะ!!! ฉันไม่ต้องมีพ่อหรอ ทำไมแกไม่นึกถึงใจฉันบ้าง ถ้าฉันได้ป๊อปไปป่านนี้พ่อและแม่ก็ยังอยู่ บ้านเราคงไม่
ถูกยึด ฉันและน้องคงไม่ต้องมาลำบากอย่างนี้”
“เรารักกัน ถ้าคุณได้พี่ป๊อปไปคุณก็ได้แต่ตัวเขา”เธอพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้ผล
“หยุดพล่ามได้แล้ว”พิมจ่อกระบอกปืนไปที่เอวสอบของป๊อปปี้ หากแต่เจ้าตัวเล็กวิ่งไปกอดเอวคนเป็นพ่อแน่น
“ป๊าจะไปหนาย ตะวันม่ายให้ปาย ฮึก ฮือ”เขาย่อตัวลงนั่งข้างๆลูกสาว ก่อนจะโอบเจ้าตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอด
“ป๊าไปธุระแปบเดียว อย่าร้องนะคนดี”หัวแม่มือไล้กรีดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าแสนหวานของลูกสาว
“ม่ายเอา ฮึก ป๊าปายกับแม่มดไม่ด้ายนะ ฮือ”เพียงตะวันกอดคนเป็นพ่อแน่น
“ตะวัน ป๊ารักหนูนะครับ”เขากดจูบลงบนหน้าผากมนของลูกสาวอย่างแสนรัก
............................................................................................................................
มาแล้ววว เมื่อวานเมาสุกี้เลยไม่ได้มาอัพนิยาย ฮ่าๆ ขอโทษด้วยน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
