The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

ตอนที่34 อีกไม่นาน... 

 

 

สายลมโกรกพัดผ่านระเบียงที่หญิงสาวกำลังยืนรับลมอยู่ ผมนุ่มสลวยปลิวไปตามทิศทางลม ใบหน้าแสน

 

หวานยิ้มอย่างสุขล้น มือเล็กลูบหน้าท้องที่โย้ ก่อนจะพูดกับลูกน้อยในท้องของเธอ

 

 

“วันนี้ลมเย็นสบายจังเลยนะคะ ลูกแม่ชอบรึเปล่าเอ่ย?”นัยน์ตาหวานก้มลงมองท้องโย้อย่างแสนรัก อีก

 

เพียงสองเดือนเศษลูกของเธอกับเขาก็จะลืมตาขึ้นมาดูโลกแล้ว เธอมองรถคันหรูที่เคลื่อนเข้ามาในบ้าน         

 

ป๊อปปี้ถึงแม้ว่าจะต้องทำงานหนักแค่ไหน ถึงแม้ว่าจะต้องเกิดปัญหาหลายๆอย่างตามมามากมาย ถึงแม้

 

บางครั้งต้องออกไปดูงานด้วยตัวเอง แต่เขาก็ไม่เลือกที่จะทิ้งเธอไว้ที่นี่ตามลำพัง เขามักจะทำงานอยู่ที่

 

บ้านเสียส่วนใหญ่ หากวันไหนมีประชุมใหญ่เขาก็จะออกไปประชุม แต่มักจะเช่ารถในตัวเมืองเพื่อขับไปที่

 

กรุงเทพฯเสียมากกว่า เพื่อป้องกันไม่ให้ใครสะกดรอยตาม เขาไม่เคยจะทิ้งเธอไว้ตามลำพังสักครั้ง ทุกๆครั้ง

 

ที่เขาออกไปไหนมักจะจ้างคนมาอยู่เป็นเพื่อนเธอเสมอ...วันนี้ก็เช่นกัน

 

 

“สวัสดีครับ”เขาสวมกอดร่างเล็กจากทางด้านหลัง ก่อนจะพลิกตัวเธอให้หันมาทางเขาแล้วย่อตัวลงจูบบน

 

ท้องที่มีลูกน้อยของเขาและเธออยู่ ชายหนุ่มแนบหูฟังลูกน้อยที่ดิ้นตอบก่อนจะลูบมือเบาๆบนหน้าท้องโย้

 

 

“ลมเริ่มแรงแล้ว เข้าห้องเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย”เธอเดินตามชายหนุ่มที่ประคองเข้ามาในห้องอย่าง

 

ทะนุถนอม เขานั้นขี้หวงและห่วงอย่างกับอะไรดี มีครั้งหนึ่งตอนที่พาเธอไปตรวจครรภ์ คุณหมอแนะนำให้

 

ทานอาหารประเภทโปรตีน ซึ่งคุณพ่อมือใหม่ก็ปฏิบัติตามทุกอย่าง ติดตรงที่มันจะดีเกินไป ช่วงนั้นเธอเลย

 

ได้ทานเนื้อ นม ไข่ ไปพักใหญ่ๆ จนเมื่อเริ่มขัดใจเธอเริ่มแผลงฤทธิ์จนเขานั้นยอมตามใจ จนต้องเข้า

 

โรงพยาบาลในช่วงเดือนที่สี่ เพราะทานของเปรี้ยวมากเกินไปทั้งๆที่ท้องยังว่าง  เลยโดนคนเผด็จการจัดสรร

 

อาหารในแต่ละมื้อโดยไม่มีข้อแม้ไปโดยปริยาย...ยิ่งรู้ว่าได้ลูกสาว ก็ประเคนหาภาพเด็กน่ารักๆมาให้เธอดู

 

เป็นพันๆภาพ บอกว่าเดี๋ยวลูกไม่น่ารัก เปิดเพลงคลาสสิกให้ฟังก่อนนอน บอกว่าเดี๋ยวลูกจะไม่ฉลาด แถม

 

เจ้าตัวยังหาชื่อลูกไว้เรียบร้อย เพียงตะวัน จิระคุณ 

 

 

ลูกน้อยที่เป็นดั่งแสงสาดส่องให้ชีวิตของเขาและเธอไม่มืดมนอีกต่อไป เป็นดั่งแสงนำทางทำให้ชีวิตของเธอ

 

และเขามีความหมาย เป็นเพียงตะวันตัวน้อยๆให้ชีวิตของเขาและเธอ

 

 

“อาบน้ำรึยังเรา”

 

 

“อาบแล้วค่ะ พี่ป๊อปไปอาบเถอะค่ะ ลูกหิวแย่แล้ว”เธอลูบท้องที่ลูกน้อยดิ้นประท้วง เขาพยักหน้าก่อนจะรีบ

 

วิ่งเข้าห้องน้ำไป แค่บอกว่าลูกเถอะ...เขาทำทุกอย่างหละ

 

 

รอเพียงห้านาทีเขาก็ออกมาจากห้องน้ำ

 

 

“อาบน้ำหรือว่าวิ่งผ่านน้ำคะนั่น”

 

 

“อะไรก็ได้ครับ ไปเถอะลูกหิวแล้ว”เขาโอบเอวเธอทำท่าว่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่เธอยื้อไว้ก่อน

 

 

“น้ำยังหยดจากผมติ๋งๆอยู่เลย เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกค่ะ มา...ฟางเช็ดให้”เขาพยักหน้าก่อนจะเดินไปหยิบ

 

ผ้าขนหนูส่งให้เธอ แล้วทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหันหน้าเข้าหาเตียง เธอนั่งลงบนเตียง ก่อนจะเช็ดผมของเขา

 

ระหว่างนั้นคุณพ่อมือใหม่ก็ไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ แนบหูฟังเจ้าตัวเล็กดิ้นบ้างหละ       

 

คุยกับลูกบ้างหละ คุยอย่างกับเป็นเพื่อนวัยเดียวกันงั้นแหละ ให้เดาว่าคืนนี้เธอคงได้ฟังนิทานจากเขาอีกแน่

 

เขาบอกว่าฝึกเล่าไว้ ลูกจะได้ไม่เบื่อ ดีนะที่ยังไม่ไปหาโรงเรียนอนุบาลไว้รอท่า

 

 

“เสร็จแล้วค่ะ”เขาผุดลุกขึ้น ก่อนจะประคองพาเธอไปข้างล่าง โต๊ะอาหารถูกจัดด้วยอาหารหลากหลายชนิด

 

อย่างเช่นทุกวัน เธอนั่งลงก่อนจะหยิบผลไม้เปรี้ยวขึ้นทาน อันที่จริงเธอไม่ได้แพ้ท้องแล้วนะ แต่ตอนแพ้มัน

 

คงติดเป็นนิสัยของเธอแล้วละมั้ง แต่ก็ปล่อยแทบไม่ทันเมื่อมือใหญ่ตบเข้าที่มือของเธอก่อนจะเลื่อนจาน

 

ผลไม้ให้ห่างจากเธอมากที่สุด

 

 

“ทานข้าวก่อนครับ”ชายหนุ่มบ่นคนตัวเล็กที่ทำหน้ามู่ทู่ ก่อนจะเขี่ยข้าวในจานไปมาอย่างหน่ายๆ

 

 

“มันไม่อร่อยหรอครับ  วันนี้พี่ไม่ได้เข้าครัวทำเอง แต่พี่อุตส่าห์แวะซื้อที่ร้านโปรดของเรามาให้เลยนะ”เขา

 

โยกศีรษะสวยได้รูปของภรรยาตัวน้อยเบาๆ เมื่อเจ้าตัวเริ่มงอแงไม่ยอมทานข้าว

 

 

“ฟางไม่รู้ ไม่ค่อยหิวเลย”

 

 

“ไม่หิวก็ต้องทาน ลูกหิวจะแย่แล้ว เรานี้โตจนเป็นแม่คนแล้ว ยังจะรั้นเป็นเด็กๆไปได้”ไม่รู้ว่าเขาไปพูดอะไร

 

สะกิดใจเธอ คนตัวเล็กจึงลุกจากโต๊ะอาหารไปเสียดื้อๆ เขารีบตามไปประคองเธอไว้ เพราะขนาดท้องที่เริ่ม

 

ใหญ่ทำให้เธอทำอะไรๆได้ลำบากกว่าเดิม เธอหยุดลงที่ระเบียงหน้าบ้าน ยืนเกาะราวระเบียงรับลมทะเล

 

อย่างที่เธอทำอยู่ประจำ

 

 

“อะไรๆคงจะดีกว่านี้ ถ้าฟางไม่ใจแตก ท้องตั้งแต่อายุยังน้อยอย่างนี้ งานที่บริษัทของพี่ป๊อปคงจะไม่วุ่นวาย

 

เหมือนอย่างตอนนี้ ครอบครัวก็ไม่ต้องคอยห่วงฟาง และเราก็คงไม่ต้องมาอยู่แบบหลบๆซ่อนๆแบบนี้ ลูก

 

ของฟางจะได้ปลอดภัย ฟางจะได้ไม่ต้องมาคอยห่วงหน้าพะวงหลังแบบนี้อีก”นี่สินะที่เขาไม่เคยรู้เลย...

 

น้ำตาของหญิงสาวนั้นไหลรินราวกับเขื่อนแตก ยิ่งเขาเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็อดโทษตัวเองไม่ได้ เพราะเขาทำ

 

ให้เธอต้องเป็นแบบนี้ ต้นเหตุทั้งหมดก็คือเขาคนเดียวเท่านั้น

 

 

“ฟางไม่ได้ใจแตกหรอกนะ พี่ต่างหากที่ทำให้ฟางต้องเป็นแบบนี้ ถ้าคืนนั้นพี่ไม่ทำแบบนั้น เราทั้งสองคนก็

 

คงไม่ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ถ้าพี่เลือกที่จะยอมรับหัวใจตัวเองตั้งแต่แรก ทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้ ถ้า

 

พี่ไม่เอาพิมมาเป็นตัวแทนของฟาง ทุกอย่างก็คงไม่เป็นอย่างทุกวันนี้...พี่ขอโทษ”เขาพูดพร้อมกับพลิกร่าง

 

เล็กให้หันหน้ามาหาเขา เขาเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าแสนหวานที่เขาหลงใหล ครอบครองเรียวปากแสน

 

หวานและประโลมมอบจูบที่อ่อนหวานให้กับเธอ อาจเป็นเพราะเขาและเธอต่างห่างหายไปจากเรื่องบน

 

เตียงไปนาน แล้วอีกอย่างเขาก็เป็นผู้ชาย ห่างหายจากเรื่องพรรค์นี้ไปนาน ทำให้อารมณ์จากรสจูบที่แสน

 

อ่อนหวานกลายเป็นเร่าร้อน มือหนาเอื้อมบีบเคล้นคลึงอกอวบของหญิงสาวอย่างหลงใหล ใบหน้าเลื่อนลง

 

ซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นที่เขาเฝ้าขบเม้มแสดงความเป็นเจ้าของเธออยู่เช้าค่ำ

 

 

“พี่ป๊อป อย่า...ฟางกลัวแล้ว”เมื่อคนตัวเล็กยกมือไหว้เสียท่วมหัว สะบัดศีรษะอย่างบ้าคลั่ง นั่นทำให้เขารู้ทัน

 

ที เพราะเขาที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น...วันที่เขาเกือบเสียลูกไป เขาก็ไม่กล้าแตะเนื้อต้อง

 

ตัวเธออีก จะมีก็แต่หาเศษหาเลยกับเธอบ้าง แต่ก็ไม่ได้ล่วงเกินเธอ เพราะกลัวเหลือเกินว่าจะเผลอรุนแรง

 

กับเธอ และคงไม่มีประโยชน์อะไรอีกเมื่อหญิงสาวหวาดกลัวการร่วมรักฝังจิตฝังใจ

 

 

“ฟาง...”เขาโอบกอดร่างเล็กของภรรยาแนบอก

 

 

“ฮึก ฟางขอโทษ ฟางทำให้พี่ป๊อปต้องคิดมากอีกแล้ว”เธอพูดอู้อี้กับอกแกร่งของเขา

 

 

“เปล่าหรอกคนดี...ไปทานข้าวต่อเถอะครับ ลูกพี่หิวแล้ว”ว่าแล้วเขาก็จัดแจงจูงมือคนตัวเล็กมาที่โต๊ะอาหาร

 

ตามเดิมก่อนจะบังคับให้เธอทานโน้นทานนี้ จนเจ้าตัวบอกว่าอิ่มเขาถึงยอม

 

 

                        สายตาคมมองไปยังภรรยาที่อุ้มท้องลูกน้อย หลายเดือนมานี้เธอมักจะเงียบผิดปกติ ทั้งๆที่

 

ปกติแล้วเจ้าตัวมักจะมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย หากดีก็ดีจนใจหาย หากจะร้ายล่ะก็ร้ายจนน่า

 

กลัวเลยทีเดียว ว่าแล้วเขาก็อยากจะกอดร่างท้วมๆนั้นเสียที มีโอกาสไหนบ้างล่ะกอดคนเดียวแต่อบอุ่นไป

 

ทั้งสองคน

 

 

“หอมจังเลย...เดี๋ยวทานยานะคับ”เขาสวมกอดคนตัวเล็กก่อนจะก้มลงสูดความหอมของแก้มนวลที่เขาหอม

 

มันอยู่ทุกวัน แต่ไม่ยักจะเบื่อมันลงซะที

 

 

“ค่ะ พี่ป๊อปคะ”

 

 

“หืม?”เขาเลิกคิ้วถามภรรยาที่ช่วงนี้เธอมักจะขี้สงสัยอยู่ร่ำไป

 

 

“ถ้าพิมหาเราเจอ แล้วเราจะหนีไปที่ไหนอีกดีล่ะคะ”น้ำเสียงของเจ้าตัวนั้นดูไม่สดใสเลยสักนิด ตรงกันข้าม

 

กลับแสดงออกถึงความวิตกและหวาดระแวง ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดเหมือนเธอ แต่สำหรับเขาแล้ว คงจะไม่มีทาง

 

ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแน่ หากพิมประภาตามมาพบจริงๆเขาก็จะเคลียร์ให้มันจบๆไป จะได้ไม่

 

ต้องมีเรื่องให้ค้างคาใจกันอีก และต่อให้พิมมาเจอเขา...แต่ในสภาพนี้เขารู้ดีว่าหล่อนคงไม่อยากได้เขาไป

 

ครอบครองอีกแล้ว ในเมื่อเขามีทั้งลูกและเมียที่น่ารักอย่างนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..............................................................................................................................

มาแล้วววววว ถึงจะมาดึกไปหน่อย อิอิ ใกล้จบแล้วนะคะเรื่องนี้ ยังไงก็ขอบคุณนะที่ติดตามกันมาตลอด ถึงบอกว่า

จะจบแต่ไม่ได้หมายความว่าจะจบง่ายๆนะ