The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
OUM_PF
32) คืนหวาน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่32 คืนหวาน...
“เล่าให้พี่ฟังหน่อยได้มั้ย พี่ไม่เข้าใจ”เธอสะอื้นฮัก ก่อนจะเปิดปากเล่าเรื่อง
“เธอเข้ามาทำร้ายฟาง และเธอก็ยื่นข้อเสนอให้ฟางเลิกกับพี่ป๊อป ฟางตกลงไป แต่...อ๊ะ”คนตัวเล็กร้องอย่าง
ตกใจเมื่อชายหนุ่มบีบแขนของเธอเต็มแรง
“ทำไมต้องเลิกกับพี่ เราหาทางแก้ไขได้นี่”
“โอ้ย เจ็บนะ ฟางแค่บอกว่าจะเลิกแต่ไม่ได้หมายความว่าจะเลิกจริงๆซะหน่อย คนบ้า...”กำปั้นเล็กทุบลง
บนอกแกร่งของคนมุทะลุ
“เอ้า ก็พี่ไม่รู้ แล้วเราจะหนีไปไหนล่ะ”เขากดร่างเล็กให้แนบชิดกับอ้อมกอดยิ่งขึ้น
“อื้อ อึดอัดนะคะ...ก็ไปที่ไหนก็ได้ เอ ที่บ้านฟางมีบ้านพักตากอากาศอยู่ที่หัวหินนะคะ เราไปที่นั่นก็ได้นี่นา
มันอยู่ห่างจากตัวเมื่อพอควรคงไม่มีใครรู้หรอกค่ะ”ภรรยาตัวน้อยเอ่ยอย่างคนเจ้าแผนการ
“ครับ เอ ตอนนี้ลูกพ่อหิวรึยังนะ”เขาแนบหูกับหน้าท้องที่นูนน้อยๆ อย่างหยอกล้อกับลูกน้อย
“ยังหรอกค่ะ เพิ่งทานไปเมื่อตอนบ่ายนี้เอง”มือหนาโยกศีรษะคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว
“หิวแล้วครับ พี่รู้ลูกบอกพี่เมื่อกี้ แปบนะครับ”เขาลุกไปหยิบชามขึ้นแกะและเทข้าวต้มลงไป ก่อนจะนั่งลง
ข้างคนตัวเล็กแล้วเป่า ยื่นไปตรงหน้าภรรยาตัวน้อย แต่เธอกลับส่ายหน้าเสียดื้อๆ
“ฟางเบื่อแล้ว...ไม่เห็นอร่อยเลย ข้าวต้มเนี่ย”เธอเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะกอดอกจ้องหน้าเขาอย่างไม่
ยอมแพ้ เป็นสัญญาณว่ายังไงเธอจะไม่ยอมทานเด็ดขาด
“อร่อยไม่อร่อยเราก็ต้องกิน ตอนนี้เราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ มีลูกของพี่อยู่ด้วย...ในนี้”มือหนาลูบหน้าท้อง
โหนกนูนอย่างแผ่วเบา ส่งสัมผัสจากพ่อไปยังลูกน้อยในท้อง
“เจ้ากี้เจ้าการที่สุดเลย.... ทานก็ได้ค่ะ ส่งมาสิคะ”เธอยื่นมือมาแย่งชามข้าวต้มจากเขา
“ไม่ครับ เดี๋ยวสามีจะบริการภรรยาสุดที่รักเอง”คนตัวเล็กหน้าแดงเถือกเพราะคำพูดชวนคิดมากของเขา
เธอจดทะเบียนกับเขาเมื่อไรกัน เธอรับข้าวต้มที่เขาป้อนให้เข้าปากอย่างว่าง่าย จนหมดชามเขาถึงยอมเอา
มันไปเก็บก่อนจะขอตัวไปทำธุระส่วนตัว เธอก็นั่งดูละครหลังข่าวไป
“มาแล้ว นอนด้วยคนสิ”คำขอไม่จำเป็นต้องมีคำอนุญาต เขาขึ้นมานอนเบียดกับเธอทันที มือหนาโอบกอด
ร่างของเธอเข้าแนบกับอกแกร่ง ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้ตามลำคอขาว ก่อนคนตัวโตจะเงยขึ้นมาทันทีราว
กับโดนของร้อน
“คอเราไปโดนอะไรมา ทำไมมันถึงแดงเป็นวงรอบคออย่างนี้”ชายหนุ่มว่าพลางหมุนคอเธอไปมาราวกับ
ตุ๊กตา
“โดนพิมบีบคอน่ะค่ะ ไม่เป็นไรแล้วสบายมาก”คนตัวเล็กยิ้มแป้น แต่มันไม่ได้คลายความกังวลให้ชายหนุ่ม
เลยแม้แต่น้อย
“เจ็บมากรึเปล่าครับ ต่อไปพี่คงทิ้งเราไว้คนเดียวไม่ได้แล้ว อันตรายรอบตัวแบบนี้ ขอโทษนะครับ เพราะพี่
ดูแลเราไม่ดี ถ้าพี่มาช้ากว่านี้ ตอนนี้เราคงไม่ได้กอดกันแบบนี้อีกแล้ว”คนตัวเล็กส่ายหน้ากับอ้อมกอดของ
เขา ก่อนจะโอบลำแขนเล็กรอบเอวสอบของเขา
“ไม่ว่าฟางจะเป็นจะตายยังไง ฟางจะไม่ยอมปล่อยพี่ป๊อปไปจากฟางหรอก พี่ต้องอยู่กับฟางไปจนวันตาย
.......จำเอาไว้เลยนะ”เขายิ้มก่อนจะบีบจมูกรั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
“ยอมรับคำพิพากษาครับผม”ปลายจมูกโด่งเรียวกดลงบนแก้มนวลอย่างเอาแต่ใจ
“พอแล้ว ฟางอยากนอนแล้ว อยู่กับพี่ไม่เคยปลอดภัยเลย ฉวยโอกาสตลอด”เธอแลบลิ้นให้ ก่อนจะกดจมูก
รั้นลงบนแก้มของเขา แล้วผละออกจากอ้อมกอด ล้มตัวลงนอนหลับตาพริ้ม มือหนาลูบไล้ไปตามใบหน้า
สวยหวาน เธอไม่ได้มีดีแค่หน้าตา จิตใจของเธอก็สวยงามไม่แพ้กัน ถึงเธอจะดูร้ายกาจในสายตาของใครๆ
แต่สำหรับคนที่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับเธอแล้ว เขาเชื่อแน่ว่าทุกคนจะได้เห็นความอ่อนโยน อ่อนหวาน และ
อ่อนไหว ที่ซ่อนอยู่ภายใต้บุคลิกภายนอกที่ดูมาดมั่นและเข้มแข็งแน่นอน
“ฝันดีครับ”เขากดจูบลงบนริมฝีปากน่าจูบให้กับภรรยาตัวน้อย และหน้าท้องนูนให้กับลูกน้อยของเขา
แสงแดดสาดส่องผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ากระทบเปลือกตาที่ขยุบขยิบน้อยๆของ
ฟาง เธอขยี้ตาน้อยๆ ก่อนจะผุดลุกขึ้น แต่แรงที่รัดรอบตัวเธอไว้ทำให้เธอไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ต้องกลิ้งลง
นอนในอ้อมกอดของเขาอย่างเดิม
“ตื่นเถอะค่ะ เดี๋ยวพยาบาลมาเห็นเข้าจะดุเอา”เธอเขย่าแขนแกร่งของชายหนุ่มเพื่อเรียกให้เขาตื่นจากห้วง
นิทรา คนตัวโตครางในลำคออย่างขัดใจ
“พี่ป๊อป ตื่นเดี๋ยวนี้ ตื่นโว้ยตื่น”เธอยังคงเขย่าแขนของเขาอย่างบ้าคลั่ง จนในที่สุดชายหนุ่มก็ผุดลุกขึ้น
บิดขี้เกียจ ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วมองมาทางเธอ
“ฟางแค่ปลุกนะ”
“ปลุกบ้าอะไรของเรา ดูแขนพี่ซิ แดงหมดแล้วเนี่ย ยัยหมูอวกาศเอ๊ย”เขาก้าวลงจากเตียงแล้วเข้าห้องน้ำไป
คนตัวเล็กมองตามชายหนุ่มอย่างน้อยใจ แค่เธอปลุกเขาแค่นี้ ทำไมต้องโกรธขนาดนั้น แค่คิดน้ำตาก็รื้นที่
ดวงตากลมโตและพร้อมที่จะหล่นลงมาทุกเมื่อ...
ป๊อปปี้ที่เดินออกจากห้องน้ำมาก็ต้องตกใจ เมื่อภรรยาตัวน้อยนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่
เขาทิ้งทุกอย่างก่อนจะไปหาฟางที่ร้องไห้อย่างเป็นตาย
“ฟางเราเป็นอะไรไป เจ็บตรงไหนรึเปล่า บอกพี่สิ”เขาจับไหล่มนแล้วมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วย
หยาดน้ำตา เธอส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะบิดตัวหนีเขาไป
“ฮึก...ไม่เป็นไรค่ะ”คนตัวเล็กที่นั่งหันหลังให้พูดเท่านั้นก่อนจะร้องไห้ต่อไป
“โกรธอะไรพี่”เธอยังคงเงียบ มีเพียงเสียงสะอื้นที่ดังแผ่วๆเท่านั้นที่กระทบโสตประสาทของเขาตอนนี้ นาน
เท่านานกว่าเธอจะเอ่ยปากพูดออกมา
“ฮือ ฟางแค่ปลุกพี่ ทำไมต้องโกรธกันด้วย”และนั้นยิ่งทำให้เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกโล่งใจ
นึกว่าพิมประภาจะทำอะไรให้เธอไม่สบายใจอีก แต่ก็แปลกปกติเธอไม่ใช่คนอ่อนไหวแบบนี้ เรื่อง
เล็กๆน้อยๆแบบนี้เธอไม่เคยเก็บมาใส่ใจด้วยซ้ำไป ถึงว่าล่ะ ที่เธอไม่แพ้อาหาร แต่กลับเน้นหนักไปทาง
อารมณ์เสียมากกว่า
“พี่ไม่ได้โกรธเราซะหน่อย”เขาตะกรองกอดร่างเล็กจากด้านหลัง และสูดความหอมจากแก้มนวลอย่างหมั่น
เขี้ยว เวลาน้อยใจนี่น่ารักดีแฮะ
“จริงๆนะคะ”เธอหันมาทำตาลุกวาว เขาพยักหน้าก่อนจะกดจูบลงบนเรียวปากเล็กเพื่อยืนยัน
“เดี๋ยวพอหมอมาตรวจเสร็จ เราไปที่หัวหินกันเลยดีมั้ย”ตอนแรกเขาก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรมาก เมื่อฟังจาก
เรื่องที่เธอเล่า และยังคงลังเลที่จะพาเธอหนีไปที่หัวหิน แต่พอเมื่อคืนที่ได้เห็นรอยช้ำรอบคอของคนตัวเล็ก
ความลังเลก็หมดไป ตอนนี้ไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ขอแค่ลูกกับเมียของเขาปลอดภัยเป็นพอ
“ค่ะ”เป็นจังหวะเดียวกันที่แพทย์เจ้าของไข้ของฟางเข้ามาตรวจ เขาผละจากคนตัวเล็กแล้วออกมายืนดู
อย่างห่างๆ หมอตรวจอาการของฟางเสร็จก็หันมาพูดกับเขา
“คนไข้อาการดีขึ้นมากแล้วนะครับ ส่วนแผลฟกช้ำอีกสักสองสามวันก็คงหาย งั้นหมออนุญาตให้กลับบ้าน
ได้นะครับ แต่ผมอยากให้พวกคุณดูแลกันดีๆ อย่ารุนแรงมาก”เขาพยักหน้าก่อนชายวัยกลางคนจะเดิน
ออกไป คนตัวเล็กลนลานลงจากเตียง สะบัดข้อมือเล็กที่พยาบาลเพิ่งจะถอดสายน้ำเกลือออกให้
“เจ็บจะแย่”เธอบ่นอุบอิบ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาค้นกระเป๋าเสียระเนระนาด แล้วหยิบชุดของเธอที่เขาไปเอา
มาจากคอนโดเข้าห้องน้ำไป รอเพียงห้านาทีร่างเล็กก็ก้าวจากห้องงน้ำ เธอดูสดใสดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งจะ
ออกจากโรงพยาบาลแม้แต่น้อย ใบหน้าหวานที่ไร้เครื่องสำอาง แต่กลับดูสดใส แก้มนวลที่มีเลือดฝาด ริม
ฝีปากบางอิ่มที่แดงสดราวกับเคลือบลิปติกสีสวยไว้ ทำเอาเขาแทบลืมหายใจ ดูเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า
ทั้งๆที่อยู่กับเธอมาก็หลายปี แต่กลับหัวใจสั่นไหวทุกครั้งที่มองหน้าภรรยาตัวน้อย เธอเดินเข้ามาก่อนจะ
ฟาดมือเล็กบนต้นแขนของเขา
“คนนิสัยไม่ดี ตัวฟางช้ำไปหมดเลย ต่อไปนี้จะไม่นอนด้วยแล้ว”คนพูดก็หน้าแดงเรื่อไปกับประโยคของ
ตัวเอง ก็ไม่น่าแปลกหรอก แค่ไม่ก็วันรอยตีตราคงจะยังไม่หายไปไหนได้
“เขาไม่ได้เรียกว่าช้ำหรอกนะ เขาเรียกว่าแดงต่างหาก เอ แล้วมันอยู่ตรงไหนบ้างนะ ขอพี่ดูหน่อยสิ”เขาย่าง
กายเข้าหาร่างเล็กท่าทางเอาจริง เธอถอยร่นมือเล็กกุมสาบเสื้อเข้าหากัน สายตาคู่นั้นมองเขาอย่าง
หวาดกลัว ให้ตายสิ...ขนาดมีลูกมีเต้ากันไปแล้ว แต่คนตัวเล็กมิวายกลัวเรื่องบนเตียง และมันก็เป็น
ความผิดของเขาที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้
“ไปกันเถอะค่ะ ช้าไปจะไม่ทันการ”เขาพยักหน้าก่อนจะหิ้วกระเป๋าใบเล็กที่บรรจุสัมภาระตามร่างเล็กที่เดิน
นำหน้าไปก่อนแล้ว
รถคันสวยเคลื่อนตัวจากโรงพยาบาลไปยัง...หัวหิน ที่ๆครอบครัวของเขาและเธอจะเป็นสุข
.................................................................................................................................
MERRY CHRITMAS. มาอัพแล้วนะจ้ะ อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กันมาตลอดนะจ้ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
