The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
 
 
ตอนที่26 แฟนใหม่...ของฉัน
 
 
“ทำไมคุณไม่ตอบล่ะคะ”แก้วที่อึดอัดเกินกว่าจะทนไหว เมื่อชายหนุ่มอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบเธอเสียที
 
 
“แล้วคุณคิดว่าไง...ผมควรจะโกรธคุณดีรึเปล่า”เขาไม่ตอบ ไม่พอยังถามเธอกลับอีก
 
 
“ฉันถามคุณนะคะ ไม่ได้ให้คุณถามฉันกลับ”สาวร่างบางเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจเมื่อเขายังเงียบเช่นเดิม ก็เธอไม่รู้
 
นี่นา คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดไม่ใช่หรอ
 
 
“ฉันไม่รู้นี่คะ คุณอย่าโกรธฉันเลยนะ”เธอแก้ตัว เผื่อว่าเขาจะหายโกรธเธอลงบ้าง
 
 
“ผมคิดว่าคุณรู้...รู้ตั้งแต่ที่ผมอธิบายให้ฟัง...แต่คุณเลือกที่จะไม่เชื่อซะมากกว่า”เขาเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่
 
เหมือนวิศวะคนที่เธอเคยรู้จักสักนิดเลย
 
 
“คุณอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยนะคะ ลืมๆมันไปได้มั้ย”เธอเว้าวอนคนใจแข็งที่ไม่ยอมรับฟังอะรทั้งนั้น
 
 
“ถ้าคุณมองว่าศักดิ์ศรีของผมเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ ผมคิดว่าเราก็คงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกันอีกนั่งเงียบๆเถอะครับ
 
อีกสักสองชั่วโมงก็คงจะถึงกรุงเทพฯแล้วล่ะ”ไม่เคยมีคำพูดของชายคนไหนที่จะทำร้ายเธอได้เหมือนคำพูดของ
 
เขาเลย น้ำตาเจ้ากรรมพาลจะหยดลงมาเสียดื้อๆ แล้วมันก็หยดลงมาจนได้ ก้อนสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้กลับดัง
 
เล็ดลอดออกมาอย่างไม่น่าให้อภัย
 
 
เธอรู้สึกถึงความนิ่งของรถ เหมือนว่ามันจอดอยู่ไม่ได้วิ่งไปตามหนทางอย่างที่ควรจะเป็น สัมผัสอบอุ่นก่อตัวขึ้นใน
 
จิตใจ เมื่อเธอตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดของโทโมะ...เขากอดเธอ
 
 
“อย่าร้องเลยนะครับ ผมขอโทษ”น้ำเสียงนุ่มทุ้มกระซิบข้างใบหู มือหนาลูบผมสลวยอย่างปลอบโยน
 
 
“ฮึก ฉันไม่รู้...ยกโทษให้ฉันนะคะ”เธอพูดอู้อี้ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม
 
 
“ครับ ผมก็ขอโทษที่พูดอะไรไม่ได้นึกถึงใจคุณเลย”เธอพยักหน้ารับคำขอโทษกับอกแกร่งของเขา แล้วปล่อยโฮ
 
ออกมาอย่างไม่อายใคร ในเมื่อที่ที่นี้มีแต่เขาและเธอ
 
 
“เรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีมั้ย...มารู้จักกันใหม่...ต่อไปนี้ผมจะเป็นแฟนคนใหม่ของคุณ แล้วคุณเองก็เป็นแฟนคนใหม่
 
ของผม...ดีมั้ยครับ”เป็นอีกครั้งที่เธอเห็นด้วย เธอเองก็อยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้ บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่ใช่
 
สำหรับเธอก็เป็นได้
 
 
“หยุดร้องได้แล้ว คุณอยากไปไหนก่อนรึเปล่าหรือว่าจะกลับคอนโดเลย”เธอผละออกจากเขา
 
 
“ฉันอยากกลับไปพักผ่อนแล้วล่ะค่ะ”เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วออกรถเพื่อกลับเข้ากรุงเทพฯเมืองแห่งความวุ่นวาย ที่
 
ที่มีปัญหาใหญ่รอพวกเขาและเธอทั้งสี่อยู่....
 
 
............................................................................................................................................
 
 
“ฟางนอนได้แล้ว ดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้านะ”ป๊อปปี้เอ่ยกับคนตัวเล็กที่นั่งจ้องโทรทัศน์อย่านนับห้า
 
ชั่วโมง
 
 
“ฟางไม่เข้าใจ”เธอเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้เขาผุดลุกขึ้นมานั่งข้างๆแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
 
 
“ทำไมเฟย์ไม่กลับไปกับฟาง ทำไมคุณแม่ต้องให้ฟางไปอยู่ที่คอนโดด้วย..บ้านก็มี”เธอเอ่ยทั้งที่สายตายังจดจ้อง
 
จอสี่เหลี่ยมที่มีภาพเคลื่อนไหวไม่วางตา
 
 
“ก็พี่จะได้ไปแอบนอนด้วยไง”มือเล็กฟาดลงท่อนแขนของเขาอย่างแรง
 
 
“ทะลึ่ง ฟางจริงจังนะ”
 
 
“ก็บ้านมันอันตราย มีและยามกับแม่บ้าน แถมยังกว้างออกอย่างนั้น ส่วนคอนโดน่ะมีทั้งยาม ระบบรักษาความ
 
ปลอดภัยก็...ดี รู้มั้ย”เขาจิ้มปลายจมูกรั้นเบาๆหลังจากพูดจบ เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่ม
 
ผืนหนา
 
 
“พี่ป๊อปปิดไฟกับทีวีให้ด้วยนะ จะนอนแล้ว”เขาอยากจะเขกหัวเล็กๆนั่นจริงๆเลย ไอ้เรื่องหลอกใช้ล่ะเก่งนัก
 
 
เขาเดินไปปิดไฟและทีวีอย่างเสียมิได้ ก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอนข้างร่างนุ่มนิ่ม ดึงเธอเข้ามากอดไว้ แล้วตามร่าง
 
เล็กเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด.....
 
 
.........................................................................................................................................................
 
 
“เดินทางปลอดภัยนะลูก”คุณปวีณาเอ่ยกับบุตรสาวคนโตและว่าที่ลูกเขยอย่างห่วงใย เพราะหล่อนต้องอยู่เตรียม
 
จัดงานแต่งที่จะเกิดขึ้นอีกสองอาทิตย์ ส่วนลูกสาวและว่าที่ลูกเขยนั้นคงต้องไปๆมาๆ เพราะไปที่โน้นเพื่อดูชุดแต่ง
 
งาน และของชำร่วย ส่วนทางนี้ก็คงต้องกลับมาดูเรื่องสถานที่
 
 
“ไอ้ป๊อป ขับรถดีๆนะ ถ้าว่าที่ลูกสะใภ้พ่อเป็นอะไรไป แกตายแน่”คุณประวิทย์เอ่ยแกมหยอกแกมล้อ ก่อนสอง
 
หนุ่มสาวจะขับรถออกไป โดยมีเฟย์และเขื่อนโบกมือพร้อมกับยิ้มกว้างให้รั้งท้าย
 
 
ใช้เวลาเพียงสามชั่วโมงเท่านั้นสองหนุ่มสาวก็เดินทางมาถึงคอนโดมิเนียมหรูติดชายฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยากันแล้ว
 
หญิงสาวเดินเข้ามาภายในคอนโดโดยมีชายหนุ่มข้างกายคอยถือกระเป๋าเสื้อผ้าให้ ร่างเล็กชนเข้าให้กับร่างสูงของ
 
ชายหนุ่มปริศนาจนเกือบล้มก้นจ้ำเบ้าไปกับพื้น ดีที่ว่าหนุ่มปริศนาคนนั้นคว้าตัวไว้ทัน
 
 
“ขอโทษครับ ผมไม่ทันมอง”
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินไม่ดูเอง”
 
 
“เอ่อ เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”ชายหนุ่มปริศนาเอื้อมมือมาหมายจะจับข้อมือเล็ก แต่ป๊อปปี้กลับเข้ามาแทรก
 
 
“เมียผมคงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ไม่เจ็บเลย...”ป๊อปปี้กระชากร่างเล็กเข้าลิฟต์ไปโดยไม่หันมามองชายหนุ่ม
 
ปริศนาผู้นั้นอีกเลย
 
 
“เธอพลาดแล้ว...พิม”
 
................................................................................................................................
มาแล้วววว ขอโทษนะ เมื่อวานเข้าขีดเขียนไม่ได้เลยไม่ได้มาอัพ ให้เดาว่าบุคคลที่สามคือใคร?