The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
OUM_PF
25) ครั้งใหม่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่25 ครั้งใหม่
“โกรธ!!!!!!!!!!”ฟางตะโกนใส่หูของป๊อปปี้ที่รัดร่างเล็กของเธอไว้
“โธ่ฟาง ให้โอกาสไอ้โมะมันหน่อยเถอะนะ พี่รู้ว่ามันจริงใจกับแก้ว”ป๊อปปี้เขย่าร่างเล็กในวงแขนเบาๆเมื่อเจ้าตัวไม่
ยอมฟังอะไรเลย
“เขาไว้ใจได้ที่ไหน เห็นเงียบๆอย่างนั้นน่ะ”คางเล็กยื่นน้อยๆอย่างง้ำงอน
“เอ้า ก็เมื่อกี้ฟางยังฝากแก้วไว้กับไอ้โมะเลยนี่”เขาย้อน เมื่อคนตัวเล็กทำท่าจะเอาเรื่องเขา
“มันเป็นมารยาทนี่คะ จะให้ฟางบอกได้ยังไงว่าไม่อยากให้แก้วไปกับเขาเพราะไม่ไว้ใจเขาน่ะ ฮึ่ย!ไม่รู้เรื่องเลยพี่
ป๊อปเนี่ย”เธอทุบกำปั้นน้อยๆลงบนแผงอกของเขา อย่างเอาแต่ใจ
“นี่ พี่เจ็บนะ เดี๋ยวก็จูบซะเลยนิ”เธอเบี่ยงหน้าหลบพัลวัน เมื่อเขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ มือเล็กดันใบหน้าหล่อคมให้
ออกห่าง
“ฟะ ฟางอยากเก็บดอกบัว พรุ่งนี้วันพระ ฟางอยากเก็บให้คุณย่าท่านเอาไปวัด”ดวงตากลมโตมองเขาอย่างเว้าวอน
เขายอมปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนจะจูงข้อมือน้อยให้เดินตามไปที่คลองหลังบ้านเรือนไทยหลังงาม ที่มีดอก
บัวหลาหลายพันธุ์ขึ้นเต็มไปหมด ราวกับสวนดอกไม้ที่ตั้งอยู่บนผืนดินผืนใหญ่ หากแต่ดอกบัวเบื้องหน้านั้นอยู่ในน้ำ
หาใช่ผืนดินอย่างที่คิด เขาก้าวลงเรือพายที่มัดติดไว้กับท่า ก่อนจะยื่นมาให้คนตัวเล็กจับแล้วก้าวลงเรือ มือหนา
เอื้อมปลดเชือกที่ผูกเรือและจับไม้พายแล้วพายไปตามดงดอกบัวที่แข่งกันออกดอก บ้างก็บาน บ้างก็ยังตูมอยู่
หญิงสาวเอื้อมมือเก็บดอกบัวอย่างเพลิดเพลิน มือเล็กไล้ปาดเหงื่อออกจากใบหน้าของเขา
“ไม่น่าออกมาตอนนี้เลย แดดแรงชะมัด”เธอบ่นอุบอิบ ก่อนจะเอื้อมมือเก็บดอกบัวเพิ่ม
“พอแล้วมั้งครับฟาง จะเอาไปขายหรือไง”เธอหันมามองกองดอกบัวที่แทบจะล้นเรือ
“อ๊ะ เก็บซะเพลินเลย พอแล้วก็ได้ค่ะ พี่ป๊อปคงเหนื่อย เข้าฝั่งเถอะค่ะ”เธอเอ่ยเสียงใส เขาพยักหน้ารับ เพราะ
แดดเริ่มแรงขึ้นมาอีกแล้ว ผิวใสๆของเธอคงได้ไหม้แดงเป็นปื้นแน่
เรือพายเคลื่อนเข้าฝั่ง ป๊อปปี้ผูกเชือกเพื่อยึดเรือเอาไว้ที่ท่า มือหนาเอื้อมจับข้อมือเล็กเพื่อช่วยพยุงเธอ ก่อนจะ
เก็บดอกบัวที่กองไว้ที่เรือมาถือไว้แล้วจูงมือเธอเข้าบ้าน
“ร้อนจังเลย”มือเล็กโบกไปมาเพื่อพัดสายลมให้เข้าหน้า เขายื่นดอกบัวกลุ่มใหญ่ให้ป้าแจ่มเพื่อเอไปแช่น้ำไว้
ดอกบัวจะได้ไม่ช้ำ
“ดีจังเลยค่ะที่คุณหนูฟางกับคุณป๊อปเก็บมาให้ คุณท่านชอบพายเรือไปเก็บเองอยู่เรื่อย จะให้คนอื่นไปเก็บให้ก็ไม่
ยอม อิฉันก็กลัวว่าจะเป็นลมล้มพับไป”คนรับใช้เก่าแก่นั้นร่ายยาวก่อนจะโคลงศีรษะประกอบ
“จริงหรอคะ งั้นฟางจะช่วยขอร้องคุณย่าให้นะคะ”
“ดีค่ะ ใครพูดท่านก็ไม่ยอมฟัง”นางรีบพยักหน้าเห็นด้วย
“ครับ งั้นเอาดอกบัวไปแช่น้ำเถอะครับเดี๋ยวจะช้ำ”
“ค่า”นางพูดก่อนจะถือเอาช่อดอกบัวเดินเข้าห้องครัวไป
เขามองร่างเล็กที่ก้มหน้าก้มตาเกามือตัวเองอย่างเป็นตาย
“เป็นอะไร”เขาชักข้อมือเล็กมาดู เมื่อดูที่มือเล็กก็เจอเข้ากับผื่นแดงที่ขึ้นเต็มสองฝ่ามือเล็ก
“คันมืออ่ะ พี่ป๊อปปล่อยนะฟางจะเกา”เธอดึงมือกลับไปอย่างดื้อดึง แต่เขาไม่ยอมปล่อย
“ไปล้างสิเกาอยู่ได้ ยัยหมูอวกาศเอ้ย”เขาดึงคนตัวเล็กไปที่ห้องครัว เปิดก๊อกน้ำล้างมือเล็กที่ตอนนี้มีผื่นแดงขึ้น
เต็มไปหมด เขาฟอกสบู่ที่มือเล็กซ้ำไปซ้ำมาก่อนจะล้างมันออก แล้วพาเธอไปนั่งที่ห้องรับแขก
“รอเดี๋ยวนะ พี่ไปเอากล่องยาก่อน”เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหยิบกล่องยาที่ห้องครัว แล้วจ้ำอ้าวเดินมาหาคนตัวเล็กที่นั่ง
เกามือแกร็กๆอยู่ เขาค้นยาทาแก้แพ้ในกล่องยาแล้วหยิบออกมา
“ทายาเร็ว เกาขนาดนั้นเดี๋ยวหนังมันก็ได้หลุดออกมาหรอก”เขาดึงมือเล็กมากุมไว้ แล้วบรรจงแตะยาบนฝ่ามือน้อย
อย่างทะนุถนอม
“ทายาอย่างนี้ฟางก็เกาไม่ได้แล้วสิ”เธอพยายามดึงข้อมือกลับ แต่มีหรือแรงเท่ามดอย่างนั้นจะสู้แรงช้างอย่างเขา
ได้
“ปล่อยนะ ฟางจะเกา”เธอตีรัวๆที่มือเขา ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่พอใจ
“นี่!อยู่เฉยๆสิ”เขาเอ็ดเล็กน้อยเมื่อเจ้าตัวนั้นดื้ออย่างกับเด็กอนุบาล
“ไม่กลัวหรอก ไม่ต้องมาเอ็ดใส่เลยนะ”
“ดื้ออย่างกับเด็กอนุบาล ซนอย่างกับลิง แน่ใจหรอว่าจะทนพี่ได้ เราน่ะมันอย่างกับเด็ก ถ้าวันไหนพี่ขัดใจขึ้นมาไม่
ร้องไห้จ้าเลยรึไง”
“ทนได้สิ ทนอย่างที่ทนมาตลอด7ปี น่ะง่ายนิดเดียว แค่ความเย็นชา”เธอเบ้ปาก
“ย้อนหรอ เดี๋ยวเถอะ”เขาบีบที่ปลายจมูกรั้นแล้วโยกไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
“เปล่าซะหน่อย...ฟางถามหน่อยได้มั้ย”เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัยว่าเธอจะถามอะไรเขา
“ทำไมพี่เลือกที่จะคบคุณพิมคะ? พี่รักเธอรึเปล่า”ฝ่าหญิงสาวเองก็โล่งใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อคำถามที่
ค้างคาตลอดมาได้ถูกปลดปล่อยไป ที่เหลือก็แค่รอคำตอบจากเขาเท่านั้น
มือหนาชะงัก ก่อนจะสบตาร่างเล็ก ที่ดวงตาคู่สวยเริ่มจะปริ่มน้ำตา
“ไม่รู้สิ พี่ชอบอะไรหลายๆอย่างในตัวเธอนะ เธอเข้มแข็งหาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว”เขาตอบไปตามความจริง
เพราะนับต่อจากนี้ไปเขาจะไม่มีทางโกหกฟางอีกแล้ว ทุกๆเรื่องของเขาและเธอมันจะเป็นเรื่องของกันและกัน ไม่
ใช่ของเขาหรือของเธอ
“งั้นสินะคะ...ไม่เหมือนฟางเลย ฟางเหมือนเด็กอย่างที่พี่ป๊อปว่าจริงๆ”เธอก้มหน้าก้มตา ปล่อยน้ำตาให้หยดลง
อย่างห้ามไม่อยู่
“โธ่ฟาง ถึงยังไงผู้หญิงที่พี่รักก็คือฟางนะ”ฟางเงยหน้าขึ้นสบตาป๊อปปี้ เขากำลังทำให้เธอไม่มั่นใจเข้าไปทุกที
เธอยังจะเชื่อได้จริงๆหรือเปล่านะ
“ฟางไม่มีอะไรดีเลย ถ้าพี่ป๊อปรักฟางจริงๆแล้วทำไมต้องห้ามใจตัวเอง ทำไมต้องไปคบกับคนอื่นให้ฟางเสียใจ
ทำไมต้องเย็นชากับฟาง ทำไมไม่อ่อนโยนกับฟาง ทำไมต้องทำร้ายฟางด้วย ฮือ ฮึก”เธอพูดเสียงปนสะอื้น ณ
ตอนนี้คำถามที่กดเอาไว้นับแต่วันที่เขาบอกรักเธอหลั่งไหลออกมาพรั่งพรู
“พี่ไม่รู้...รู้แค่ว่าไม่อยากให้ฟางรักพี่”เขาตอบของเขาทำเอาเธอสะอึก
“แต่พี่ป๊อปกลับผูกมัดฟางไว้ด้วยความสัมพันธ์เพียงข้ามคืน ความสัมพันธ์ที่เกิดจากความใคร่ ไม่ใช่รัก”
“ฟาง พี่ไม่ได้เห็นเราเป็นที่ระบายอารมณ์นะ...”เธอคงทนไม่ไหวอีกต่อไปหากต้องฟังคำพูดของเขาไปนานกว่านี้
เพราะแค่นี้เธอก็รู้สึกสมเพชตัวเองจะแย่แล้ว เธอเลือกที่จะชิงพูดออกมาก่อน
“ต่อไปนี้เรามารู้จักกันใหม่นะคะ ทำเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน เรามาทำความรู้จักกันใหม่”เธอเลือกหนทางที่ดีที่สุด
หากต้องแต่งงานกันจริงๆเธอต้องรู้จักเขาให้ดีกว่านี้ เก็บความทรงจำที่ดี ที่ไม่เหมือนแต่ก่อน
“ครับผม ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ว่าที่ภรรยา”เรียวปากสีสดอย่างคนสุขภาพดี กดลงบนหน้าผากมนของคนตัวเล็ก
อย่างทะนุถนอม
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ...เอ่อ”เธออึกอัก เธอเป็นผู้หญิงนะจะให้พูดอย่างนั้นมันก็ดูจะแปลกๆไปหน่อย
“ว่าที่สามีครับ”เขาเติมให้ ก่อนจะจิ้มนิ้วที่เรียวปากของเขาเป็นเชิงบอกว่าให้เธอจุมพิตตรงนั้น เธอเลื่อนหน้าเข้าไป
ใกล้ ใกล้...จูบลงบนปลายคางบึกบึนแทน
“โธ่ ฟาง”เขาครางอย่างขัดใจ ก่อนจะยื่นหน้ามาแตะริมฝีปากของเธออย่างเร็วๆ แล้วยิ้มกริ่ม
“นิสัยไม่ดี ฉวยโอกาสอย่างนี้ได้ยังไง”เธอผลักเขาออก เมื่อเห็นใบหล่อเหลายิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะ
“ได้สิ มา มาทายาก่อนครับ”เขาดึงข้อมือเล็กมาทายาให้เสร็จก่อนจะให้ทานยาแก้แพ้ แล้วนำกล่องยาไปเก็บ
แล้วกลับมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆเธอ
“พี่ป๊อปคะ”
“มีอะไรอีกล่ะ ฮืม”เขาถามร่างเล็กที่หันหน้ามามองเขาอย่างกระตือรือร้นที่จะถามบางสิ่งบางอย่าง
“ถ้าเราจะแต่งงานกันอีกสองอาทิตย์ งั้นฟางก็ยังเรียนไม่จบน่ะสิ”
“อืม แต่อีกแค่สองอาทิตย์ต่อจากนั้นฟางก็จบแล้วนี่”เขาจำได้รางๆว่ามารดาบอกเขาว่าอย่างนั้น
“พี่ป๊อปอยู่ที่นี่จะนอกใจฟางรึเปล่า”คนตัวเล็กขบเขี้ยวเคี้ยวฟันถาม นี่ขนาดยังไม่ได้แต่งยังดุขนาดนี้ แล้วอย่างนี้
เขาจะไปไหนรอดกัน
“ใครว่า พี่จะบินไปพร้อมฟาง ถือโอกาสไปฮันนีมูนไง กลับมามีลูกทันใช้”คนตัวเล็กฟาดต้นแขนของเขาดังเพี๊ยะ
“ทะลึ่ง”ชายหนุ่มและหญิงสาวหัวเราะกันอย่างมีความสุข หากการเริ่มต้นรู้จักกันใหม่ครั้งนี้สร้างความทรงจำที่ดี
สำหรับเขาและเธอ มันก็เป็นการสร้างอุปสรรคครั้งใหม่เฉกเช่นเดียวกัน
..................................................................................................................................
มาแล้วววววววววว ตอนนี้ปั่นอยู่ กลัวว่าจะไม่ทันเหลือเกิน เหนื่อยเป็นบ้าเลย แต่ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะจ้ะ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
