The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่22 อะไรวะเนี่ย 
 
 
ร่างสูงที่นอนกระสับกระส่าย ก็เขาไม่เคยนอนเช้าขนาดนี้นี่... ถึงหลับตาครั้งใด ภาพของหญิงสาวข้างห้องก็ผุด
 
ขึ้นมาทุกที...อย่างนี้รึเปล่านะที่เขาเรียกว่า...รักแรกพบ
 
 
“อะไรวะเนี่ย ไอ้โมะ วู้”เขาสบถเมื่อเขาคิดอะไรน้ำเน่าอย่างนั้น นี่มันเป็นความคิดที่สงวนลิขสิทธิ์เฉพาะผู้หญิง
 
ผู้ชายอย่างเขาไม่มีสิทธิ์...งมงาย
 
 
เขากำลังเดินไปคว้ารีโมทเพื่อจะเปิดดูโทรทัศน์ แต่เสียงบางสิ่งบางอย่างที่ตกกระทบพื้นอย่างแรงนั้นดึงความ
 
สนใจของเขาไปแทนที่
 
 
“แก้ว!!”คิดได้อย่างนั้น เขาก็รีบสาวเท้าไปหน้าห้องนอนของหญิงสาวทันที กระชากประตูไม้บานใหญ่ให้เปิด
 
ออกโดยไม่คำนึงถึงคำว่ามารยาททั้งนั้น สภาพของเธอทำให้เขาตกใจ ร่างบางนอนสลบไศลอยู่บนพื้นห้อง
 
....และเลือด!!!!
 
 
“แก้ว!!!”เขาตรงไปอุ้มเธอแล้ววิ่งลงไปที่รถทันที แต่ระหว่างทางคู่หมั้นของป๊อปปี้ทักเขาเมื่อเห็นสีหน้าตกอก
 
ตกใจของเขา
 
 
 
 
“แก้วเป็นอะไรคะ”
 
 
“เอ่อ ผมก็ไม่รู้แต่ผมเห็นเธอนอนจมกองเลือดอยู่ข้างบนห้องน่ะครับ”เขามองหญิงสาวที่นิ่งเงียบไปเพียงครู่ก่อน
 
จะหัวเราะออกมา
 
 
“แก้วไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่เป็นโรคของผู้หญิง”โรคของผู้หญิง อะไรวะ เขางุนงง ก่อนฟางจะเอ่ยกับเขา
 
 
“พาเธอไปนอนข้างบนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะดูแลเธอเอง”เขาพยักหน้า แล้วพาร่างบางในอ้อมแขนวางลงบนเตียง
 
ผู้หญิงคงจะรู้กันล่ะมั้ง เพราะเขาเห็นว่าฟางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ได้ร้อนรนอะไร ก็คงไม่ใช่เรื่องหนักหนา
 
สาหัสอะไรนัก
 
 
“คุณออกไปรอข้างนอกก่อนนะคะ”
 
 
“ครับ”เขาก้าวเท้าออกจากห้องนอนของสาวร่างบาง เป็นอะไรวะ โรคของผู้หญิง
 
 
“เฮ้ย!”เขาอุทานอย่างตกใจ พร้อมกับสันชาติญาณบอกให้เขาปล่อยหมัดเข้าให้ตรงใบหน้าของผู้มาเยือน
 
 
บุคคลปริศนาร้องโอดโอย ก่อนจะโบกเข้าให้ที่ศีรษะทุยของเขา
 
 
“ไอ้เชี่ยโมะ กูเจ็บนะเว้ย”เมื่อเห็นใบหน้าของบุคคลปริศนาชัดๆ ก็ทำเอาเขาแทบช็อค เขาชกเพื่อนตัวเองว่ะ
 
ฮ่าๆ
 
 
“เห้ย ขอโทษๆ”เขามองไอ้เพื่อนรักที่ยกมือขึ้นเลือดเลือดตรงมุมปาก พลางเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
 
 
“ถ้าหน้ากูหายไม่ทันงานแต่งมึงตายแน่ไอ้โมะ”ป๊อปปี้ชี้หน้าเขาอย่างคาดโทษ
 
 
“เออๆ แล้วนี่มึงออกมาทำไม”
 
 
“ฟางหาย”
 
 
“อ้อ เธอดูแลแก้วอยู่น่ะ”
 
 
“แก้วเป็นไรวะ”
 
 
“ไม่รู้แต่ฟางบอกว่าเป็นโรคของผู้หญิง กูก็ไม่รู้ว่าโรคอะไร”เขาเอ่ยอย่างเซ็งๆ
 
 
“อ้อ เออแล้วมึงจะกลับเมื่อไร”
 
 
“คงจะพรุ่งนี้ แล้วมึงอ่ะ”
 
 
“ว่าจะพาฟางเที่ยวก่อน แล้วค่อยกลับ”เขาตอบก่อนหันหน้าไปทางประตูที่เปิดออกพร้อมๆกับร่างเล็กของ
 
 
ว่าที่ภรรยา
 
 
“เห้ย!!!เดี๋ยวๆนะ มึงรู้จักแก้วได้ยังไง”เหมือนว่ามันเพิ่งจะนึกได้เลยถามเขากลับด้วยท่าทางที่ตกอกตกใจราวกับ
 
โลกจะแตกของมัน
 
 
“แฟน”เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ แต่กลับเป็นป๊อปปี้ที่ใส่ใจมัน...ใส่ใจมากด้วย!!!
 
 
“เห้ย เรื่องมันเป็นมายังไงวะ กูงงไปหมดแล้ว”มันยกมือขึ้นเกาหัวแกร็กๆ
 
 
ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไร เสียงประตูห้องที่เปิดก็เรียกความสนใจไปที่นั่นแทน
 
 
“เอ่อ เดี๋ยวคืนนี้ฟางจะนอนเฝ้าแก้วเองค่ะ กลับไปพักผ่อนเถอะ”เขาพยักหน้ารับในขณะที่ไอ้เพื่อนตัววดี เข้าไป
 
กอดคู่หมั้นสาว ก่อนจะพูดจาออดอ้อน
 
 
“ฟางดูนี่สิครับ ไอ้โมะมันต่อยพี่ เจ็บมากเลย ไปดูแลพี่ดีกว่านะ ให้ไอ้โมะมันอยู่เฝ้าคุณแก้วก็ได้”ป๊อปปี้ลงทุน
 
อ้อนคนตัวเล็กสุดฤทธิ์
 
 
“เจ็บมากรึเปล่าคะ”เธอเอื้อมมือมาแตะแผลที่มุมปากของเขา
 
 
“เจ็บมากเลยครับ เลือดซิบเลย”เขากุมมือเล็กขึ้นมา แล้วส่งสายตาอย่างออดอ้อน
 
 
“แต่คุณแก้วเธอเป็นผู้หญิงนะคะ มันคงไม่เหมาะ”เออว่ะ ถ้าเกิดมันทำอะไรน้องของเขาขึ้นมาจะทำยังไง
 
 
“ไม่เป็นไรครับ ฟางไปดูแลไอ้ลูกแหย่นี้เถอะ ผมเห็นโซฟาอยู่ในห้องเดี๋ยวผมจะนอนตรงนั้นเองครับ”โทโมะเอ่ย
 
อย่างหนักแน่น รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะนั่นก็ทำให้เขาเบาใจได้ในระดับหนึ่ง
 
 
“เอ่อ พี่ป๊อป ฟางว่าอย่าไปรบกวนพี่โมะดีกว่าค่ะ พี่กลับไปที่ห้องก่อนนะคะเดี๋ยวฟางจะตามไป”ใจร้ายชะมัดเลย
 
นี่ขนาดเขาเจ็บอยู่นะเนี่ย
 
 
“ไม่ ไม่กลับ ไอ้โมะฝากด้วยล่ะ กูไปก่อนนะ”เขาพูดกับโทโมะ แล้วหมุนตัวกลับมาช้อนอุ้มคนตัวเล็กอย่างรวด
 
เร็ว ย่างสามขุมเดินเข้าห้องนอนของฟางอย่างร้อนรน...
 
 
โทโมะโคลงศีรษะให้กับป๊อปปี้เบาๆ หวงซะขนาดนี้ เขาไม่รู้หรอกว่าระหว่างป๊อปปี้และคู่หมั้นของมันนั้นความ
 
สัมพันธ์จะคืบหน้าไปแค่ไหน แต่เมื่อกี้ถ้าเขาหูไม่ฝาดไป มันบอกว่ามันกำลังจะแต่งงานกับฟาง
 
 
เขาได้แต่เพียงอธิษฐานว่าความรักของทั้งสองจะมั่นคงพอที่จะผ่านปัญหาและอุปสรรคมากมายที่รออยู่เบื้องหน้า
 
ได้...ก็เท่านั้น เขาคิดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของแก้ว ที่ตอนนี้เจ้าตัวคงจะหลับสนิทอย่างเป็นตายแน่นอน มือ
 
หนาเอื้อมปิดประตูลงอย่างช้าๆ เขาเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ มือหนาลูบผมนุ่มเบาๆ
 
 
“เธอเป็นผู้หญิงที่มีประจำเดือนได้น่ากลัวที่สุดเลยรู้มั้ย ยัยบ้า”เขาเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อทราบสาเหตุที่เธอ
 
ต้องไปนอนจมกองเลือดอยู่หน้าประตูห้องน้ำ เมื่อหลักฐานชิ้นสำคัญวางไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง
 
 
จมูกโด่งเรียวกดลงบนหน้าผากมน พร้อมกับเอ่ยราตรีสวัสดิ์ แล้วเดินไปล้มตัวลงนอนโซฟาตัวยาวภายในห้องนอน
 
 
......................................................................................................................................................
 
 
มาแล้ววววววววววว ตอนสุดท้ายของวันนี้ จัดไปโทโมะแก้ว ถ้ามันน้อยยังไงเราก็ขอโทษด้วยนั