The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
 
 
ตอนที่21 ไม่!!!!
 
 
โทโมะมองแก้วที่ยกมือขึ้นกอดอก ตัวที่สั่นเทิ้มนั้นทำให้เขารู้ว่าเธอหนาวมาก
 
 
“แก้ว กลับกันเถอะ ป่านนี้เพื่อนผมคงไม่ลงมาแล้วล่ะ”เขาบอกเธอเป็นครั้งที่ร้อยได้ ก็เจ้าตัวยืนยันว่าจะรอ
 
พบเพื่อนรักของเขา
 
 
“ไม่กลับ ฉันอยากค้างที่นี่ค่ะ”เขาโคตรจะตกใจกับคำพูดของเธอ เธอคิดอะไรกับเพื่อนเขารึเปล่าวะเนี่ย
 
 
“เธอคิดอะไรกับเพื่อนฉันรึเปล่าเนี่ย”เขาหรี่ตามองสาวร่างบางอย่างจ้องจะจับผิด
 
 
“จะบ้ารึไง ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องไอ้พี่ป๊อปต่างหากเล่า”
 
 
“จริงหรอ ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้าคุณล่ะ”
 
 
“ก็ฉันไปเรียนที่เมืองนอกว่า เอ๊ะ นี่คุณจะถามอะไรนักหนาเนี่ย อยากกลับก็กลับไปเลย ฉันจะนอนนี่”เธอพูด
 
ก่อนจะลุกขึ้น
 
 
“เดี๋ยวสิ”เขารีบคว้าข้อมือบางไว้
 
 
“อะไรอีกล่ะ”
 
 
“นอนด้วย”เขายิ้มกริ่มก่อนจะโอบรอบเอวบางแล้วเดินอ้อมหลังบ้าน เพื่อหลบผู้คนที่เริ่มเข้ามาในพื้นที่เมื่อ
 
สักครู่ แล้วล้วงโทรศัพท์มือถือกดโทรหาเพื่อนรัก หาสายอยู่พักใหญ่มันก็รับ
 
 
“ว่าไง”น้ำเสียงติดจะงัวเงียน้อยๆของมัน ทำให้เขาพอรู้ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่
 
 
“กูนอนค้างนี่ได้มั้ย ง่วงว่ะ ขี้เกียจขับรถ”เขาหาเหตุผลสารพัด กลัวว่ามันจะไม่ยอม
 
 
“กูไม่ใช้เจ้าของบ้านนะเว้ย กูคงตอบอะไรไม่ได้ กูว่ามึงลองไปขอคุณย่าดูดีกว่า”เออวะ มันเป็นแค่ว่าที่หลาน
 
เขยนี่หว่า...ลืมไป
 
 
“เออๆ งั้นแค่นี้นะเว้ย”เขากดตัดสาย ก่อนจะพาร่างบางไปพบคุณประภา เดินหาอยู่พักใหญ่ก็พบท่านนั่งอยู่
 
กับเพื่อนร่วมรุ่น เขาค่อยๆทักทายแขกร่วมโต๊ะของท่านก่อนจะเอ่ยขออนุญาตอย่างจริงจัง
 
 
“”คุณท่านะว่าอะไรไหมครับ ถ้าผมจะขออาศัยที่นี่สักคืน”เขาเอ่ยอย่างนอบน้อม คุณประภายิ้มละไม
 
 
“ได้สิลูก เอ๊ะ นั่นหลานแม่นันทารึเปล่าจ้ะ”ท่านเอ่ยทักหญิงสาวข้างกายเขา เธอยกมือไหว้
 
 
“ค่ะ”
 
 
“ชื่ออะไรล่ะลูก ย่าแก่แล้วหลงๆลืมๆ”
 
 
“หนูชื่อแก้วค่ะ”
 
 
“ชื่อเพราะดี ไทยดีลูก ย่าชอบ อืม...งั้นเดี๋ยวย่าเรียกเด็กจัดห้องให้ดีกว่า”ท่านเรียกเด็กใช้ในบ้าน คนรับใช้
 
พาเขาเดินเข้าไปในบ้านก่อนเธอจะหยุดลงหน้าห้องห้องหนึ่ง
 
 
“เดี๋ยวหนูจะเข้าไปดูห้องให้นะคะ ไม่ทราบว่าคุณวิศวะกับ...เอ่อ แฟนจะนอนห้องเดียวกันมั้ยคะ”สาวใช้
 
ถามอย่างลังเล
 
 
“เอ่อ ผมขอสองห้องแล้วกันนะครับ”อย่างน้อยเขาต้องให้เกียรติเธอ เพราะอันที่จริงแล้วไม่มีอะไรเลยที่จะบ่ง
 
บอกได้ว่าเธอและเขาผูกพันกัน และเขาอยากจะสานสัมพันธ์กับเธออย่างจริงจังด้วย สาวใช้พยักหน้า ก่อน
 
จะเข้าไปเคลียร์ห้องให้ รอเพียงครู่เดียว เธอก็เดินออกมา
 
 
“เชิญพักผ่อนตามสบายนะคะ มีอะไรก็เรียกพวกหนูได้”เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปทางร่างบางที่ยืนหาว
 
หวอดๆอยู่ ทั้งๆที่นาฬิกาข้างฝาบอกเวลาเพียงสามทุ่มเศษ
 
 
“ง่วงแล้วหรอ”เขาถามขณะที่เธอยังนิ่งไม่ไหวติง
 
 
“ค่ะ ฉันยังปรับตัวเข้ากับที่นี่ไม่ได้ เพิ่งจะกลับมาในรอบสามปี”เธอขยี้ตาปรอยๆ มองดูดีอย่างกับเด็กน้อย
 
วัยอนุบาล ที่ต้องนอนแต่หัวค่ำ
 
 
“อ้อครับ งั้นฝันดีนะ”
 
 
“เช่นกันค่ะ”เธอพูดก่อนจะหมุนตัวกลับเตรียมจะเข้าห้อง แต่เขารั้งไว้ เมื่อไม่ได้ฝันดีอย่างที่เขาต้องการ
 
 
“คะ?”
 
 
“แฟนกันเขาไม่บอกฝันดีกันแค่นี้หรอกนะครับ”ดวงตากลมโตฉายแววฉงน เขาหัวเราะในลำคอน้อยๆ แล้ว
 
กดจมูกโด่งเรียวลงบนหน้าผากมนของร่างบางแล้วหมุนตัวเองเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว...
 
 
ทิ้งให้ร่างเล็กยืนตาค้างอยู่คนเดียว ใบหน้าที่เธอรู้สึกว่าร้อนผ่าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
 
 
มันเรียกว่าเขิน...รึเปล่านะ
 
 
.....................................................................................................................................................
 
 
“พี่ป๊อป ทำอะไรคะ”เธอตะปบมือหนาแทบไม่ทัน เมื่อเขาทำท่าจะเปลื้องเสื้อผ้าของเธอ
 
 
“มันดึกแล้ว พี่ก็จะเปลี่ยนชุดนอนให้เราไง ไหนดูสิผื่นหายรึยัง”เขาร่ายยาว ก่อนจะพลิกตัวเธอให้นอนคว่ำ
 
ลง นิ้วแกร่งไล้ไปตามผื่นแดงเบาๆ
 
 
“ทำไมถึงแพ้หนักขนาดนี้นะ ตั้งชั่วโมงกว่าแล้วยังไม่หายอีกหรอเนี่ย”เขาบ่นอุบอิบ แล้วหยิบหลอดยามาบีบ
 
และทาบนแผ่นหลังของเธอ
 
 
“มันเหนียวไปหมดแล้วนะคะ ฟางไม่สบายตัว”เธอบ่นบ้าง เมื่อเขาทายาไม่ยั้งมืออย่างนั้น
 
 
“เดี๋ยวมันจะไม่หายน่ะสิ นอนนิ่งๆนะ เดี๋ยวไปหยิบชุดนอนก่อน” เธอรู้สึกว่าซิปหลังของเดรสตัวสวยค่อยๆ
 
ถูกรูดลงไป แต่ที่น่าแปลกคือ เขาตลบผ้าห่มมาคลุมตัวเธอไว้ เธอหันไปมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
 
 
“เดี๋ยวพี่จะทนไม่ไหว”คำตอบของเขา ทำให้เธออยากจะแทรกตัวฝังลงในเตียงหนานุ่มเสียเดี๋ยวนี้ เขาลงมือ
 
เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอจนเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินหายไปในห้องน้ำ เธอใช้โอกาสนี้พลิกตัวให้นอนหงาย นอน
 
คว่ำน่ะอึดอัดจะแย่ เธอความหารีโมททีวีเพื่อเปิดดูละครเรื่องโปรด เสียงเปิดของประตูดังขึ้นพร้อมๆกับร่าง
 
สูงที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง แล้วกระโดดขึ้นนั่งลงบนเตียง เขาแย่งรีโมทไปจากมือของเธอหน้าตาเฉย เปลี่ยน
 
ช่องเป็นฟุตบอลนัดสำคัญ ...นิสัยไม่ดีนี่นา
 
 
“ฟางอยากดูละคร”เธอพูดก่อนจะแย่งรีโมทมาจากคนตัวโต แล้วกดเปลี่ยนช่อง
 
 
“แต่พี่อยากดูบอล”เขาพูดก่อนจะแย่งรีโมทจากเธอไปอีก
 
 
“ฟางอยากดูละคร เอามานี่นะ”เธอพยายามแย่งรีโมทจากชายหนุ่ม แต่เขาก็ไม่ยอมคืนให้เธอเสียที
 
 
“ดูบอลดีกว่า คู่นี้นานๆทีเขาจะเจอกันสักหนนะฟาง”
 
 
“ฟางไม่สนใจ เอามานี่นะ”เธอพยายามแย่งรีโมทจากเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมง่ายๆลุกขึ้นยืนบนเตียง
 
แล้วชูเจ้าตัวปัญหาไว้สุดแขน เธอก็ไม่ลดละลุกขึ้นตาม แต่คิดดูสิ เธอสูงแค่ไหล่ของเขาเท่านั้น แล้วจะแย่ง
 
คืนได้ยังไงล่ะเนี่ย...คิดออกแล้ว!
 
 
เธอทรุดตัวลงนั่งบนที่นอนพร้อมๆกับกอดเข่าไว้ ได้ผล...เขาตามลงทรุดนั่งข้างๆเธอ
 
 
“ฟาง พี่อยากดูบอล ให้พี่ดูเถอะนะ”เขาพูดพร้อมกับโอบเธอไว้
 
 
“อย่ามาแต๊ะอั๋งฟางนะ...เอาสิ อยากดูก็ดูเลย”
 
 
“ดูละครก็ได้...แต่”เธอหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินคำว่าแต่
 
 
“อะไรก็ได้ค่ะ”เธอพูดก่อนจะหยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่อง
 
 
“อะไรก็ได้หรอ”เธอพยักหน้าน้อยอย่างไม่ใส่ใจ ก็พระ-นางกำลังจะ....อ๊ายยย
 
 
ความคิดเป็นอันต้องสะดุดลง เมื่อร่างเล็กของเธอลอยหวือลงไปนั่งบนตักของเขา
 
 
“ทำอะไร”
 
 
“ทำอะไรก็ได้”เขายิ้มกริ่ม รอยยิ้มอย่างนี้มันน่ากลัวที่สุดเลย
 
 
เป็นอย่างที่คิดไว้ ชายหนุ่มกดริมฝีปากสีสดอย่างคนสุขภาพดีลงบนเรียวปากของเธอ เขาสัมผัสเธอราวกับ
 
ปีกผีเสื้อที่กำลังคลอเคลียอยู่...จูบที่อ่อนโยนและอ่อนหวาน...จูบที่เธอเฝ้าฝันหา...
 
 
เธอเผยอริมฝีปากเพื่อเปิดทางให้เขาและเธอไดใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่าง
 
อ่อนหวาน เขาจูบเธอเนิ่นนานจนตอนนี้เธอลืมสิ่งรอบๆตัวไปเลย...เหมือนโลกกำลังหยุดหมุน...โลกส่วนตัว
 
...ที่มีแต่เขาและเธอ จนเขาถอนจูบแสนอ่อนหวานนั่นออก
 
 
“หวานจังเลยเรา”เขาเอื้อมมือมาลูบผมนุ่มสลวยของหญิงสาวเบาๆ เธอได้มันมาแล้วจูบแสนอ่อนโยน...แม้
 
มันจะไม่ใช่จูบแรก...แต่มันเป็นสิ่งที่เธอฝันหามาโดยตลอด...จูบจากเขา...คนที่เธอรัก
 
 
เธอเบือนใบหน้าแดงก่ำไปทางโทรทัศน์ที่กำลังฉายฉากที่พระ-นางกำลังจุมพิตกันด้วยความรัก แม้นางเอก
 
จะเป็นเจ้าหญิงนิทรา หากแต่ความรักของพระเอกนั้นมั่นคงกว่า...แม้ปัญหาใดๆก็ไม่เป็นอุปสรรค
 
 
“ถ้าฟางเป็นแบบผู้หญิงคนนี้ พี่ป๊อปจะทำยังไงคะ...จะทิ้งฟางไปมั้ย”เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม เขาก้มลง
 
กดจูบบนหน้าผากมนของเธอ ก่อนจะคลี่ยิ้มให้
 
 
“ไม่ครับ ต่อให้ฟางเป็นยิ่งกว่าผู้หญิงคนนี้ พี่ก็ยังจะอยู่กับเรา”เธอซบลงบนแผงอกของเขา ไม่ว่านี้มันจะเป็น
 
สิ่งที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อหลอกเธอ...เธอก็ยอมให้เขาหลอก
 
 
ฉากสุดท้ายของละครถูกฉายขึ้น ก่อนจะกลายเป็นข่าวภาคดึก
 
 
“ง่วงแล้ว ปล่อยได้แล้ว กลับไปนอนห้องตัวเองเลยนะ”เธอพูดกับคนตัวโตที่ทำท่ามาจะไม่ยอมไปไหนสักที
 
 
“อืม ไหนดูหลังหน่อยซิ ผื่นหายรึยัง”เขาผละตัวเธอออก นิ้วเรียวไล้บนแผ่นหลังของเธอเบาๆ
 
 
“หายแล้ว...งั้นนอนได้”เขาพูดแล้วผลักตัวเธอให้นอนลง เดินไปปิดโทรทัศน์ และไฟ
 
 
แล้วก็...กลับมานอนบนเตียงกับเธอ!!!
 
 
“ทำไมไม่กลับไปนอนห้องตัวเองล่ะ ปล่อยนะ”เธอดิ้นอย่างเป็นตายเมื่อเขากอดเธอไว้แนบอกแกร่ง
 
 
“อยากนอนกับเมีย”คำพูดของเขาทำเอาเธอตาโต เหตุการณ์ในวันที่เขาเข้ามานอนในห้องนอนของเธอถูก
 
ฉายซ้ำ...กลัว กลัวผู้ชายใจร้ายคนนั้น
 
 
“ไม่ ไม่นะ อย่าทำอะไรฟาง”ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆเมื่อคนตัวเล็กนั้นดิ้นขลุกขลัก กอปรกับคำพูดของเจ้า
 
ตัว ยิ่งทำให้เขาสลด เพราะเขาสินะ เธอถึงได้เป็นแบบนี้
 
 
“พี่ไม่ทำอะไรหรอก นอนเถอะคนดี”เขากดศีรษะสวยลงแนบแผงอก โอบกอดเธอไว้ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
 
ไปตามๆกัน
 
......................................................................................................................
มาแล้วววววววว เนื่องในโอกาสวันพ่อ และไม่ได้ไปไหน จะอัพ2ตอนละกันนะจ้ะ หวังว่าคงไม่เบื่อกันนะ เดี๋ยวตอน
ห้าโมงจะมาอัพให้อีกทีนะ^^