The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
OUM_PF
20) บุ้งเจ้าปัญหา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่20 บุ้งเจ้าปัญหา
“พาฉันมาที่นี่ทำไม ปล่อยนะ”คนตัวเล็กโวยวาย พร้อมๆกับข้อมือเล็กที่พยายามบิดออกจากการเกาะกุม
ของเขา
“ก็พามาสั่งสอนน่ะสิ”เขาว่าก่อนจะดันร่างเล็กให้แนบชิดไปกับพุ่มไม้ด้านหลัง
“สั่งสอนะไรของคุณ ฉันโตแล้ว”เธอพูดอย่างเอาแต่ใจ ปากเล็กน่ารักที่ยื่นน้อยๆนั้น ทำเอาเขาอดใจไม่ไหวที่
จะก้มลงไปจุมพิต...แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้
“โตยังไง งอนแบบไม่มีเหตุผลอย่างนี้”
“ฉันมีเหตุผลของฉันเสมอ ไม่เหมือนคุณเมื่อวานพูดอย่าง วันนี้พูดอย่าง”
“ยังไง...”เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก
“ก็เมื่อวานคุณบอกว่าไม่ได้รักฉัน แต่วันนี้คุณทำอย่างกับหึงหวงฉันอย่างนั้น”เขามองดวงตาคู่สวยทีมีน้ำตา
คลอหน่วย
“พี่ได้พูดหรอว่าไม่ได้รักฟาง”เขาแอบไขว้นิ้วไว้ด้านหลัง ก็พูด...แต่ในใจ แล้วอีกอย่างมันก็ทำไม่ได้นี่หว่า
และตอนนี้เขาก็จะทำเพียงสิ่งเดียว....คือทำให้เธอกลับมารักเขาเหมือนเดิม
“บ่อยค่ะ ไม่ใช่แค่เมื่อวานนะ...คุณคงรู้ตัวดี”
“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว”
“โกหก!!!คุณจะเอาอะไรจากฉันอีก...ฉันไม่เหลืออะไรให้คุณแล้ว เลิกทำร้ายฉันสักทีเถอะค่ะ ฮึก...”คนตัว
เล็กพูดเสียงปนสะอื้น จากน้ำเสียงดูก็รู้ว่าตอนนี้เธออ่อนแอมากแค่ไหน
“ให้อย่างที่ฟางเคยให้พี่ก็พอ...ให้พี่คนเดียวได้มั้ยครับ”เขาที่เห็นหญิงสาวปล่อยโฮออกมาถึงกับใจเสีย เขา
ดึงร่างบอบางเข้ามาโอบกอดไว้อย่างปลอบโยน ถึงตอนนี้จะยังคุยกันไม่รู้เรื่อง...แต่เขาก็ยังได้รู้ว่าเธอไมได้
หมดรักเขาเสียทีเดียว
กรี๊ดดดดดดดดด
ร่างเล็กกรี๊ดขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แล้วผละออกจากอ้อมกอดของเขาอย่างรวดเร็ว
“ชะ ช่วยด้วย”เธอพูดก่อนจะหันหลังให้เขา ทำให้เขามองเห็นตัวเจ้าปัญหา บุ้งตัวน้อยที่เกาะอยู่บนแผ่นหลัง
เปล่าเปลือยของคนตัวเล็ก เขาใช้มือหนาปัดมันออก เขารีบตวัดโอบกอดรอบตัวเธอไว้ก่อนร่างเล็กที่จะทรุด
ฮวบลงกับพื้น ดวงตาคู่สวยมีน้ำตารื้นอยู่
“ฮึก ฮือๆ เอามันไปไกลๆ ฮึก”เธอซุกใบหน้าลงกับอกแกร่งของเขาอย่างกับจะฝังมันลงไปยังไงอย่างงั้น ไม่
กลัวว่าทรงผมที่ถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อยจะยุ่งเลยแม้แต่น้อย
“ไม่คันหรอ ไหนพี่ดูซิ”เขาผลักร่างเล็กออกจากตัว แต่เธอกลับไม่ยอมผละออกมา
“ไม่ๆ ไม่เอา พาฟางออกไป ฮือๆ”เธอพูดปนร้องไห้ คงจะกลัวจริงๆสินะ เขาจัดการช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้น แล้ว
พาออกไปจากพุ่มไม้
“ไอ้ป๊อป!”เขามองโทโมะที่เบิกตาโพลงอย่างตกอกตกใจ
“อะไร แปปนะเว้ย เดี๋ยวมา กูพาฟางขึ้นห้องก่อน”เขาพาร่างเล็กออกไปจากบริเวณนั้น โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า
ได้ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้กับสองหนุ่มสาว....กับคำว่าขึ้นห้อง!!!
เขาสาวเท้าเดินอ้อมหลังบ้านไป แล้วพาคนตัวเล็กที่ขนลุกขนพองไปทั้งตัวจนเขาเองก็ยังรู้สึกได้วางลงบน
เตียงหนานุ่มในห้องนอนของเธอเอง เขาลูบแขนกลมกลึงอย่างต้องการให้เธอลดอาการตระหนกลงบ้าง
“ไม่มีแล้วฟาง ไม่มีแล้ว”
“ฮึก คันหลัง”เขามองคนตัวเล็กที่ทำตัวราวกับเด็กน้อยยามหวาดกลัว ช่างแตกต่างกับตอนที่เธอแผลงฤทธิ์
ใส่เขาเหลือเกิน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอยังยืนเถียงคำไม่ตกฟากกับเขาอยู่เลย แล้วก็เป็นเขาที่ดึงเธอเข้ามากอด
ไว้ ก็ต้องขอบคุณบุ้งตัวน้อยที่หล่นมาได้จังหวะอยู่พอดี
“พลิกตัวสิ เดี๋ยวจะดูให้”เขาพูดพร้อมกับกรีดนิ้วเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าแสนหวานของเธอ
เธอค่อยๆพลิกตัวนอนหันหลังให้เขา เขามองแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ตอนนี้มีผื่นแดงขึ้นเต็มไปหมด เขารีบวิ่ง
เข้าไปในห้องน้ำ หาผ้าชุบน้ำและยาทาแก้แพ้มาทาให้เธอ มือหนารูดซิปชุดสวยลง แต่ถูกมือเล็กตะปบไว้
ก่อน
“คุณจะทำอะไร!”คงจะเริ่มแผลงฤทธิ์แล้วสินะ เขาคิด ก่อนโคลงศีรษะให้กับร่างเล็ก
“เอ้า พี่ก็จะเช็ดตัวแล้วก็ทายาให้เราน่ะสิ”
“ฉันทำเองได้”เธอพูดก่อนจะดึงมือของเขาออกจากแผ่นหลังนวลเนียน
“เป็นแม่นากรึไง แขนก็สั้นออกอย่างนี้”เขาพูดแล้วดึงมือเล็กออก รูดซิปชุดสวยออกมาพรวดเดียว
แล้วลงมือเช็ดแผ่นหลังบอบบางอย่างทะนุถนนอม คนตัวเล็กนั้นก็ขนลุกขนพองไปตามระเบียบ เขายิ้มกริ่ม
อย่างมีแผน ก้มตัวลงไปกระซิบข้างใบหูของคนตัวเล็ก
“กลัวอะไรพี่ล่ะ”เขายิ้มอย่างมีชัย เมื่อคนตัวเล็กนั้นถึงกับฝังใบหน้าสวยหวานลงบนผ้านวมหนานุ่ม ราวกับ
จะรวมตัวเป็นเนื้อเดียวกับมันยังไงอย่างงั้น
“เสร็จแล้ว...แล้วที่พี่ถามเมื่อกี้ล่ะ จะตอบได้รึยัง”เขาเอ่ยถึงบทสนทนาก่อนหน้าที่บุ้งตัวน้อยจะตกลงบน
แผ่นหลังของเธอ จนเจ้าตัวนั้นสติแตก
“ไม่ตอบค่ะ ฉันบอกแล้วว่าจะไม่ตอบ มันงี่เง่าเกินไป”คนตัวเล็กตอบพลางมุดตัวลงไปในผ้านวมผืนหนา
“มันงี่เง่ายังไง เรากำลังจะแต่งงานกับพี่นะ”เขาดึงไหล่กลมกลึงของเธอให้เจ้าตัวลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา
“แล้วยังไงคะ...ก็แค่แต่งงาน”
“ความรักฉันสามีภรรยาน่ะมันไม่ได้งี่เง่าหรอกนะ มันเป็นสิ่งที่เราต้องมีให้กันและกัน พี่แค่ขอให้ฟางรักพี่
อย่างเก่า รักพี่แค่คนเดียว...ไม่ได้หรือครับ”เขาลูบผมนุ่มสลวยอย่างอ่อนโยน จากนี้ไปเขาจะอ่อนโยนกับเธอ
จะทะนุถนอมเธอ จะรักเธอ จะทำอย่างที่คนรักกันเขาควรกระทำต่อกัน
“เวลาที่ฉันขอให้คุณรักฉันบ้าง...คุณเคยรักฉันตามคำอ้อนวอนของฉันรึเปล่าคะ”เธอสะอื้นฮักหลังพูดจบ ตั้ง
ท่าว่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง
“ตลอดระยะเวลา7ปีที่ผ่านมานี้ พี่รู้ว่ามันนานมาก มันนานสำหรับฟาง...แต่รู้อะไรมั้ย มันนานกว่าสำหรับพี่
ทุกครั้งที่ต้องคอยหักห้ามใจเมื่ออยู่ใกล้ฟาง เพราะความไม่เหมาะสมหลายๆอย่าง พี่ตัดสินใจคบกับพิม
เพื่อลืมเรา..แต่รู้อะไรมั้ย...พี่ไม่เคยทำสำเร็จเลยสักครั้ง พี่ยังระ...”เขายังไม่ทันพูดจบประโยค ร่างเล็กก็โพล่ง
ออกมาก่อน
“คุณอย่าหลอกฉันอีกเลยนะคะ ฉันเจ็บ...ถ้าทั้งหมดนี้เป็นแผนที่จะทำให้ฉันยอมมีลูกให้กับคุณ ฉันก็ยังจะ
ขอยืนยันคำเดิมค่ะ ....ฉันทำไม่ได้ สงสารลูกเถอะนะคะ”เขาโคลงศีรษะเบาๆเมื่อเจ้าตัวนั้นไม่ยอมฟังอะไร
เลย แถมยังตีโพยตีพายไปเองอีกต่างหาก
“ฟาง...”เขาเรียกชื่อเธออย่างอ่อนใจ
“อย่าเห็นแกเป็นเครื่องมือของคุณเลยนะคะ”มือเล็กเกาะหมับที่ต้นแขนของเขา ดวงตาคู่สวยฉายแววตา
อ้อนวอน
“แกจะเป็นพยานรักของเรา...ไม่ใช่เครื่องมือ”เขากดจูบแผ่วเบาลงบนริมฝีปากเล็กน่ารักที่ถูกเจ้าของกัดไว้
จนห้อเลือด
“ฮือๆๆๆ ฮึก คนบ้า คุณกำลังทำอะไรอยู่ ฉันงงไปหมดแล้ว...บอกฉันหน่อยได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฮือ คุณ
กำลังเล่นตลกอะไรอยู่”กำปั้นน้อยๆทุบรัวบนแผงอกของเขาอย่างบ้าคลั่ง
“ถ้าพอใจแล้วก็บอกนะ...ต่อให้ฟางจะฆ่าพี่ให้ตาย พี่ก็ยังจะบอกว่ารักเรา”กำปั้นที่ทุบรัวกลับหยุดชะงัก
แววตาของเธอนั้นสั่นระริก ก่อนริมฝีปากกลีบสวยจะเผยอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ฉันรอวันนี้มานาน คุณอย่าหลอกฉันนะคะ”แม้เธอจะพูดเสียงแผ่วเบา แต่มันกลับดังก้องในหัวใจของเขา
“ครับ พี่สัญญา”เขาสวมกอดร่างบอบบางอย่างแนบแน่น ดั่งคำสัญญาว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้ไป...
เขาก็พร้อมที่จะยืนอยู่เคียงข้างเธอ จากวันนี้...จนวันตาย
.............................................................................................................
มาแล้วววววววว มีคนบ่นว่าป๊อปฟางน้อย ตอนนี้เลยจัดเต็ม อิอิ โทโมะแก้วก็ไม่ต้องน้อยใจนะ หวานแน่นอน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
