The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่18 ทำไม่ได้ 
 
 
ชายหนุ่มที่ยกแก้วใบสวยที่บรรจุของเหลวสีอำพันไว้ กระดกเข้าปากเป็นรอบที่สิบ ถอนหายใจด้วยความหนักใจ
 
อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
 
 
“ไม่รัก ไม่รัก ไม่รัก ไม่รักโว้ย!!!”เขากระแทกแก้วลงกับโต๊ะอย่างหัวเสีย
 
 
ทั้งที่พยายามบอกตัวเองแล้วแท้ๆว่าไม่ได้รักเธอ แต่หัวใจกลับสวนทางกันเหลือเกิน
 
 
ไม่น่ายอมรับเลยว่ารักฟางเข้าแล้วจริงๆ ขนาดยอมบอกความในใจไปแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เห็นค่าของมันเลย
 
 
เสียเซลฟ์ชะมัด...ไม่รักก็ไม่ต้องรัก อะไรกันวะโดนแค่นี้ถึงกับเลิกรักเขาเลยรึไงวะ
 
 
ไม่มีความอดทนเอาซะเลย..ยัยบ้าเอ๊ย
 
 
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเบนความสนใจของเขาไป
 
 
ไอ้โมะ
 
 
สายเรียกเข้านั้นทำให้เขากดรับสายทันที
 
 
“ว่าไงมึง พรุ่งนี้ได้มารึเปล่า”เขาถามถึงงานวันเกิดของคุณประภาที่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ซึ่งมันเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของ
 
นีระสิงห์ กรุ๊ป จึงได้รับเชิญเข้ามาในงานนี้ด้วย
 
 
“เออ ไป กูมีเรื่องจะบอกมึงด้วย”
 
 
“พิม”เขาเดาอย่างมีหลักการ
 
 
“ถูก เป็นอย่างที่คิดไว้ แต่มึงอาจจะยังไม่เชื่อไว้พรุ่งนี้กูเอารูปไปให้ดู”
 
 
“ไม่เป็นไรหรอก กูเชื่อฝีมือมึง”
 
 
“เห้ย ทำไมเชื่อง่ายวะไอ้ป๊อป ไม่คิดเหรอวะบางทีกูอาจจะกุเรื่องขึ้นมาก็ได้”ปลายสายร้องขึ้นอย่างไม่เชื่อหูกับคำ
 
พูดของเพื่อนรัก
 
 
“เอ้า แล้วถ้ากูบอกว่าไม่เชื่อมึงก็กระเสือกกระสนหาหลักฐานมาให้กูดูจนได้”เขาเอ่ยอย่างหน่ายๆ ตัวเขาเองก็เชื่อ
 
บ้างอยู่แล้วว่าก่อนหน้านี้พิมอาจจะคบใครต่อใครไปพร้อมๆกับเขาก็ได้
 
 
 
 
“ตะไล กูก็อุตส่าห์ตามไปสะกดรอยตามตั้งนาน”
 
 
“เออ ขอบใจว่ะ มึงมีอะไรอีกรึเปล่ากูอยากนอน”เขายังไม่พร้อมที่จะคุยเรื่องฟางกับใครทั้งนั้น ถึงแม้ใจจริงอยาก
 
จะปรึกษาไอ้โมะ แต่ตอนนี้เขายังล้าเกินไป ขอพักเอาแรงเสียก่อนเถอะ
 
 
“เออๆ ทีคุยกับเพื่อนล่ะนะมึง”ปลายสายเอ่ยอย่างตัดพ้อก่อนจะวางสายไป
 
 
ชายหนุ่มมองต้นดอกพุดต้นใหญ่ที่ยืนตระหง่านคอยส่งกลิ่นหอมอบอวลอยู่ตอนนี้ หากมองเพียงผิวเผินแล้ว อาจจะ
 
ดูว่าเป็นต้นไม้ใหญ่ธรรมดา แต่เพียงแค่เงยหน้าขึ้นสักนิดใครต่อใครก็คงได้เห็นความงดงามของดอกพุดที่ผลิบาน
 
 
เป็นสีขาวโพลนเต็มต้น อย่างที่ตอนนี้เขาได้เห็นมัน
 
 
หากเขามองเห็นความรักของฟางบ้าง...ทุกๆอย่างก็คงไม่เป็นอย่างนี้...
 
 
มันล่วงเลยมาจนถึงวันที่เธอไม่ได้รักเขาแล้ว...แต่ก็เป็นวันเดียวกันที่เขายอมรับว่าเขารักเธอหมดหัวใจ...
 
 
ถึงตอนนี้ทุกอย่างก็คงจะไม่เหมือนเดิมแล้ว... เธอเปลี่ยน...เขาเปลี่ยน...ความรู้สึกเปลี่ยน...
 
 
แต่เขาเชื่อว่าสักวันเธอจะต้องกลับมารักเขาอย่างเดิมแน่นอน
 
 
“เอาวะไอ้ป๊อป คนมันเคยรัก...ทำไมจะกลับมารักไม่ได้อีก”เขากระดกเครื่องดื่มมึนเมาลงคออีกครั้ง ความร้อนผ่าว
 
บริเวณลำคอ เทียบไม่ได้เลยกับไฟที่สุมหัวใจเขาอยู่ตอนนี้เลยสักนิด...
 
 
........................................................................................................................................................
 
 
ร่างเล็กที่กอดเข่าร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน ร้องไห้อย่างเวทนาตัวเอง ทำไมชีวิตของเธอต้องพบเจอเรื่องร้ายๆอย่างนี้
 
ได้ด้วยนะ
 
 
เขาเลือกที่จะบอกคำว่ารักกับเธออย่างพร่ำเพรื่อ ไม่เคยคิดถึงจิตใจของเธอเลย...ทำไมต้องเป็นเขานะที่คอยทำ
 
ร้ายหัวใจของเธอจนไม่มีชิ้นดีอย่างนี้...และก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เธอจะหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดที่เขาคอยหยิบ
 
ยื่นมาให้ได้เลยสักครั้ง...สายตาหม่นหมองมองไปรอบๆห้อง...เพราะห้องนี้สินะ...เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องถูก
 
พันธนาการหัวใจไว้กับเขาอย่างไม่มีวันกลับคืนมา...
 
 
 
ค่ำคืนที่ผูกมัดเธอและเขาไว้ด้วยกัน...แม้ร่างกายนั้นแสนเจ็บปวด...หากแต่หัวใจกลับพองโต...
 
 
งี่เง่า...ความรักงี่เง่า....เขาเห็นค่าของมันแค่นั้นจริงๆ
 
 
“ฟางเจ็บจังเลย ทำยังไงดีนะ...หัวใจ”เขาพร่ำกับหัวใจของตัวเองอย่างคนเสียสติ รอคอยคำตอบจากมันอย่างใจ
 
จดใจจ่อ ราวกับมันจะให้คำตอบแก่เธอได้ แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง...มันก็ไม่มีวี่แววเลยว่าเธอจะตัดใจจากเขา
 
 
ได้...
 
 
“ฉันจะเชื่อคำว่ารักจากปากของคุณได้จริงๆหรือคะ...ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณไม่ได้แสดงออกเลยว่ารักฉัน
 
...”เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูที่ดังขึ้น ทำให้เธอเอื้อมมือไปกดรับ เมื่อรู้ว่าเพื่อนสาวของเธอโทรเข้า
 
 
“แก้ว ฮึก...แกช่วยฉันด้วย”เธอเอ่ยอย่างไม่รีรอ เวลานี้เธอต้องการที่พึ่งพิง
 
 
“ฟาง แกเป็นอะไร ใครหน้าไหนมันทำอะไรแก บอกฉันมานะ บอกฉะ...”
 
 
“ใจเย็นสิ...”
 
 
“ไอ้พี่ป๊อปใช่มั้ย เรื่องเดิมใช่รึเปล่า”เพื่อนรักถามเธออย่างรู้ทัน
 
 
“วันนี้เขาบอกรักฉัน”น้ำเสียงที่ฟังดูเศร้าๆของฟางสวนทางกับข่าวดีที่ได้รับนั้นช่างต่างกันโดยสิ้นเชิง
 
 
“อ้าว ก็ดีแล้วนี่...”แก้วเอ่ยอย่างตื่นเต้น
 
 
“ไม่หรอก เมื่อกลางวันผู้ใหญ่เข้ามาพบฉันกับเขาในสภาพที่ไม่ดีเท่าไร”
 
 
“แล้วยังไงต่อ...”
 
 
“คุณลุงท่านบังคับให้เขาแต่งงานกับฉัน และที่สำคัญ...ท่านอยากมีหลาน”น้ำเสียงที่สั่นขึ้นเรื่อยๆนั้น บ่งบอกได้ดี
 
ว่าฟางนั้นทุกข์ใจขนาดไหน
 
 
“เขาบังคับแกหรอ”น้ำเสียงที่เริ่มขุ่นเคืองของเพื่อนสาว ทำให้เธอรู้ว่าแก้วชักจะไม่พอใจป๊อปปี้แล้ว
 
 
“ก็ไม่เชิง...เขาบีบบังคับฉันด้วยคำว่ารัก”
 
 
“โถ ยัยฟาง แล้วแกจะเอายังไงต่อ”
 
 
“ฉันรับปากเขาไปแล้ว”
 
 
“แกไม่กลัวเสียใจหรอ แกอย่าลืมสิว่าคนไม่ได้รักกัน ต่อให้แต่งงานกันไปก็ไม่มีความสุข ยิ่งถ้าแกเป็นคนที่รักเขา
 
ข้างเดียว...ก็เป็นแกนั้นแหละที่ต้องเจ็บปวด ไม่ใช่เขา”คำพูดของแก้ว ทำเอาเธอร้องหนักขึ้นเรื่อยๆ ความอ่อนแอ
 
เข้ามาแทนที่ในหัวใจ เธอกดสายทิ้ง กลัวว่าเพื่อนรักจะได้ยินเสียงสะอื้นที่เริ่มดังหนักขึ้นเรื่อยๆ
 
 
“ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น...เว้นแต่หัวใจไม่รักดี”เธออยากจะควักหัวใจดวงนี้ทิ้งนัก...ถ้ามันทำได้
 
 
 
 
 
 
.............................................................................................................
มาแล้ววววววว ช่วงนี้สมองตีบตัน อารมณ์พระ-นางเลยแปรปรวนตามอารมณ์เรา