The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
OUM_PF
17) รักหลอกลวง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่17 รักหลอกลวง
เขาเอื้อมมือเปิดประตูรถที่หญิงสาวนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“กรี๊ดดดด ไอ้โรคจิต แกอย่าเข้ามานะ”เขายกมืออุดหูแทบไม่ทัน เมื่ออยู่ร่างบางก็กรี๊ดเสียงหลง และทำท่าทาง
ราวกับกลัวเขาเต็มที
“จะไปไหน!”เขาเกาะกุมมือบางที่กำลังจะเปิดประตูรถ เขาคิดถูกจริงๆที่ล็อกรถไว้ ไม่อย่างนั้นเธอคงจะหนีเขาไป
แล้ว ดีที่ไม่มุดหน้าต่างรถที่เปิดไว้เพียงน้อยนิดออกไปนะเนี่ย
“ก็หนีน่ะสิ ใครจะไปอยู่กับคนโรคจิตอย่างคุณกัน ปล่อยนะ”
“ฉันทำอะไร”เขาขมวดคิ้วมุ่น
“ก็...ก็นายแอบถ่าย เอ่อ ม่านข้างๆ”เขาพูดอย่างพะอืดพะอม
“อ้อ มันเป็นเรื่องที่เธอไม่ควรรู้ แต่รับรองว่าฉันไม่ใช่โรคจิตแน่ๆ ไปกลับบ้านดีกว่า”เขาพูดก่อนจะสตาร์ทรถ ออก
จากที่ๆอัปยศแห่งนี้
กว่าเขาจะส่งยัยตัวดีกลับบ้านใกล้ ก็เกือบจะต้องลงไปนอนเล่นอยู่ข้างๆทางเลยก็ว่าได้ ก็เจ้าตัวนั้นดื้อกว่าอะไรดี
และตอนนี้เขาก็รู้ที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ของเธอแล้ว...อะไรๆก็คงไม่ยากเกินไป
จะว่าไปแล้วในความโชคร้ายก็มีความโชคดีอยู่...เขาเจอแม่ของลูกแล้วโว้ย
ชายหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดี ควงกุญแจรถเข้าบ้านไปก็เจอมารดายืนจังก้า ใบหน้าถมึงทึงอยู่
“ไปไหนมาตาโมะ”เขารีบเข้าไปกอดอ้อนมารดาทันที
“ก็ไปหาลูกสะใภ้ให้แม่ไงครับ”มารดารีบผละเขาออกแล้วถามสีหน้าตื่นเต้น ไม่น้อยไปกว่าน้ำเสียง
“จริงหรอลูก ใครกันจ้ะ วันหลังพามาให้แม่รู้จักนะ”
“ครับผม...ไปก่อนนะครับ ง่วงแล้ว”ชายหนุ่มพูดแล้วเดินขึ้นห้องนอนไปอย่างอารมณ์ดี
..........................................................................................................................................................
“ฟาง เปิดประตูนะเว้ย”ชายหนุ่มเคาะประตูห้องน้ำของคนตัวเล็กอย่างบ้าคลั่ง หลังจากที่พยายามปีนเข้าห้องของ
เธอมาได้ แต่เจ้าตัวกลับหลบเข้าไปในห้องน้ำ
“ฟางๆๆๆ!!”เขาเรียกคนตัวเล็กอีกครั้ง เผื่อว่าเธอจะยอมเปิดประตูให้ เขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างจนปัญญา สาย
ตาคมเหลือบมองไปรอบๆห้อง พลันสะดุดเข้ากับแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะ
“เจ้าเล่ห์นักนะ หึ เดี๋ยวก็ได้รู้กัน...เหนือฟ้ายังมีฟ้าเด็กน้อย”ร่างสูงเดินดุ่มๆไปคว้าแก้วน้ำ มองไปที่ประตูห้องน้ำ
มือหนาเคว้งแก้วน้ำลงกับพื้น
“โอ้ย!”เขาสวมบทนักแสดงรางวัลออสก้า ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น กุมมือราวกับว่ามันมีบาดแผลฉกรรจ์
เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น พร้อมๆกับเสียงฝีเท้าหนักๆที่วิ่งเข้ามาดูเขา
“พี่ป๊อป เป็นอะไรคะ”
“ฟางไม่ต้องมายุ่ง ฟางไม่รักพี่แล้วไม่ใช่หรอ”เขาพูดพร้อมกับทำหน้าราวกับบริเวณที่มือกุมอยู่นั้นเจ็บปวดเต็มที
“พี่ป๊อป อย่ามาทำตัวเป็นเด็กๆหน่อยเลย มาฟางจะดูแผลให้”เธอพูดก่อนจะเอื้อมมือมาดึงมือเขาเข้าไปดู
“ไม่ จนกว่าเราจะบอกว่าหายงอนพี่แล้ว”เขาดึงมือกลับแทบไม่ทัน กลัวว่าเธอจะจับได้
“ฉันไม่มีสิทธิ์หรอกค่ะ...มาเถอะค่ะฉันจะดูแผลให้”คำพูดห่างเหินของเธอ ทำเอาเขาใจเสียไม่น้อย
“โธ่ ฟาง เราจะแต่งงานกันอยู่แล้วนะ”
“นั่นน่ะสิคะ”เธอพูดอย่างไม่สนใจเขา ก่อนจะดึงมือของเขาไปดู
“อ๊ะ มือคุณไม่ได้เจ็บนี่คะ”เธอพูดอย่างเหลอหลา
“ดีกับพี่เถอะนะ งอนแบบนี้เดี๋ยวหน้าก็แก่เอาหรอก”
“คุณแน่ใจหรือคะ ฉันว่าเราต่างคนต่างอยู่ดีกว่า หากคุณจะใช้วิธีนี้บังคับให้ฉันมีลูกให้กับคุณล่ะก็...ไม่มีทางค่ะ...รู้
อย่างนี้แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันดีกว่านะคะ”เธอพูดพร้อมๆกับเดินจากเขาไป
“เดี๋ยว...ฟางไม่ได้รักพี่แล้วหรอ”เขาถามอย่างใจคิด คำพูดและการกระทำของคนตัวเล็กนั่นสั่นคลอนหัวใจของเขา
ไม่น้อยเลย
“คุณคิดว่าฉันควรจะรักคุณดีรึเปล่าล่ะคะ”เขารีบวิ่งไปสวมกอดร่างบอบบางจากทางด้านหลัง แล้วกระซิบข้างใบหู
ของเธอ
“รักพี่เถอะ”มือหนาเลื้อยไปกระตุกปมผ้าขนหนู จนมันร่วงลงไปกองกับพื้น บีบเคล้นอกอวบที่เขาแสนจะหลงใหล
อย่างทะนุถนอม การกระทำอย่างนั้นยิ่งทำให้น้ำตาที่เพิ่งแห้งเหือดไปไม่นานของร่างเล็กไหลรินลงมาอีกครั้งจนได้
“รักของคุณหมายถึงอะไรกันคะ...รักจริงๆ หรือว่า ร่วมรัก”น้ำเสียงสั่นเครือของฟาง ทำให้เขาต้องชะงักมือที่กำลัง
บีบเคล้นอกอวบก่อนจะพลิกร่างกายเปลือยเปล่าของเธอให้หันมาทางเขา
“รัก...จริงๆครับ”เขาก้มลงจรดริมฝีปากลงบนแก้มสาว
“ฮึก...คุณคิดจะทำอะไรอีกล่ะคะ...จะทำร้ายฉันด้วยวิธีไหนอีก...แค่นี้ฉันยังเจ็บไม่พออีกหรอคะ”น้ำตาหยดแล้ว
หยดเล่าไหลรินอาบใบหน้าแสนหวานของเธอ
“ฟาง...พี่แค่อยากจะบอกว่าต่อไปนี้...พี่จะไม่ทำให้เราต้องเสียใจอีก พี่สัญญา”เขาว่าพลางกรีดนิ้วเช็ดน้ำตาให้
หญิงสาว
“กี่ครั้งกี่หนแล้วคะ...คำว่าสัญญา...สัญญาว่าจะไปทานข้าวด้วยกัน สัญญาว่าจะไปดูหนังเรื่องที่ฉันอยากดู สัญญา
ว่าจะรอฉัน สัญญาว่าจะไม่มีใคร แต่คุณก็ทำไม่ได้...จนถึงตอนนี้ คุณสัญญาว่าจะไม่ทำให้ฉันต้องเสียใจอีก
หึ...ฉันคงจะเชื่อคุณหรอกนะคะ”
“ฟางพี่ขอเถอะนะ..ขอโอกาสครั้งสุดท้าย ให้ผู้ชายโง่ๆที่เพิ่งรู้ใจตัวเอง”เขาตัดสินใจแล้ว
คำว่ารักที่เขาพยายามกดมันไว้ในส่วนลึกที่สุดของสมอง...แต่ตอนนี้คำว่ารักกลับถูกตะโกนก้องออกจากหัวใจ
อย่างห้ามไม่อยู่...และเขาเลือกแล้วว่าจะ...ยอมรับมัน
“คุณกำลังจะบอกฉันว่าอะไรคะ”คิ้วมนขมวดจนจะผูกกันเป็นโบว์
“พี่รักฟางนะ”เขายกมือขึ้นลูบหัวคิ้วมนอย่างเบามือ
“น่าตลกนะคะ รักฉันมานานเท่าไรแล้วคะ? ตั้งแต่รู้ว่าจะโดนตัดออกจากกองมรดก หรือว่า...”
“ฟาง!!!!”เขาตวาดเสียงดัง เมื่อเธอดูถูกความรักของเขา...ถึงขนาดตีค่ามันเป็นเงิน
“หรือว่าไม่จริง...คราวนี้คุณลุงเอาอะไรมาขู่คุณไว้ล่ะคะ ถึงยอมทำถึงขนาดนี้”
“หึ ก็หลายอย่างอยู่”ในเมื่อเธอดูถูกความรักของเขาถึงขนาดนี้...ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องมอบมันให้กับเธอ
อีก เขาไม่ได้รักฟาง!!!
...........................................................................................................................
มาแล้ววววววววววววววว ขอโทษด้วยนะเมื่อวานไม่ได้มาอัพให้เลย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
