The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
 
 
ตอนที่12 ลอง...ชุด 
 
 
“นี่แก้ว เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน”
 
 
“สวัสดีค่ะคุณแก้ว”
 
 
“สวัสดีค่ะคุณฟาง”เธอแทบจะยกรางวัลตุ๊กตาทองให้เพื่อนสาว ที่อ้อนวอนขอให้เธอบินกลับมาช่วยแปลงร่างเป็น
 
คิวปิดแผลงสอนรักให้เพื่อนสาวและลูกพี่ลูกน้องคนสนิท และแสร้งทำเป็นไม่รู้จักกับเธอ แล้วก็ขอชื่นชมฟางจริงๆ
 
ทั้งที่เมื่อตะกี้เธอเห็นน้ำตาที่จวนเจียนจะไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย แต่เจ้าตัวกลับเก็บกลั้นมันไว้เป็นอย่างดี แล้ว
 
ยังทักทายเธอด้วยน้ำเสียงที่สดใสอย่างเดิม
 
 
“วันนี้มาเลือกชุดไปงานเลี้ยงวันเกิดคุณย่าของฟางน่ะ”เธอพยักหน้าก่อนจะเดินนำไปนั่งที่โต๊ะรับแขก
 
 
“จะลองเลือกเอง หรือว่าจะให้แก้วแนะนำดีคะ”เธอถามตามมารยาท
 
 
“งั้นก็แนะนำยัยนี่หน่อยละกัน ห้ามโป๊ ห้ามสั้น ห้ามคว้าน ห้ามแหวก”เธอมองไอ้ลูกพี่ลูกน้องคนสนิทอย่างหมั่นไส้
 
นี่ยังจะบอกว่าไม่ได้รักเพื่อนของเธออีก...หวงหยั่งกะจงอางหวงไข...
 
 
“ค่ะ ไปกันเถอะคุณฟาง”เธอและเพื่อนรักเดินไปตามล็อกเสื้อผ้าเรื่อยๆ ก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนรัก เมื่อลับตาพี่ป๊อป
 
เธอก็ถามฟางทันที
 
 
“เป็นยังไงบ้างแก...เอ่อ สบายดีมั้ย”
 
 
“แกเห็นรึยัง...เขาไม่ได้รักฉัน”ฟางเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของเธอ แต่กลับเอ่ยกลับมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
 
 
“ฟาง แกอย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไพ่เลย ตราบใดที่ยังไม่จบเกมนี้...แกก็ยังมีความหวังเสมอ ไม่ใช่หรอ หรือแกจำไม่
 
ได้ว่าแกเคยบอกฉันว่ายังไง”เธอย้อนเพื่อนกลับ เธอย้ำคำพูดก่อนที่เพื่อนสาวที่บินกลับมาที่เมืองไทย เพื่อเดิน
 
เกมรักของเธอ
 
 
“ฉันจำได้ ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะถอยซะหน่อย...ฉันแค่ท้อ”เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเห็นเพื่อนรักของเธอมี
 
เรื่องไม่สบายใจอย่างนี้ เธอกับฟางพบกันตอนที่เธอไปยืนอ่านป้ายประชาสัมพันธ์ ฟางหันมาถามเธอว่า
 
 
เรียนคณะอะไรคะ นั้นเป็นชุดเริ่มต้นของมิตรภาพระหว่าเธอและเพื่อนรักเพื่อนตายคนนี้
 
 
ยิ่งรู้ว่าเป็นคนไทยเหมือนกัน ยิ่งทำให้มิตรภาพมันแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น ยามอยู่ไกลบ้านเกิดเมืองนอนเช่นนั้น
 
 
ถ้ามีใครสักคนคอยเป็นที่ปรึกษาได้ทุกเรื่องมันก็อะไรที่ดีไม่น้อยเลย...
 
 
ฟางมักเพ้อให้เธอฟังถึงชายในฝันของเธอ...จนเธอมารู้ทีหลังว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอนั่นเอง
 
 
“แกท้อได้...แต่อย่าถอยละกัน เพราะถ้าแกถอยเมื่อไร ฉันกระซวกไส้แกแน่”
 
 
“จบเกมนี่...ฉันคงต้องถอย”
 
 
“ไม่เอาน่า...แล้วแกไม่คิดบ้างหรอว่าพี่ป๊อปอาจจะรักแกก็ได้”
 
 
“คิดสิ แต่มันก็เป็นการเข้าข้างตัวเองชัดๆ”
 
 
“เอ้า ฉันบอกแล้วไง...ว่าต้องมีความหวัง”เธฮพูดก่อนจะแตะที่ไหล่บอบบางของเพื่อนรักเบาๆราวกับมันจะช่วยส่ง
 
ผ่านกำลังใจของเธอไปให้เพื่อนรักได้
 
 
“แกมาเลือกชุดให้ฉันดีกว่า เอาสวยๆนะ”ฟางหันมาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงสดใส เธอพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินหา
 
เสื้อผ้าที่เหมาะกับเพื่อนรักของเธอ
 
 
“ชุดนี่เป็นไงแก”เธอหยิบชุดเดรสสีหวานขึ้นมาโชว์ให้ฟางดู
 
 
“มันโป๊ไปรึเปล่า”
 
 
“ไม่ๆๆๆ งั้นลองหลายๆชุดละกัน”เธอพูดก่อนจะหยิบชุดหลายๆชุดที่คิดว่าน่าจะเหมะกับฟางแล้วดันตัวเธอเข้าไปใน
 
ห้องลองเสื้อผ้า
 
 
          ป๊อปปี้มองตัวเองในกระจก แล้วพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าพอใจกับเสื้อผ้าชุดนี้ เมื่อเขาโดนพนักงานจับ
 
เปลี่ยนไป-มาราวกับตุ๊กตาเคน ก่อนจะเดินไปหาสาวร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่
 
 
“ไง ยัยหมูอวกาศล่ะ”
 
 
“คะ?”
 
 
“เอ้อ ก็...ฟาง”เขาตอบเมื่อแก้วทำหน้างงงัน
 
 
“อ้อ ไปเปลี่ยนชุดน่ะค่ะ อ๊ะ นั่นมาแล้ว”เขามองตามมือของแก้วที่ชี้ไปยังหน้าห้องลองเสื้อผ้า ร่างเล็กเดินออกมา
 
ด้วยชุดเดรสสีส้ม สั้นเหนือเข่า คว้านจน....
 
 
“ไม่!!!กลับไปเปลี่ยนใหม่”เขาตวาดดังลั่นเมื่อชุดของเจ้าตัวนั้นมันล่อเสือล่อตะเข้เหลือเกิน ร่างเล็กหมุนตัวเดิน
 
กลับเข้าห้อง รอเพียงห้านาที เธอก็ออกมาพร้อมกับเดรสสีฟ้าตัวสวย ยาวคลุมเข่า ดูเรียบร้อย
 
 
“หมุนตัวหน่อยสิคะคุณฟาง”แก้วหันไปบอกร่างเล็กให้หมุนตัว แล้ว....
 
 
“ไม่!!!!! มานี่เลย”เขาพูดก่อนจะเดินอาดๆดึงข้อมือคนตัวเล็กให้เข้าไปในห้องลองเสื้อพร้อมกับเขา
 
 
ใครมันจะไปยอมกัน ชุดมันแหวกจนจะเห็นอะไรต่อมิอะไรอยู่แล้ว
 
 
“คุณจะทำอะไร”สีหน้าประหม่าของคนตัวเล็กทำเอาเขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ทำอะไรผิดแล้วยังไม่สำนึกอีก
 
...มันน่านัก
 
 
“จะทำอะไรหรอ...หึ ฉันบอกว่าไง ไม่ให้คว้านหน้า ก็แหวกหลัง อยากโชว์มากรึไงห๊ะ”เขาคิดผิดมหันต์ที่ให้เธอ
 
เป็นคนเลือกชุดเอง เขาหันไปมองเสื้อผ้าที่ห้อยอยู่ที่ราวก่อนจะสอดสายตาดูว่าชุดไหนมันเหมาะกับเธอบ้าง
 
 
“ฉันจะใส่ชุดนี้ คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน”เขาขยี้ผมอย่างยุ่งเหยิง เมื่อคนตัวเล็กเริ่มออกฤทธิ์ ร่างบอบบางทำท่าจะ
 
ก้าวออกจากห้องลองชุด แต่เขาคว้าตัวไว้ทัน เธอดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขา
 
 
“อยากโชว์นักรึไง”เขาพยายามสะกดกลั้นความโกรธเอาไว้ เมื่อเห็นสีหน้าถือดีของเธออย่างนั้น
 
 
“ใช่ ฉันอยากโชว์”เธอพูดก่อนจะดันตัวออกจากอกแกร่งของเขา
 
 
“หึ งั้นก็โชว์ให้ผัวดูคนเดียวก็พอแล้ว”ความอดทนขาดผึ่ง มือหนากระชากชุดเดรสออกเต็มแรง เขาก้มลงซุกไซร้
 
ซอกคอขาว แล้วสร้างรอยตีตราไว้หลายแห่ง ตั้งแต่ลำคอขาวนวล จนถึงเนินอกอวบอิ่ม
 
 
“ฮึก...ปล่อยนะ อย่ามาทำตัวถ่อยๆแถวนี้”เขาแทบจะบี้ร่างบอบบางของเธอให้เป็นผุยผงเมื่อเธอยั่วโทสะเขาถึง
 
ขนาดนี้
 
 
“แล้วไม่ชอบรึไง”เขาพูดพร้อมกับเคล้นคลึงอกแน่นหนั่นของหญิงสาวอย่างหนักหน่วง เขาแสยะยิ้มอย่างมีชัย เมื่อ
 
ร่างเล็กทนแรงพิศวาสไม่ไหวจนอ่อนระทวย เขาโอบเธอไว้ ก่อนจะลดใบหน้าลง เพื่อทำรอยตีตราบนแผ่นหลังขาว
 
เนียน เขาผละออกจากเธอ และกดจูบลงบนกลีบปากน่าจุมพิตนั้น เขามอบจูบที่แสนอ่อนหวานให้เธอ ก่อนจะถอน
 
จูบออกมา
 
 
“ไว้ต่อกันที่บ้านละกันนะ....อ้อ แล้วอย่าคิดจะโชว์อะไรต่อมิอะไรอีกนะ...เธอคงไม่อยากให้ใครเห็นรอยพวกนี้
 
หรอกฉันรู้”เขามองร่างบอบบางในอาภรณ์ชิ้นน้อยเพียงสองชิ้นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ ก่อนจะหันไปเลือกชุด
 
จากราวเสื้อผ้า
 
 
“อ่ะนี่ ลองใส่ดู ฉันว่ามันโอเค”เขาพูดก่อนจะส่งมันให้เธอ
 
 
“ออกไปก่อนสิ ถ้าคุณยังอยู่ฉันจะแต่งตัวยังไง”
 
 
“เห็นจนจะหมดไส้หมดพุงแล้ว อายอะไร ใส่!”เขามองร่างบอบบางที่ก้มหน้าก้มตาใส่เสื้อผ้า แต่ปากก็บ่นอุบอิบ
 
แถมสายตาก็ค้อนเขาขวับๆ เขาจับเธอหมุนตัวไปรอบๆ เมื่อแน่ใจแล้วว่าชุดนี้ไม่โป๊ไม่เปลือย เขาก็พาเธอออกไป
 
ข้างนอก
 
 
“โห สวยจังเลยค่ะ แหม พี่ป๊อปนี่เลือกชุดเก่งนะคะ”เขามองแก้วอย่างดุๆ เมื่อเธอส่งสายตาล้อเลียนเขาและฟาง
 
 
“ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย”เขามองร่างเล็กที่จับชุดดูอย่างกับว่ามันน่ารังเกียจเต็มที
 
 
“บ่นมาก ไปได้แล้วหิวข้าว อ้อ แก้วเดี๋ยวหยิบเดรสสีฟ้าในนั้นมาให้ด้วยนะ”เขาบอกแก้ว เพราะดูจากสภาพเดรสตัว
 
ที่เขากระชากแล้วก็ไม่น่าจะใช้งานได้อีกแล้ว
 
 
เขาจัดการเรื่องชุดเสร็จก็พาคนตัวเล็กไปหาอะไรใส่ท้อง….
 
 
แล้วออกเดินทางจากกรุงเทพฯสู่....สมุทรสงคราม
 
 
 
 
...........................................................................................................................
เราขอโทษษษษษษษษษ เมื่อวานไม่ได้มาอัพให้เลย การบ้านเยอะจริงค่ะ
ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะ ฝากติดตามด้วยะจ้ะ