The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
OUM_PF
12) ปล่อย...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่12 ปล่อย...
“โกรธอะไรฉันอีกล่ะ”เขาเอ่ยถามคนตัวเล็กที่หน้างอเป็นปลาทูอยู่ข้างๆ
“คุณมีเรื่องให้ฉันโกรธเยอะแยะ ฉันลำดับไม่ถูกหรอกค่ะ”เขามองปากและจมูกรั้นของคนตัวเล็กที่เริ่มคบเข้า
หากันอย่าน่าเอ็นดู ไม่ว่าเธอจะทำอะไรมันก็น่ารักไปหมดสิน่า.... เขาสะบัดศีรษะอย่างแรงไล่ความคิด
แสนงี่เง่าออกไป
“ง่วงนอนหรือคะ”เขาส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงปฏิเสธคำถามของคนตัวเล็ก เขาขับรถมาเรื่อยๆโดยที่ภายในรถ
ไม่มีเสียงพูดคุยกันเลยนับจากนาทีนั้น
รถคันหรูจอดเทียบบ้านเรือนไทยหลังงามที่สวนหน้าบ้านเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังขมักเขม่นกับการจัด
สถานที่ สำหรับงานวันเกิดของคุณประภาในวันนี้
ชายหนุ่มเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เธอ...ถึงเวลาแล้วสำหรับการแสดงละครฉากสั้นๆในคืนนี้...
ทุกคนในครอบครัวของป๊อปปี้และเธอรู้ดีว่าเขาและเธอไปกันไม่รอด แต่คุณย่าคงรับเรื่องนี้ไม่ได้แน่ๆ....
เมื่อท่านหมายมาดเธอและเขาไว้ตั้งแต่เด็กๆ และเมื่อท่านอยากจะอุ้มเหลนจากเธอและป๊อปปี้แล้ว....
เธอจะทำอย่างไรดี?
เธอเดินมาตามแรงจูงของชายหนุ่ม ก่อนเขาจะหยุดลงเมื่อเห็นว่าคุณย่ากำลังเดินเข้ามาหา
“อย่าทำความแตกละกัน ฉันขอล่ะ”เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูของเธอเบาๆ แต่เสียงของเขากลับดังก้องใน
หัวใจของเธอ น้ำตาจวนเจียนจะหยดลงมา
สำหรับเขาแม้แต่การกระทำที่มาจากใจจริง...ก็ยังไม่มีให้เธอเลยสักนิดสินะ
“อ้าว มากันแล้ว ย่าคิดถึงแทบแย่”เธอโผเข้าหาอ้อมกอดของคุณย่า เวลานี้เธอต้องการที่พึ่งพิง
“ฟางก็คิดถึงคุณย่าค่ะ”เธอพูดก่อนจะซบใบหน้าลงบนไหล่ของคุณย่าอีกครั้งก่นจะผละออกมา
“สวัสดีครับ”ชายหนุ่มยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“จ้ะลูก เป็นไงเหนื่อยมั้ยลูก”
“นิดหน่อยครับ”เขาตอบไปตามมารยาท แต่ใจจริงอยากจะตอบว่าเหนื่อยแทบตาย เมื่อต้องคอยทะเลาะกับ
แม่ตัวดี ที่หาเรื่องปวดหัวให้เขาอยู่เรื่อยๆ
“งั้นไปนอนพักที่ห้องก่อนนะลูก ย่าจัดไว้แล้ว...ห้องเดิม”เขายิ้มรับ เมื่อท่านดูแลและเอาใจใส่เขาอย่างหลาน
คนหนึ่ง
“ครับ ขอบคุณครับ ไปครับฟาง”เขาพูด แล้วจูงมือร่างบอบบางเดินเข้าไปในตัวบ้าน
คุณประภามองตามหลานสาวคนสวยและชายหนุ่มผู้แสนเพียบพร้อม นางหมายมาดไว้แล้วว่าก่อนนางจะ
ตาย ยังไงๆนางก็จะต้องได้อุ้มเหลนก่อนตายให้ได้ และความหวังเดียวของนางคือหนุ่มสาวคู่นี้
ฝ่ายชายก็แสนจะเพียบพร้อม ประสบความสำเร็จ ก่อตั้งบริษัทของตัวเองได้ตั้งแต่อายุน้อยๆ
.....................................................................................................................................................
“เข้ามาสิ”เขากวักมือเรียกหญิงสาวที่ไม่กล้าเข้ามาในห้องของเขา
“เอ่อ...”
“เอาน้ำมาให้ฉัน แล้วไม่เข้ามาฉันจะได้กินมั้ยล่ะ”เขาเอ่ยเหตุผลอย่างมีหลักการเพื่อหลอกล่อคนตัวเล็กให้
ติดกับที่เขาซุ่มวางไว้
บิงโก! เธอก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอนของเขา ก่อนจะยื่นแก้สน้ำให้อย่างกล้าๆกลัวๆ เขามองผ่านแก้วน้ำใน
มือเธอไป ก้าวเท้าเดินอาดไปปิดประตูห้องแล้วลงกลอนอย่างแน่นหนา
“จะทำอะไร”เธอถามเขาอย่างตระหนก
“ก็ทำอย่างที่เคยทำ”เขาตอบก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างเล็กเธอถอยจนชิดขอบเตียง
ซ่า!!!
น้ำในแก้วที่ฟางถืออยู่สาดเข้าที่หน้าของเขาอย่างแรง เขายกมือขึ้นขยี้ตาด้วยความเจ็บ
ร่างเล็กวิ่งกระโจนหาประตูเมื่อมีหนทางหนี...เขารีบวิ่งไปตะปบเหยื่อสาวที่กำลังจะหลุดรอดจากเงื้อมือของ
เขาไป
“ปล่อยนะ ช่วยด้วยๆ ช่วยฟางด้วย โอ้ย”เธอร้องเสียงดังเมื่อเขาเหวี่ยงเธอลงกับเตียง มือหนาตรึงข้อมือเล็ก
กับเตียงหนานุ่ม ลำตัวก็กดขาเรียวของคนตัวเล็กที่ถีบไปสะเปะสะปะ
“จะร้องทำไม เธออย่าลืมสิ ว่าเธอเองที่เป็นคนเริ่มเรื่องนี้”
“ฉันเปล่า ปล่อยนะ”
“หึ แล้วที่ลงทุนยั่วฉันเมื่อเช้านี้หล่ะ แปลว่าอะไร”เขาแสยะยิ้มดูถูกคนตัวเล็กที่ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ
“ฉันคงหน้ามืดตามัวไปน่ะ”
“หมายความว่ายังไง!!!”เขาตวาดเสียงดังด้วยความโกรธ
“ก็หมายความอย่างที่พูด หรืออาจะแปลว่าคุณข่มขืนฉันก็ได้ค่ะ เพราะดูจะเหมาะกับผู้ชายเลวๆอย่างคุณ
ที่สุด”ความโกรธแล่นเข้าสู่ทุกอณูของร่างกาย
“หึ จริงหรือ ครางเสียงดังขนาดนั้น เขาเรียกว่าสมยอมต่างหาก”เขาพูดก่อนจะส่งมือหนาเคล้นคลึงอกอวบ
ใต้อาภรณ์ผืนงามอย่างหนักหน่วง
“เอามือสกปรกๆของคุณออกไปจากตัวฉัน...ฉันรังเกียจ!!”จบประโยคที่เธอพูด เขาก็กระชากเสื้อตัวสวย
ออกอย่างแรง จนมันขาดออกจากกัน
“ไม่ใช่แค่มือนะ แม้แต่ตัวของฉันมันก็เคยเป็นของเธอ จำได้รึเปล่าล่ะ”เขาแสยะรอยยิ้มอย่างร้ายกาจ
“จำไม่ได้ค่ะ ฉันมันพวกความจำสั้นซะด้วย แล้วไอ้ความทรงจำเลวร้ายอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องจำ รกสมอง
ซะเปล่าๆ”
“งั้นก็เลิกกับฉันสิ...ถอนหมั้นฉันซะ ฉันจะปล่อยเธอไป”ฟางมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาที่เต็มไปด้วย
ความตัดพ้อ เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไรกัน เธอไม่ได้ขายความบริสุทธิ์นะ...เธอมอบให้เขาด้วยความรัก
แต่สิ่งที่ได้กลับมา...มันไม่คุ้มสักนิด มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
ไม่ว่ากี่ปีต่อกี่ปีเขาก็ยังเป็นเหมือนเดิม....
เป็นผู้ชายที่อบอุ่นในสายตาของทุกๆคน...แต่เป็นผู้ชายที่มอบแต่ความเย็นชาให้แต่กับเธอ
เป็นคนน่ารักในสายตาของทุกๆคน....แต่เป็นผู้ชายที่ร้ายกาจแต่กับเธอ
เป็นผู้ชายที่เธอรัก...
แล้วระยะเวลาก็ได้พิสูจน์แล้ว....
เขาและเธอไม่ได้เกิดมาเพื่อกันและกัน
การแต่งงานคงไม่ช่วยให้อะไรๆดีขึ้นมา...
หากต้องผูกมัดกันด้วยกระดาษแผ่นบางๆที่มีผลทางกฎหมาย แต่หัวใจกลับไม่ได้ผูกมัดกันและกันไว้ด้วยรัก
แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร....
คงถึงเวลาแล้วที่เธอต้องปล่อยเขาไป...
.........................................................................................................................
วันนี้เหนื่อยจังเลย ขอเม้นเป็นกำลังใจหน่อยนะจ้ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
