The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่10 ต้องทำยังไง? 
 
 
ฟางมองเสี้ยวใบหน้าหล่อคมที่กำลังหลับใหลอยู่ เมื่อตะกี้นี้เธอได้ยิน
 
 
‘ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะฟาง’
 
 
เธออยากจะบอกเขาเหลือเกิน ขอแค่เขาหันมามองเธอบ้าง หันมาสนใจเธอบ้าง หันมารักเธอบ้าง ไม่ใช่ทำเหมือน
 
เธอไม่มีตัวตนไม่มีหัวจิตหัวใจอย่างนี้ เธอรู้ดีว่าเขายังรักเธอคนนั้นหมดหัวใจ และยิ่งถ้าเป็นอย่างนั้น...เธอก็จะแต่ง
 
งานกับเขาให้เร็วที่สุด เธอรู้ว่าการทำอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ช่วยให้เขารักเธอหรอก แต่เธอเชื่อว่าสักวันเขาอาจจะมอง
 
เห็นเธออยู่ในสายตาบ้าง มีตัวตน มีหัวจิตหัวใจ ไม่ใช่เพียงธาตุอากาศที่ล่องลอยไปมา ไร้ตัวตนอย่างเช่นทุกวันนี้
 
 
ภรรยาทางนิตินัย...มีเกียรติ และศักดิ์ศรี
 
 
แต่ด้านพฤตินัยก็คงไม่ต่างไปจากนางบำเรอ...ไร้ค่าและไร้ศักดิ์ศรี
 
 
แต่เธอยอม!!
 
 
นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามรอยตีตราของเธอที่เธอได้ทำไว้...เขาว่ากันว่าการทำคิสมาร์คเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
 
...และตอนนี้...เขาเป็นของเธอ ของเธอเพียงคนเดียว
 
 
กลีบปากบางลดลงไปขบเม้มและดูดดึงตามลำคอแกร่งเพื่อทำรอยตีตรา
 
 
“ฟาง ทำอะไร”เธอรีบผละออกมาจากเขา กลัวว่าจะโดนเขาจับได้เสียก่อน แต่คงจะช้าไป
 
 
“ปละ เปล่า ไม่ได้ทำอะไรค่ะ”
 
 
“ยัยเด็กดื้อ ทำผิดแล้วยังไม่ยอมรับผิดอีก”
 
 
“เปล่านะ ก็ทีพี่ป๊อปยังทำให้ฟางได้เลย”น้ำเสียงง้ำงอนของคนตัวเล็กยิ่งทำให้เขาอยากจะจับเธอสำเร็จโทษด้วย
 
ริมฝีปากนัก เขาก็เป็นเหมือนผู้ชายทั่วๆไป ไม่มีใครอยากให้คนอื่นรู้หรอกว่ามีเจ้าของแล้ว...แล้วยิ่งไอ้รอยตีตรานี่ก็
 
ยิ่งแล้วใหญ่...แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ชอบที่เธอทำแบบนี้ก็ไม่รู้
 
 
“ยอมรับแล้วใช่รึเปล่า”เขาเชยคางมนให้เงยขึ้นเพื่อสบตาเขา
 
 
“ขอโทษค่ะ”ใบหน้าแสนหวานก้มลงราวกับสำนึกผิดจริงๆ
 
 
“นอนได้แล้วมันดึกแล้วนะ หรืออยากทำกิจกรรมก่อนนอน”
 
 
“เปล่าๆ...เอ่อ คือว่า”
 
 
“อะไร”เขาถามคนตัวเล็กที่มัวแต่อ้ำอึ้งไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักที
 
 
“ฟางต้องทำยังไง...พี่ถึงจะรักฟางบ้าง”น้ำเสียงเศร้าสร้อยที่เอื้อนเอ่ยออกมาทำเอาเขาอดจะสงสารเธอไม่ได้
 
 
“พี่รักฟางนะ...แต่พี่รักฟางแบบน้องสาว”ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าสร้อย แม้แสงจากสายฟ้าเขาก็สามารถเห็นมัน
 
ได้
 
 
“ฟางไม่อยากได้แบบนั้น...รักฟางแบบคนรักไม่ได้หรอคะ”
 
 
“ความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะ แล้วเราก็เคยบอกว่าจะไม่ขอความรักจากพี่อีก ฟางจะขอแค่ความอ่อนโยนไม่
 
ใช่หรอ...ตอนนี้พี่ก็ให้ฟางอยู่ไง”
 
 
“ถ้ามันไม่ได้มาจากใจ...มันก็ไม่เห็นจะมีประโยชน์”มือเล็กผลักไสเขาให้ออกห่างจากร่างเล็กของเธอ
 
 
“แล้วจะให้พี่ทำยังไง?”เขาถามออกไปอย่างเหนื่อยหน่าย ผู้หญิงนี่มันเป็นอะไรที่เข้าใจยากจริงๆ
 
 
“ฟางไม่รู้...”ร่างบอบบางที่สั่นน้อยๆทำให้เขารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน
 
 
“หยุดร้องเถอะ น้ำตาไม่ได้ช่วยอะไรนะฟาง”เขากรีดนิ้วเรียวเช็ดน้ำตาของเธอที่อาบใบหน้าแสนหวาน
 
 
“มันช่วยให้ฟางหายเศร้า...พี่ไม่รู้หรอก”เธอพูดก่อนจะตะแคงข้างหนีหน้าเขา
 
 
“มันไม่ได้ยากเลยนะ ถ้าฟางจะตัดใจจากพี่ ฟางก็เพียบพร้อมมีทุกสิ่งทุกอย่าง ฟางยังมีอีกหลายตัวเลือก ที่ไม่จำ
 
เป็นต้องเป็นพี่ เวลาแค่2ปี ที่ฟางจมปลักอยู่กับพี่เป็นเป็นเวลาที่น้อยมาก...ถ้าเทียบกับระยะเวลาที่พี่คบกับพิม
 
แล้ว”
 
 
“พี่คงจะบอกว่าทิ้งคุณพิมเธอไปไม่ได้...พี่ไม่รู้ดีอย่ามาพูดดีกว่าค่ะ”
 
 
“ไหนลองบอกมาซิว่าพี่ไม่รู้อะไร”
 
 
“ถ้าไม่อยากรู้จริงๆ ฉันว่าคุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกค่ะ”เขาถอนหายใจยาวเหยียด เมื่อคนตัวเล็กเริ่มจะออกฤทธิ์อีก
 
แล้ว ดูจากสรรพนามที่เปลี่ยนไปเขาก็พอรู้
 
 
“งั้นก็นอนเถอะ แล้วอย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะง้อเธอนะ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก เธอไม่ใช่คนสำคัญ และ
 
ฉันก็ไม่จำเป็นต้องแคร์ความรู้สึกของเธอ”เขาพูดก่อนจะหยิบหมอนแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนบนโซฟา
 
 
 
 
 
        เสียงกุกกักภายในห้องนอนดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มตื่นจากห้วงนิทรา แสงแดดยามเช้าส่องกระทบม่านตาเพื่อ
 
ทักทายในเช้าวันใหม่ ใครๆก็ว่ากันว่าฟ้าหลังฝนมักสดใสเสมอ...เหมือนวันนี้
 
 
สายตาสะดุดเข้ากับแผ่นหลังขาวเนียนที่หันหลังให้เขาอยู่ ร่างบอบบางลูบไล้โลชั่นเนื้อดีลงบนผิวนุ่มละมุนอย่าง
 
ช้าๆ ราวกับเจ้าตัวกำลังยั่วยวนเขาอยู่กลายๆ เขากระแอมติดกันหลายๆครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนของหญิง
 
สาวไปข้างล่าง เพราะถ้าอยู่บนนี้นานๆอาจจะเป็นเขาเองที่ตบะแตก ทนไม่ไหวลากเธอขึ้นเตียงเป็นแน่
 
 
“อ้าว คุณภาณุ”เสียงแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่ทักเขาขึ้น
 
 
“เอ่อ..ครับ แม่จัน”เขาเกาท้ายทอยแก้เก้อไม่รู้จะบอกแม่บ้านว่ายังไง
 
 
“แม่จัน เห็นคุณลงมาจากข้างบน นอนค้างที่นี่หรือคะ”นางถามอย่างไม่อายปาก เมื่อรู้ดีว่าชายหนุ่มนอนค้างที่นี่
 
เขามานอนค้างที่นี่ออกจะบ่อย
 
 
“ครับ คือคุณน้าเป็นห่วงน่ะครับ เลยให้ผมมานอนค้างที่นี่”หญิงร่างท้วมพยักหน้าน้อยๆพร้อมๆกับส่งรอยยิ้มล้อ
 
เลียน ก่อนจะเดินหายไปในห้องครัว
 
 
                 ฟางค่อยๆก้าวลงบันไดเมื่อเห็นป๊อปปี้กำลังคุยกับแม่บ้านอยู่ เขาหันหน้ามามองเธอก่อนเอ่ยขึ้น
 
 
“เร็วๆเข้า เดี๋ยวจะพาไปเลือกเสื้อผ้า”
 
 
“ฉันพอมีค่ะ คงไม่ต้องรบกวนคุณ”
 
 
“อยากพาไปอ่ะ มีอะไรมั้ย เร็วๆสิ”เขาพูดก่อนจะย่างสามขุมเดินมากระชากข้อมือเธอแล้วลากไปที่รถคันหรู
 
 
ออกแรงยัดร่างเล็กเข้าไปในรถสุดแรง เมื่อเธอยื้อไม่ยอมขึ้นรถ
 
 
“ปล่อยฉันนะคะ ฉันไม่ไป”
 
 
“ก็จะพาไป เข้าไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นเธอเจอดีแน่”เขาขู่คนตัวเล็กที่ทำท่าจะไม่ยอมง่ายๆ
 
 
“ไม่ต้องมาขู่หรอกค่ะ ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ไป ว้าย!”เขาจัดการช้อนอุ้มร่างเล็กแล้วเดินตรงดิ่งไปที่เบาะคนขับ เขา
 
แทรกตัวลงไปนั่งบนเบาะก่อน แล้วกดร่างเล็กให้นั่งซ้อนตักเขา ก่อนจะปิดประตูลง
 
 
“คุณจะทำอะไรน่ะ”คนตัวเล็กขมวดคิ้วมุ่น
 
 
“ก็ขับรถไง”เขาพูดแล้วเอื้อมมือไปเสียบกุญแจรถ สตาร์ทรถพร้อมที่จะออกตัว แต่คนตัวเล็กกลับร้องเสียงหลง
 
 
“จะบ้ารึไง!!เดี๋ยวก็ได้ตายกันหมดหรอก”ใบหน้าแสนหวานที่กำลังง้ำงอนนั้น มันน่าจับกดซะจริงๆเลย
 
 
“งั้นก็กลับไปนั่งเบาะข้างคนขับ”เธอหันหน้ามามองเขาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขา เป็น
 
เชิงจะบอกให้เขาปล่อยมือที่ตวัดโอบรอบเอวบางของเธอไว้ เขาเห็นใบหน้าแสนหวานที่กำลังแดงก่ำจากฤทธิ์ของ
 
ความโมโห เหมือนมีมนต์สะกด...ปลายจมูกโด่งเรียวกดลงบนแก้มนวลอย่างแนบแน่น
 
 
เจ้าตัวหันมามองเขาตาโต
 
 
“ลุกไปสิ”เขาเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ คนตัวเล็กค่อยๆลงจากรถ ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งเบาะข้างคนขับ
 
 
เขาออกรถไปที่ร้านเสื้อผ้าชื่อดังที่ครอบครัวของเขาเป็นลูกค้าประจำอยู่แล้ว
 
 
 
 
 
           รถคันหรูจอดสนิทหน้าร้านเสื้อผ้าชื่อดังในย่านใจกลางเมืองหลวงที่มีผู้คนคร่ำคร่า ชายหนุ่มเดินนำหญิง
 
สาวเข้าไปในร้าน คนตัวเล็กมองเขาค้อนขวับ พลางบ่นอุบ
 
 
“ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย ไอ้พี่ป๊อป”
 
 
“ยืนทำเซ่ออะไร เข้ามาซิยัยหมูอวกาศ”เธอแทบจะแทรกแผ่นดินหนีเมื่อเขาเรียกฉายาของเธอในวัยเด็ก
 
 
แต่นี่มันก็แสดงว่าเขาจดจำเรื่องราวของเขาและเธอได้ล่ะสิ....
 
 
ใบหน้าแสนหวานที่อยู่ๆก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อๆ
 
 
“ร้อนล่ะสิ...หน้าแดงเชียว ไปๆ”เขาพูดก่อนจะรั้งข้อมือเล็กของเธอให้เดินตามเขาไป
 
 
“อ้าวพี่ป๊อป...พาใครมาคะนั่น”สาวร่างสูงโปร่งเอ่ยทักเขา เธอเป็นเจ้าของห้องเสื้อแห่งนี้ ที่ประสบความสำเร็จ
 
ตั้งแต่อายุน้อยๆ แม้จะยังไม่จบการศึกษา แต่เธอก็สามารถมีเสื้อผ้าที่มีแบนด์ของตัวเองได้ และยังได้รับการตอบรับ
 
ดีเสียด้วย
 
 
“นี่ฟาง...เป็น....น้องสาวพี่”เขาแนะนำคนตัวเล็กให้ลูกพี่ลูกน้องคนสนิทฟัง ก่อนจะหันมาทางเจ้าตัวเพื่อแนะนำลูก
 
พี่ลูกน้องของเขาให้เธอเช่นกัน
 
 
“ฟาง...นี่......”
 
 
 
 
..................................................................................................................................
เอ๊ะๆบุคคลปริศนา...ใครกัยละนี่ รอติดตามตอนต่อไปนะจ้ะ