secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

เรื่อง secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์
 
 
 
 
 
 
 
'...ถึงฟ้า...
 
 
    ผมมีเรื่องในใจอยากจะมาบอกฟ้าน่ะครับผมเลยจำเป็นต้องเขียนมาบอกเพราะผมกลัวว่าฟ้าจะไมม่ได้รู้แบบเดียวกันกับผมแต่ความรู้สึกของผมที่มัต่อฟ้ามันมากล้นหัวใจผมเหลือเกินครับ...ผมรักฟ้านะครับ รักมานานแล้วด้วย แล้วฟ้าก็เป็นรักแรกของผมด้วย...เราลองมาคบกันดูมั้ยครับ
 
 
                                                                                             จาก..........'
 
 
 
 
 
 
 
 
  พออ่านจบฉันก็แทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ฉนเลยต้องรีบปาดมันทิ้งก่อนที่โทโมะจะกลับมาเห็นแล้วจะเป็นเรื่อง ฉันยอมรับว่าฉันเสียใจแต่เหตุผลฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันมันอาจจะเป็ฯเพราะว่าฉันเสียใจที่โดนโทโมะหักหลัง หรือเป็นเพราะฉันรักเค้า....    ' 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  ณ ตอนนี้บอกตรงๆฉันก็ยังทำใจไม่ได้เรื่องผู้หญิงคนนั้นถึงแม้ว่าเรื่องมันผ่านมา4ปีแล้วก็ตามแต่ว่าเธอเป็นรักแรกของโทโมะแล้วเธอก็กลับมาแล้วมันก็อาจจะเป็นไปได้ถ้าโทโมะจะกลับไปหาเธอที่สวยกว่าฉัน เธอที่น่ารักกว่าฉัน เธอที่...ดีกว่าฉัน แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงต้องเป็นคนที่ยอมเจ็บอยู่คนเดียว เพื่อให้เค้าทั้งคู่ได้รักกัน....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
   เมื่อความคิดอันโดดเด่นในนาทีนี้ได้ปรากฏออกมาทำให้ฉันยิ่งคิดหนักไปอีกว่าควรจะทำดีมั้ย อ่าแต่ทำไมฉันถึงต้องเจ็บด้วยล่ะในเมื่อฉันกลับโทโมะก็ไม่ได้รักกันจริงๆอยู๋แล้วนิใช่มะ ฉันจะไม่แคร์ ฉันจะไม่สนใจ ฉันจะไม่ยุ่ง ฉันจะ....ทำได้มั้ยเนี๊ยT^T
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ยัยแก้วแกมานั่งทำไมตรงนี้เนี๊ย..." แค่ได้ยินเสียงฉันก็พอรู้แล้วจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก....
 
 
 
 
 
"ยัยเฟย์มากันถึงแล้วหรอ" ฉันลุกขึ้นเดินไปถามยัยเฟย์หลังจากที่ฉันเดินมาจนเหนื่อยเลยมานั่งพักแถวๆใต้ต้นไม้
 
 
 
 
 
"ย่ะฉันเอากระเป๋าไปเก็บแล้วไม่เจอแกเลยลองมาเดินหาดู" ยัยเฟย์คงมาถึงนานแล้วล่ะมั้งเท่าที่ฟังดูอ่ะนะ
 
 
 
 
 
"ก็เจอแล้วนี่แล้วยัยฟางล่ะ..." ฉันถามหาเพื่อนตัวดีอีกคน
 
 
 
 
 
"อ๋อสงสัยคงอยู๋กับนายป็อปปี้มั้งนะ...ช่วงนี้เห็นสยิทสนมกันจะตายจนฉันกลายเป็นหมาหัวเน่าแล้ว" เฟย์เริ่มตัดพ้อฟาง แต่ฟางจะไปสนิทกับนายป็อปปี้ได้ไงรึว่า...
 
 
 
 
 
"โอ๋ๆไม่เป็นไรยังมีฉันอีกคนนี่ไง^^" ฉันปลอบยัยเฟย์แต่เจ้าตัวกลับทำหน้ามุ่ยกว่าเดิม
 
 
 
 
 
"แกน่ะหนักเลยยัยแก้ว...พูดอย่างกับว่าตัวเองโสด" อ่ายัยเฟย์นี่ก็ถามแปลกฉันก็....
 
 
 
 
 
"ก็ใช่สิทำไมอ่ะ" ฉันตอบไปก่อนจะเริ่มมองหาที่นั่งดีๆที่ที่นึง
 
 
 
 
 
"พูดเป็นเล่นย่ะ...นายผีดิบนั่นไง" ยัยเฟย์บอกพร้อมชี้ให้ฉันหันไปดูทางโทโมะที่กำลังเดินอยู๋ไม่ไกลจากพวกฉัน
 
 
 
 
 
"ยัยเฟย์ไปที่อื่นกันเหอะ" ฉันไม่รอให้ยัยเฟย์ได้เถียงอะไรฉันก็ลากไปซะก่อน
 
 
 
 
 
"นี่ยัยแก้วแกจะรีบลากฉันไปไหนใจเย็นๆก่อนสิ" ระหว่างทางยัยเฟย์ก็เอาแต่บ่นไม่หยุด
 
 
 
 
 
"เออน่ะเงียบๆไปเหอะ" ฉันเองก็พยายามลากยัยเฟย์ต่อไป ไปกินอะไรมาว่ะหนักชะมัด
 
 
 
 
 
"เออๆเร็วๆด้วยล่ะฉันร้อน" แหมไม่ช่วยกันแล้วยังจะมาเร่งกันอีก ==
 
 
 
 
 
"อ่ะถึงล่ะน้องค่ะขอน้ำส้ม2แก้วค่ะ" ใช่แล้วฉันพายัยเฟย์มาที่ร้านน้ำผลไม้เล็กๆเรียกซุ้มก็ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  ตอนนี้ในใจของฉันก็ยังคงนึกถึงเรื่องของโทโมะกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ทุกนาที ถึงแม้ว่ายัยเฟย์จะชวนฉันคุยเรื่องอะไรหลายเรื่องก็ตามแต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่ดี...ฉันจะปรึกษายัยเฟย์ดีมั้ยหรือว่าควรจะเก็บไว้เงียบๆดีนะแต่ถ้าฉันบอกยัยเฟย์มันคงกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ยัยแก้ว..."
 
 
 
 
 
"...."
 
 
 
 
 
"ยัยแก้ว!..."
 
 
 
 
 
"...."
 
 
 
 
 
 
"ยัยแก้ว!!..."
 
 
 
 
 
"...."
 
 
 
 
 
"นี่ยัยแก้ว" อยู่ๆยัยเฟย์ก็ลุกขึ้นมาเขย่าตัวฉันอย่างแรง
 
 
 
 
 
"อะไรของแกเนี๊ย" ฉันโวยเบาๆด้วยความตกใจ
 
 
 
 
 
"ฉันเรียกแกตั้งนาน...แกเหม่ออะไร" ยัยเฟย์ถามฉันอย่างสงสัย
 
 
 
 
 
"ยัยเฟย์...." ฉันเรียกยัยเฟย์เสียงเบา
 
 
 
 
 
"อะไรยัยแก้ว..." ยัยเฟย์ทำท่าสงสัยในตัวฉัน
 
 
 
 
 
"ปะ...เปล่าหรอก" ฉันบอกแค่นั้นแล้วก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปให้ไกลที่สุด....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ...ruktomokaew...
 
 
 
 
 
 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เราแวะมาอัพให้ก่อนกลัวว่าจะมีคนลืมฟิคของเราเม้นกันหน่อยเนอะเยอะๆเลยสาธุ