secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

เรื่องsecret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์
 
 
 
 
 
 
 
    
 
 
 
 
 
 
    ประมาณ10นาทีผ่านไปก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาทำให้ฉันสะดุ้ดรีบลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ทันที และเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นใครฉันก็คลี่ยอ้มออกมาโดยไร้สาเหตุทันที ช่างเหอะอาจจะเป็นเพราะว่าโทโมะบอกว่าจะโทร.มามั้งฉันเลยรู้สึกดีที่โทโมะยังคงรักษาคำพุด อย่างไงก็...รีบกดรับก่อนดีกว่า^^
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮัลโหล" ฉันกรอกเสียงลงไป
 
 
 
(เป็นไงบ้างนอนรึยัง) เสียงโทโมะ
 
 
 
"ก็กำลังจะหลับแล้วแหละแต่พอดีมีใครก็ไม่รู้โทร.มา"
 
 
 
(หรอๆงั้นเดี๋ยวโมะวางเลยก็ได้นะแก้วจะได้นอนต่อ) เห้ย!!
 
 
 
"ไม่ๆแก้วล้อเล่น" ฉันรีบรน กลัวไปหมดว่าโทโมะจะวางไปจริงๆ
 
 
 
(อ้าวก็แก้วจะนอนแล้วไม่ใช่หรอ)
 
 
 
"เปล่าๆแก้วหายง่วงแล้ว" ฉันรีบตอบทันที
 
 
 
(อืมๆ)
 
 
 
"แล้วโมะล่ะถึงบ้านนานรึยัง"
 
 
 
(ก็สักแปปเองมาถึงโมะก็รีบอาบน้ำเร็วๆเพื่อที่จะได้คุยโทรศัพท์กับแก้วไง)
 
 
 
"อ๋อไม่ต้องรีบก็ได้ว่างเมื่อไรค่อยโทร.หาแก้วก็ได้"
 
 
 
(ไม่ได้หรอกนี่ขนาดรีบแล้วนะเนี๊ยยังเกือบไม่ทันแก้วเลย)
 
 
 
"555+ไม่เป็นไรหรอกตอนไหนแก้วก็ว่างทั้งนั้นแหละ"
 
 
 
(ไม่ได้หรอกแก้วต้องมาก่อนทุกอย่างอยู่แล้ว)
 
 
 
"โอ๊ย!ชักจะอิจฉาคนที่ได้เป็นโมะจริงๆแล้วสิ"
 
 
 
(งั้นแก้วก็มาเป็นแฟนกันจริงๆสิ)
 
 
 
"อะ...อะไรนะ"
 
 
 
(อ๋อเปล่าหรอก)
 
 
 
"อืมๆ"
 
 
 
(แล้วพรุ่งนี้แก้วมีงานที่ไหนรึเปล่า)
 
 
 
"ก็มีซ้อมเต้นนิดหน่อยอ่ะทำไมหรอ"
 
 
 
(งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้โมะไปรับดีกว่า)
 
 
 
"ก็ได้เพราะว่าพรุ่งนี้โมะก็ต้องไปบริษัทไม่ใช่หรอ"
 
 
 
(ใช่ๆ...9โมงแล้วกันนะเจอกันที่บ้านเลย)
 
 
 
"ตามสบายเหอะเพราว่าแก้วคงขัดอะไรไม่ได้"
 
 
 
(งั้นแก้วไปนอนดีกว่าครับเดี๋ยวพรุ่งนี้โทรมโมะไม่รู้ด้วยน๊า)
 
 
 
"จริงด้วย!"
 
 
 
(ฝันดีครับ) โทโมะบอกแล้ววางสายไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
   หลังจากที่วางสายจากโทโมะไปฉันก็รีบนอนทันทีเนื่องจากกลัวว่าพรุ่งนี้ใบหน้าของฉันอาจจะโทรมได้แต่ภายในหัวสมองของฉันตอนนี้มีแต่เรื่องของโทโมะกับฉันเต็มไปทุกที่เลยอ่ะ นี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี๊ย  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้วยัยแก้ว!!" ฉันบ่นกับตัวเองแล้วคลุมโปงหลับตาปี๋นอนทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
    ฉันพยายามข่มตานอนมากว่า1ชั่วโมงแต่ฉันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหลับได้ลงเลย แล้วนี่ฉันจะต้องทำอย่างไงดีล่ะถ้าพรุ่งนี้ฉันตื่นสายขึ้นมาจะทำอย่างไง ฮึย! ทำไมไม่หลับซะทีว่ะ ชักจะหงุดหงิดแล้วนะ เอาล่ะฉันควรทำใจให้สงบแล้วค่อยปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างออกไปจากหัวสมองฉันตอนนี้ แล้วค่อยหลับตาลงอีกครั้ง...
 
 
 
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
 
 
 
เช้าวันต่อมา
 
 
 
 
 
 
 
"แก้ว...ตื่นได้แล้วครับ" เสียงกระซิบอันแผ่วเบาปลุกให้ฉันลืมตาขึ้นมาเองอย่างบอกไม่ถูก
 
 
"โทโมะทำไมมาแต่เช้าเลยอ่ะ" พอฉันลืมตาก็เห็นโทโมะยืนอยู่ข้างเตียง
 
 
"นี่มันก็สายแล้วนะแก้ว" ฉันหันไปดูนาฬิกามันเป็นเวลา9โมงกว่าๆ
 
 
"งั้นโมะออกไปก่อนแก้วขอเวลาครึ่งชั่วโมงแล้วเดี๋ยวแก้วจะตามลงไป" โทโมะยอมเดินออกไปพร้อมกับล็อคห้องให้ฉันด้วยซึ่งฉันก็งงกับการกระทำของเขา
 
 
"เผื่อมีคนแอบเข้ามาตอนที่แก้วโป๊อยู่555+" ฉันแทบจะปาหมอนใส่โทโมะทันทีตอนแรกฟังดูแล้วเหมือนจะดูดีแต่ประโยคหลังนี่สิปัญหา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
   ผ่านไปไม่นานนักฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบภายในเวลาที่กำหนดเป๊ะ ฉันเลือกใส่เสื้อยืดสบายๆสีขาวลายการ์ตูนคู่หญิงชายกับกางเกงเดฟสีเทาซีดตัวโปรดของฉันเองส่วนรองเท้าก็ต้องเป็นรองเท้าผ้าใบสีดำลายขาวดีกว่าเท่ดี
 
 
 
 
 
 
 
   จากนั้นฉันกับโทโมะก็เดินทางมุ่งหน้าสู่ค่ายเพลงทันที ระหว่างทางโ?โมะก็บ่นฉันเรื่องการแต่งตัวนิดๆหน่อยว่าทำไมไม่แต่งแบบที่ผู้หญิงคนอื่นเค้าแต่งกันบ้างอะไรทำนองนี้แหละแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอกเพียงแค่ตอบไปว่าฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละ หลังจากนั้้นเราก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลยแม้แต่เสียงเพลงก็ยังไม่มี
 
 
 
 
 
 
 
 
"เป็นอะไรเห็นเงียบมาตลอดทางเลยอ่ะโกรธโมะหรอ" โทโฒะถามฉันที่รีบเดินหนีเค้าทันทัที่ถึงค่ายเพลง
 
 
"แก้วจะโกรธโมะเรื่องอะไรล่ะ" ฉันพูดทั้งๆที่ยังไม่ยอมมองหน้าโทโมะ
 
 
"ก็เรื่องที่โมะว่าการแต่งตัวของแก้วไง" โทโมะพูด
 
 
"นั้นมันเรื่องของแก้ว...แก้วจะแต่งตัวอย่างไงมันก็เรื่องของแก้ว"
 
 
"แก้ว...โมะขอโทษที่ว่าแก้วไปอย่างนั้นแต่ที่โมะพูดไปแบบนั้นก็เพราะว่าโมะเป็ฯห่วงแก้วนะครับ" นี่ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีว่าโทโมะกำลังง้อฉันอยูใช่มั้ย
 
 
"แก้วบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ" ฉันหันไปโวยใส่โทโมะเบาๆ
 
 
"งั้น...แก้วพูดเองนะ" ว่าแล้วโทโมะก็ฉวยโอกาสจับมือฉันแล้วพาเดินเข้าไปในห้องซ้อมเต้นทันที
 
 
 
 
 
 
   อย่างที่บอกนะว่าพวกฉันเพิ่งจะได้มาเป็ฯศิลปินหน้ใหม่ดังนั้นพวกฉันเลยมีโปรเคที่ต้องทำร่วมกันอีกมากมายทางค่ายเพลงก็เลยให้พวกฉันซ้อมเต้นอยู่ห้องเดียวกันไปก่อน แล้วค่อยแยกห้องเมื่อทุกอย่างผ่านไป วันนี้ก็เหมือนเคยแต่ที่ไม่เหมือนเคยก็คือกวินที่วันนี้มาอยู่ในห้องของพวกฉันอีกด้วยส่วนพวกคนอื่นก็ยังไม่มีใครมาสักคนเห็นจะมีแต่ฉันกับโทโมะและกวินที่มาถึงก่อนใคร...
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ...ทำไมวันนี้กวินมาเร็วจังแล้วยังมาอยู่ที่ห้องนี้ด้วย" ฉันพูดเพื่อทำลายความเงียบ
 
 
 
"อ๋อเราแค่ไม่มีเพื่อนคุยน่ะก็เลยมาหาแก้ว" กวินตอบพร้อมกับนยิ้มหวานมาให้ฉันเลยยิ้มตอบไป แต่พอฉันหันไปเห็นโทโมะที่นั่งทำหน้าขรึมก็หุบยิ้มทันที
 
 
 
"โทโมะพวกป็อปถึงไหนแล้วล่ะ" ฉันหันไปพูดกับโทโมะบ้าง
 
 
 
"ไม่รู้" แต่โทโมะกลับส่งความเฉยชามาใส่ฉัน
 
 
 
 
 
 
 
   ฉันไม่รู้จะทำอย่างไงเลยต้องขยับไปนั่งใกล้ๆโทโมะจากเดิมที่ฉันนั่งเก้าอี้ตรงกลาง ภายในห้องมีเก้าอี้อยู่ทั้งหมด11ตัว กวินนั่งตัวแรกส่วนโทโมะนั่งตัวสุดท้ายแล้วฉันนั่งตัวที่6จากนั้นฉันเลยต้องย้ายไปนั่งตัวที่10แทนพูดง่ายๆก็คือเขยิบเข้าไปใกล้โทโมะมากกว่าเดิมนั้นแหละ จากการกระทำของฉันมันก็ทำให้โทโมะระบายออกมาฉันก็ไม่รู้ว่เค้ารู้ตัวรึเปล่าแต่ฉันรู้สึกเขินอย่างไงก็ไม่รู้เหมือนกับว่าฉันแคร์โทโมะมากอย่างนั้นแหละ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เราต้องขอฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ