secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

เรื่องsecret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

 

 

 

 

 

 

 

    

 

 

 

 

 

 

    ประมาณ10นาทีผ่านไปก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาทำให้ฉันสะดุ้ดรีบลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ทันที และเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นใครฉันก็คลี่ยอ้มออกมาโดยไร้สาเหตุทันที ช่างเหอะอาจจะเป็นเพราะว่าโทโมะบอกว่าจะโทร.มามั้งฉันเลยรู้สึกดีที่โทโมะยังคงรักษาคำพุด อย่างไงก็...รีบกดรับก่อนดีกว่า^^

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮัลโหล" ฉันกรอกเสียงลงไป

 

 

 

(เป็นไงบ้างนอนรึยัง) เสียงโทโมะ

 

 

 

"ก็กำลังจะหลับแล้วแหละแต่พอดีมีใครก็ไม่รู้โทร.มา"

 

 

 

(หรอๆงั้นเดี๋ยวโมะวางเลยก็ได้นะแก้วจะได้นอนต่อ) เห้ย!!

 

 

 

"ไม่ๆแก้วล้อเล่น" ฉันรีบรน กลัวไปหมดว่าโทโมะจะวางไปจริงๆ

 

 

 

(อ้าวก็แก้วจะนอนแล้วไม่ใช่หรอ)

 

 

 

"เปล่าๆแก้วหายง่วงแล้ว" ฉันรีบตอบทันที

 

 

 

(อืมๆ)

 

 

 

"แล้วโมะล่ะถึงบ้านนานรึยัง"

 

 

 

(ก็สักแปปเองมาถึงโมะก็รีบอาบน้ำเร็วๆเพื่อที่จะได้คุยโทรศัพท์กับแก้วไง)

 

 

 

"อ๋อไม่ต้องรีบก็ได้ว่างเมื่อไรค่อยโทร.หาแก้วก็ได้"

 

 

 

(ไม่ได้หรอกนี่ขนาดรีบแล้วนะเนี๊ยยังเกือบไม่ทันแก้วเลย)

 

 

 

"555+ไม่เป็นไรหรอกตอนไหนแก้วก็ว่างทั้งนั้นแหละ"

 

 

 

(ไม่ได้หรอกแก้วต้องมาก่อนทุกอย่างอยู่แล้ว)

 

 

 

"โอ๊ย!ชักจะอิจฉาคนที่ได้เป็นโมะจริงๆแล้วสิ"

 

 

 

(งั้นแก้วก็มาเป็นแฟนกันจริงๆสิ)

 

 

 

"อะ...อะไรนะ"

 

 

 

(อ๋อเปล่าหรอก)

 

 

 

"อืมๆ"

 

 

 

(แล้วพรุ่งนี้แก้วมีงานที่ไหนรึเปล่า)

 

 

 

"ก็มีซ้อมเต้นนิดหน่อยอ่ะทำไมหรอ"

 

 

 

(งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้โมะไปรับดีกว่า)

 

 

 

"ก็ได้เพราะว่าพรุ่งนี้โมะก็ต้องไปบริษัทไม่ใช่หรอ"

 

 

 

(ใช่ๆ...9โมงแล้วกันนะเจอกันที่บ้านเลย)

 

 

 

"ตามสบายเหอะเพราว่าแก้วคงขัดอะไรไม่ได้"

 

 

 

(งั้นแก้วไปนอนดีกว่าครับเดี๋ยวพรุ่งนี้โทรมโมะไม่รู้ด้วยน๊า)

 

 

 

"จริงด้วย!"

 

 

 

(ฝันดีครับ) โทโมะบอกแล้ววางสายไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   หลังจากที่วางสายจากโทโมะไปฉันก็รีบนอนทันทีเนื่องจากกลัวว่าพรุ่งนี้ใบหน้าของฉันอาจจะโทรมได้แต่ภายในหัวสมองของฉันตอนนี้มีแต่เรื่องของโทโมะกับฉันเต็มไปทุกที่เลยอ่ะ นี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี๊ย  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้วยัยแก้ว!!" ฉันบ่นกับตัวเองแล้วคลุมโปงหลับตาปี๋นอนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    ฉันพยายามข่มตานอนมากว่า1ชั่วโมงแต่ฉันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหลับได้ลงเลย แล้วนี่ฉันจะต้องทำอย่างไงดีล่ะถ้าพรุ่งนี้ฉันตื่นสายขึ้นมาจะทำอย่างไง ฮึย! ทำไมไม่หลับซะทีว่ะ ชักจะหงุดหงิดแล้วนะ เอาล่ะฉันควรทำใจให้สงบแล้วค่อยปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างออกไปจากหัวสมองฉันตอนนี้ แล้วค่อยหลับตาลงอีกครั้ง...

 

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

เช้าวันต่อมา

 

 

 

 

 

 

 

"แก้ว...ตื่นได้แล้วครับ" เสียงกระซิบอันแผ่วเบาปลุกให้ฉันลืมตาขึ้นมาเองอย่างบอกไม่ถูก

 

 

"โทโมะทำไมมาแต่เช้าเลยอ่ะ" พอฉันลืมตาก็เห็นโทโมะยืนอยู่ข้างเตียง

 

 

"นี่มันก็สายแล้วนะแก้ว" ฉันหันไปดูนาฬิกามันเป็นเวลา9โมงกว่าๆ

 

 

"งั้นโมะออกไปก่อนแก้วขอเวลาครึ่งชั่วโมงแล้วเดี๋ยวแก้วจะตามลงไป" โทโมะยอมเดินออกไปพร้อมกับล็อคห้องให้ฉันด้วยซึ่งฉันก็งงกับการกระทำของเขา

 

 

"เผื่อมีคนแอบเข้ามาตอนที่แก้วโป๊อยู่555+" ฉันแทบจะปาหมอนใส่โทโมะทันทีตอนแรกฟังดูแล้วเหมือนจะดูดีแต่ประโยคหลังนี่สิปัญหา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   ผ่านไปไม่นานนักฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบภายในเวลาที่กำหนดเป๊ะ ฉันเลือกใส่เสื้อยืดสบายๆสีขาวลายการ์ตูนคู่หญิงชายกับกางเกงเดฟสีเทาซีดตัวโปรดของฉันเองส่วนรองเท้าก็ต้องเป็นรองเท้าผ้าใบสีดำลายขาวดีกว่าเท่ดี

 

 

 

 

 

 

 

   จากนั้นฉันกับโทโมะก็เดินทางมุ่งหน้าสู่ค่ายเพลงทันที ระหว่างทางโ?โมะก็บ่นฉันเรื่องการแต่งตัวนิดๆหน่อยว่าทำไมไม่แต่งแบบที่ผู้หญิงคนอื่นเค้าแต่งกันบ้างอะไรทำนองนี้แหละแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอกเพียงแค่ตอบไปว่าฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละ หลังจากนั้้นเราก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลยแม้แต่เสียงเพลงก็ยังไม่มี

 

 

 

 

 

 

 

 

"เป็นอะไรเห็นเงียบมาตลอดทางเลยอ่ะโกรธโมะหรอ" โทโฒะถามฉันที่รีบเดินหนีเค้าทันทัที่ถึงค่ายเพลง

 

 

"แก้วจะโกรธโมะเรื่องอะไรล่ะ" ฉันพูดทั้งๆที่ยังไม่ยอมมองหน้าโทโมะ

 

 

"ก็เรื่องที่โมะว่าการแต่งตัวของแก้วไง" โทโมะพูด

 

 

"นั้นมันเรื่องของแก้ว...แก้วจะแต่งตัวอย่างไงมันก็เรื่องของแก้ว"

 

 

"แก้ว...โมะขอโทษที่ว่าแก้วไปอย่างนั้นแต่ที่โมะพูดไปแบบนั้นก็เพราะว่าโมะเป็ฯห่วงแก้วนะครับ" นี่ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีว่าโทโมะกำลังง้อฉันอยูใช่มั้ย

 

 

"แก้วบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ" ฉันหันไปโวยใส่โทโมะเบาๆ

 

 

"งั้น...แก้วพูดเองนะ" ว่าแล้วโทโมะก็ฉวยโอกาสจับมือฉันแล้วพาเดินเข้าไปในห้องซ้อมเต้นทันที

 

 

 

 

 

 

   อย่างที่บอกนะว่าพวกฉันเพิ่งจะได้มาเป็ฯศิลปินหน้ใหม่ดังนั้นพวกฉันเลยมีโปรเคที่ต้องทำร่วมกันอีกมากมายทางค่ายเพลงก็เลยให้พวกฉันซ้อมเต้นอยู่ห้องเดียวกันไปก่อน แล้วค่อยแยกห้องเมื่อทุกอย่างผ่านไป วันนี้ก็เหมือนเคยแต่ที่ไม่เหมือนเคยก็คือกวินที่วันนี้มาอยู่ในห้องของพวกฉันอีกด้วยส่วนพวกคนอื่นก็ยังไม่มีใครมาสักคนเห็นจะมีแต่ฉันกับโทโมะและกวินที่มาถึงก่อนใคร...

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ...ทำไมวันนี้กวินมาเร็วจังแล้วยังมาอยู่ที่ห้องนี้ด้วย" ฉันพูดเพื่อทำลายความเงียบ

 

 

 

"อ๋อเราแค่ไม่มีเพื่อนคุยน่ะก็เลยมาหาแก้ว" กวินตอบพร้อมกับนยิ้มหวานมาให้ฉันเลยยิ้มตอบไป แต่พอฉันหันไปเห็นโทโมะที่นั่งทำหน้าขรึมก็หุบยิ้มทันที

 

 

 

"โทโมะพวกป็อปถึงไหนแล้วล่ะ" ฉันหันไปพูดกับโทโมะบ้าง

 

 

 

"ไม่รู้" แต่โทโมะกลับส่งความเฉยชามาใส่ฉัน

 

 

 

 

 

 

 

   ฉันไม่รู้จะทำอย่างไงเลยต้องขยับไปนั่งใกล้ๆโทโมะจากเดิมที่ฉันนั่งเก้าอี้ตรงกลาง ภายในห้องมีเก้าอี้อยู่ทั้งหมด11ตัว กวินนั่งตัวแรกส่วนโทโมะนั่งตัวสุดท้ายแล้วฉันนั่งตัวที่6จากนั้นฉันเลยต้องย้ายไปนั่งตัวที่10แทนพูดง่ายๆก็คือเขยิบเข้าไปใกล้โทโมะมากกว่าเดิมนั้นแหละ จากการกระทำของฉันมันก็ทำให้โทโมะระบายออกมาฉันก็ไม่รู้ว่เค้ารู้ตัวรึเปล่าแต่ฉันรู้สึกเขินอย่างไงก็ไม่รู้เหมือนกับว่าฉันแคร์โทโมะมากอย่างนั้นแหละ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เราต้องขอฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ