วงเวียนแห่งรัก

            หลังจากนั้นไปสักพัก ฉันก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาหลังจากที่รู้สึกว่าได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่แล้วคนที่ฉันเห็นคนแรกคงจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก..เขา

“แก้ว..ฟื้นแล้วหรอ? จิบน้ำหน่อยนะ เดี๋ยวฉันเอาน้ำมาให้” ภาพที่ฉันเห็นคือเขากำลังวิ่งไปหยิบน้ำที่โต๊ะตัวหนึ่งภายในห้อง ในห้องของฉันมีแต่คำว่าทำไม? ทำไม?อยู่ๆเขาถึงวิ่งได้แบบนั้น ทำไมอยู่เขาก็เดินเหินได้เหมือนคนปกติ เหมือนคนที่ไม่เคยโดนยิง เหมือนคนที่ไม่ได้เป็นอัมพาตเลยสักนิด

“ทำไมคุณถึง..เดินได้” ฉันไม่เก็บความสงสัยเอาไว้หรอก ฉันตัดสินใจถามเขาไป

“เอ่อ..ฉัน..คือว่า..” เขากลับอ้ำอึ้งใส่ฉัน ลักษณะแบบนี้มันทำให้ฉันเข้าใจได้เลยทันทีว่าที่ผ่านมาเค้าไม่ได้เป็นอัมพาตอย่างที่คุณหมอบอกฉัน

“คุณโกหกฉันหรอ?” ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันสับสนไปหมด ฉันพูดอะไรไม่ออก อะไรกันที่ทำให้เขาตัดสินใจทำแบบนี้ อะไรที่ทำให้เค้าโกหกฉันแบบนี้ มันมีแต่ความสงสัยอยู่เต็มหัวฉันไปหมด

“ฉัน..” เขาก็ยังคงตอบฉันไม่ได้อีกอยู่ดี

“คุณ..ฮึก..ทำไมทำกับฉันแบบนี้” ฉันกักเก็บน้ำตาเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป ถ้าถามว่าดีใจมั้ยที่เขากลับมาเป็นปกติที่เขากลับมาเดินได้ ฉันตอบได้เลยว่าฉันดีใจมาก แต่ความรู้สึกฉันล่ะ? น้ำตาที่ฉันเสียไปมันคืออะไร? การร้องให้ที่ฉันร้องมันทุกวันเพราะเห็นเขาใช้ชีวิตได้ไม่เหมือนคนปกติ ฉันร้องไห้ไปเพื่อให้กัน?

“อย่าร้องไห้สิ..”

“คุณหลอกฉัน ฮึก.. คุณคิดว่าความรู้สึกฉันมันเป็นเรื่องล้อเล่นรึไง ฮืออ..ทำไมต้องหลอกฉันขนาดนี้ด้วย ฉันไปทำอะไรให้คะ..คุณ ฮึก.. คุณสนุกมากนักใช่มั้ยที่เห็นฉันร้องไห้แบบนี้ สนุกนักหรอที่เห็นฉันจะเป็นบ้าแบบนี้หน่ะ ฮืออ..” ฉันไม่พูดว่าเขาอย่างเดียว มือไม้ที่หยิบจับอะไรได้ข้างเตียงฉันก็ปาเข้าใส่เขาหมด ฉันเสียใจ..

“......” เขาเงียบ ยืนรอรับทุกสิ่งที่ฉันขว้างใส่เขาไม่ว่าจะเป็นหมอนหรือหมอนข้าง

“คุณรู้มั้ยว่าแค่ฉันฝัน ฮึก..ว่าคุณโดนยิงฉันก็กลัวจะตายอยู่แล้ว พอคุณโดนยิง ตอนที่คุณอยู่ในห้องฉุกเฉิน ฉันร้องไห้หนักขนาดไหน ฮืออ.. แล้วตอนที่รู้ว่าคุณจะเดินไม่ได้ คุณรู้มั้ยว่าฉันคิดอะไรอยู่ ฉันโทษตัวเองตลอดว่าฉันเป็นคนทำให้คุณ ฮึก..เป็นแบบนั้น ฉันทำให้คุณเดินไม่ได้ ถ้าวันนั้นฉันไม่ไปนั่งเล่นที่ท้ายไร่ คุณคงไม่เป็นแบบนี้ มันเป็นเพราะฉัน ฮือออ...” ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเองออก

“ฉันไม่ได้อยากจะให้มันเป็นแบบนี้นะ ฉันอธิบายได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำไป ฉันมีเหตุผลนะ!!” เขาพูด

“ฉันไม่อยากฟัง!! ฮือ..แค่นี้คุณยังหลอกฉันไม่พออีกหรอ แล้วฉันจะเชื่อสิ่งที่คุณจะพูดออกได้ยังไงกันอีก? คุณจะเอาอะไรมายืนยัน ฮึก..ว่าสิ่งที่คุณพูดมันเป็นความจริง” ฉันยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเองไว้ ฉัน..ไม่อยากจะฟังอะไรอีกแล้ว แค่นี้ฉันก็เสียใจมากแล้ว ถ้าฉันยังจะต้องมาได้ยินคำที่เขาจะโกหกอีก..ฉันไม่ไหวแล้ว

“ฉันว่าเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ ไว้รอเธอมีสติมากขึ้น เราค่อยมาคุยกันดีกว่า คุยไปตอนนี้ก็มีแต่จะทะเลาะกันเปล่าๆ” เขาพูดแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย ทำราวกับว่าสิ่งที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ไม่ได้ไปกระทบกับจิตใจของเขาสักนิดเลย

----------------------------------------------------------------------------------

Kaew’Past

           การกระทำของเขาก่อนหน้านี้ทำให้ฉันรู้เลยว่า เขาไม่ได้แคร์ฉันเลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่ฉันพูดไปก่อนหน้านั้นไม่ได้เข้าไปในจิตใจเขา เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดฉันสักนิดเลย เหมือนคำพูดที่ฉันพูดไปมันไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ เขาคงไม่เคยเห็นฉันเสียใจ เขาคงไม่เคยเห็นฉันร้องไห้เลยใช่มั้ย? ฮึก.. นี่สสินะที่เขาบอกกันไว้ว่า ยิ่งอยู่ด้วยกันยาวนาน ความรักยิ่งแผ่วเบา ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งไม่จำเป็นต้องแค่ร์กันมากฉันเข้าใจคำนี้แล้ว...ฉันพึ่งเข้าใจว่า ‘คนเราจะหมดรักกัน มันง่ายขนาดนี้เอง’ ฉันคงต้องทำความเข้าใจใหม่แล้วสินะ

----------------------------------------------------------------------------------

Tomo’Past

ตอนเย็นของวันเดียวกัน

“องอาจ เรียกนายหญิงลงมาทานข้าวสิ”

“นายหญิงออกไปข้างนอกตั้งแต่ตอนบ่ายแล้วครับ”

“ไปข้างนอก? ไปไหน??” ผมหันไปถามองอาจ

“ไม่ทราบครับ นายหญิงไม่ได้บอกอะไรไว้เลยครับ” องอาจพูดแล้วก้มหัวให้คนเป็นนาย

          ออกไปข้างนอกงั้นเหรอ? แก้วเนี่ยนะจะออกไปข้างนอก ตั้งแต่ที่อยู่ด้วยกัน แก้วไม่เคยออกไปข้างนอกเลยนะ หรือว่า?! ผมรีบลุกออกเก้าอี้โต๊ะทานข้าวแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องของแก้วทันที

          ว่างเปล่า ไม่มีคนที่เขารัก ไม่มีผู้หญิงที่ชื่อแก้ว ไม่มีเสื้อผ้าของแก้ว กระเป๋าเดินทางของแก้วก็หายไป แก้วหยิบไปเฉพาะเสื้อผ้าของเธอจริงๆ ไม่ใช่เสื้อผ้าที่เขาซื้อให้ ทำไมทุกอย่างมันเป็น..แบบนี้ไปได้ ผมนั่งลงบนเตียงพร้อมยกมือขึ้นมากุมหัวตัวเอง ปวดหัวชะมัด ไม่คิดว่าแก้วจะหนีผมไปแบบนี้ ที่ผมหลอกเขา ผมไม่ได้อยากจะให้เขาเสียใจหรือโทษตัวเองเลยสักนิด ผมแค่อยากรู้ ถ้าวันหนึ่งผมเกิดเดินไม่ได้ขึ้นมา ใครจะอยู่ดูแลผม ใครจะทนผมได้ และใครที่จะอยู่เคียงข้างผม ผมรู้ทุกคำตอบแล้ว คำถามที่ผมถามตัวเองมีแต่คำตอบว่า ‘แก้ว’ ผู้หญิงที่เป็นภรรยาของผม และเป็นคนที่ผมรักมากที่สุด แต่ตอนนี้..ผมกลับไม่สามารถรั้งคนที่ผมรักไว้ได้ ผมทำพลาดไปแล้วจริงๆ

----------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีทุกคนนนนนนนนนนนน หนีหายไปนาน เกิดคึกอะไรก็ไม่รู้เลยมาพิมต่อ อยู่ม.6และแฮะ แก่แล้ววววว จะสอบเข้ามหาลัยแล้วววว 

6 Apr. 2015

TOEY