วงเวียนแห่งรัก

"ไปขึ้นรถ" โทโมะสั่งแก้ว

 

"ไม่! ฉันจะไปหาป๊อปปี๊" พูดแล้วก็จะวิ่งออกไป

 

"บอกให้ขึ้นไงห๊ะ!!" โทโมะกระชากแขนแก้วอย่างแรงจนแก้วถลาชนกับอกของโทโมะ

 

ส้นรองเท้าส้นสูงที่ใส่อยู่หัก

 

"ฉันไม่ขึ้น ไม่ไปไหนทั้งนั้น!!" ฉันพยายามจะเอามือของโืทโมะออก แต่เขากลับบีบไว้แน่น

 

"เธอต้องไป! อย่าทำให้ฉันโกรธ!!" โทโมะพูดแล้วก็ลากแก้วให้เดินตาม

 

"ฮึก..เจ็บ" รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ข้อเท้าทันที คงจะเป็นตอนที่โทโมะกระชากแขนแล้วส้นรองเท้าหัก

 

"เจ็บก็เดินตามมาดีสิ!" โทโมะตวาดใส่แก้วด้วยความโมโหที่เห็นแก้วยื้อตัวไม่ยอมเดินตาม

 

"ไม่ไป ฮือ..ฉันจะไปหาป๊อปปี๊" ฉันร้องไห้โฮออกมาทันที

 

"มานี่!" โทโมะอุ้มแก้วพาดบ่าตัวเองแล้วก็เดินไปให้แก้วยัดใส่รถแล้วตัวเองก็เดินอ้อมไปที่รถอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

ในรถ

 

"เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ! ฉันจะกลับไปหาป๊อปปี๊" หันไปตวาดใส่โทโมะ

 

"อยากไปหามันมากรึไงห๊ะ!" กระชากแขนแก้วให้แก้วเข้ามาใกล้ตัวมากขึ้น พูดออกไปด้วยความโมโห แก้วพูดว่า

 

จะไปหาป๊อปปี๊มาตั้งหลายครั้งแล้ว

 

"ใช่! ฉันทนอยู่ึกับคนใจร้ายแบบนายไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว" พูดแ้ล้วก็ผลักโทโมะให้ออกห่างจากตัว

 

"หึ..เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก นอกจากเธอจะชิงตายไปซะก่อน!" โทโมะพูดแล้วก็สะบัดแขนตัวเองทำให้ตัว

 

แก้วสะบัดกระแทกกับประตูรถอย่างแรง

 

"นายมันไม่ใช่คน!" พูดด่าทอออกไปทั้งน้ำตา

 

"อื้อ!" โทโมะคว้าต้นคอของแก้วเข้ามาจูบ บดขยี้ริมฝีปากของแก้วอย่างแรง จนแก้วปากแตก

 

"นายมันบ้า ไอ้เลว!" ไม่พูดเปล่ามือก็ทุบอกของโทโมะไปด้วย

 

"ต่อไปนี้ฉันจะเลวกับเธอ จะเลวกับเธอคนเดียว!" โทโมะประกาศเสียงกร้าว แล้วก็เข้าเกียร์รถอย่างแรง

 

 

 

บ้านโทโมะ

 

"ลงมา!" โทโมะสั่งแก้ว

 

"..." เงียบแล้วก็นั่งเฉย

 

"ได้!" โทโมะกระชากแขนแก้วลงจากรถแล้วก็ลากเดินเข้าบ้านไป

 

 

 

ห้องนอนของโทโมะ

 

                โทโมะจับแก้วเหวี่ยงลงเตียงอย่างแรง

 

"ฮึก.." แก้วสะอื้นออกมา ยังไงก็ไม่มีทางหนีเขาได้เลยหรอ?

 

"นี่ข้าวกินซะ!" โทโมะเอาถาดของมาวางบนเตียงให้แก้ว

 

 

 

เพล้ง~

 

          แก้วเอามือปัดถาดข้าวจนตกเตียง จนแตกไปหลายใบ ข้าวก็หกเต็มพื้น

 

"ไม่กินก็เรื่องของเธอ ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้เธอตายง่ายๆแน่!" โทโมะพูดก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

 

'นอกจากเธอจะชิงตายไปซะก่อน'   คำพูดของโทโมะอยู่ในสมองของแก้ว

 

"ฉันคงต้องตายถึงจะหนีนายพ้นใช่ไหม.." ฉันพูดออกมาเบาๆ ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว มันเหนื่อยเหลือเกิน ยังไงฉันก็

 

ต้องหนีโทโมะไปให้ได้ แม้จะต้องตายก็ตาม..

 

 

             ฉันมองดูรอบๆห้อง หาของที่จะทำให้ฉันหนีพ้นจากโทโมะ จนเจอ ส้อมที่ตกอยู่ที่พื้น

 

"ฮึก..ฉันจะหนีนายให้ได้!" พูดเอาจริงเอาจัง ก่อนจะยกส้อมขึ้นเหนือหัว

 

"จะทำอะไร!" โทโมะเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีก็รีบวิ่งมาจับข้อมือของแก้วแล้วก็ดึงส้อมออกจากมือของแก้ว

 

แล้วก็ปาส้อมทิ้งไป

 

"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!" พูดกับโทโมะที่จับมืออยู่

 

"เธอบ้ารึไงห๊ะ!!" โทโมะตวาดแก้วเสียงดัง

 

"ฉันจะชิงตายให้นายดูไงเล่า!" พูดแล้วก็ผลักโทโมะออก

 

"หึ..เธอไม่ได้ตายง่ายๆแน่" โทโมะพูดแล้วก็เอาเศษผ้ามาพันข้อมือของแก้วไว้ แล้วก็ดึงให้ขึ้นมานอนที่เตียง

 

"หยุดนะ ปล่อย!" พูดแล้วก็ดิ้นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมานอนบนเตียงกับโทโมะ

 

"นอนซะ! อย่าให้ฉันโมโห" โทโมะพูดแล้วก็หลับตาลงไป

 

"ฮึก..นายใจร้าย นายคนเดิมหายไปไหนแล้ว ฮือ.." บอกหน้าโทโมะแล้วก็พูดออกมาพร้อมน้ำตา เขากลับมาเป็น

 

คนที่ร้ายเหมือนเดิมอีกแล้ว ฉันไปทำอะไรเขาไว้ ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย

 

'คนเดิมมันตายไปตั้งแต่ที่เธอกำลังจะบอกรักมันแล้ว' โทโมะคิดในใจแต่ก็ไม่ได้ลืมตา ได้ยินทุกคำที่แก้วพูด

 

 

 

ตอนเช้า

 

          โทโมะตื่นขึ้นมาก็เจอแก้วที่หลับอยู่ตาก็มือแต่คราบน้ำตา มือก็แดงคงจะหาทางแก้มัดทั้งคืนละมั้ง

 

"เธอจะได้เห็นฉันคนใหม่ ไม่แสนดี ไม่อ่อนโยนอีกแล้ว" โทโมะพูด

 

"ตื่น!" โทโมะจับข้อมือที่ถูกมัดไว้แล้วก็ดึงขึ้นมาให้แก้วลุก

 

"เจ็บ" แก้วพูดออกมา เพราะเจ็บข้อมือที่โดนมัด

 

"เธอนี่มันจริงๆเลยนะ" โทโมะพูดแล้วก็อุ้มแก้วขึ้นแล้วก็เดินออกไป

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ เม้นไม่ขึ้นไม่โหวตกัน ไม่อัพนะ!! ขอบคุณค่ะ