วงเวียนแห่งรัก

                   โทโมะรีบอุ้มแก้วขึ้นมาที่ห้อง แล้ววางแก้วลงบนเตียงอย่างรีบเร่ง จากนั้นก็วิ่งเข้าไปเอาผ้าชุบน้ำ

 

มาเช็ดตัวให้ แต่แค่จับตัวของแก้วก็ต้องชักมือออกทันที ก็ใช่นะสิ! ก็เขาเล่นโยนเธอลงน้ำ แถมยังให้ไปนั่ง

 

กลางแดด ตากแดด ตากลมอีก ไม่สบายก็ให้มันรู้ไป

 

"หนาว..หนาว" แก้วเพ้อออกมา ตัวสั่นมาก จนโทโมะตกใจ

 

"อย่าเป็นอะไรนะแก้ว" โทโมะกอดกระชับแก้วให้แน่นขึ้น ค่อยๆเช็ดตัว แล้วก็เปลี่ยนชุดให้

 

"นายใจร้าย..." แก้วละเมอ แล้วก็ดิ้นเบาๆ เหมือนกำลังหนีอะไรอยู่ มือก็เอาแต่ปัดป้องไปทั่ว น้ำตาก็ซึมๆ

 

"ฉัน.." โทโมะจะพูดขอโทษแต่ปากมันก็หนักไป ได้แต่กอดแก้วไว้ให้แน่น จนแก้วสงบลง

 

"..." ไม่มีเสียงอะไรหลุดออกมาจากปากของแก้ว เพราะตอนนี้หลับสนิทไปแล้ว

 

"หายเร็วๆนะครับ จุ๊ฟ~" โทโมะพูดแล้วก็จุ๊ฟที่หน้าผากของแก้วเบาๆ โทโมะรู้เลยว่าไข้สูงมาก เลยหมั่นเช็ดตัวให้

 

แก้วทั้งคืน จนเผลอนอนกอดแก้วแล้วหลับไป

 

 

 

 

 

ณ ตอนเช้า

 

          โทโมะสะดุ้งตื่นขึ้นมากอด แล้วก็มองดูหญิงสาวที่นอนหนุนแขนของตัวเองอยู่ เลยเอื้อมมือไปแตะหน้า

 

ผากของแก้ว ไข้แก้วก็ลดลงมากแต่ว่าตัวก็ยังอุ่นๆอยู่ โทโฒะพยายามจะยกหัวของแก้วขึ้น เพราะตัวเองแขนชา

 

แล้ว แต่ว่าแก้วพลิกตัวแล้วนอนหันหลังให้โทโมะ ทำให้แขนโทโมะเป็นอิสระ

 

"ฮู้~" โทโมะร้องออกมาเบาๆ แล้วก็รีบสะบีดแขนไล่ความเมื่อยทันที จากนั้นโทโมะก็เดินลงไปข้างล่าง เพื่อไป

 

ทำข้าวต้มร้อนๆให้หญิงสาวได้ทาน

 

 

 

 

ณ ห้องนอนโทโมะ

 

"แก้วๆ ลุกขึ้นมาทานข้าวต้มก่อน" โทโฒะเดินเข้ามาในห้องแล้วก็วางข้าวต้มลงข้างๆเตียง แล้วก็เดินไปปลุกร่าง

 

บางที่ยังคงนอนยังไม่ตื่น

 

"อือ.." แก้วครางออกมาเบาๆ ตาก็ค่อยๆเปิดขึ้น แต่พอลืมตาขึ้นมาก็เจอกับโทโมะทำให้สะดุ้งทันที

 

"มาทานข้าวก่อน" โทโมะพูดแล้วก็ยกถ้สวยข้าวต้มขึ้นมาไว้ในมือแล้วก็ตักเพื่อจะป้อนแก้ว

 

"ไม่!" ฉันพูดพร้อมกับปัดช้อนจนช้อนหล่น แล้วก็พลิกตัวนอนหันหลังให้โทโมะ

 

"มากินดีๆเลยนะ" โทโมะพูดดีๆกับแก้ว พยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ มือนึงก็ถือถ้วยข้าวตก อีกมือนึงก็ดึงแขน

 

แก้วไว้ให้หันหน้ามา

 

"ก็บอกว่าไม่กินไงเล่า!" ฉันพูดแบบใส่อารมณ์

 

 

 

เพล้ง~

 

        ช่วงจังหวะที่ฉันพูดแล้วกำลังจะหันหน้าไป แล้วก็สะบัดมือให้มือโทโมะหลุดออก แต่มือฉันมันไปปัดโดน

 

ถ้วยข้าวต้มทำให้ถ้วยแตก ข้าวต้มก็หกโดนตัวโทโมะนิดๆด้วย

 

"กินดีๆไม่ได้รึไงห๊ะ!" โทโมะอารมณ์ขึ้น แล้วก็ตวาดฉันลั่นห้อง จนฉันตกใจ

 

"ก็ฉันบอกว่าไม่กิน ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงห๊ะ!" ในเมื่อเขาตวาดมาฉันก็ตวาดกลับอย่างไม่เกรงกลัว

 

"ฉันคงจะต้องลงโทษเธอให้รู้จักเข็ดหราบซะหน่อยแล้ว" โทโมะพูดแล้วก็เอาผ้าปัดข้าวต้มที่หกใส่ตัวออก ก่อนจะ

 

เดินตรงเข้ามาหาแก้ว ด้วยสีหน้าที่ดุ แล้วก็น่ากลัว

 

"นะ..นายจะทำอะไร ยะ..อย่าเข้ามานะ!" ต่อมกลัวของฉันเริ่มทำงาน ไหลไหลออกมาเองโดยที่ฉันไม่ได้สั่ง

 

"..." โทโมะไม่ตอบแต่เดินตรงมาที่เตียงอย่างไม่มีท่าทางว่าจะหยุด

 

"หยุดนะ ไม่งั้นฉันจะ..." ฉันจะ..ฉันจะทำอะไรดีล่ะ? ฉันมองไปรอบๆตัวทำให้เห็นเศษถ้วยที่มันแตกเลยหยิบเศษ

 

แก้วนั้นขึ้นมาแล้วก็ชูไว้ตรงหน้า

 

"เธอจะทำอะไร เศษแก้วแค่นี้มันทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ หึ" โทโมะพูดแล้วก็เดินเข้ามาเรื่อยๆ ถ้าฉันไม่ทำอะไร

 

สักอย่าง เขาต้องทรมานฉันอีกแน่

 

"ฉันจะ ฮึก.." เมื่อรู้ว่าเศษแก้วแค่นั้นทำอะไรโทโมะไม่ได้ เลยเอาเศษแก้วนั้นมากรีดที่ข้อมือตัวเอง ก่อนกรีดฉันก็

 

หลับตาปี๋ ในใจก็นึกถึงพ่อกับแม่ ถ้าฉันเป็นอะไรขึ้นมา ก็ขอโทษพ่อกับแม่ด้วย ที่ฉันเป็นลูกอกตัญญู แต่ฉันทนอยู่

 

กับคนอย่างโทโมะไม่ได้อีกแล้ว

 

"แก้ว!" โทโมะตาโตด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าแก้วจะกล้ากรีดข้อมือตัวเอง โทโมะเลยรีบวิ่งเข้าไปแล้วก็ดึงเศษ

 

แก้วออกจากมือของแก้วแล้วก็โยนมันออกไป แล้วก็รีบดึงมือแก้วมาดูแผล

 

"ฮือ..ฮือ" ฉันได้แต่ร้องไห้ นี่ฉันทำอะไรไปเนี่ย!?

 

"ทำแบบนี้ทำไมห๊ะ!" โทโมะตะโกนออกมาด้วยความเป็นห่วง แต่แก้วเป็นอะไรขึ้นมา ตนจะทำยังไง

 

"ฮึก..ฮือ" ยิ่งโทโมะตะโกนใส่ฉันยิ่งร้องไห้หนักขึ้น มือก็กุมข้อมือตัวเองเพราะมันเริ่มจะเจ็บแล้วสิ

 

"เฟย์ๆ พาหมอมาดิ ด่วนนะ!" โทโมะตะโกนเรียกเฟย์ เฟย์ก็ตามที่บอก

 

 

 

                 โทโมะเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับข้าวต้มเพราะว่าแก้วยังไม่ได้กินอะไรเลย ตอนนี้แก้วก็หลับอยู่ มือ

 

ก็มีผ้าพันแผลพันอยู่ ดีนะที่ไม่โดนเส้นเลือดที่สำคัญ

 

"อือ.." ฉันตื่นขึ้นมาเพราะว่าได้กลิ่นข้าวต้ม จมูกดีเป็นบ้าเลย

 

"อ่ะกินก่อนสิ" โทโมะตักข้าวต้มใส่ช้อน แล้วก็เอามาจ่อที่ปากฉัน

 

"ไม่กิน! ไม่หิว!" ฉันหันหน้าหนี แบบว่าเล่นตัวอะนะ

 

 

โครกคราก~

 

         โฮ้วว! เสียงท้องฉันร้องดังมาก ดังฉันโทโมะหันมามองแล้วก็ทำหน้างงใส่

 

"ฮะๆ กินเถอะน๊า สงสารท้องเธอ" โทโมะพูดแล้วก็ยื่นช้อนมาจ่อที่ปาก

 

"ไม่ต้องป้อน ฉันกินเองได้" ฉันพูดแล้วก็รับถ้วยมา แต่ฉันถนัดจับช้อนมือขวา มือซ้ายต้องถือถ้วย แต่มือที่เจ็บดัน

 

เป็นมือซ้าย แล้วฉันจะเอามือไหนถือถ้วยละเนี่ย?

 

"มาๆ ฉันป้อนดีกว่า สงสารคนพิการมือซ้าย" โทโมะพูดแล้วก็ยิ้มกวนๆ

 

"ฉันไม่ได้พิการนะ ไอ้บ้า!" ฉันจะงอนแล้วนะ ไม่ได้พิการซะหน่อย ฉันทำหน้ามู่ใส่เขา

 

"กินๆ" โทโมะพูดแล้วก็ยัดข้าวต้มเข้าปากฉัน

 

"โอ๊ยยร้อน!" ฉันเอามือพัดปากตัวเอง

 

"ขอโทษๆ น้ำๆ" โทโมะยื่นน้ำมาให้ ฉันรีบรับแล้วก็ดื่มน้ำทันที

 

"เป่าก่อนสิ ปากฉันพองหมดแล้วเนี่ย!" ฉันพูดมือก็ลูบปากเบาๆ

 

"ฟู่ว์~ อ่ะ" โทโมะเป่าแล้วก็ป้อนฉัน แล้วสักพักข้าวก็หมดลง

 

 

 

 

ตกดึก          

 

          ฉันนอนพลิกซ้ายพลิกขวาไปมา ไม่รู้จะนอนท่าไหนดี กลัวว่าจะนอนทับแผลที่ข้อมือตัวเอง เดี๋ยวตื่นเช้า

 

ขึ้นมามือระบมอ่ะสิ

 

"มานี่ม่ะ" โทโมะพูดแล้วก็ดึงฉันเข้าไป แล้วก็กอด

 

"เดี๋ยวโดนแผล" ฉันพูดแล้วก็เอามือข้างที่ไม่เจ็บฟาดไหล่โทโมะไปหนึ่งที

 

"งั้นเอามือมานี่" แล้วโทโมะก็เอามือข้างที่เจ็บ มาวางที่ท้องของโทโมะ เพื่อที่ฉันจะได้ไม่นอนทับ แล้วโทโมะก็

 

หลับตาแล้วก็นอน

 

"..." ฉันไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองดูโทโมะที่วันนี้น่ารักผิดปกติ

 

"มองฉันอยู่ได้ ถ้าไม่หลับฉันจัดหนักนะ" โทโมะพูดแล้วก็ลืมตาขึ้นมา

 

"บ้า!" ฉันว่าโทโมะแล้วก็รีบหลับตาทันที จากนั้นฉันก็หลับไป ส่วนโทโมะก็หยิบผ้าห่มมาห่มแล้วก็กอดแก้วจน

 

หลับไปเช่นกัน

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ

เม้น+โหวตหน่อยสิค่า

 

ฝากเรื่องใหม่หน่อยสิค่า

http://www.keedkean.com/novel/KK0003295.html

ขโมยหัวใจนายตำรวจขี้เก๊ก ฝากหน่อยน๊า

ถ้ารักไรเตอร์ต้องติดตามเค้าน๊า(ไม่มีใครรักแกหรอก)<<แรงอ่า

รักรีดเดอร์นะค่ะ จุ๊ฟๆ