วงเวียนแห่งรัก

ผ่านไป 3 วัน

 

               โทโมะเป็นคนดีขึ้นเยอะเลย น่ารักกว่าเดิมอีก แต่ไม่รู้ว่าจะน่าีรักทุกวันรึเปล่า เดี๋ยวกลับมาโหดอีกฉัน

 

จะร้องไห้ให้ดู โหดทีฉันเจ็บตัวทุกทีเลย เฮ้อ~ ตอนนี้่ก็อยู่ที่บ้านคนเดียวอีกแล้ว โทโมะเข้าไปในไร่นะสิ โทโมะ

 

บ้าองุ่นของตัวเองจะตาย ยิ่งตอนนี้ใกล้เวลาเก็บองุ่นอีกแล้ว โทโมะเลยเอาใจใส่ดูแลองุ่นของตัวเองเป็นพิเศษ 

 

อยู่บ้านน่าเบื่อชะมัดเลย ดีที่แผลที่ข้อมือหายดีแล้ว ไม่น่ากรีดข้อมีดตัวเองเลย เจ็บตัวเปล่าๆ แต่มันก็คุ้มนะที่ทำ

 

ให้โทโมะน่ารักขึ้นได้

 

"แก้ว กินข้าว" โทโมะเปิดประตูแล้วก็พูดเสียงเรียบๆ

 

"อื้ม" โทโมะเป็นอะไรไปอีกล่ะเนี่ย? หน้าเครียดมาเชียว

 

 

 

 

 

 

ณ โต๊ะอาหาร

 

"นายหัวค่ะ พิมทำข้าวผัดมาให้นะค่ะ" พิมเดินเข้ามาพร้อมกับข้าวผัดหนึ่งจาน

 

"ขอบใจมาก กินกันเถอะ" แล้วโทโมะก็เริ่มกินอาหารที่อยู่บนโต๊ะ โดยที่ยังไม่แตะข้าวผัดของพิมเลย

 

"นายหัวค่ะ กินข้าวผัดหน่อยนะค่ะ เดี๋ยวพิมป้อนนะ" พิมตักข้่าวผัดมาพอดีคำ แล้วก็ให้โทโมะกิน

 

'สวีืตกันจริง ฉันยังนั่งอยู่นะ!' ฉันได้แต่นั่งกอดอก เมินหน้าหนีไปทางอื่น ไม่อยากเห็นตอนที่ทั้งสองคนสวีตกัน

 

"ไม่กินละ ข้าวเย็นหมดแล้ว" โทโมะพูด ข้างๆก็มีพิมคอยป้อนให้โทโมะ

 

"ไม่กินอ่ะ ฉันกลัวเบาหวานจะขึ้น!" ฉันพูดกระแทกหน้าโทโมะไป แล้วก็ลุกเดินออกจากโต๊ะอาหารเลย

 

"พิม ฉันขอตัวก่อนนะ" พอโทโมะเห็นแก้วลุก ก็รีบลุกแล้วก็เดินตามแก้วไป

 

"นายหัวค่ะ อ๊ายยยยยยยย" พิมร้องเรียกโทโมะแล้วก็กรี๊ดออกมาเบาๆด้วยความไม่พอใจ

 

 

 

ด้านพิม

 

            พิมกลับมาที่บ้านของตัวเอง ก็ต้องเจอกับคุณพ่อของพิม คุณพ่อของพิมเป็นหุ้นส่วนกับโทโมะ

 

"พิมเรื่องที่ให้จัดการไปถึงไหนแล้ว?" พ่อพิมพูดด้วยเสียงเรียบง่าย

 

"จะไปถึงไหนล่ะค่ะ นายหัวหลงแม่แก้วนั้นจะตาย" พิมพูดด้วยสีหน้าโกรธ

 

"ทำให้มันรักลูกให้ได้ แล้วเราจะยึดไร่้มัน แล้วเอาไร่มันไปขายให้ไอ้กวิน" พ่อพิมพูด พ่อพิมตั้งใจจะโกงโทโมะ

 

โดยให้พิมเข้าไปตีสนิท ทำให้โทโมะรัก แล้วจะได้เอาไร่ไปขายให้กวิน

 

 

 

 

ด้านแก้ว

 

            ฉันเดินออกมาจากโต๊ะอาหาร เดินไปเรื่อยๆไม่รู้จะเดินไปไหนดี ป่านนี้โทโมะคงจะกินข้าวกับพิมอย่าง

 

เอร็ดอร่อย ก็ใช่สิ! ฉันมันคนนอกนิ! เป็นแค่คนที่โดนจับมา เขาไม่ได้รักเราซะหน่อย แล้วจะมาใส่ใจเราทำไมล่ะ!

 

"สีทอง เจ้านายแกนิสัยไม่ดีเลย" ฉันเดินไปนั่งคุยกับสีทอง แต่สีทองอยู่ในคอก ฉันอยู่นอกคอก ไม่ได้ใกล้สีทอง

 

เท่าไหร่ คิดว่าน่าจะปลอดภัยที่สุด

 

ฮี๋~

 

"นี่แกเข้าข้างเจ้านายแกรึไง!"

 

ฮี๋~

 

"แกมันก็บ้าพอๆกัีบเจ้านายแกนั้นแหละ!" นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่เลย มานั่งทะเลาะกับม้าทำไมล่ะเนี่ย!

 

"ทำไมหรอฉันมันเป็นยังไง"

 

"นายมันบ้า นิสัยไม่ดี หลายใจที่สุด!" เฮ้ย! เสียงใครอ่ะ สีทองคงไม่พูดหรอกนะ ฉันเลยหันหน้าไปตามเสียง

 

"โทโมะ!" ตายแน่เลย โทโมะมาตอนไหนเนี่ย

 

"มานั่งว่าฉันกับเจ้าสีทองเนี่ยนะ หึ" โทโมะพูดแล้วก็ยิ้มมุมปาก

 

"มาทำไมหล่ะ ไม่ไปสวีตกับพิมต่อรึไง" ฉันสะบัดหน้าหนีโทโมะ

 

"หึงฉันรึไง?" โทโมะเอาหน้ามาไว้ข้างๆแก้มของแก้ว

 

"ไม่ ฉันมะ..ฟอด~" พอฉันหันหน้ามาปากฉันเลยไปโดนกับแก้มโทโมะเต็มๆเลย

 

"ฮ่าๆ" โทโมะหัวเราะออกมา เพราะเห็นหน้าแก้วที่ทำหน้ามู่ทู่ใส่เขา มันน่ารักดี

 

"ยี้~ นายบ้า กลับไปหาพิมเลยไป๊!" ฉันขยี้ปากตัวเอง ก่อนจะตวาดไล่โทโมะไป แล้วก็กำลังจะก้าวเท้าเดินไป

 

"เป็นอะไร? หึงรึไง" โทโมะที่ไวกว่า วิ่งเข้ามาคว้าเอวของแก้วแล้วก็กอดเอาไว้

 

"ใครจะไปหึงนาย! เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย" ฉันพูดไป ที่พูดนะอารมณ์ล้วนๆ มือก็พยามยามแกะมือโทโมะ

 

"ทำไมเราจะไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่าลืมสิ ว่าเป็นเป็นเมียฉัน" โทโมะพูดเน้นคำว่า 'เมีย' มือก็กอดเอวแน่นขึ้น นี่ถ้า

 

แก้วพูดว่าไม่ได้เป็นอะไรกันอีกละก็..จะจับแก้วขึ้นเตียงให้ดู!

 

"ปล่อยเดี๋ยวนี่เลยนะ!" ฉันทำพูดทั้งตีทั้งแกะมือ แต่ก็ไม่ออก

 

"บอกมาก่อนว่าหึงรึเปล่า?" ที่ถามไม่ได้ต้องการอะไรหรอก แค่อยากรู้

 

"เออหึง! พอใจนายรึยัง! ปล่อยได้เล่า!" ฉันพูดไป ไม่รูว้าทำไมถึงพูดไปแบบนั้น

 

"หึ รักฉันแล้่วอ่ะดิ" โทโมะพูดกวนๆใส่แก้วด้วยท่าทางที่น่ารัก

 

"ไม่รู้สิ อาจจะชะ.." ฉันอาจจะรักไปแล้วมั้ง แต่องอาจพูดแทรกฉันก่อน

 

"นายหัวครับ ไร่กวินมันมาทำลายองุ่นอีกแล้วครับ!" องอาจวิ่งมาบอกโทโมะ

 

"แก้วรีบขึ้นบ้านไปเลย แล้วก็ห้ามลงมาเข้าใจมั้ย?" โทโมะสั่งแก้ว ทุกถ้อยคำที่โทโมะบอกเต็มไปด้วยความเป็น

 

ห่วงและความรัก..   พอโทโมะพูดจบก็รีบวิ่งไปที่ไร่เลย

 

"เกิดอะไรขึ้น" ฉันหันไปถามองอาจ

 

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ทางที่ดีนายหญิงรีบขึ้นบ้านเถอะ" องอาจพูดแล้วก็วิ่งตามโทโมะไป

 

 

 

 

 

                 ฉันไม่รู้จะืทำยังไงดี แต่ทำตามที่โทโมะพูดก็ได้ ฉันเลยรีบวิ่งเพื่อจะขึ้นบ้าน แต่มันก็ต้องผ่านไร่อยู่ดี

 

แต่มันมีอีกทางก็คือลัดข้างหลังไร่ไป แต่พอผ่านไร่มา ก็เห็นโทโมะต่อสู้อยู่กับกลุ่มคนหลายคนอยู่ โทโมะเสีย

 

หลักโดนต่อยล้มลงไป แล้วก็มีอีกสองคนมาจับแขนของโทโมะไว้ทั้งสองข้าง แล้วก็กำลังง้างมือจะต่อยโทโมะอีก

 

ฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปหาโทโมะ

 

 

 

ผัวะ~

 

          มืออันแสนหนัดอื้อของไอ้คนนั้น น้ำหนักลงมาที่แก้มบางๆของฉัน เพราะว่าฉันเอาตัวไปบังโทโมะไว้ แค่นี้

 

โทโมะก็เจ็บมากพอแล้ว หมัดนี้ฉันขอรับไว้เอง..

 

"แก้ว!" โทโมะเรียกชื่อแก้วด้วยความตกใจ คนที่มาบังเขาไว้ก็คือแก้ว พอเห็นว่าแก้วโดนต่อย โทโมะก็มีพลังขึ้น

 

มา มันจะเรียกว่าโกรธก็ได้ ที่โกรธไม่ใช่เพราะพวกนั้นทำเขาเจ็บ แต่โกรธเพราะมันทำหัวใจของเขา

 

 

 

 

            โทโมะวิ่งเข้าไปซัดไอ้พวกนั้น จนสลบไป แต่ฝ่ายนั้นมีหลายคนที่กำลังเอามีดฟันองุ่นของเขาอยู่ เขากับ

 

องอาจสองคนสู่พวกนั้นไม่ไหว องุ่นเลยเสียไปจำนวนมาก แต่โทโมะก็ต้องจัดการพวกที่เขาสู้อยู่ก่อน ถึงจะเข้าไป

 

จัดการกับไอ้คนทำลายองุ่น

 

"เฮ้ย 10 ลุม 2 หรอว่ะ!" เขื่อนกับจงเบโผล่มา

 

"ไอ้เขื่อน ไอ้เบ!"

 

"ไปจัดการไอ้คนทำลายองุ่นเถอะ เดี๋ยวทางนี้พวกเราจัดการเอง" เขื่อนตะโกนบอก แล้วก็ต่อสู้กับพวกนั้น

 

ส่วนโทโมะก็รีบไปจัดการคนที่ทำลายองุ่น ต่อยมันไป 2-3 หมัดก็สลบไปแล้ว ไม่นานไอ้พวกนั้นมันก็หนีไป ใคร

 

หนีไม่ทันก็โดนตำรวจจับไป

 

"แก้ว!" โทโมะรีบวิ่งเข้ามาหาแก้วที่นอนสลบอยู่ โทโมะรีบอุ้มแก้วแล้วก็วิ่งเข้าบ้านทันที

 

+

 

+

 

+

 

บ้านโทโมะ

 

                    โทโมะัทำแผลที่มุทปากของแก้วค่อยๆ เห็นแผลแล้วก็อยากจะกลับไปเอามันมาต่อยซ้ำ บังอาจ

 

มาทำกับแก้วได้ยังไง

 

"อือ.." ฉันครางออกมาเบาๆ แล้วก็ค่อยๆลืมตา

 

"เป็นอะไรรึเปล่า? เจ็บตรงไหนไหม?" โทโมะรีบถามทันทีเมื่อเห็นแก้วฟื้นขึ้นมา

 

"ไม่ๆ แล้วนายเป็นอะไรรึเปล่า?" ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วก็จับโทโมะสำรวจบาดแผล

 

"บอกว่าไม่ให้ออกไปแล้วออกไปทำไม?" โทโมะถามแก้วเสียงดุ

 

"ฉัน.." พอได้ยินน้ำเสียงแล้ว ปากมันก็พูดไม่ออก กลัวโทโมะโกรธ

 

"บอกมาตามความจริง ออกไปทำไม?" โทโมะถามย้ำขึ้น สีหน้าเคร่งเครียด น้ำเสียงน่ากลัว

 

"ฉัน..เป็นห่วงนาย" ฉันพูดเสียงเบา มันคือเหตุผลที่ฉันออกไปหาโทโมะ

 

 

 

 

ขวับ~

 

             โทโมะดึงแก้วไปกอด กอดนานไม่ยอมปล่อย

 

"ไม่คิดบ้างหรอว่าฉันก็เป็นห่วงเํธอ" โทโมะพูดทั้งๆที่ยังกอดแก้วอยู่ ที่บอกไม่ให้ออกไปเพราะว่าโทโมะเป็นห่วง

 

มันอันตรายเกินไป

 

"เป็นห่วงฉันหรอ?" ฉันถามไป ไม่เชื่อหูตัวเอง

 

"ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันจะทำยังไง" โทโมะพูดแล้วก็ปล่อยแก้วออกจากอ้อมกอด

 

"แล้วนายไม่ึคิดบ้างหรอ? ถ้านายเป็นอะไรไป ฉันจะอยู่ยังไง"ฉันถามโทโมะไปพร้อมน้ำตานี่ฉันรักเขาแล้วใช่มั้ย...

 

"นายหัวครับ องุ่นเราเสียหายมากครับ นายหัวจะไปดูเองรึเปล่าครับ" องอาจเปิดประตูเขามาอย่างรีบเร่งจนไม่ได้

 

เคาะประตู

 

"เธอนอนพักผ่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันมา" โทโมะพูดมือก็เช็ดน้ำตาให้แล้วก็กำลังจะลุกออกไป

 

"ฉันไปด้วยได้มั้ย?" ฉันดึงแขนโทโมะไว้

 

"ไปทำไมล่ะ? ในไร่ไม่มีอะไรให้เธอเล่นหรอกนะ" โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน มือหนาๆของเขาก็เอามาลูบ

 

ผมเด็กน้อยที่นั่งอยู่ข้างหน้า

 

"ฉันอยากไปนิ ตั้งแต่มายังไม่เคยเดินในไร่นายเลย" ฉันทำหน้าบึ้งๆใส่เขา ก็ฉันอยากไปอ่า

 

"นั้นนะสิ จะไปก็ไป" โทโมะพูดแล้วก็ยิ้ม คงไม่เป็นไรหรอกที่จะพาแก้วไปด้วย

 

"เย่! ฮ่าๆ" ฉันดีใจเหมือนเด็ก ก็มันดีใจจริงๆสิ ได้เข้าไปในไร่ซะที ส่วนโทโมะก็หันมายิ้มกับความน่ารักของแก้ว

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ  เม้น+โหวตหน่อย ตอนนี้เหนื่อยมาก T^T

 

ฝากหน่อยนะค่ะ