วงเวียนแห่งรัก

"นี่ไม่หิวรึไง จ้องอาหารอยู่ได้" โทโมะพูดเมื่อเห็นแก้วเอาแต่จ้องอาหารไม่ยอมตั้งซะที
 
"ไม่อ่ะ ไม่อยากกิน" พอฉันเห็นท่าทางของคนที่ชื่อพิมแล้วก็แทบจะอ้วกทันที นายหัวค่ะ~ นายหัวค่า~ แหวะ
 
"แล้วจะไปไหน"
 
"ไปในที่ที่ฉันควรอยู่!" ฉันพูดใส่หน้าโทโมะไปแล้วก็เดินไปเรื่อยๆ
 
 
ทางด้านหลังของไร่
 
"นั้นอะไรอ่ะ" ฉันเห็นเหมือนตัวอะไรถูกผูกไว้อยู่กับต้นไม้ ฉันก็เลยเดินไปดู
 
"ม้านี่น่า สวยจัง" ฉันเดินเข้าไปใกล้ม้าตัวนั้นมากขึ้น ก่อนจะลูบขนมัน แต่มันดูฉุนๆยังไงไม่รู้สิ แต่ว่าม้าตัวนี้ขนสวย
 
มากเลย แต่ใครเอามันมาผูกกับต้นไม้ในที่แบบนี้ล่ะ หรือว่าโทโมะจะจับมันมา ดีล่ะ~ ฉันจะปล่อยมันไป ถ้าโทโมะ
 
จับมาคงจะเอาไปขายสินะ ขนสวยแบบนี้เงินดีแน่
 
"แปปนึงน่ะ ฉันช่วยแกเอง" แล้วฉันก็เดินไปแกะเชือกที่มัดไว้อยู่
 
ฮี้~ ฮี้~
 
"อ๊ายยยยยยยยยยย" ทำไมม้ามันวิ่งมาทางนี้ล่ะ! ตายแน่ฉ้านนนนนนน
 
"หยุดน๊า" ฉันรีบสาวเท้าวิ่งหนีให้เราที่สุด แต่ว่าม้ามันมีสี่ขาแต่ฉันมีแค่สองขาวิ่งช้ากว่าม้าตั้งเยอะ หึ~ ฉันตายแน่
 
"ช่วยด้วยค่ะ ฮึก..ช่วยด้วย" ฉันเริ่มร้องไห้ออกมารับชะตากรรมตัวเองไม่ได้ ต้องมาตายเพราะม้าหรอเนี่ย
 
"โอ๊ย!" แงๆ ล้มแล้วอ่า ไอ้รากไม้บ้า ฉันบ้าไปแล้วแน่เลยด่ารากไม้ก็ได้ ก็ฉันสะดุดมันนิ จะทำไงดีล่ะ ม้ามันวิ่ง
 
ไม่หยุดเลยอ่า จะต้องตายจริงๆแล้วใช่มั้ย!?
 
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด" ฉันรีบยกมือป้องที่หน้าของตัวเอง อย่างน้อยเวลาที่ฉันตายฉันจะได้ไม่ต้องเห็นตัวเอง
 
ตายอย่างอนาถ ใครก็ได้ช่วยที จะทันมั้ยเนี่ย!
 
"สีทองหยุด!" เสียงใครอ่ะ ฉันเลยเงยหน้าขึ้นมาดู ก็เจอตาโทโมะมายืนบังฉันอยู่ แค่เขาพูดคำเดียวม้าตัวนั้นถึง
 
กับชะงักแล้วก็หยุดสนิทเลยอ่ะ ทำไมฉันพูดไม่เห็นมันจะเชื่อ?
 
"เฟย์ไปดูแก้วสิ" เฟย์เดินเข้ามาหาฉัน
 
"ฮึก..เฟย์" ฉันเริ่มร้องไห้หนักขึ้นก็คนมันกลัวแถมตกใจอีกตั้งหาก
 
"พี่แก้วใจเย็นๆนะค่ะ เจ้าสีทองเป็นม้าของพี่โมะเองไม่ต้องกลัวนะค่ะ"   เฟย์ดึงฉันเข้าไปกอดปลอบ ไม่น่าล่ะม้าถึง
 
เชื่อฟังโทโมะ
 
"เกือบไม่รอดแล้วไงล่ะ" โทโมะพูดกวนๆ ก่อนจะนั่งเอาเข่าชันกับพื้นเพื่อให้ตัวเท่าๆกับฉัน
 
"ม้านายมันจะฆ่าฉัน!"  ฉันโวยวายขึ้นมาทันที ถ้าเขาไม่มาช่วยฉัน ฉันคงตายไปแล้ว!
 
"ฮะๆ สีทองมันไม่ชอบคนแปลกหน้านะ แล้วเธอก็ดันไปยุ่งกับมันอีก ฉันอุตส่าห์เอามันมาผูกให้ใกล้จากที่พักแล้ว
 
นะ แต่เธอก็ยังซนอยู่ได้ ดันเดินมาเจอซะอีก" โทโมะร่ายยาว
 
"แล้วใครจะไปรู้แล้ว! ก็นายไม่บอกฉันเอง" ฉันทำหน้ามุ๋ยใส่เขา
 
"ไปๆเถียงกับเธอนานแล้ว กลับบ้านกัน" แล้วโทโมะก็ยืนขึ้น แต่ฉันยังนั่งอยู่
 
"......."
 
"อ้าวไปดิ" โทโมะพูดขึ้น
 
"เอ่อ.."
 
"เอ่ออะไรแล้ว! เร็วๆฉันรีบ!" โทโมะเริ่มโมโหกับความช้าเชื่อยของแก้ว
 
"ฉันเจ็บเท้า ตอนที่วิ่งฉันสะดุดแล้วข้อเท้ามันแพลงอ่า" ฉันพูดแล้วก็ทำหน้าแหยะๆใส่โทโมะ
 
"เธอนี่มัน..ตัวยุ่งจริงๆเลย" โทโมะนั่งลงมาอีกทีก่อนจะจับข้อเท้าของแก้ว
 
"โอ๊ยย เจ็บ" ฉันร้องออกมาลั่นทันที ก็อีตาโทโมะเล่นหมุนข้อเท้าฉัน
 
"เป็นเยอะอยู่นะเนี่ย แล้วจเะดินกลับไปไหวหรอ? ทางไม่ใช่ใกล้ๆนะ" ไอ้ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ ถ้านายทิ้งฉันไว้
 
ตรงนี้ฉันจะฆ่านาย 
 
"นายก็อุ้มฉันสิ" ตอนนี้ไม่ห่วงอะไรแล้ว ขอแค่กลับไปถึงบ้านก็พอ
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
อัพแล้วนะค่ะ เม้นโหวตกันเยอะๆนะค่ะ