ฉันรักนาย..ROOMMATE ของฉัน
toey
30) ดูแลเธอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผ่านไป 3 ชม. โทโมะก็อาบน้ำเสร็จ
"อ้าว ยัยบ้ามานอนอะไรตรงนี้เนี่ย?!" ตอนที่ผมเดินเข้าไปอาบน้ำก็เห็นแก้วนั่งเช็ดผมอยู่ แต่พอผมเดินออกมา
ทำไมเห็นแก้วนอนหลับล่ะ? ไม่ได้นอนธรรมดานะ นอนบนพื้น!
"นี่ ตื่นๆ" ผมเดินไปสะกิดแก้ว ผมอาบน้ำนานไปหรอ? ถึงทำให้เธอหลับแบบนี้
"..." แก้วนิ่งไปไม่ได้ขยับตัวแม้แต่นิดเดียว
"ไม่สบายหรอ? ตัวร้อนจี๋เลย" ผมเอามือแตะหน้าผากก็รู้ได้ทันทีว่าไม่สบาย ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เห็นอาการ
ไม่ดีตั้งแต่ตอนจามใส่หน้าผมแล้ว เดาไม่มีผิดเลยจริงๆ --
และคนที่ซวยก็คือผมอีก ผมอุ้มยัยแบนขึ้นมานอนบนเตียงในสภาพที่เปียกปอน งานใหญ่ล่ะทีนี้
"จะเปลี่ยนชุดยังไงล่ะเนี่ย เฮ้อ!"
"ฟางไง ฟางต้องช่วยได้แน่ๆ" พอคิดได้แบบนั้นก็รีบเดินไปที่ห้องของฟางทันที
ห้องของฟาง
"มีกระดาษติดไว้หน้าห้องด้วย"
อย่ากวน กำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบ!
ใครกวนเห็นดีกันแน่!
"ฟางๆ เปิดประตูให้ฉันหน่อย ก๊อกๆ" ผมเคาะประตูไป ถึงฟางจะเดินออกมาตบหัวผมก็ต้องเรียก ก็แก้วไม่สบายอยู่
นินะ จะให้ผมเปลี่ยนชุดให้หรอ? ไม่ไหวหรอก
"อ่านหนังสืออยู่ต้องการสมาธิ!" เสียงฟางตะโกนออกมา
จะมาตั้งใจเรียนอะไรตอนนี้ว่ัะ!
และแล้วผมก็ต้องเดินกลับมาที่ห้อง ถึงจะตะโกนบอกฟางว่า 'แก้วไม่สบาย ฉันเปลี่ยนชุดให้ไม่ได้'
แต่คำตอบที่ได้มาก็คือ 'นายเปลี่ยนไปเถอะ ยัยนั้นไม่มีอะไรให้นายดูหรอก ฉันไม่ว่าง!'
"อือ~" แก้วครางออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา มือน้อยๆยกขึ้นมากุมศีรษะตัวเอง
"ปวดหัวแล้วล่ะสิ" ผมเดินเข้าไปนั่งอยู่ข้างๆเตียง มือก็ลูบผมที่ปรกหน้าให้ทัดหูเพื่อที่จะมองหน้าคนที่หลับได้
ชัดเจนมากขึ้น
คนอะไรทำไมตัวขาวจริงๆ
"เอาว่ะ! เปลี่ยนก็เปลี่ยน" ถ้าผมไม่เปลี่ยนแล้วใครจะเปลี่ยนถูกมั๊ย? ที่ต้องเปลี่ยนกลัวแก้วจะเป็นปอดบวม
หรอกนะถ้าปล่อยให้นอนเปียๆแบบนี้ ไม่ดีแน่ๆ
ผมเอาผ้าอุ้มคลุมร่างของแก้วไว้ ก่อนจะเอามือไปใต้ผ้าห่มแล้วก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด ที
ละเม็ดจนสามารถถอดเสื้อออกมาได้
เอ๊ะ! อะไรนูนๆ จ๊ากกก หน้าอกนิหว่า
ผมรีบตั้งสติก่อนเป็นอันดับแรก ตอนนี้ผมกำลังฟุ่งซ่าน เกิดมาไม่เคยเปลี่ยนชุดให้ใครเลยนะ ลำบาก
เหลือเกิน นี่ถ้ายัยนั้นรู้ว่าผมเป็นคนเปลี่ยนชุดให้ล่ะก็ โวยวายหอแตกแน่! กว่าผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จก็เล่น
เอาเหนื่อยกันเลยทีด้วย เฮ้อ~
"เช็ดตัวก่อนแล้วกัน" ผมเอาผ้าชุดน้ามาเช็ดตัวให้แก้ว คนที่หลับก็ดิ้นเล็กน้อยแล้วก็ซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม คงจะหนาว
ผมเลยจำเป็นต้องเอาผ้าห้องของตัวเองมาห่มให้อีกชั้นหนึ่ง แล้วก็ดูเหมือนว่าแก้วจะอุ่นขึ้นมาก
"เฮ้ย! พรุ่งนี้สอบนิหน่า" ผมพึ่งนึกขึ้นมาได้ว่าพรุ่งนี้สอบ ผมเลยต้องเอาหนังสือมานั่งอ่านอยู่ข้างๆเตียงของแก้ว
อ่านออกเสียงด้วยนะ อ่านเสียงดั่งลั่นห้องเลยนะจะบอกให้
"แล้วเธอจะสอบได้มั้ยน๊า?" ผมมองไปที่แก้วที่ป่วย เํธอนอนหลับไม่รู้เรื่องแล้วพรุ่งนี้ะสอบได้มั้ย? หนังสือก็ไ่ม่ได้
แตะเลย ถ้าไม่ผ่านต้องเรียนปีหนึ่งซ้ำเลยนะ
ตอนเช้าของอีกวัน
"อือ~" ฉันปรือตาขึ้นมา ก่อนจะมองไปรอบๆ ก็เห็นว่าห้องว่างเปล่าไม่มีใครอยู่
"โทโมะหายไปไหน?" ฉันลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะรู้สึกว่าชุดไม่ใช่ชุดเดิม กะจะถามโทโมะแต่โทโมะไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร
ไว้ค่อยถามตอนที่เขากลับมาก็ได้
"กระดาษอะไรอ่า?" ฉันเดินไปดึงกระดาษที่ติดอยู่ตรงตู้เสื้อผ้าแล้วก็เอามาอ่าน
ถ้าเธอตื่นคงไม่เจอฉัน ฉันไปสอบนะ เธอก็ทานข้าวต้มด้วย ฉันทำไว้แล้วนะ เธออุ่นเองได้ใช่มั้ย?
ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องไปสอบหรอกนะ ไว้สอบตามเอาก็ได้ เธอก็พักผ่อนเยอะๆแล้วกัน แต่ถ้าเธอจะไปสอบฉัน
จดช๊อตโน๊ตไว้ให้แล้วนะ ฉันจดแต่สาระสำคัญเอาไว้เํธอจะได้ไม่ต้องอ่านอะไรมากมาย ช๊อตโน๊ตอยู่ในกระเป๋าเํธอ
โทโมะ
พออ่านจบฉันก็เดินไปหาข้าวต้มก็๋เจออยู่ตรงหัวเตียงเลยฉันดูเวลาแล้วยังพอทันที่จะเข้าห้องสอบ ฉัน
เดินไปหยิบกระเป๋าก็เจอช๊อตโน๊ตจริงๆ ดูลายมือแล้วเขาคงรีบจดน่าดู แต่ลายมืออ่านออกนะ ทั้งที่จริงๆแล้วลายมือ
โทโมะจะเรยกว่าไก่เขี่ยเลยก็ได้ แต่ช๊อตโน๊ตที่เขาจดให้ลายมือมันดูดีเยอะ
"ขอบใจนายนะ" ฉันพูดลอยๆแล้วก็ทานข้าวต้มที่โทโมะทำ แล้วก็อ่านช๊อตโน๊ตที่โทโมะจดไว้ให้ไปพร้อมๆกัน
โบราณบอกอย่าจับปลาสองมือใช่ไหม? แต่ตอนนี้ต้องทำไม่งั้นก็ไปสอบไม่ทันหรือไม่ก็สอบตก!
------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วน๊า ถึงไม่มีคนอ่านก็จะอัพ(?) ฝากเม้น+โหวตหน่อยค่า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
