ฉันรักนาย..ROOMMATE ของฉัน

"บ้าหรอ ฮ่าๆ พะ..พ่อใครจะอยู่บนฟ้าล่ะ ฮ่าๆ" หัวเราะกลบเกลื่อน

 

"พ่อฉันดีไงเล่า" โทโมะหันมามองหน้าแก้ว

 

"พ่อนายเป็นดาวละสิท่า อย่ามาล้อพ่อตัวเองแบบนี้เลย ไม่ดีนะเด็กน้อยฮ่าๆ" ฉันพูดแล้วก็เอามือตบไหล่โทโมะ

 

สองสามทีอย่างเบาๆ แล้วก็หัวเราะออกมา

 

"พ่อฉันเสียไปแล้วนะ วันนี้วันครบรอบที่พ่อฉันเสียไปพอดี" โทโมะละสายตาจากหน้าของแก้วขึ้นไปมองท้องฟ้า

 

 

 

ตายแล้ว!  นี่ฉันพูดอะไรไปเนี่ย โทโมะจะโกรธรึเปล่านะ

 

 

 

"ฉะ..ฉันขอโทษนะ ฉันไม่รู้"  มือที่ตอนแรกตบไหล่โทโมะก็เริ่มลดระดับมีลงมา ก่อนจะยืนอยู่ในท่าเคารพธงชาติ

 

ไม่ใช่เรื่องตลกแล้วละสิเนี่ย

 

"..." โืทโมะเงียบไป ไม่พูดอะไร ตาก็มองมันฟ้าเรื่อยๆ

 

"นายอย่าเศร้าิสิ วันนี้ก็ครบรอบวันที่พ่อฉันเสียเหมือนกัน ฉันยังไม่เศร้าเลย" ฉันพูดไป อยากให้โทโมะยิ้มบ้าง ไม่

 

อยากให้เศร้าเลย ถึงในใจฉันจะเศร้าเพราะวันนี้ก็ครบรอบวันที่พ่อฉันเสียเหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่อยากแสดงออกให้

 

ใครเห็นว่าฉันอ่อนแอ แล้วก็ไม่อยากให้คนข้างๆเศร้าไปกับสิ่งที่เกินขึ้นในอดีต

 

"ฉันแค่อยากรู้ว่าท่านเสียไปได้ยังไง มีแต่คนบอกว่าท่านประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่ฉันไม่เชื่อ" โทโมะพูด

 

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อฉันเสียไปได้ยังไง" เห็นโทโมะเศร้าฉันเริ่มจะเปลี่ยนโหมดไปเป็นโหมดเศร้าแล้ว

 

"ทุกอย่างมันพังหมดตั้งแต่คนๆนั้นเข้ามา พ่อทิ้งแม่ไป พอพ่อตายแม่ฉันก็เครียดจนป่วยแล้วก็ตายในที่สุด"

 

โทโมะพูด แววตาดูเคียดแค้นจนน่ากลัว  ฉันตกใจกับแววตาของเขามาก มันแสดงถึงความเจ็บปวด ความเสียใจ 

 

ถ้าคนๆนั้นที่โทโมะพูดถึงอยู่ตรงหน้าเขา ปานนี้เขาคงบีบจนตายคามือไปแล้ว

 

"อย่าทำสายตาน่ากลัวแบบนั้นซิ" ฉันเริ่มกระเถิบห่างจากโทโมะ จนออกนอกกันสาดที่เราสองคนใช้บังสายฝนที่

 

ตกลงมา ทำให้ฉันเปียกฝนเลย

 

"ออกไปทำไมเล่า! เดี๋ยวก็ไม่สบาย" โทโฒะดึงแขนแก้วเข้ามาใกล้ตัว

 

"ฉันนึกว่านายจะฆ่าฉันหมกถังขยะซะแล้ว" ฉันพยายามพูดอะไรให้มันตลกที่สุดอ่ะ ไม่อยากอยู่ในสถานการณ์

 

แบบนี้ มันอึดอัด มันเศร้าไปหมดเลย

 

"..." โทโมะยืนกอดอกไม่พูดอะไรสักคำ จนฉันเริ่มเซ็ง

 

 

 

เปรี๊ยง~

 

          ฟ้าแล่บก่อนที่จะส่งเสียงร้องคำรามออกมา

 

"อือ~" ฉันพุ่งเข้าไปซุกหน้าอยู่กับแขนเสื้อออกโทโมะ มือก็จับเสื้อของโทโมะไว้แน่น

 

"หึ โตขนาดนี้ยังกลัวเสียงฟ้าร้องเ้ป็นเด็กๆไปได้" โทโมะเริ่มจะยิ้มออกมาได้ มือของโทโมะจากที่กอดอกตัว

 

เองอยู่ก็เปลี่ยนเป็นโอบไหล่ของแก้วแล้วก็กอดแก้วไว้แทน

 

"ฉันไม่ได้กลัวแค่ตกใจ นายปล่อยได้แล้ว" พยายามดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของโทโมะ

 

"ฉันกลัวเํธอหนาวหรอกนะถึงกอดไม่ได้คิดอะไร" โทโมะำพูดแล้วก็กระชับกอดให้แน่นขึ้นไปอีก

 

"ฮัดชิ่ว!" ฉันจามใส่หน้าโทโมะ หวัดเรียกหาอีกแล้ว

 

"ฉันขอโทษนะ" ผลักโทโมะออกจากกอด แล้วก็รีบล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วหาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้าของ

 

โทโมะให้ ก็ดันไปจามใส่โทโมะเองสิ ส่วนโทโมะก็จ้องฉันไม่วางตาเลยทีเดียว

 

"กลับไปฉันจะจับยัดยาใส่ปากเธอ" โทโมะชี้หน้าแก้วคาดโทษที่มาจามใส่หน้า

 

"แล้วเมื่อไหร่ฝนจะหยุดซะที ยืนจนเมื่อยแล้วนะ" ฉันออกปากบ่นออกมา

 

"อยู่แบบนี้มันก็ดีไปอย่างเธอว่าไหม?" โทโมะถามแก้ว

 

"นายนี้มันโรคจิตจริงๆเลย ไหนจะอยากอยู่โรงพยาบาลต่อ ไหนจะอยากยืนอยู่ใต้กันสาดท่ามกลางสายฝน"  ฉัน

 

หันไปพูดใส่หน้าโทโมะ

 

"มันดีที่ได้อยู่ใกล้ๆเธอไง ^^" โทโมะกระซิบข้างหูแก้ว

 

">///<" คำพูดของโทโมะทำให้แก้วหน้าแดงขึ้นสีเลยทีเดียว

 

"ฉันว่าเรากลับหอดีกว่า" ฉันไม่พูดเปล่า เดี๋ยวออกจากกันสาดแล้วก็เดินตากฝนออกมา ไม่สนว่าฝนจะตกแรงแค่

 

ไหน ถ้าจะให้ยืนอยู่กับโทโมะใต้กันสาดคงทำไม่ได้ ใจมันจะทะลุออกมาแล้ว ><

 

"แก้วๆ" โทโมะเรียกตามหลังแก้วไป แต่ก็ต้องยอมเดินตากฝนออกมาอีกคนเพื่อจะได้ตามคนข้างหน้าทัน

 

 

 

ห้องพักของแก้วกับโทโมะ

 

"เอาผ้าเช็ดผมเลย เดี๋ยวไม่สบาย" โทโมะโยนผ้าเช็ดผมผืนเล็กๆให้แก้ว

 

"นายไปอาบน้ำก่อนสิ เดี๋ยวฉันนั่งเช็ดผมก่อน" ฉันพูดแล้วก็นั่งลงกับพื้นแล้วเช็ดผมที่ไม่นั่งบนเตียงเพราะเดี๋ยว

 

เตียงเปียกฝน เพราะฉันเปียกทั้งตัว

 

"อือๆ" โทโมะรับคำแล้วก็หยิบผ้าขนหนูเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วน๊า เม้นโหวตหน่อยจ้า เม้นนิยายไม่ขึ้นค่า ฮ่้าๆ แอบไปดูแผ่นคอน FFK มา 2 ชั่วโมง สนุกเวอร์อ่ะ

มันชักจะยังไงๆแล้วนะ  วันครบรอบเสียชีวิตของพ่อแก้วกับพ่อโทโมะวันเดียวกัน มันหมายความว่า..(น่าจะรู้)

 

 

รักที่เป็นไปไม่ได้ ตอนที่ 66

http://www.keedkean.com/novel/KK0002594.html?page_article=66

รักแท้ตอนที่ 51

http://www.keedkean.com/novel/KK0002624.html?page_article=51

ฝากด้วยนะค่ะ เม้น+โหวตหน่อยค้า อยากเปิดเรื่องใหม่แล้ว ฮ่าๆ