ฉันรักนาย..ROOMMATE ของฉัน
toey
28) เตะก้น..คิดถึงใครบนท้องฟ้า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความช่วงค่ำ
"ป๊อปฟางว่าเรากลับกันดีกว่า โทโมะจะได้พักผ่อน" ฟางพูดแล้วก็ลุกไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปหาป๊อปปี๊
"ขอบใจมากนะที่มาอยู่เป็นเ้พื่อน ไม่เหมือนใครบางคนที่มาหลับให้ฉันเห็นอีก" โทโมะพูดแล้วก็เหล่ไปทางแก้วที่
นอนหลับอยู่บนโซฟา
"แก้วก็เฝ้าแกนะเว้ย เขาคงเพลียนะ" ป๊อปปี๊พูด
"เออๆ แกกลับไปได้เล่า! เบื่อขี้หน้าว่ะ" โทโมะพูดกระแทกใส่ป๊อปปี๊
"เออไปแล้วเว้ย หายเร็วๆละ" ป๊อปปี๊พูดแล้วก็เดินออกไปพร้อมกับฟาง
"แก้ว"
"..."
"ยัยแบน"
"..."
"นี่แหนะ!!"
"อือ.." ฉันรู้สึกตัวแล้วก็ตื่นขึ้นมาเพราะอะไรโดนหัว ก็คนเัดิมอ่ัแหละที่ปามา ก็คงจะเป็นแอปเปิ้ลไม่ก็กระดาษทิชชู
อีกตามเคย แต่ชั่งมันเถอะ ยังไงก็เจ็บเหมือนกัน!!
"หลับลึกจริงนะ" โทโมะพูด
"ฉันง่วงนิ! ให้นอนบ้างไม่ได้เลยรึไงห๊ะ!!" เดินเข้าไปหาโทโมะ
"กล้าตะโกนใส่หน้าฉันหรอ? รอฉันหายก่อนเถอะ ฉันจะเตะก้นเธอ" โทโมะพูด โคตรเป็นสุภาพบุรุษอ่ะ ไอ้โทโมะ
จะเตะตูดผู้หญิง ==
"ลุึกมาดิ คิดว่าฉันกลัวนายหรอ? แบร่!" ฉันพูดท้่าโทโมะพร้อมแลบลิ้นให้โทโมะ
"ได้ ท้ามาฉันจัดให้" โทโมะพูด
"เฮ้ย! O๐O!!" ฉันตกใจเพราะโทโมะลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วก็เดินเข้ามาหาฉัน นายนี่เดินได้ยังไงอ่ะ!! นายนั้นยัง
ไม่หายไม่ใช่หนอ? ยังเป็นแผลอยู่นิ ทำไมเดินได้อ่า
"ไม่ต้องถอยหลังเลยนะ เํํธอท้าฉันเอง" โทโมะำูพูดแล้วก็เดินเข้ามา แต่จะมีหรอที่เธอจะรอให้เขาเดินเข้ามาถึงตัว
เธอเดินถอยหลัง จนชิดกับกำแพง
"นายเดินได้ตั้งแต่เมื่อไร?" เปลี่ยนเรื่องหน่อย โทโมะนายหยุดเดินนะ!!
"จริงๆฉันออกจากโรงพยาบาลได้ตั้งนานแล้วแหละ แต่ฉันอยากอยู่ต่อ" โทโมะพูดแล้วก็ยกมือกอดอก
"นายมันโรคจิต อยากอยู่ที่นี่มากนักก็อยู่ไปคนเดียวเถอะย่ะ! " ฉันพูดแล้วก็เิดินไปหยิบกระเป๋าแล้วก็ก้าวเท้าจะ
เดินออกไปจากห้องที่มีปีศาจซาตานอยู่
มาหลอกกันแบบนี้ได้ไงอ่ะ โกรธๆ
"หยุดเลย มาให้ฉันเตะก่อนนะ" โทโมะคว้าแขนของแก้ว
"นี่นายจะเตะฉันจริงๆหรอเนี่ย" ฉันพยายามแกะมือออก แต่ไม่ออกอ่า ตายแน่ฉานนนน
"โอ๊ยยย" ฉันร้องออกมา โดนแล้วนะสิ โดนเตะก้นแล้ว มือฉันรีบตะปบก้นตัวเองแล้วก็หันหลังให้โทโมะทันที
งึก~ เจ็บ
"ฮ่าๆ หน้ามุ๋ยเชียว" โทโมะหัวเราะเยาะแก้วอย่าบ้าคลั่ง(?)
"นายมันนิสัยไม่ดี เตะผู้หญิงอย่างฉันได้ยังไงเล่า!" หันหน้าไปหาโทโมะพร้อมด่ากลับไป
"ฉันนึกว่าฉันเตะทอมซะอีก ฮ่าๆ" โทโมะยังหัวเราะไม่หยุด
"ไอ้บ้า! นี่แหนะ!" วิ่งเข้าไปทุบโทโมะ
"โอ๊ยๆ เจ็บนะยัยบ้า" โทโมะร้องออกมา
"..." ฉันทำหน้ามุ๋ยแล้วก็หันหลังให้โทโมะมือก็กอดอกไว้ เขาจะรู้ไหมน๊า? ว่้าฉันงอนอยู่
"งอนหรอ?" โทโมะเดินเข้ามาส่องหน้าของแก้ว
"..." ไม่ตอบ รู้เองซะบ้างสิ!
"ไม่แกล้งแล้ว กลับหอกันดีกว่านะ" โทโมะพูดแล้วก็เดินเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำเพื่อที่จะออกจากโรงพยาบาล
เหม็นกลิ่นยาเต็มที นี่ถ้าไม่คิดจะแกล้งยัยทอมอ่ะนะ ตอนนี้คงอยู่ที่หอไปแล้วล่ะ
+
+
+
"ทำไมไม่ขึ้นแท๊กซี่หรือว่ารถเมล์ล่ะ?" ฉันถามโทโมะ
"ไม่เอาฉันจะเดินกลับหอ" โทโมะำพูดแล้วก็เดินต่อ
"ฉันว่านั่งรถมันถึงหอเร็วกว่าอีกนะ" ฉันพูดไป ไม่เข้าใจทำไมต้องเดินกลับด้วย
"หอก็อยู่ตรงนี้ จะขึ้นรถให้เสียตังค์ทำไมเล่า! แล้วเํธอก็เงียบๆแล้วเดินตามมาดีๆ ฉันรำคานเสียงเธอ"
โทโมะพูดใส่อารมณ์เล็กน้อย เริ่มจะรำคานที่คนเดินตามเอาแต่ถามนั้นถามนู้น
ซ่าๆๆ~ (เสียงฝนตก)
"มาหลบนี่ก่อน" โทโมะดึงแก้วเข้าไปหลบในกันสาดบ้านใครก็ไม่รู้ที่ยื่นออกมา
"บอกให้นั่งรถก็ไม่เชื่อ ชิ!" ฉันหันไปแขวะคนข้างๆ นี่ก็จะสองทุ่มแล้วด้วยเพราะเราออกจากโรงพยาบาลก็
ประมาณทุ่มกว่าๆ
"หุบปากสักนาทีจะตายไหม?" โทโมะหันมาดุฉัน แล้วก็กอดอก ตาของโทโมะก็มองไปข้างหน้า
ผ่านไป 1 ชม.
ผ่านไป 2 ชม.
"เมื่อไรฝนจะหยุดซะทีเนี่ย!" ฉันอุตส่าห์กอดอกเอามือปิดปากเพื่อที่จะได้ไม่พูดจะได้ไม่โดนดุ แต่ก็ไม่ไหวจริงๆ
ฝนบ้าก็ตกอยู่ได้ ไม่ยอมหยุดซะที จะกลับหอๆๆๆ
"..." โทโมะเงียบ ตาก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า
"นายมองอะไรอ่ะ" ฉันถามแล้วก็มองตามที่โทโมะมอง
"มองพ่อฉันนะ" โทโมะตอบแล้วก็หันมายิ้มให้
นายเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย ทำไมหน้าเศร้าๆจังเลย
"บ้าหรอ ฮ่าๆ พะ..พ่อใครจะอยู่บนฟ้าล่ะ ฮ่าๆ" หัวเราะกลบเกลื่อน
------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตหน่อยเร็ว ฮึกก.. ทำไมนิยายตอนนี้ของเตยมันเน่าแบบนี้ล่ะ คนก็ไม่ค่อยเม้น ลืมกันไปแล้วใช่ไหมอ่า ขอโทษที่อัพช้า กราบงามๆเลย ผากนิยายหน่อยนะค่ะ
รักแท้ตอนที่ 49
http://www.keedkean.com/novel/KK0002624.html?page_article=49
เม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
