จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

“ไอ้บ้าเอ๊ย นึกจะทำอะไรก็ทำรึไงกัน!” ฉันเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วก็บ่นอยู่คนเดียว จะเปลี่ยนชุดโดยไม่บอกก็ไม่
 
เท่าไรหรอกนะ แต่ทำไมต้องเอาชุดสีหวานๆ สีสว่างๆให้ฉันด้วยอ่ะ tot
 
        ฉันถอดชุดของยัยฟางที่เป็นเดรสออกก่อนจะใส่ชุดที่คุณโทโมะยัดใส่มือมาให้ พอเปลี่ยนเสร็จแล้วก็ต้อง
 
ผูกเชือกที่อยู่ข้างหลัง  ผูกไม่ได้อ่ะ TOT ต้องแอ่นหลังเพื่อให้สามารถผูกเชือกได้ แต่แอ่นจนปวดหลังแล้วก็ยัง
 
ผูกไม่ได้ ทำไงดี? พยายามไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ผูกได้เองแหละ
 
-----------------------------------
 
ด้านโทโมะ
 
        10 นาทีผ่านไป~
 
        15 นาทีผ่านไป~
       
        20 นาทีผ่านไป~
 
        25 นาทีผ่านไป~
 
        โทโมะยืนรออยู่หน้าห้องน้ำหญิงเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาไม่ต่ำกว่าสิบรอบ แต่คนที่
 
รออยู่กลับยังไม่ได้ออกมาจากห้องน้ำสักที แต่เขาก็ยังกลั้นใจรอต่อไป เพราะคิดว่าคงไม่มีอะไร แต่เวลามันก็ผ่าน
 
มานานมากสำหรับการเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แค่ 10 นาที ก็น่าจะเปลี่ยนเสร็จแล้ว แต่นี่ยังไม่ออกมา เขาก็เริ่มเป็น
 
ห่วง
 
“ทำอะไรอยู่? เป็นอะไรรึเปล่านะ?” เขาบ่นอยู่กับตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินบุกเข้าไปในห้องน้ำหญิงด้วยความรวด
 
เร็วเพราะเป็นห่วงแก้วมาก อาจจะลื่นล้มหรืออะไรแบบนี้ก็ได้
 
-------------------------------
 
ด้านแก้ว
 
“กรี๊ดดดดดดด ไอ้โรคจิต! อ๊ายยยยย” เสียงหวีดร้องดังขึ้นภายในห้องน้ำ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ คงไม่มีอะไรหรอก
 
มั้ง ฉันยังคงพยายามผูกสายด้านหลังอยู่เหมือนเคย
 
“แก้ว! ปัง~ อยู่ห้องนี่รึเปล่า เปิดหน่อย!!” เสียงใครหว่า? คุ้นๆ หรือว่าเสียงคุณโทโมะ!! เปิดก่อนก็ได้
 
 
แอ๊ด~
 
“คุณเข้ามาทำอะไรในนี่เนี่ย นี่มันห้องน้ำหญิงนะ คนอื่นคงแตกตื่นหมดแน่ถ้ารู้ว่ามีผู้ชายเข้ามาในห้องน้ำหญิง
 
แบบนี้”
 
“เขาวิ่งออกไปกันหมดแล้ว เหลือแต่เธอคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไร นี่ถ้ามีคนโรคจิตเข้ามาในห้องน้ำหญิงจริงๆ เธอคง
 
จะรอให้มันมาปล้ำสินะ ถึงไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย” มาเป็นชุดเลย TOT
 
“ฉันแค่ผูกสายด้านหลังไม่ได้ก็เลยยังไม่ออกไปอ่า” ฉันพูแล้วก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้าจะสบตาคุณโทโมะ
 
เดี๋ยวโดนว่า tot
 
“ฉันว่าเราออกจากห้องน้ำกันเถอะ ปานนี้ผู้หญิงพวกนั้นคงไปแจ้ง รปภ. หมดแล้วมั้ง ฉันยังไม่อยากเป็นคนโรคจิต”
 
คุณโทโมะผูกแล้วจูงมือฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ
 
“ถ้าไม่อยากเป็นคนโรคจิตแล้วเข้าไปในห้องน้ำหญิงทำไมล่ะ ชิ!” ฉันบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวระหว่างที่เดินออกมา
 
จากห้องน้ำ
 
“ก็เพราะฉันเป็นห่วงเธอไงถึงเข้าไปดูอ่ะ นึกว่าเป็นอะไรไปซะอีก ทีหลังอ่ะถ้าผูกเชือกไม่ได้ก็ออกมาหาฉัน เดี๋ยว
 
ฉันผูกให้ก็ได้ นี่ถ้าเธอยังผูกสายด้านหลังไม่ได้เธอก็จะไม่ออกจากห้องน้ำเลยรึไง จะอยู่ผูกถึงเช้าเลยมั้ยล่ะ ทำ
 
อะไรไม่รู้จักคิดแก้ไข”
 
“ทำไมต้องว่าฉันด้วย TOT” รอบที่สองแล้วนะสำหรับวันนี้ที่เขาพูดใส่ฉัน
 
“หันหลังมา ฉันจะผูกเชือกให้” เขาพูดแล้วจับฉันหันหลัง แล้วก็ผูกสายด้านหลังให้
 
-------------------------------
 
“วันนี้ฉันมีประชุมอ่ะ กลับไปส่งเธอฉันจะเข้าประชุมไม่ทัน เธอไปนั่งเล่นที่บริษัทฉันก่อนแล้วกัน” เขาพูดแล้วขับรถ
 
ต่อไป
 
“อืมๆ” จะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันแย้งอะไรไม่ได้อยู่แล้วนิ -3-
 
        ไม่นานรถก็จอดสนิทอยู่ที่บริษัทของคุณโทโมะ ครั้งแรกที่ม้เหยียบบริษัทของคุณโทโมะเลยนะเนี่ย ใหญ่
 
กว่าที่คิดไว้ตั้งเยอะ คุณโทโมะพาฉันขึ้นลิฟต์มาที่ห้องของผู้บริหาร
 
“บูมเดี๋ยวเตรียมเอกสารเข้าประชุมให้พี่ด้วยนะ” คุณโทโมะเปิดประตูเข้ามาก็สั่งเลขาทันที
 
“..!!” บูม! ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว
 
“เธอก็นั่งเล่นรอไปนะ เดี๋ยวประชุมเสร็จจะรีบกลับมา”
 
“นี่คือแก้วภรรยาของพี่โมะที่พูดให้บูมฟังรึเปล่าค่ะ?” คนที่ชื่อบูมถาม พี่โมะ พี่โมะ~ ได้ยินแล้วหมั่นไส้ บู้~
 
“คนนี้แหละ” เขาพูดแล้วก็นั่งเซ็นต์เอกสาร รอเวลาที่จะถึงเวลาประชุม
 
“ท้องกี่เดือนแล้วค่ะเนี่ย? น่ารักน่าเอ็นดูจัง” บูมพูดแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
 
“5 เดือนค่ะ” ฉันตอบแล้วส่งยิ้มกลับไปไม่แพ้กัน
 
        เมื่อรู้ว่าไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้นแล้ว ฉันเลยเดินหาที่นั่งภายในห้อง จริงๆแล้วก็อยากจะนอนมากกว่า ไม่
 
ใช่เพราะเกรงใจคุณโทโมะหรอกนะถึงไม่นอน แต่มันไม่มีโซฟาหรือเก้าอี้สองตัวติดกันเลย ไม่มีอะไรที่มันสามารถ
 
จนอนได้ เพราะในห้องของผู้บริหารมีแค่โต๊ะทำงานของตัวเอง โต๊ะทำงานของเลขา(ซึ่งยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้อง
 
เข้ามาอยู่ในห้องของผู้บริหาร) แล้วก็มีเก้าอี้สองตัววางอยู่โดนถูกคั่นกลางด้วยโต๊ะเตี้ยๆหนึ่งตัว ทั้งห้องมีแค่นี้จริงๆ
 
ห้องก็ออกจะกว้างขวางแต่ก็ไม่ได้นำเฟอร์นิเจอร์มาแต่งเพิ่ม สงสัยเว้นไว้เตะบอล
 
“พี่โมะค่ะได้เวลาประชุมแล้วค่ะ” บูมพูดแล้วถือแฟ้มขึ้นมาแนบอก
 
“เธออยู่ในนี้แล้วก็อย่าซนล่ะ มีไอแพดอยู่บนโต๊ะฉัน เอามาเล่นก็ได้นะ” เขาพูดแล้วไปในขณะที่ตัวเองก็ใส่สูทไป
 
ด้วย พอเขาใส่สูทแล้วดูดีชะมัด >< พอเขาใส่สูทเสร็จเขาก็เดินออกไปจากห้องโดยมีบูมเดินตามหลังไป
 
“ฉันไม่ได้อยากจะเล่นไอแพดซะหน่อย ฉันอยากนอน” ฉันบ่นอยู่คนเดียวแล้วเดินรอบห้องเลย ไม่รู้ว่าจะทำอะไร
 
แล้วก็ไม่รู้จะนอนตรงไหนด้วย เดินสำรวจห้องผู้บริหารหน่อยแล้วกัน
 
        ฉันเดินมาที่โต๊ะของคุณโทโมะเพื่อสำรวจ โต๊ะรกจริงๆเลย แฟ้มอะไรก็ไม่รู้วางอยู่เต็มโต๊ะ โต๊ะนี่ไม่มีที่ว่าง
 
ให้ซบหน้าเลยแหละ กระดาษก็เต็มโต๊ะ เอ๊ะ! บนโต๊ะมีกรอบรูปของเขาด้วย
 
“ขอดูหน่อยแล้วกันนะ ^^” ว่าแล้วฉันก็หยิบกรอบรูปอันนั้นขึ้นมาดู เป็นรูปของเขาน่าจะตอนวัยรุ่นหน่อย เขายืน
 
อยู่ตรงกลางแล้วถูกประกบข้างด้วยผู้หญิงและผู้ชาย ถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นคุณพ่อกับคุณแม่ของเขาแน่ๆ หน้าตา
 
คล้ายๆกันมากเลย แล้วตอนนี้เขาก็ดูเท่และหล่อมากอ่ะ แต่ตอนนี้หล่อกว่า ><
 
----------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วจ้า 555555 ขอโทษเพราะเรามาอัพช้ามากกกกกกกกกกก
เราจะบอกอะไรให้ เรานั่งพิมนิยายเป็นวันๆ แต่อัพนิยายที ที่พิมมาหลายๆวัน อัพได้แค่ 2-3 ตอนเท่านั้นเอง
ช่วงนี้เราไม่ค่อยอยู่บ้านด้วย ไปนู้นไปนั้น
เราอยากแนะนำศิริราชนะ ศิริราชเปิดพิพิธภัณฑ์ใหม่ สวยงามหลายๆอ่ะ ใครสนใจไปดูได้นะค่ะ ^^
และแล้วก็ถึงเวลาจากกัน ไปแล้วนะ จุ๊บๆ
15:32  TOEY
23 มีนาคม 2556