จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

เช้าวันรุ่งขึ้น

 

“อือ..” ฉันตื่นขึ้นมาใยสภาพที่เหมือนผีตายซาก ฉันนอนร้องไห้ทั้งคืนจนตาบวมปูดเป็นลูกมะนาว  คนตัวปัญหาที่

 

ฉันทะเลาะด้วยเมื่อวานก็หายไปไหนไม่รู้ เมื่อคืนฉันก็ไม่ได้ใส่ชุดนอนซะด้วย ใส่แค่แจ็กเก๊ตเท่านั้นเอง ชุดนอน

 

ฉันหายไปไหนก็ไม่รู้

       

            ฉันเดินออกมาจากห้องนอน ไม่เจอ คุณโทโมะคงจะออกไปทำงานแล้วละมั้ง ปกติแล้วถ้าเขาจะออกไป

 

ทำงาน เขาจะต้องบอกฉัน ไม่ก็จะมีอาหารเช้าวางไว้ที่โต๊ะ แต่นี่เขาไม่บอกว่าไปไหน แถมอาหารเช้าก็ไม่มีให้ นี่

 

เขาเกลียดฉันจริงๆนะหรอ? มันฉันไม่ใช่รึไงที่สมควรจะเกลียดเขานะ

 

 

ตู๊ด~ ตู๊ด~ ตู๊ด~

       

            ฉันตัดสินใจกดโทรศัพท์โทรหาเขา  ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะไปโทรหาเขาทำไม ทั้งๆที่เมื่อคืนเขาก็

 

บอกอยู่ว่าเขาเกลียดฉัน แต่ถึงโทรไปยังไงเขาก็ไม่รับสายฉันแม้แต่ครั้งเดียว

 

 

ก๊อกๆ~

 

“แก้วเปิดประตูให้ฟางหน่อย” เสียงเพื่อนสาวคนสนิทของฉันดังขึ้นลอดช่องประตูเข้ามา ฉันจึงรีบเดินไปเปิดประตู

 

ทันที

 

“ฟางเธอ..เอ่อ..” ฉันอยากจะถามฟางว่า ‘รู้มั้ยว่าคุณโทโมะไปไหน’ แต่เห็นว่าไม่สมควรเลยไม่อยากจะถามไป

 

ฟางมาหาฉันแต่จะให้ฉันถามเรื่องคุณโทโมะมันก็ยังไงๆอยู่นะ

 

“มีอะไรรึเปล่า? คิ้วขมวดเชียว” ฟางถาม

 

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันเหนื่อยๆนะ” ฉันตอบฟางไปแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา

 

“แบบนี้ทะเลาะกับคุณโทโมะล่ะสิท่า หน้าย่นเป็นหมาบลูด๊อกเลยนะเธอ” ฟางพูด ช่างเปรียบเทียบจริงๆเลยนะ

 

“นิดหน่อยแต่ชั่งเถอะ ฉันไม่ได้ผิดซะหน่อย” ฉันพูดแล้วเชิดหน้าเล็กน้อยเพื่อบ่งบอกว่าฉันเป็นฝ่ายถูก

 

“นิดหน่อยก็นิดหน่อย ถ้าเธอไม่อยากบอกฉันไม่เซ้าซี้หรอก” ฟางพูดแล้วเอามือมาแตะบ่าฉันไว้เป็นเชิงปลอบใจ

 

“เออวันนี้บอสชวนพวกเราไปเที่ยวนะ ไปมั้ย?” ฟางถาม

 

“ไปไหนล่ะ?” ฉันเงยหน้าขึ้นไปถาม ถ้าที่ๆบอสจะไปน่าสนใจฉันก็จะไป

 

“ไม่รู้เหมือนกันนะ บอสไม่ได้บอกไว้” ฟางส่ายหน้าหงิกๆ

 

 

~เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ ตอบทุกคำถามของใจ ใช่เธอ คนเดียวที่ฉันมั่นใจ ติ๊ด~

 

“ว่าไงค่ะบอส”

 

(แก้วจะไปด้วยรึเปล่า?)

 

“ฟางถามแล้วแต่ยังไม่ได้คำตอบค่ะ”

 

(ไม่ต้องถามแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่ด้านล่างของคอนโดแล้ว อีก 5 นาทีขึ้นไป)

 

“แก้ว บอสรออยู่ข้างล่างแล้วล่ะนะ” ฟางหันไปบอกกับแก้ว

 

“บอสแก้วไม่อยากไปค่ะ มารับฟางไปเที่ยวเถอะนะค่ะ” ฉันแย่งโทรศัพท์ยัยฟางมาคุย เพื่อที่จะปฏิเสธว่าฉันไม่ไป

 

(ไม่ทันแล้ว เธอต้องไป ถ้าไม่ไปฉันจะไปลากเธอถึงห้อง!! ตู๊ด~ ตู๊ด~) ทำไมเสียงประโยคสุดท้ายเหมือนไม่ใช่

 

เสียงบอส เหมือนเสียงคุณโทโมะเลยแฮะ แต่ชั่งเถอะ สงสัยฉันจะนึกถึงเขามากไปบวกกับหูฉันอาจจะเบลอจน

 

แยกแยะเสียงไม่ถูก

 

“ฟางบอสวางไปแล้ว ฉันอยากนอนอ่า ไม่ไปได้มั้ย?” ฉันทำหน้าออดอ้อนพร้อมเสียงวิงวอน

 

“ในเมื่อปฏิเสธไม่ได้ก็ยอมไปซะเถอะ” ฟางพูด

       

            ไม่นานบอสก็ขึ้นมาถึงห้องฉันก่อนจะเดินนำฉันกับฟางมาที่ลานจอดรถด้านล่างคอนโด ฉันตามต่อยๆ

 

พร้อมใบหน้าที่หงิก นี่ถ้าคุณโทโมะรู้ว่าฉันไปเที่ยวกับบอสโดยที่ไม่บอกเขา เขาต้องฆ่าฉันตายแน่ๆ หรือไม่เขา

 

อาจจะไม่สนใจฉันก็ได้เพราะ ‘เขาเกลียดฉัน’

 

“บอสค่ะแก้วกับฟางนั่งด้านหลังนะค่ะ” ฟางพูดแล้วเปิดประตูรถด้านหลังเข้าไปแต่กลับเจอผู้ชายใส่สูทสีดำนั่งอยู่

 

ก่อนแล้ว

 

“อ้าวฟางไม่รู้ว่าคุณโทโมะไปด้วย งั้นยัยแก้วนั่งข้างหลังแล้วกันนะ” ฟางพูดแล้วผลักฉันเข้าไปนั่งด้านหลังรถข้างๆ

 

คุณโทโมะทันที

 

“ฟางมานั่งข้างหน้าสิ” บอสพูดแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูให้ ก่อนที่ตัวเองจะเดินกลับไปประจำที่คนขับ

       

            ด้วยความที่รถของป๊อปปี๊ที่ขับมาเป็นรถมินิเล็กๆ นั่งได้แค่สี่คน เพราะความมินิของรถทำให้ฉันต้องนั่งติด

 

กับคุณโทโมะจังๆ อึดอัดชะมัดเลย จะคุยก็คุยไม่ได้ แต่เอ๊ะ! พอนึกไปถึงเสียงที่ได้ยินตอนที่คุยกับบอส บางครั้ง

 

อาจจะเป็นเสียงคุณโทโมะก็ได้ O_O!

 

“แก้วกินข้าวเช้ารึยัง? ถ้ายังจะได้แวะหาอะไรทานก่อน” บอสถามโดยมองฉันผ่านกระจกหน้ารถ

 

“เอ่อ..” ฉันอ้ำอึ้งเพราะไม่รู้จะตอบว่ายังไง ถ้าบอกไปว่ายังไม่ได้ทานข้าวเช้าแล้วคุณโทโมะจะว่ารึเปล่าก็ไม่รู้

 

เหมือนกันอ่า

 

“แวะหาร้านอาหารเถอะ กูหิว” โทโมะพูดจริงๆแล้วไม่ได้หิวหรอก แต่รู้อยู่แล้วว่าแก้วไม่ได้ทานอะไรตอนเช้า ก็เขา

 

ไม่ได้ทำอะไรไว้ให้แก้วทานแล้วแก้วจะทานอะไร ถูกมั้ย? แล้วถ้าจะให้บอกไปว่า ‘ไอ้ป๊อปแวะหาร้านอาหารแก้ว

 

ยังไม่ได้ทานอะไร’ ถ้าพูดแบบนี้ไปฟอร์มแตกแย่

 

            เราทั้งสี่คนต่างเดินเข้าไปในร้านอาหาร บอสกับฟางเดินเข้าร้านอาหารไปด้วยกัน แต่ฉันเดินคนเดียว คุณ

 

โทโมะก็เดินอยู่ข้างหลังฉัน ทั้งๆที่ถ้าจะเดินเป็นคู่ก็เดินได้ แต่เขาเลือกที่จะไม่เดินข้างฉัน

       

           พอเดินเข้ามาในร้านฉันก็รีบเดินเพื่อจะไปนั่งข้างๆยัยฟาง แต่ไม่ทันบอส เพราะบอสดึงเก้าอี้ตัวข้างๆฟาง

 

แล้วนั่งไปเรียบร้อยแล้ว ฉันเลยจำใจต้องเดินไปนั่งข้างๆคุณโทโมะ

 

“เอาต้มยำกุ้ง ปลากะพงทอดน้ำปลา กระเพรารวมมิตร แกงจีดตำลึงครับ” ป๊อปปี๊เป็นคนสั่งอาหารทั้งหมดก่อนจะ

 

ยื่นเมนูกลับไปให้พนักงาน พนักงานคนนั้นก็เดินออกไป

 

“ไอ้โมะเป็นไรป่ะว่ะ วันนี้ไม่ค่อยได้ยินเสียงแกเลย” ป๊อปปี๊ถาม

 

“ไม่รู้ว่ะ อารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” เขาพูดเหมือนต้องการจะจุดประเด็นอะไรสักอย่าง

 

“อาหารมาแล้วครับ” สักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ อาหารทุกอย่างถูกวางเรียงตรงหน้า ทักอย่างมีหน้าตาที่น่าทานทั้งนั้น

 

“โอ้โหห น่าทานจัง ฟางทานแล้วนะ” ฟางพูดแล้วตักต้มยำกุ้งมากิน ทุกคนทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่ไม่มี

 

ใครสังเกตฉันเลยรึไงว่าฉันไม่ได้ทาน แถมยังนั่งปิดจมูกด้วย ฉันยังอยากจะอาเจียนอยู่ ทำไมคนที่รู้ว่าฉันเป็นอะไร

 

ถึงไม่ยอมสั่งอาหารที่ฉันสามารถทานได้(หมายถึงโทโมะ)

 

“แก้วทำไม่ไม่ทานล่ะ?” ฟางถาม

 

“ฉันไม่ค่อยหิวนะ” พอมีคนถามฉันเลยจำเป็นต้องเอามือที่ปิดจมูกออกแล้วตอบคำถามฟางไป

 

“กระเพราอร่อยนะ เดี๋ยวฉันตักให้” ฟางตักการะเพรามาใส่จานฉัน และในขณะเดียวกันฉันก็สูดกลิ่นเข้าไปเต็มๆ

 

โพรงจมูก

 

“อึก..” ฉันรีบเอามือปิดปากเพราะรู้ว่าตัวเองจะอาเจียนก่อนจะรีบวิ่งไปหาห้องน้ำทันที โทโมะที่เห็นแบบนั้นก็รีบ

 

ชะเง้อคอมองตามหลังแก้วไป

 

“ไอ้โมะแก้วเป็นไรว่ะ” ป๊อปปี๊ถามเพราะงงไม่รู้ว่าแก้วเป็นอะไร จู่ๆก็วิ่งออกไป

 

“ไม่มีอะไร แค่อาการคนท้องนะ เดี๋ยวฉันไปดูก่อนนะ” โทโมะพูดแล้วรีบลุกแล้วตามแก้วไปทันที เพราะแอบเป็น

 

ห่วงอยู่ในใจลึกๆ

 

“อาการคนท้อง?” ฟางพูดกับป๊อปปี๊แล้วทำหน้างง

 

“อย่าบอกนะว่ายัยแก้ว..”

 

“ท้อง!!!” ป๊อปปี๊และฟางพูดพร้อมกันดังลั่นร้านจนเรียกคนสนใจของทุกคนในร้านได้ไม่เว้นแต่พนักงาน

 

---------------------

       

             ผมเดินตามหลังแก้วออกมาก่อนจะยืนพิงอยู่ข้างๆกำแพงห้องน้ำหญิง ทีแรกก็ว่าจะเดินเข้าไปช่วบลูบ

 

หลังให้ เพราะในห้องน้ำไม่มีใครอยู่เลย แต่ถ้าเข้าไปช่วยแก้ว แก้วก็ต้องรู้ว่าผมเป็นห่วงเธอไม่น้อยเลย ไม่เอา

 

หรอก ผมไม่ยอมเสียฟอร์มง่ายๆแน่!

 

“อึก..แหวะ” เสียงแก้วอาเจียนดังออกมาจากห้องน้ำไม่ขาดสาย เสียงอาเจียนนั้นดึงความสนใจผมไม่น้อยเลย แต่

 

ผมต้องอดทน ถึงแม้ว่าจะอยากเดินเข้าไปหามากแค่ไหนก็ตาม

 

“ยัยบ้าเอ้ย! มาอาเจียนแบบนี้ได้ไง น่าสมเพชตัวเองชะมัด ตาบ้านั้นก็เหมือนกัน ก็รู้ว่าฉันแพ้ท้องทำไมไม่สั่งนม

 

ให้ฉันสั่งแก้วเล่า!! อึก..แหวะ” ผมได้ยินเธอพูดคนเดียวในห้องน้ำ นี่ถ้าไม่ตามมาผมคงไม่รู้ว่าแก้สนินทาอะไรผม

 

บ้าง ผมลอบยิ้มออกมาก่อนที่จะเดินกลับไปที่โต๊ะอาหารตามเดิม

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

อะโย่ว!! มาอัพแล้วนะคร้าบ 5555

ถึงแม้ว่าเราจะยังสอบไม่เสร็จก็ตาม อยากอัพๆอ่ะ

แต่จะมีคนอ่านมั้ย?? วงเวียนอัพไปก็ไม่ค่อยมีคนเม้นเลยอ่ะ เศร้าอ่า TOT

ช่วยเม้น+โหวตหน่อยค่า ไม่งั้นเลิกแต่งแล้วนะ เหนื่อยอ่า

11:31  TOEY

25 กุมภาพันธ์ 2555